ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Αισίως φτάσαμε στην ολοκλήρωση της παρουσίασης που έκανε το Sport24.gr σε όλους τους αθλητές που εκπροσώπησαν την Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Ελπίζουμε η ευκαιρία να γνωρίσετε αυτούς τους ανθρώπους να μην περιοριστεί στο σήμερα.

Η παρουσίαση των αθλητών που εκπροσωπούν την Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ολοκληρώνεται με τα αθλήματα αντισφαίριση με αμαξίδιο, ξιφασκία με αμαξίδιο, ποδηλασία, σκοποβολή, τζούντο και τοξοβολία και σε όλα έχουμε ανθρώπους που 'χουν κατακτήσει πρωτιές και έχουν ζήσει μεγάλες διακρίσεις, για τις οποίες ενδεχομένως να μην ενημερώθηκε ενδελεχώς. Ευκαιρία είναι να μάθεις τι έχουν καταφέρει αυτοί οι άνθρωποι.

Αντισφαίριση με αμαξίδιο

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Στέφανος Διαμαντής

Ασχολείται με το τένις, από όταν ήταν 8 χρόνων. Ήταν η πρώτη του αγάπη και από ό,τι φαίνεται, η παντοτινή. Γεννήθηκε στις 6/4 του 1987 στην Καρδίτσα και στο πρώτο του τουρνουά, κατετάγη δεύτερος. Το 1999 ταξίδεψε στο Λος Άντζελες, με την ομάδα της Ένωσης, για προπονήσεις και είχε την ευκαιρία να συναντήσει αθλητές όπως οι Agassi, Sampras και Μαρκ Φιλιππούση. Το 2001 ήταν στους οκτώ καλύτερους τενίστες στην Ελλάδα. Ήταν η χρονιά που είχε το πρώτο ατύχημα με μηχανή. Οδηγός προσπέρασε στοπ και τον χτύπησε. Ήταν 13 χρόνων. Έμεινε εκτός ένα χρόνο, με τραύμα στο κεφάλι. Την ίδια ημέρα, ένα χρόνο αργότερα και ενώ ήταν συνοδηγός σε μηχανή, αυτοκίνητο παρέλειψε να βγάλει φλας, επήλθε η σύγκρουση και γλίτωσε με γρατζουνιές, γιατί όπως λέει φορούσε κράνος.

Το 2006, μετά το πρώτο εξάμηνο στα ΤΕΙ Αθηνών, στο τμήμα πολιτικών έργων υποδομής, όπως επέστρεφε από το Μουζάκι Καρδίτσας με τζιπ, "έφυγε" σε στροφή και έπεσε σε γκρεμό στα 15 μέτρα. Ακολούθησε μια επώδυνη διαδικασία για τα πέντε επόμενα χρόνια ("έφτασα ψυχολογικά και σωματικά στον πάτο") και το 2011 οι γιατροί του είπαν πως δεν θα περπατήσει ξανά. Τότε αποφάσισε να επιστρέψει στο τένις. "Πείσμωσα, αγόρασα αμαξίδιο και αποφάσισα πως αν ασχοληθώ σωστά, θα τα πάω πολύ καλά και θα φέρω στην Ελλάδα επιτυχίες". Στο Παγκόσμιο του 2012 πήρε το ασημένιο μετάλλιο. Είχε γίνει πρωταθλητής Ελλάδας και είχε ως στόχο να πάει σε Παραολυμπιακούς "που είναι το όνειρο κάθε αθλητή".

Οι Αγώνες του Ρίο είναι οι πρώτοι για τον αθλητή του ΣΟΑΚ Φωκιανού. Έχει πανηγυρίσει πρωτιές σε διεθνές επίπεδο, γνωρίζει άπταιστα ιταλικά (η μητέρα του είναι από τη Σικελία), προπονείται 4 φορές την εβδομάδα στο γήπεδο και 10 στο γυμναστήριο και το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι "να εκπέμπουμε όλοι περισσότερη θετική ενέργεια και να ξαναγίνουμε ανθρώπινοι".

