Θα έχεις διαβάσει ουκ ολίγες ιστορίες με αθλητές που κέρδισαν (εντός και εκτός εισαγωγικών) τη ζωή τους, μέσω του ταλέντου που είχαν σε κάποιο σπορ. Που ξέφυγαν από το προδιαγεγραμμένο ως "μαύρο" μέλλον τους και "τράβηξαν" μαζί τους στη σωτηρία τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα τους. Ώρα να διαβάσεις και για εκείνους τους αθλητές που μέσω των σπορ βρήκαν έναν προορισμό ζωής και τελικά την ίδια τη ζωή τους. Θα διαβάσεις για όλους όσοι αποθεώνονται στα social media αυτήν την περίοδο, που αναφέρονται ως παραδείγματα για όλους μας, αλλά λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους. Λέμε λοιπόν, να κάνουμε τη διαφορά.

Η σημερινή παρουσίαση που αφορά Έλληνες αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων του Ρίο είναι σχετική με την ομάδα των Βασίλη Χριστοφόρου, Αργύρη Νοτάρογλου και Θεόδωρο Αλεξά, οι οποίοι μετέχουν στην ιστιοπλοΐα, στα Sonar. Πρώτα να σου πω τι είναι Sonar. "Σκάφος με σταθερή καρίνα και δυο πανιά, που σχεδιάστηκε τη δεκαετία του '80 από τον Μπρους Κίρμπι. Ήταν αποτέλεσμα ιδέας που είχε ως στόχο τη δημιουργία σκάφους που να διακρίνεται για την ταχύτητα και την ασφάλεια που παρέχει στους ιστιοπλόους, την άνεση και την ευκολία στο χειρισμό. Το πλήρωμα αποτελείται από τρία άτομα: τον κυβερνήτη, το πλήρωμα που ρυθμίζει το ένα πανί (μαϊστρα) και το πλήρωμα που ρυθμίζει το δεύτερο πανί (φλόκος)".

Tον περασμένο Ιούνιο οι άνθρωποι μας που συνήθως προπονούνται με μη επανδρωμένο σκάφος, κατετάγησαν έκτοι, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Ολλανδία. Είχαν ήδη προκριθεί στο Ρίο. Ο στόχος είναι, όπως πάντα, η διάκριση, στην τελευταία εμφάνιση της κατηγορίας σε Αγώνες -δεν θα υπάρχει στο Tόκιο. Δεν θα σου πω για τις συνθήκες που προετοιμάστηκε η ελληνική αποστολή, εν συγκρίσει με τις συνθήκες των ξένων -χρυσών, αργυρών και χάλκινων ολυμπιονικών- που θα αντιμετωπίσουν, γιατί θα μειώσω την προσπάθεια τους. Και είναι το τελευταίο που θέλω. Όποιος έχει μάθει να παλεύει για τη ζωή του, μαθαίνει να παλεύει για ό,τι άλλο θέλει. Πάμε όμως, να τους γνωρίσουμε;

Βασίλης Χρηστοφόρου

Ήταν μέλος της ομάδας που εκπροσώπησε για πρώτη φορά τη χώρα μας στην ιστιοπλοΐα, σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, το 2004. Είχε προηγηθεί η γνωριμία του με τον Αμερικανό, Κιθ Μπούρχανς. Ο Έλληνας αθλητής είχε θαυμάσει την καινοτομία που είχε δημιουργήσει ο συναθλητής του, για τον κυβερνήτη του δικού του σκάφους, τον Πολ Κάλαχαν που είχε βαριάς μορφής τετραπληγία. "Το να κάθεται ο κυβερνήτης μόνιμα στη μια πλευρά του σκάφους, σου κοστίζει και χάνεις έδαφος σε μεγάλη διοργάνωση" εξήγησε ο Μπούρχανς στον Βασίλη, πριν καταλήξει στο κάθισμα που είχε φτιάξει και μπορούσε να μετακινεί με ευκολία τον Κάλαχαν από τη μια πλευρά στην άλλη. Αργότερα, ο εμπνευστής της ιδέας έγινε προπονητής της ελληνικής αποστολής και ο Χρηστοφόρου είχε βρει τη λύση στο πρόβλημα του.

