Θα έχεις διαβάσει ουκ ολίγες ιστορίες με αθλητές που κέρδισαν (εντός και εκτός εισαγωγικών) τη ζωή τους, μέσω του ταλέντου που είχαν σε κάποιο σπορ. Που ξέφυγαν από το προδιαγεγραμμένο ως "μαύρο" μέλλον τους και "τράβηξαν" μαζί τους στη σωτηρία τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα τους. Ώρα να διαβάσεις και για εκείνους τους αθλητές που μέσω των σπορ βρήκαν έναν προορισμό ζωής και τελικά την ίδια τη ζωή τους. Θα διαβάσεις για όλους όσοι αποθεώνονται στα social media αυτήν την περίοδο, που αναφέρονται ως παραδείγματα για όλους μας, αλλά λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους. Λέμε λοιπόν, να κάνουμε τη διαφορά. Σήμερα σειρά παίρνουν οι άνδρες του στίβου.

Στο στίβο των Παραολυμπιακών μετέχουν αθλητές με εγκεφαλική παράλυση (στις κατηγορίες από 32 έως και 34 οι αθλητές αγωνίζονται καθιστοί ή σε αγωνιστικό αμαξίδιο ή σε ειδικές καρέκλες ρίψεων και στις κατηγορίες 35 έως 38 αγωνίζονται όρθιοι), κάκωση στο νωτιαίο μυελό (οι κατηγορίες 51 έως 54 είναι για τους αγώνες δρόμων και από 51 έως 58 για αγώνες ρίψεων -οι αθλητές αγωνίζονται με αμαξίδιο), ακρωτηριασμό και άλλες κινητικές αναπηρίες (ανήκουν στις κατηγορίες από 42 έως 46 και αγωνίζονται όρθιοι), αθλητές με περιορισμό όρασης (οι κατηγορίες είναι τρεις και συγκεκριμένα οι 11, 12, 13) και με νοητική αναπηρία (κατηγορία 20). Οι αθλητές με νανισμό λόγω αχοδροπλασίας ή αντίστοιχες αναπηρίες αγωνίζονται μόνο στις ρίψεις (κατηγορίες 40 και 41).

Ευάγγελος Καναβός

Πριν το Παγκόσμιο στο Κατάρ, το 2015 είχε πει σε τηλεοπτική συνέντευξη πως "θέλω μια καλή επίδοση. Θα γίνει ό,τι θέλει ο Θεός. Όλοι οι αθλητές δουλεύουν για τη διοργάνωση, όπως και εγώ. Ποιος δεν φαντάζεται τον εαυτό του στο βάθρο; Είναι όνειρο ζωής και δουλεύω για αυτό. Θα το χαρώ πιο πολύ αν είναι στους Αγώνες. Αν μπορώ να διαλέξω, θα διαλέξω τους Αγώνες". Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο τριπλούν της κατηγορίας Τ20 στις 29/10, ανήμερα της συμπλήρωσης έξι χρόνων από το θάνατο του πατέρα του. Πίσω από την ταμπέλα με το νούμερο στη φανέλα, είχε γράψει "ο θάνατος, πίστεψε ότι σε πήρε μακριά από εμένα. Όμως, δεν γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα, σε έφερε κοντά μου, περισσότερο από ποτέ. Μου λείπεις μπαμπά. Το μετάλλιο αυτό είναι δικό σου και της Παναγίας". Αφιέρωσε την επιτυχία και στη νεογέννητη ανιψιά του. Με αυτή τη διάκριση κέρδισε τη συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς αγώνες. Στην πρώτη προσπάθεια έκανε πανελλήνιο ρεκόρ (12.84μ.), στη δεύτερη το "έσπασε" (13.70μ.) και πήρε τη δεύτερη θέση.