Ξιφασκία με αμαξίδιο

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Βασίλης Ντούνης

Το 2013, στα 22 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με την ξιφασκία, με αμαξίδιο έπειτα από την παρότρυνση συναθλητή που είχε γνωρίσει τυχαία, εκτός αγωνιστικών χώρων. Από την πρώτη επαφή, όπως λέει ένιωσε να... εθίζεται, πως είχε βρει το χώρο στον οποίον ταιριάζει καλύτερα από οπουδήποτε αλλού. Ο αθλητής του Πήγασου Κυψέλης έχει προπονητή τον Δημήτρη Κάζαγλη κατετάγη τρίτος στο ομαδικό σπάθης, στο Παγκόσμιο του 2014, πρώτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2015 και τρίτος στο ατομικό σπάθης. Έτσι, κέρδισε και τη θέση του στους Παρολυμπιακούς του Ρίο. Εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος και πηγή δύναμης για εκείνον είναι η οικογένεια του, οι συναθλητές του και ο προπονητής του. Θα πρότεινε στα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό "γιατί κρατά το σώμα και το μυαλό εν δράσει". Έχει πει ότι αν δεν είχε γίνει ξιφομάχος θα είχε γίνει πιλότος. Απολαμβάνει το γεγονός ότι όταν αγωνίζεται πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στο 100% από την αρχή έως το τέλος -γιατί αν χάσει το στόχο για 1'' θα χάσει και το ματς. Ο τύπος αναπηρίας που υπάρχει στο δελτίο του είναι η μονοπληγία (μυϊκή αδυναμία -μερική ή πλήρης- σε ένα μεμονωμένο άκρο). Στο ομαδικό συνεργάζεται με τους Πυλαρινό και Τριανταφύλλου.

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Γεράσιμος Πυλαρινός

Ο ξιφομάχος από το Ληξούρι ασχολείται 12 χρόνια με το σπορ, στο οποίο έχει αφιερώσει ατελείωτες ώρες προπόνησης. Όπως έχει πει "σε ατομικά αθλήματα, πολλές ώρες βρίσκεσαι να παλεύεις μόνος σου με τον εαυτό σου. Θέλει τουλάχιστον προσήλωση και αφοσίωση, μαζί με πείσμα και τρέλα". Όπως του έχει πει παλιός ξιφομάχος, το 60% του αθλήματος είναι εγκεφαλική δύναμη, το 20% φυσική κατάσταση και το 20% τεχνική κατάρτιση. Στον πρώτο του αγώνα... κατατροπώθηκε και αυτό τον πείσμωσε.

Όπως έχει πει "ως έφηβος είχα τάσεις φυγής. Στα 17, μετά το λύκειο πήγα φαντάρος, στις ειδικές δυνάμεις στην Κύπρο. Εκεί έμαθα πως δεν υπάρχει το δεν μπορώ, μόνο το δεν θέλω. Τότε κατάλαβα ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα". Όταν απολύθηκε, άρχισε να εργάζεται ως ηλεκτρολόγος. Ήταν 18 χρόνων και σε μια βόλτα με τη μηχανή, είχε ένα τροχαίο ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή, όταν αυτοκίνητο έκανε προσπέραση στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκαν μετωπικά.

"Έχασε" το αριστερό χέρι από τον αγκώνα και κάτω και είχε χτυπήσει σοβαρά στο πόδι. "Για κάποιους τα ατυχήματα είναι μοιραία, για άλλους ευτυχή. Εμένα μου άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο". Πέντε ώρες πριν το ατύχημα είχε πει σε τσακωμό με τη σύντροφο του "έχω τα χέρια μου και δεν φοβάμαι ούτε το Θεό". Μέσα από τα διδάγματα της ζωής "έμαθα ότι αυτό που έχει αξία είναι κάθε στιγμή να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Να έχουμε στόχους. Να έχουμε αξίες". Αυτή είναι η τρίτη συμμετοχή του σε Αγώνες. Και στο Πεκίνο και στο Λονδίνο είχε έλθει 5ος στη σπάθη. Γεννήθηκε στις 23/3 του 1979 και είναι ελεύθερος επαγγελματίας.

