Θα έχεις διαβάσει ουκ ολίγες ιστορίες με αθλητές που κέρδισαν (εντός και εκτός εισαγωγικών) τη ζωή τους, μέσω του ταλέντου που είχαν σε κάποιο σπορ. Που ξέφυγαν από το προδιαγεγραμμένο ως "μαύρο" μέλλον τους και "τράβηξαν" μαζί τους στη σωτηρία τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα τους. Ώρα να διαβάσεις και για εκείνους τους αθλητές που μέσω των σπορ βρήκαν έναν προορισμό ζωής και τελικά την ίδια τη ζωή τους. Θα διαβάσεις για όλους όσοι αποθεώνονται στα social media αυτήν την περίοδο, που αναφέρονται ως παραδείγματα για όλους μας, αλλά λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους. Λέμε λοιπόν, να κάνουμε τη διαφορά.

Σε αυτά που θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζεις, είναι πως στο άθλημα αυτό, οι αθλητές αγωνίζονται από ύπτια θέση (ανάσκελα), πάνε σε ειδικά διαμορφωμένο πάγκο. Οι επίσημοι βοηθοί ενός αγωνιζόμενου, του δίνουν την μπάρα, στο ύψος των τεντωμένων χεριών του. Εκείνος πρέπει μέσα σε δύο λεπτά να κατεβάσει την μπάρα στο στήθος, να την κρατήσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα ακίνητη και στη συνέχεια να την ωθήσει προς τα επάνω, μέχρι την πλήρη έκταση των χεριών. Κάθε άλλη προσπάθεια κρίνεται ως αποτυχημένη από τους καθ' ύλην αρμόδιους.

Δημήτρης Μπακοχρήστος

Όταν δεν εμπλουτίζει τη συλλογή που έχει με μετάλλια, ασχολείται με την επιχείρηση (τυροκομείο) που έχει η οικογένεια του στο Μοναστηράκι, του Δήμου Ακτιού, στη Βόνιτσα. Ως παιδί έπαιζε ποδόσφαιρο και ήταν ένα σπορ που του άρεσε, αλλά λόγω προβλημάτων υγείας έπρεπε να σταματήσει. Τι είχε; Υποχονδροπλασία, τον ηπιότερο τύπο δυσανάλογης βραχυσωμίας που αποτελεί γενετικό νόσημα και κληρονομείται από τον ένα ή και τους δυο γονείς. Τα υποχονδροπλαστικά παιδιά γεννιούνται με φυσιολογικό βάρος και μήκος και η δυσαναλογία του μήκους των μελών τους με τον κορμό. Είναι συχνά ήπια και εύκολα παραβλέπεται στη διάρκεια βρεφική ηλικία. Με την πάροδο του χρόνου η δυσαναλογία των μελών γίνεται εμφανέστερη συνήθως στα κάτω, παρά τα άνω, άκρα. Τα χέρια είναι σχετικά κοντά.

Το 2009 συναντήθηκε τυχαία σε ένα κατάστημα της Λευκάδας με τον Χρήστο Τριφύλλη. Εκείνος τον ρώτησε αν ασχολούνταν με τον αθλητισμό και του πρότεινε να δοκιμάσει την άρση βαρών, σε πάγκο. Ο Τριφύλλης είναι προπονητής του Μπακοχρήστου μέχρι σήμερα.