Τον περασμένο Ιούλιο "έχασε" και τη μητέρα του και απέκτησε ως νέο στόχο ζωής τη διάκριση στο Ρίο. Είχε ομολογήσει ότι "η ψυχολογία μου είναι σε άσχημη κατάσταση και προσπαθώ να επανέλθω". Την τελευταία τετραετία δουλεύει με τον προπονητή Δημήτρη Τσιτσόγλου, ο οποίος είναι εξειδικευμένος στα άλματα. Μαζί έδωσαν έμφαση στην τεχνική. Είναι φοιτητής στο Παιδαγωγικό ("δεν αφήνω τη σχολή μου, όσο μπορώ") και η μέρα του περιλαμβάνει επίσης, τουλάχιστον μια προπόνηση, ενώ κάποιες ημέρες έχει δύο "πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να κάνω καλή ζωή, διατροφή και να κοιμάμαι καλά. Ζητούμενο για εμένα είναι να κάνω εγώ αυτό που μπορώ και αν θέλει να με βοηθήσει το κράτος ένας χορηγός, καλώς να έλθει. Δεν θα τα βάψουμε μαύρα. Το moto μου είναι "ζωντάνια, πίστη και ελπίδα". Θα έλθουν καλύτερες ημέρες για όλους".

Στο μυαλό του ξεκάθαρα "ο αθλητισμός ενώνει, κάνει παρέες, φιλίες, σε βγάζει έξω από το σπίτι. Δεν σημαίνει πως επειδή είμαι αθλητής πρέπει να πάρω χρυσό ή θα κάνω παγκόσμιο ρεκόρ. Ο αθλητισμός είναι χαρά. Τα παιδιά να βγουν από τα σπίτια τους, να μην είναι μπροστά σε έναν υπολογιστή όλη μέρα και να αθληθούν". Γεννήθηκε στις 17/6 του 1989 στη Θεσσαλονίκη και είναι αθλητής της Δόξας. Ο τύπος αναπηρίας είναι η νοητική. Αυτή είναι η δεύτερη συμμετοχή του σε Αγώνες, μετά εκείνους του Λονδίνου οπότε τερμάτισε 6ος στο μήκος. Την Κυριακή 11/9 κατετάγη 9ος στα προκριματικά . Για 6 εκατοστά δεν μπήκε στον τελικό του αγωνίσματος του.

Χρήστος Κάπελλας

Στα 17 τέθηκε αντιμέτωπος με το ερώτημα "αν θα ζήσω ή αν θα τα παρατήσω". Είχε προηγηθεί τροχαίο ατύχημα που του στοίχισε το αριστερό πόδι. Όπως έχει πει, ο αθλητισμός τον βοήθησε να επιλέξει να ζήσει. Την ιστορία του μπορείς να τη διαβάσεις στη σελίδα που του αφιέρωσε η ιστοσελίδα Famous for a reason . Θα πάρει μέρος στο μήκος και στη σκυτάλη. Ενάμιση μήνα πριν την έναρξη των αγώνων, έπαιρνε αντιβίωση για σταφυλόκοκκο, την οποία σταμάτησε για τους αγώνες και έπαθε περονιαία τενοντίτιδα. Αυτή τον κράτησε εκτός προπονήσεων για κάποιες ημέρες. Φυσικά δεν παραιτήθηκε και φυσικά πρόλαβε να επανέλθει, ώστε να προλάβει τα αγωνίσματα του.

Χρήστος Κουτούλιας

Ως παιδί ονειρευόταν μια καριέρα στο ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι ξεκίνησε να αγωνίζεται σε ομάδες του Περιστερίου. Τότε ονειρευόταν επίσης "να είμαι φυσιολογικός". Είχε γεννηθεί χωρίς δεξί χέρι. "Ήθελα να είμαι σαν τους άλλους, σαν τους συμμαθητές μου, την οικογένεια μου". Οι γονείς του ήταν εκείνοι που από νωρίς του έμαθαν να είναι αυτάρκης. "Πάντα μου έλεγαν "θα πέσεις; Θα σηκωθείς". Ως νήπιο έδενα μόνος τα κορδόνια μου. Ήταν ένα από τα πάρα πολλά που μπορούσα να κάνω. Όλη η καθημερινότητα είναι γεμάτη πατέντες". Όλη η καθημερινότητα ήταν γεμάτη και αδιάκριτα βλέμματα, μαζί με ρατσιστικές συμπεριφορές. Για να μη τα προκαλεί, απέκτησε ως παιδί το πρώτο τεχνητό μέλος. Ένα μήνα μετά, είχε αποφασίσει πως δεν τον ενδιαφέρουν τι θα πουν ή τι θα σκεφτούν οι άλλοι.