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Παναγιώτης Τριανταφύλλου

Στις 21 Νοεμβρίου του 2004, ένα τροχαίο ατύχημα (το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε με φίλους του, έπεσε σε γκρεμό, σε βάθος 50 μέτρων) είχε ως συνέπεια να υποστεί σοβαρό τραυματισμό στη θωρακική μοίρα. Είχε κοπεί ο νωτιαίος μυελός, από την 8η θωρακική μοίρα και κάτω. Η ζωή της οικογένειας του άλλαξε, μαζί φυσικά με τη δική του. Τρεις μήνες αργότερα και ενώ οι γιατροί του ήταν αρνητικοί ("δεν είχαν επουλωθεί ακόμα οι πληγές από το χειρουργείο) ξεκίνησε να ασχολείται με το μπάσκετ με αμαξίδιο, στο Μαρούσι, έπειτα από παρότρυνση ενός παιδιού με αμαξίδιο που τον είχε πετύχει στο δρόμο. Κατάλαβε πως τον βοηθά στο μυαλό, αλλά και στο σώμα για να αυτοεξυπηρετείται. Επίσης, τις ώρες κάθε προπόνησης δεν σκεφτόταν κάτι άλλο. Με τη ξιφασκία ασχολείται από το 2008, στη σπάθη και το ξίφος μονομαχίας. Έκανε την πρώτη διεθνή εμφάνιση στο Μόντρεαλ, το 2009. Έκτοτε έχει κατακτήσει πολλές διακρίσεις και μετάλλια. Στους πρώτους Αγώνες της καριέρας του, στο Λονδίνο ήταν 8ος στη σπάθη. Στις 12/9 πρόσφερε στην Ελλάδα το 8ο μετάλλιο, κατακτώντας το ασημένιο στη σπάθη Β' κατηγορίας.

Ποδηλασία

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Παρασκευή Καντζά

Το 2009 τερμάτισε πρώτη στο Πανευρωπαϊκό της Ρόδου, στα 5000 μέτρα. Το 2011 κατέκτησε το χρυσό στα 100μ., στην Αττάλεια της Τουρκίας. Στην Αθήνα μετείχε για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς. Είχε τρέξει στα 100μ. και είχε φορέσει το χάλκινο μετάλλιο. Στα 200μ. είχε τερματίσει στην τέταρτη θέση. Ως αθλήτρια του ΑΣΣΤΥ, με προπονητή τον Θεόδωρο Κατσωνόπουλο ασχολείτο με τους αγώνες ταχύτητας και το άλμα εις μήκος. Στο Πεκίνο ήταν 5η στα 200μ. και 7η στα 100μ. και στο Λονδίνο 8η στο μήκος, ενώ στο Παγκόσμιο του 2013 ήταν δεύτερη.

Η γεννημένη στις 8/8 του 1976 στο Αγρίνιο και κάτοικος Νέας Σμύρνης ασχολήθηκε από παιδί με τον στίβο και το 1996, σε ηλικία 20 χρόνων ξεκίνησε το τρέξιμο. Έως ότου χάσει ολοκληρωτικά την όραση της, στα 23, παρακολουθούσε αγώνες και ονειρευόταν τον εαυτό της στις μεγαλύτερες διοργανώσεις. Ζούσε στην Αμφιλοχία και δεν ήξερε πως υπάρχει αθλητισμός για άτομα με αναπηρία.

Τη στήριξε όμως, η 11μελής οικογένεια της και χάριν αυτής ήλθε στην Αθήνα, σπούδασε σε τηλεφωνική σχολή και αφοσιώθηκε στον αθλητισμό. Φέτος αποφάσισε να αλλάξει σπορ και να ασχοληθεί με την ποδηλασία "γιατί είχα δει πως στο στίβο δεν μπορούσα να συνεχίσω. Μου έβγαζε τραυματισμούς, μετά το χειρουργείο στο άλμα εις μήκος και δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω. Η ποδηλασία ήταν κάτι καινούργιο και με ανέβασε ψυχολογικά". Όπως εξηγεί "ταλαιπωρήθηκα πολύ να βρω συνοδό, είναι δύσκολο να βρεις κάποιον να ακολουθήσει το δύσκολο πρόγραμμα. Ο Θανάσης Μπαράκας μου βρήκε τον Βασίλη Γιαννιούση που είναι προπονητής μου και τη Βασιλική Βούτζαλη, με την οποία συνεργαστήκαμε να βρεθούμε εδώ που είμαστε". Οι Παραολυμπιακοί "είναι η κορυφαία διοργάνωση που μπορεί να πάρει μέρος κάποιος, πόσω μάλλον αν καταφέρεις να μπεις στην 8αδα. Παλεύεις μια τετραετία για αυτό το σκοπό. Είναι ικανοποίηση ψυχολογική και ηθική".