Για να κάνει προπονήσεις έφευγε από το χωριό του και πήγαινε καθημερινά ή στα Γιάννενα (125 χιλιόμετρα) ή στη Λευκάδα (20 χιλιόμετρα). Όταν άρχισε να έχει υποχρεώσεις με την Εθνική, πήγαινε και στη Θεσσαλονίκη, όπου βρίσκεται ο ομοσπονδιακός προπονητής, Δημήτριος Ιωαννίδης. Το 2012 ήταν λαμπαδηδρόμος στο πέρασμα της Ολυμπιακής φλόγας από τη γενέτειρα του, με τελικό προορισμό το Λονδίνο. Είχε ήδη αναδειχθεί πρωταθλητής Ελλάδας (2010, 2011, 2012). Ακολούθησαν άλλα δυο πρωταθλήματα, το 2013 και το 2014, ενώ έγινε κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ, στα 54 κιλά. Σε διεθνές επίπεδο, κατετάγη τρίτος στο Παγκόσμιο του 2013. Στο Πανευρωπαϊκό της ίδιας χρονιάς ήταν 2ος, ακολούθησε το χρυσό στο πρωτάθλημα Ευρώπης του 2014 και η πρόκριση στη Βραζιλία, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, σηκώνοντας 162 κιλά, στην πρώτη του προσπάθεια της παρθενικής του εμφάνισης σε Παραολυμπιακούς.

Πασχάλης Κουλούμογλου

Ο γεννημένος στις 3/11 του 1994 αθλητής του συλλόγου "Μ. Αλέξανδρος 94 Πυλαίας", αγωνίζεται στην κατηγορία των 59 κιλών, στην άρση βαρών σε πάγκο. Από παιδί διαγνώστηκε με υποχονδροπλασία. Ξεκίνησε να ασχολείται με την άρση βαρών σε πάγκο, τον Οκτώβριο του 2007. Τον είχε δει ο Νίκος Καζατζής, κριτής του αθλήματος, στο σχολείο και του είχε προτείνει να δοκιμάσει αυτό το σπορ. Αρχικά για να δει αν του αρέσει. Δεν είχε τίποτα να χάσει, όπως έχει πει και πήγε. Του άρεσε από την πρώτη στιγμή, δέθηκε με τους συναθλητές του και συνεχίζει μέχρι σήμερα. "Η ζωή μου μπήκε σε ένα πρόγραμμα που είχε ως βάση την άρση βαρών, τις προπονήσεις, την ξεκούραση που χρειαζόμουν". Το 2009 ξεκίνησε τη διαδρομή του στους αγώνες, μέσω του Πανελληνίου πρωταθλήματος. Από το 2013 συμμετέχει σε διεθνείς διοργανώσεις.

Αυτή είναι η πρώτη συμμετοχή του Πασχάλη σε Παραολυμπιακούς. Διασφάλισε τη συμμετοχή του στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Ουγγαρίας, το 2015, όπου φόρεσε το αργυρό μετάλλιο στα 59 κιλά. Είχε προηγηθεί η κατάρριψη του παγκοσμίου ρεκόρ, τον Απρίλιο του 2014, όταν στα 54 κιλά στην κατηγορία των Νέων, σήκωσε 148 κιλά. Σε συνέντευξη του έχει εξηγήσει πως η ομάδα της άρσης βαρών σε πάγκο έχει καλά αποτελέσματα "γιατί βοηθάμε ο ένας τον άλλον". Η μεγαλύτερη επίδοση του είναι τα 165 κιλά. Τα σήκωσε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, φέτος. Για να καταλάβεις, σήκωσε τρεις φορές το βάρος του.

Είναι φίλαθλος του ΠΑΟΚ, φροντίζει να μη χάνει ματς στην Τούμπα και απολαμβάνει επίσης, την κολύμβηση. Είναι άνεργος και λίγους μήνες πριν το Ρίο έκανε επέμβαση στο χέρι.

Κώστας Δήμου

Ο Κώστας θα πάρει για πρώτη φορά μέρος σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, στην άρση βαρών σε πάγκο. Προέρχεται από την 3η θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2015, στα +107 κιλά.

Παύλος Μάμαλος

Η... παλιά καραβάνα της άρσης βαρών στον πάγκο, έχει γεννηθεί στις 8 Φεβρουαρίου του 1971 στην Αθήνα και αγωνίζεται στα 107 κιλά -όσο είναι και το βάρος του. Οι πρώτοι Αγώνες στους οποίους εμφανίστηκε, ήταν του 2004 στην Αθήνα, όπου κατετάγη 6ος. Τέσσερα χρόνια μετά στο Πεκίνο φόρεσε το ασημένιο μετάλλιο, ενώ το 2012 στο Λονδίνο ήταν τρίτος. Είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής της κατηγορίας του και αυτός της Ευρώπης και η συλλογή του περιλαμβάνει κοντά στα 30 μετάλλια. "Από το 2003, ο προπονητής μου έχει έναν τοίχο που είναι γεμάτος από αυτά" είχε πει σε συνέντευξη που είχε δώσει σε μαθητές σχολείου, πριν καταλήξει στο ότι "αγαπώ πολύ αυτό που κάνω".