Ο γεννημένος στις 7 Φεβρουαρίου του 1975, Βασίλης είχε ξεκινήσει να ασχολείται με την ιστιοπλοΐα απ' όταν ήταν 6 χρόνων, στο Παλαιό Φάληρο, γιατί του άρεσε να έρχεται σε επαφή με τη θάλασσα.Σε αυτή στράφηκε για να ζητήσει βοήθεια, όταν το 1999 έπειτα από μια ακίνδυνη -φαινομενικά- βουτιά στη θάλασσα, έπαθε κάκωση στον αυχένα και καθηλώθηκε σε αμαξίδιο.

Ως παιδί είχε πολλές διακρίσεις στα Soling και τα J/24, ενώ είχε πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες ανοιχτής θαλάσσης, ως κυβερνήτης, αλλά και ως πλήρωμα. Πέρασε στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών, πήρε πτυχίο και άρχισε να εργάζεται ως προπονητής σε σχολές και αγωνιστικές ομάδες στους ομίλους του Παλαιού Φαλήρου, του Πόρτο Ράφτη και της Βουλιαγμένης. Το 1999 εμφανίστηκε ως προπονητής του ΝΟ Βουλιαγμένης, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Optimist, όταν έζησε το καταδυτικό ατύχημα.

Αρχικά, έπρεπε να βρει τις νέες ισορροπίες, το νέο, διαφορετικό, εαυτό του. Το 2003 λοιπόν, επέστρεψε στα σκάφη, ως αθλητής ΑμεΑ, στην κατηγορία 2.4mR. Την ίδια χρονιά μετείχε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα που είχε διεξαχθεί στον Πειραιά. Το 2004 μετείχε στους Αγώνες της Αθήνας και τερμάτισε στην 8η θέση, υπό τις ιαχές "Ελλάς, Ελλάς" του κόσμου. Επέστρεψε στους Αγώνες το 2008, οπότε το πλήρωμα μας κατετάγη 7ο και στο Λονδίνο ήμασταν πάλι 8οι. Η μεγαλύτερη διάκριση που 'χει ζήσει είναι η 5η θέση, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2014.

Θεόδωρος Αλεξάς

Στις προγραμματικές δηλώσεις για το Ρίο, ο γεννημένος στις 9/8 του 1979 Θεόδωρος Αλεξάς είπε πως "η κατάκτηση ενός μεταλλίου σε οποιαδήποτε διοργάνωση είναι μια αποστολή δύσκολη. Έχουμε δουλέψει πάρα πολύ και συνεχίζουμε την δουλειά και εδώ στο Ρίο. Το μυστικό της επιτυχίας είναι λιγότερο άγχος, καλή συνεργασία του πληρώματος. Να δουλέψουμε ως ομάδα", δηλαδή όπως έχουν συνηθίσει να δουλεύουν αυτά τα παιδιά. Ο τύπος αναπηρίας και η αγωνιστική κατηγορία του Αλεξά είναι "ακρωτηριασμός". Πώς; Διάβασε τι είχε πει σε συνέντευξη που είχε δώσει το 2014, στο EXTRA 3.