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Αθανάσιος Μπαράκας

Γεννήθηκε στη Γερμανία, στις 22/10 του 1971 και από παιδί ήταν φαν του αθλητισμού. Από παιδί είχε και περιορισμό στην όραση. Ασχολήθηκε νωρίς και οι προπονητές του είχαν δει έναν ιδιαίτερο ταλέντο στα άλματα. Έκανε σχετικές προπονήσεις και το 2000 προκρίθηκε στους Παραολυμπιακούς του Σίδνεϊ, απ' όπου έφυγε με το χρυσό στο στήθος στο άλμα εις μήκος. Στο Πανευρωπαϊκό του 2005, έφτασε και πάλι στην κατάκτηση της πρώτης θέσης. Στο Πεκίνο ανέβηκε στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου, αφού προηγουμένως στο Παγκόσμιο του 2007 είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή στο ίδιο αγώνισμα και είχε κατακτήσει αργυρό στο τριπλούν. Για τον Θανάση, ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής.

Ανήκει στο σύλλογο "Δωδεκάνησος" και προπονητής του είναι ο Ναπολέων Μίαρης. Στο Ρίο θα αγωνιστεί με τον συνοδό/πιλότο του, Κωνσταντίνο Τρουλινό. Μάλιστα, ο Κωνσταντίνος ήταν ο λόγος που ο Έλληνας πρωταθλητής δεν εγκατέλειψε τον αθλητισμό, μετά το Παγκόσμιο του 2014. Όπως έχει πει "έκανα διπλό ποδήλατο μετά το Σίνδεϊ, αλλά και το 1998. Δεν κατέστη δυνατό να βρω συνοδό που να 'χει την ίδια λόξα με εμένα και τότε αφοσιώθηκα στο στίβο. Μετά τον Νοέμβριο του 2014 αποφάσισα να επιστρέψω στο ποδήλατο. Μεσολάβησε το τηλέφωνο του Γιάννη Πρώτου, αθλητή στίβου, ο οποίος με ενημέρωσε πως ο Τρουλινός ψάχνει αθλητή να κάνουν μαζί ποδήλατο". Μαζί ανανέωσαν πολλές φορές πανελλήνια ρεκόρ. Το παρατσούκλι του είναι "Ομπάμα" και στο απολυτήριο λυκείου θα δείτε το βαθμό "18.8". Είναι συνταξιούχος.

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Αδαμαντία Χαλκιαδάκη

Η αθλήτρια του tandem είναι νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο "Βενιζέλειο" της Κρήτης, 28 χρόνων και ασχολείται μια δεκαετία με την ποδηλασία. Σε αυτό το διάστημα, έχει απολαύσει πολλές διακρίσεις. Από πανελλήνια πρωταθλήματα, έως την πρώτη θέση στην αντοχή και την ατομική χρονομέτρηση, στο Παγκόσμιο του 2015, τη δεύτερη θέση στην ατομική χρονομέτρηση της ίδιας διοργάνωσης, την 5η θέση στο Παγκόσμιο πίστας του 2015 και του 2016, ενώ η πρώτη της συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς ήταν στο Λονδίνο, όπου είχε φτάσει στην 6η και την 8η θέση, στα αγωνίσματα της. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στο site "gnorisetous.gr" έχει τρεις αδελφές που είναι πάντα δίπλα της, προπονείται έξι φορές την εβδομάδα, για 30 ώρες συνολικά και είναι μητέρα. Η πιλότος της είναι η Αργυρώ Μηλάκη και ο τύπος αναπηρίας της η μειωμένη όραση. Ανήκει στο σύλλογο "Τάλως". Στις 11 Σεπτεμβρίου έτρεξε στα 3000 μέτρα ατομικής καταδίωξης και κατετάγη 10η .