Τον είχαν ρωτήσει αν νιώθει διαφορετικός. Είχε απαντήσει "όχι. Νιώθω όπως και εσύ. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν μπορώ να ανέβω σκαλιά. Θες να μου πεις να πάμε βόλτα; Θα καθίσεις δίπλα μου, με το καρότσι παρέα, θα κουβεντιάζουμε στο δρόμο. Δεν αισθάνομαι διαφορετικά, δεν στενοχωριέμαι. Το ατύχημα μου το έχω ξεπεράσει. Έχω φίλους, κάνω κάτι που αγαπώ. Στο σχολείο, τα παιδιά με κορόιδευαν, με έσπρωχναν. Δεν με ήθελαν. Στην έκτη δημοτικού τα παράτησα".

Ο Παύλος διαγνώστηκε με πολιομυελίτιδα, όταν ήταν 5 χρόνων Κατ' αρχάς να διευκρινίσω τι είναι η πολιομυελίτιδα: συχνά ονομάζεται και παιδική παράλυση, είναι οξεία ιογενής μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, κυρίως μέσω του στόματος και των κοπράνων. Ο όρος προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "πολιός", που σημαίνει "γκρίζος", και "μυελός", που αναφέρεται στο "νωτιαίο μυελό". Η κατάληξη "-ίτις" υποδηλώνει φλεγμονή. Σε περίπου 1% των περιπτώσεων ο ιός εισέρχεται στο κεντρικό νευρικό σύστημα, όπου κατά προτίμηση μολύνει και καταστρέφει τους κινητικούς νευρώνες, οδηγώντας στην μυϊκή αδυναμία και την οξεία χαλαρή παράλυση.

"Έως τότε περπατούσα, έτρεχα, αλλά μια ημέρα ανέβασα υψηλό πυρετό και νέκρωσαν τα πόδια μου. Οι γονείς μου με πήγαν στο Μόντρεαλ του Καναδά. Εκεί οι γιατροί τους είπαν "η εγχείρηση θα είναι πολύ επίπονη και επικίνδυνη, ότι "ανοίγουν" όλο το κεφάλι, τη σπονδυλική στήλη, τα πόδια, ώστε να βρουν το νεύρο που έχει πάθει τη ζημιά. Τους είπαν και ότι μπορεί να κάνω την επέμβαση και να νεκρωθούν και τα χέρια μου". Δεν μπήκε ποτέ στο χειρουργείο.

Το 2003 γνώρισε τον αθλητισμό "και άρχισα να βλέπω τη ζωή μου διαφορετικά. Το 2006 όταν ήμουν σε Ολυμπιακή προετοιμασία γνώρισα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, το αγάπησα και το τελείωσα". Διάλεξε την άρση βαρών σε πάγκο από τύχη. "Πήγαινα σε ιδιωτικό γυμναστήριο και έκανα προπόνηση με μπάρα. Εκεί αγάπησα τη διαδικασία. Την μπάρα, τα κιλά, τα σίδερα. Στον αθλητισμό με βρήκαν επίσημα το 2003. Ήλθε στο γυμναστήριο ένας κύριος και μου είπε "κύριε Παύλε, δεν είστε για εδώ, είστε για άλλα σαλόνια!". Μου το έλεγε αυτό κάθε μέρα επί ενάμιση μήνα. Ώσπου του είπα "άντε πες μου τι να κάνω". Τον πήγε στο κλειστό γυμναστήριο του Γαλατσίου, όπου συνάντησε μια εκπρόσωπο της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, ένας κριτής και ένας ομοσπονδιακός προπονητής. "Όταν είδαν πως σηκώνω 177.5 κιλά, με "τσίμπησαν" για τους Αγώνες της Αθήνας".