" Το 2005 καθώς έφευγα από τη δουλειά μου με το μηχανάκι, για να επιστρέψω σπίτι, παραβίασε ένα αυτοκίνητο έναν κόκκινο σηματοδότη και με χτύπησε". Οι γιατροί πως θα χρειαστεί να προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό του δεξιού ποδιού. " Είχε προηγηθεί ένας μήνας με έντονους πόνους και κάποια στιγμή κατάλαβα πως δεν υπάρχει βελτίωση. Το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί ήταν να έχω ένα πόδι που δεν λειτουργεί. Ζήτησα από τους γιατρούς να με αφήσουν να ξεκουραστώ μια μέρα, από τους καθαρισμούς και την επίπονη διαδικασία και να γίνει μετά ο ακρωτηριασμός. Έτσι και έγινε και απαλλάχτηκα από τους πόνους". Μέρος της καθημερινότητας του είναι να τον κοιτούν παράξενα. " Είναι φυσιολογικό. Δεν φταίει δηλαδή, εκείνος που κοιτά, αλλά η Ελλάδα που περνά στα σχολεία -στα μικρά παιδιά- την απομόνωση, στη διαφορετικότητα. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως όσοι δεν έχουν δει κάποιον άνθρωπο με τεχνητό μέλος ποτέ στη ζωή τους, να τους φαίνεται παράξενη αυτή η εικόνα". Τον ρώτησαν πώς είναι να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, χωρίς πόδι. " Αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, δεν σου αρέσει ο εαυτό σου".

Όπως λέει, οτιδήποτε χάνεις σου στερεί πράγματα. Εκείνος βέβαια, έχει κερδίσει και πολλά, όπως για παράδειγμα " αθλητικές συγκινήσεις και διακρίσεις. Έχω πάει σε δύο Παραολυμπιακούς αγώνες (Πεκίνο και Λονδίνο), έχω αναδειχθεί Παγκόσμιος πρωταθλητής το 2009 και πήραμε την 5η θέση το 2014. Είναι πολύ μεγάλες συγκινήσεις που δεν είχα στην προηγούμενη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή είναι καλύτερη ή χειρότερη. Είναι διαφορετική και σημασία έχει να παίρνεις τα καλά, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεσαι". Για την ιστορία, είναι αθλητής του Ολυμπιακού.

Aνάργυρος Νοτάρογλου

Ο γεννημένος στις 22/4 του 1974, Ανάργυρος προστέθηκε στο τιμ της ομάδας Sonar πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο. Εκεί έφτασε μαζί με τους φίλους του στην 8η θέση, όπως ήταν και στην 5η θέση του Παγκοσμίου, το 2014. Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την ιστιοπλοΐα το 2009, οπότε πήγε στο Παγκόσμιο και ανέβηκε στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου. Διάλεξε αυτό το σπορ, επειδή αγαπούσε τη θάλασσα. Το αγαπημένο του χόμπι ήταν και παραμένει το ψάρεμα. Ο τύπος αναπηρίας που έχει είναι ο ακρωτηριασμός.

Στις 14 Αυγούστου έγινε για δεύτερη φορά πατέρας: μετά την κορούλα του, προστέθηκε στην οικογένεια και ένα αγόρι. Σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή στο Ρίο, είπε ότι "γνωρίζουμε πως θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να μπορέσουμε να πάρουμε ένα μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ελπίζουμε ότι για την ιστιοπλοία αυτή θα είναι μια μεταβατική φάση. Θα τα δώσουμε όλα για να μπορέσουμε να βρεθούμε όσο το δυνατόν πιο ψηλά. Όλες αυτές τις μέρες προσπαθούμε να δούμε τι συμβαίνει. Παλεύουμε να μαζέψουμε πληροφορίες για τα νερά, τα ρεύματα και τα τερτίπια του καιρού. Η παρουσία μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο αποτελεί από μόνη της έναν άθλο". Είναι απόφοιτος της Σιβιτανιδείου Τεχνικής Σχολής Μηχανολόγων Υδραυλικών και εργάζεται στην ΕΥΔΑΠ. Θα ήθελα να σου πω πολλά περισσότερα, δυστυχώς όμως δεν βρήκα κάτι παραπάνω. Οπότε μια από τις δεσμεύσεις είναι μια συνέντευξη του. Ο Νοταρόγλου έχασε το πόδι του μετά από ατύχημα με μηχανάκι το 2009.