Σκοποβολή

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Ευάγγελος Κακοσαίος

Στρατιωτικός στο επάγγελμα (έχει αποφοιτήσει από τη Σχολή Ευελπίδων και από το Μαθηματικό), ξεκίνησε να ασχολείται με τη σκοποβολή το 2005. Οι πρώτοι Παραολυμπιακοί αγώνες της ζωής του ήταν το 2008 στο Πεκίνο (κατετάγη 13ος στο αεροβόλο τουφέκι ορθίων SH2), ενώ πήγε και στο Λονδίνο όπου ήταν πάλι 13ος στο ίδιο αγώνισμα, ενώ ήταν 14ος στο αεροβόλο τουφέκι προνηδόν.

Ανήκει στον ΑΣ "Τριπτόλεμος" (είναι πρόεδρος του συλλόγου), προπονητής του είναι ο Θεόδωρος Κοτταράς και συνοδός ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Την τελευταία διετία απείχε από το αγώνισμα του, λόγω υποτροπής στο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει (είναι τετραπληγικός). Επέστρεψε στο Παγκόσμιο της Πολωνίας, τον περασμένο Μάιο και ακολούθησε εντατικό πρόγραμμα (με δυο προπονήσεις την ημέρα), προκειμένου να προλάβει να σταθεροποιήσει τις επιδόσεις του πριν το Ρίο. Εκεί, στα 10 μέτρα αεροβόλου καραμπίνας από όρθια θέση , έμεινε στην 24η θέση και δεν προκρίθηκε στον τελικό . Είχε εξασφαλίσει την πρόκριση του, μέσω της τέταρτης θέσης στο Παγκόσμιο της Γερμανίας, το 2014.

Κατά την άφιξη του στη Βραζιλία, ο εξοπλισμός του (αγωνιστικό αμαξίδιο με πατέντα και βαλίτσα με το σκοπευτικό σακάκι, τα βλήματα και άλλα εξαρτήματα) είχε εξαφανιστεί από το Ολυμπιακό χωριό. Με την παρέμβαση του προέδρου της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής και του αρχηγού της ελληνικής αποστολής στο Ρίο, προς την οργανωτική επιτροπή τα απολεσθέντα αντικείμενα εντοπίστηκαν σε άλλο κτίριο. Απολαμβάνει να ακούει βυζαντινή μουσική και να ψαρεύει, ενώ ευχαριστεί τη σύζυγο του για τη στήριξη που του έχει προσφέρει.

Τζούντο

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Θεόκλητος Παπαχρήστος

Για τους φίλους είναι ο Κλήμης. Ο τύπος αναπηρίας του είναι η τύφλωση (έχασε την όραση του και από τα δυο μάτια, όταν ήταν 19 χρόνων, από χτύπημα αντιπάλου κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα), αλλά όπως λέει "η ζωή δεν είναι μόνο τα μάτια. Υπάρχουν κι άλλα πολλά που μπορείς να κάνεις, έστω χωρίς την όραση σου". Αν έχει να περάσει ένα μήνυμα, είναι το εξής: "Αυτό που έχεις ή σου έτυχε στην υγεία σου να μη σε βάλει κάτω! Να αγαπάς τη ζωή και να το αποδεικνύεις".

Μετά το ατύχημα "η ζωή μου δεν άλλαξε, απλώς μπήκε σε άλλο χώρο". Είναι αθλητής του Πυρσού Θεσσαλονίκης, κάνει καθημερινές προπονήσεις για 6-7 ώρες την ημέρα. Από το 1986 έκανε ζίου ζίτσου και έξι χρόνια μετά, όταν πήγε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, συνάντησε έναν Γάλλο δάσκαλο που τον έβαλε στο χώρο του τζούντο. "Δεν ήξερα πως υπάρχουν αγώνες. Ασχολήθηκα γιατί μου άρεσε το σπορ, που συνδυάζει άθληση, παιχνίδι, πολεμικές τέχνες, χαλάρωση, ψυχαγωγία και ευφυΐα". Διευκρινίζει ότι δεν υπάρχει τζούντο για Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς, αλλά είναι το ίδιο και απευθύνεται σε όλους "με κάποιες μικροαλλαγές, ανάλογα με το πρόβλημα".