Προς το τέλος της εφηβικής ζωής του έκανε υπερπροσπάθεια για να κερδίσει μια θέση στην ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ. Όπως έχει πει "κόπηκε" λόγω χεριού. Δεν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει να αθλείται, γιατί ήταν η αγάπη του, η διασκέδαση του Στα 15 ξεκίνησε τα αθλήματα του στίβου, για να δει πώς είναι. Πριν τέσσερα χρόνια ξεκίνησε τον πρωταθλητισμό, στο μήκος ("η πτήση είναι ωραία, είναι σαν να πετάς") στα 100μ. και τα 4Χ100μ. Προπονητής του είναι ο Κώστας Βογιατζάκης και ανήκει στον Αετό Περιστερίου.

Ευχαριστεί τους Δημήτρη και Κώστα Χρονόπουλο για το αγωνιστικό χέρι, στο οποίο έκανε το πρώτο tattoo. Φέτος, στο Πανευρωπαικό της Ιταλίας κατέκτησε το χρυσό στο άλμα εις μήκος. Ήθελε να τρέξει και στο αγώνισμα των 100μ., αλλά είχε ξεχάσει να τον δηλώσει η ομοσπονδία! Εκείνος επιμένει πως "όταν αγωνίζομαι με το εθνόσημο, ανατριχιάζω. Είναι ασύλληπτο το συναίσθημα. Όταν ανεβαίνεις στο βάθρο, συγκινείσαι γιατί έχεις καταφέρει αυτό που ήθελες, οι κόποι σου, οι τραυματισμοί σου επιβραβεύονται". Το μήνυμα του στους ανθρώπους με αναπηρία είναι "να βγείτε από τα σπίτια σας, να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό που είναι μια διέξοδος και να μην κολλάτε πουθενά".

Μιχάλης Σεΐτης

Ο γεννημένος στις 9/6 του 1987 στη Ρόδο, Μιχάλης ασχολείται μια ζωή με το στίβο. Ξεκίνησε όταν ήταν 6 χρόνων και δεν έχει εγκαταλείψει από τότε. Το 2003, στα 16 του έγινε μέλος της Εθνικής Παίδων, στα 400μ. εμπόδια. Δέκα χρόνια αργότερα, στις 20 Ιουνίου, ένα τροχαίο ατύχημα που είχε με τη μηχανή (την είχε δανειστεί γιατί το αυτοκίνητο του ήταν στο συνεργείο), είχε ως συνέπεια τον ακρωτηριασμό του δεξιού ποδιού. Κατέθεσε αγωγή εναντίον του Δήμου Ρόδου, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, το Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, το Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, το Υπουργείο Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού και το Ελληνικό Δημόσιο, για εγκληματική αδιαφορία.

"Ο ανεπαρκής φωτισμός του δρόμου που βρισκόταν σε συνδυασμό με την έλλειψη προειδοποιητικής σήμανσης που να απαγορεύει τη διέλευση οδηγών και να σηματοδοτεί τη λειτουργία υπαίθριας λαϊκής αγοράς, ήταν η αιτία που δεν είδε έναν πάγκο και όταν προσπάθησε να φρενάρει, η ολισθηρότητα του δρόμου -από τα σκουπίδια και τα σάπια φρούτα- δεν του το επέτρεψαν. Μετά την πρόσκρουση και ενώ ψυχορραγούσε αιμόφυρτος στο οδόστρωμα, οι παραγωγοί που ήταν στο σημείο αντί να προστρέξουν για βοήθεια, έσπευσαν να ξεπλύνουν τους πάγκους από τα αίματα, για αποφυγή των ευθυνών τους".