Αν έχει να δώσει μια συμβουλή προς όλους μας, ένα μήνυμα, αυτό είναι "να χαμογελάμε πάντα, να είμαστε υπερήφανοι για αυτό που κάνουμε, να αγαπάμε ό,τι κάνουμε και να μην κοιτάμε ποτέ πίσω. Η ζωή είναι μπροστά".

Νικόλαος Γκουντάνης

Τα πράγματα για τον Νικόλα, που έχει διαγνωστεί με υποχονδροπλασία, είναι απλά. "Ο πιο δυνατός μυς είναι η καρδιά" λέει και το αποδεικνύει σε κάθε στιγμή της ζωής του. Είναι χαρακτηριστικό πως έχει ύψος 1.43 και όλοι τον αποκαλούν "γίγαντα". Ξεκίνησε να ασχολείται με την άρση βαρών σε πάγκο, στις 11 Μαΐου του 2003, έπειτα από σχετική προτροπή ενός φίλου. Δυο μήνες μετά, μετείχε για πρώτη φορά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο. Έκτοτε, δεν έχει σταματήσει να φορά μετάλλια. Άλλαζε κατηγορίες (67.5 κιλά στους Αγώνες της Αθήνας, όπου ήταν έκτος, 75 κιλά σε αυτούς του Πεκίνου που πήρε την 7η θέση, 72 κιλά στο Ευρωπαϊκό του 2015 και την τρίτη θέση), αλλά δεν άλλαζε το αποτέλεσμα. Συνηθίζει να σηκώνει τρεις φορές το βάρος του. Αγρότης στο επάγγελμα, φρόντιζε να βρίσκει πάντα χρόνο για τη μεγάλη του αγάπη. Και παρά τη δύσκολη καθημερινότητα της οικογένειας του, όλοι βοήθησαν ώστε να μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Για εκείνον η άρση βαρών σε πάγκο είναι τρόπος ζωής. Ανήκει στο σύλλογο ΝΑΣ Αχαϊας και έχει προπονητή τον Δημήτρη Ιωαννίδη. Ανήκει στους 8 καλύτερους αρσιβαρίστες του κόσμου, κάτι για το οποίο φυσικά και δηλώνει υπερήφανος.

Γκρέμισλαβ Μωϋσιάδης

Μπήκε στην αποστολή για το Ρίο την τελευταία στιγμή, όταν ένας εκπρόσωπος της Τουρκίας "συνελήφθη" με απαγορευμένες ουσίες στο δείγμα του και άνοιξε μια θέση. Δεν είχε κάνει την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, προερχόταν και από επέμβαση, αλλά φυσικά και δεν επρόκειτο να πει όχι στην πρόκληση. Για να καταλάβεις πόσο... τελευταία ήταν η στιγμή, δεν βρήκε εισιτήριο να φύγει μαζί με την υπόλοιπη αποστολή!

Αυτή είναι η τέταρτη συμμετοχή του σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, μετά την 4η θέση στην Αθήνα, στα 50 κιλά, την 5η στο Πεκίνο στα 67.5 κιλά και την 5η θέση στο Λονδίνο, στα 75 κιλά. Ο γεννημένος στις 26/9 του 1978 στην πόλη Τσιντσκάρο της Γεωργίας, αλλά έχει ελληνική καταγωγή και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάζεται ως δημοτικός υπάλληλος. Ο τύπος αναπηρίας του είναι η παραπληγία -και ήταν το αποτέλεσμα ενός τροχαίου ατυχήματος. Οι φίλοι του τον αποκαλούν "τάνκερ". Έχει στεφθεί επίτιμος δημότης της πόλης των Αθηνών και η Βουλή των Ελλήνων τον έχει τιμήσει τρεις φορές για τις διακρίσεις που έφερε στη χώρα.