Έτοιμος για ακόμα μία σπουδαία διάκριση είναι ο Παύλος Μάμαλος που θα συμμετάσχει το διάστημα 29 Σεπτεμβρίου με 6 Οκτωβρίου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα άρσης βαρών σε πάγκο το οποίο θα διεξαχθεί στο Μεξικό.

Ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης μίλησε στο Ραδιόφωνο 24/7 και στη Νίκη Μπάκουλη για τα παιδικά του χρόνια, τα προβλήματα που αντιμετώπισε, τους στόχους του στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα παρά τη σπασμένη του κλείδα, αλλά και για τον διορισμό του που δεν έχει έρθει ακόμα.

Αρχικά, αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια και το πως προέκυψε η πολυομελίτιδα: "Από εκείνη την ηλικία το μόνο που θυμάμαι είναι ότι λίγο μετά αφότου με έγραψαν στο σχολείο οι γονείς μου παρέλυσαν τα πόδια μου. Μετά με πήγαν στον Μόντρεαλ και γενικότερα η ζωή μου είχε πολλές αλλαγές. Οι γονείς μου πάντοτε προσπαθούσαν να με βοηθήσουν και μου έλεγαν ότι δεν είμαι το μοναδικό παιδί με αυτό το πρόβλημα. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα οι γονείς μου με έγραψαν στο Δημοτικό όμως τα άλλα παιδιά δεν με έκαναν παρέα και αυτό με στεναχωρούσε".

Για την εγχείρηση που τελικά δεν έκανε είπε: "Ναι μας το είχαν πει οι γιατροί ότι εάν κάναμε την εγχείρηση θα μπορούσα να έχω μεγαλύτερο πρόβλημα. Για αυτό το λόγο ο πατέρας μου αρνήθηκε να κάνω αυτή την εγχείρηση. Αν πετύχαινε θα μπορούσα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, εάν όμως δεν πετύχαινε θα νέκρωνε ο εγκέφαλος μου και θα είχε σοβαρότερα προβλήματα. Έτσι, γυρίσαμε στην Ελλάδα και οι γονείς μου με βοήθησαν να ξεπεράσω όλα μου τα προβλήματα".

Ποιο ήταν το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισες στην Ελλάδα;

"Στην αρχή δεν μπορούσα να προσαρμοστώ. Δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση ακόμα και στις καφετέριες και στα εστιατόρια. Αναγκαζόμουν πάντοτε να έχω μαζί μου έναν συνοδό για να με βοηθάει. Τώρα έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα. Ανοίγουν μαγαζιά που είναι πιο εύκολα προσβάσιμα. Εάν δεν το κυνηγήσουμε εμείς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Η ευρωπαϊκή ένωση δίνει λεφτά ώστε τα μαγαζιά να είναι προσβάσιμα για άτομα με αναπηρία, να έχουν και ειδικές τουαλέτες και δεν το κάνουν οι επιχειρηματίες"

Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που έχουν τα ίδια προβλήματα.

"Να μην το παρατήσουν και να κυνηγήσουν τους στόχους τους. Πρέπει να είναι δίπλα τους οι γονείς τους και η οικογένεια τους. Το σημαντικότερο είναι να μην τους πάρει από κάτω και να κυνηγήσουν τη ζωή όπως την κυνηγάω εγώ. Πρέπει να είναι υπερήφανοι και ευτυχισμένοι. Πρέπει να κάνουν οικογένεια και να ζήσουν τη ζωή τους. Αρκεί, όπως προείπα, να μη τους πάρει από κάτω".

Πως ξεκίνησε η ενασχόληση με την άρση βαρών;

"Πήγαινα σε ένα ιδιωτικό γυμναστήριο και ο ιδιοκτήτης μου έλεγε ότι δεν είμαι για εκεί. Τότε νόμιζα ότι μου το έλεγε γιατί δεν στενοχωριόταν που πήγαινα με το καροτσάκι και έκανα προπόνηση και ήθελε να με διώξει. Εκείνος όμως δεν ήθελε αυτό, αλλά ήθελε να με παρακινήσει να ασχοληθώ με τη γυμναστική ενόψει και των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Αυτό μου έδωσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια, ενώ παράλληλα έμαθα ότι υπάρχει και η άρση βαρών. Ήξερα ότι υπάρχει ο στίβος, η κολύμβηση, το μπότσια. Δεν ήξερα ότι υπήρχε η άρση βαρών"

Η έκτη θέση στην Αθήνα σου έδωσε ώθηση για τη συνέχεια;

"Όντως έτσι είναι. Μετά ήρθαν όλα τα πάνω κάτω. Ήρθαν όλα τα μετάλλια. Είδα ότι μπορώ να τα καταφέρω και το έκανα. Το σημαντικότερο είναι να έχεις θέληση και δύναμη για να αντέξεις την προετοιμασία και όλα όσα πρέπει να κάνεις".

Ποια είναι η καθημερινότητα σου;

"Ξεκινάω το πρωί από τις εννιά και μέχρι τις δώδεκα είμαι στο γυμναστήριο. Μετά επιστρέφω στο σπίτι και ξανά πάλι στο γυμναστήριο το απόγευμα. Τώρα έχω έναν τραυματισμό στην κλείδα, για την ακρίβεια την έχω σπάσει. Οι γιατροί μου έχουν πει να μείνω εκτός προπονήσεων για 5-6 μήνες, αλλά εγώ θέλω να σηκώσω την Ελλάδα ψηλά. Θα παίξω κορώνα γράμματα τη ζωή μου. Μου είπαν να κάνω επέμβαση αλλά εγώ δεν θέλω. Θέλω να αγωνιστώ για να δω ψηλά την ελληνική σημαία. Έστω και με τραυματισμένη κλείδα θέλω να πάρω ένα μετάλλιο για να δώσω χαρά στον κόσμο που ξέρω ότι περνάει δύσκολα. Θέλω να τους δώσω τη χαρά να δουν ψηλά την ελληνική σημαία"

Για σένα τι είναι χαρά;

"Όταν βλέπω ψηλά την ελληνική σημαία ψηλά είμαι ευτυχισμένος. Βέβαια, με έχει στενοχωρήσει η Ελλάδα γιατί περιμένω τόσα χρόνια να διοριστώ στο Δημόσιο και στεναχωριέμαι. Δίνω την καρδιά μου, την ψυχή μου και όλο μου το είναι για να σηκώνω ψηλά την ελληνική σημαία μέσα από τον αθλητισμό. Βάσει των διακρίσεων μου θα έπρεπε να έχω μόνιμη θέση στο στρατό και δεν μου δίνεται αυτό το αξίωμα".

Τέλος, να σου ευχηθούμε καλή τύχη για τη συμμετοχή σου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μεξικό (29/9-6/10) και να πετύχεις αυτό που θες.

"Θα δώσω όλη μου την ψυχή. Συγγνώμη που συγκινούμαι. Θέλω να κάνω υπερήφανους όλους τους Έλληνες"

Photo credits: Eurokinissi