Κάλεσε μόνος του, από το κινητό του, το ΕΚΑΒ, διεκομήσθη στο νοσοκομείο όπου υποβλήθηκε στο πρώτο χειρουργείο. Το δεξί πόδι εκρίθη μη βιώσιμο και οδηγήθηκε σε νέα επέμβαση, για ακρωτηριασμό του κάτω άκρους. Τρεις μήνες αργότερα (τον Φλεβάρη του 2014) μετείχε στον πρώτο του αγώνα με τεχνητό μέλος. Όταν είδε το είδωλο του στον καθρέφτη ένιωσε άνετα, όμορφα. "Είχα διαλέξει ένα μέρος που να μου αρέσει", έχει σχολιάσει. Προπονείται 10 φορές την εβδομάδα και αυτοί είναι οι πρώτοι του Παραολυμπιακοί. Στο Παγκόσμιο του 2014 φόρεσε το χρυσό, στα 200 μέτρα, το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό της Ιταλίας, φέτος, στο ίδιο αγώνισμα, ενώ επί αθηναϊκού εδάφους έγινε κάτοχος του πανευρωπαϊκού ρεκόρ στα 400 μέτρα. Στο Ρίο προκρίθηκε στον τελικό των 200 μέτρων, τα ξημερώματα της Δευτέρας 12/9, με νέο ατομικό ρεκόρ (22.45'').

Κωνσταντίνος Βέλτσης

Ένα ανοιξιάτικο βράδυ, του 2009, προς τα τέλη του Μαρτίου ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητο του από την οικογενειακή επιχείρηση (βλ. ζαχαροπλαστείο) σε μια συνάντηση με φίλους, ανέπτυξε ταχύτητα, έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω σε προστατευτικές μπάρες. Μια εξ αυτών "τσάκισε, πέρασε μέσα στο όχημα και σύνθλιψε το αριστερό πόδι, κάτω από το γόνατο". Θυμάται να φωνάζει "σώστε το, σώστε το". Όταν ο γιατρός του είπε πως η μόνη λύση ήταν ο ακρωτηριασμός, είπε "κάντε ό,τι νομίζεται". Ο γιατρός του ήταν εκείνος που τον ενημέρωσε πως θα μπορεί να κάνει ό,τι επιθυμεί η ψυχή του, αρκεί να το θέλει. Απέκτησε αμέσως τεχνητό μέλος και όταν δέχθηκε μια επίσκεψη από τον Χρήστο Κάπελλα "κατάλαβα πως μπορώ να κάνω τα πάντα". Έκτοτε, η φιλοσοφία του είναι "πρέπει να κυνηγάμε τους στόχους μας, γιατί τα όνειρα μας δεν τρέχουν πιο γρήγορα από εμάς".

Περπάτησε ένα χρόνο αργότερα, γιατί είχε πάθει κάταγμα και στο δεξί πόδι και άρχισε να "ανεβαίνει", αφού πρώτα έπιασε -όπως λέει- πάτο. Έχει τελειώσει αρτοποιεία και ζαχαροπλαστική και απολαμβάνει να κάνει ποδήλατο και διάδρομο. Πάντα του άρεσε ο αθλητισμός, όμως ποτέ δεν είχε σχέση -πέραν των δραστηριοτήτων στο σχολείο. Όταν ξεκίνησε αποκατάσταση, σε γυμναστήριο αντιλήφθηκε πως απολαμβάνει τη διαδικασία. Μίλησε με κάποιους ανθρώπους και του πρότειναν να ασχοληθεί με το στίβο. Πήρε μέρος στο πρώτο πανελλήνιο και έφυγε με δύο ασημένια μετάλλια, στα 100μ. και το άλμα εις μήκος. Το 2015 στο Παγκόσμιο της Ντόχα, κατετάγη 5ος με την ομάδα 4Χ100 και 14ος στο μήκος. Ανήκει στο σύλλογο "Ηρόδικος"