Στο Ρίο συμμετείχε για τέταρτη φορά σε Παραολυμπιακούς ( αποκλείστηκε στον πρώτο αγώνα στην κατηγορία -100 ) Είχε προηγηθεί η παρουσία στο Σίδνεϊ το 2000 και η 5η θέση, η 7η θέση της Αθήνας και η 9η στο Πεκίνο. Στα 24 χρόνια που ασχολείται με το τζούντο έχει κατακτήσει και ουκ ολίγες άλλες διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων. Για εκείνον, το πιο σημαντικό είναι ότι "κουβαλάω το εθνόσημο στο στήθος μου". Έχει κάνει σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας, στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και δεν παραλείπει ποτέ να λέει πως η οικογένεια του είναι το καλύτερο δώρο που του 'χουν κάνει ποτέ.

Τοξοβολία

Όταν το πείσμα γίνεται διεθνής διάκριση

Δωροθέα Ποιμενίδου

Η αθλήτρια από τον Κορινό Πιερίας, είναι μέλος του συλλόγου "Δόξα" και του Σκοπευτικού Ομίλου Αποφοίτων ΑΠΘ. Εξασφάλισε τη συμμετοχή της στους πρώτους Παραολυμπιακούς, τον Σεπτέμβριο του 2015, οπότε κατετάγη 9η στο παγκόσμιο της Γερμανίας, κάνοντας πανελλήνιο ρεκόρ στο ολυμπιακό τόξο (συγκέντρωσε 580 βαθμούς). Ένα χρόνο μετά, στο πανευρωπαϊκό μπήκε και πάλι στις 10 καλύτερες αθλήτριες του αγωνίσματος της. Είχε ανάψει το βωμό, στην πλατεία Ελευθερίας στην Κατερίνη, κατά την υποδοχή της ολυμπιακής φλόγας τον περασμένο Απρίλιο. Ο τύπος αναπηρίας της 21χρονης πρωταθλήτριας τοξοβολίας, που ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπουδάζει (στην Καλών Τεχνών και ειδικότερα στο τμήμα κινηματογράφου, αν και ήθελε τα ΤΕΦΑΑ "που όμως, δεν έχουν ειδικό τμήμα για αθλητές ΑμεΑ") είναι η κινητική. Στη συλλογή της έχει 7 χρυσά μετάλλια (τα 3 ήταν σε αγώνες αρτιμελών), 3 ασημένια και πολλές άλλες διακρίσεις. Στο σπίτι της έχει ένα μαλτέζ, τη Λόρα. Ξεκίνησε να ασχολείται με το σπορ στα 8 της χρόνια, με τον προπονητή Αλέξανδρο Νασούλα -ο οποίος έχει πάρει μέρος σε τέσσερις Παρολυμπιακούς.

"Η τοξοβολία με βοηθά να ζυγίζω τα πράγματα και τις καταστάσεις που μου συμβαίνουν. Αν νιώθω πως χάνω τον έλεγχο, να φέρνω σε ισορροπία τα πράγματα και αναλόγως να πορεύομαι". Εξηγεί πως "έχω θέμα ισορροπίας, λόγω των ποδιών μου και η τεχνική μου πρέπει να είναι πιο γρήγορη. Αν για ένα αθλητή αρτιμελή τον πειράζει μια φορά ο αέρας, εμένα με πειράζει 10 φορές", για αυτό και έχει ένα καρεκλάκι για τις προσπάθειες της. Είναι στο Νο23 στην παγκόσμια βαθμολογία και στους αγώνες κατάταξης στο Ρίο έκανε νέο πανελλήνιο ρεκόρ, με 605 βαθμούς. Της άνηκε και το προηγούμενο (580 β.).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