ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Η Παραολυμπιονίκης που σκέφτεται την ευθανασία μετά το Ρίο

Η Παραολυμπιονίκης που σκέφτεται την ευθανασία μετά το Ρίο

Την ευθανασία μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο σκέφτεται η Βελγίδα, Μαριέκε Βέρβουρτ. Οι αφόρητοι πόνοι, η ανίατη ασθένειά της, ο "Γολγοθάς" της και το ποτήρι σαμπάνιας που θέλει να πίνουν στην κηδεία της. Η συγκλονιστική ιστορία της.

Ο αθλητισμός είναι αυτός που την κρατά στη ζωή. Όταν μπαίνει στο ταρτάν, ξεχνά τα πάντα. Όταν αγωνίζεται, οι πόνοι υποχωρούν. Είναι το παυσίπονό της, αυτό που την ανακουφίζει, που της καθαρίζει το μυαλό. Μέχρι να επιστρέψει πάλι στην σκληρή πραγματικότητα.

Η Μαριέκε Βέρβουρτ από τα 20 της χρόνια είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας μιας ανίατης εκφυλιστικής ασθένειας που έχει παραλύσει τα κάτω άκρα της. Εδώ και 17 χρόνια έχει μάθει να ζει με τους αφόρητους πόνους που δεν την αφήνουν να κοιμηθεί, που δεν της επιτρέπουν να χαρεί τη ζωή της. Ένας εφιάλτης, ένας καθημερινός "Γολγοθάς". Ο δικός της σταυρός του μαρτυρίου.

Ύστερα από τόσα χρόνια, δεν αντέχει πλέον. Είναι τέτοια η κατάστασή της, η οποία ολοένα και χειροτερεύει, ώστε σκέφτεται να βάλει η ίδια τέλος στη ζωή της. Η ευθανασία είναι για την ίδια το αποκούμπι, η έξοδος από το τούνελ του μαρασμού που έχει περιέλθει εδώ και σχεδόν δυο δεκαετίες. Μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, ίσως μπουν οριστικά και αμετάκλητα "οι τίτλοι τέλους".

Η Παραολυμπιονίκης που σκέφτεται την ευθανασία μετά το Ρίο

Αν δεν υπήρχε ο αθλητισμός, ίσως αυτό το τέλος να είχε έρθει νωρίτερα για την ίδια. Είναι η διέξοδός της, το κίνητρο για να ζει, να παλεύει, να αντέχει. Για να φτάσει κάποιος να τερματίσει τη ζωή του με τρόπο συνειδητό και όχι εξαιτίας μιας τρέλας της στιγμής όπως είναι η αυτοκτονία, ας προσπαθήσει να φανταστεί πόσο πολύ υποφέρει.

"Θα σταματήσω την καριέρα μου μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο τον προσεχή Σεπτέμβριο. Μετά, θα δούμε τι θα φέρει η ζωή για μένα. Άρχισα να σκέφτομαι την ευθανασία", δήλωσε η 37χρονη σπρίντερ στο ραδιόφωνο του RTL. Στο Λονδίνο το 2012, η Βελγίδα είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα σπριντ με αναπηρική καρέκλα και το ασημένιο στα 200 μέτρα. Στο Ρίο θέλει να βρεθεί και πάλι στο βάθρο. Γι' αυτό ζει και αναπνέει, αυτό είναι το μεγάλο της όνειρο. Γι' αυτό μοχθεί και μάχεται νυχθημερόν...

Η Παραολυμπιονίκης που σκέφτεται την ευθανασία μετά το Ρίο

Η ίδια είπε ακόμα στην ίδια συνέντευξη πριν μερικές ημέρες πως "ο αθλητισμός είναι το μόνο που με κρατάει στη ζωή και στο Ρίο είναι η τελευταία μου επιθυμία για να κατακτήσω ένα μετάλλιο. Προπονούμαι πολύ σκληρά, ακόμη κι αν καθημερινά προσπαθώ να καταπολεμήσω την ασθένειά μου. Ελπίζω να ολοκληρώσω την καριέρα μου στο βάθρο". Συγκλονιστικό, ανατριχιαστικό...

Πέρυσι, στο Παγκόσμιο της Ντόχα στο Κατάρ βγήκε πρώτη στα 100, 200 και 400 μέτρα. Επιτυχίες που δεν τις αλλάζει με τίποτα. Άλλωστε, σύμφωνα με την ίδια "έχω ζήσει στιγμές που άλλοι ούτε καν ονειρεύονταν, παρά την ασθένειά μου". Στο Ρίο περιμένει μεγάλο ανταγωνισμό και αυτό την χαροποιεί πολύ.

Η Παραολυμπιονίκης που σκέφτεται την ευθανασία μετά το Ρίο

Πέρα από τις χαρές στο ταρτάν, υπάρχει και ο εφιάλτης. Όταν κρατάει το χρυσό μετάλλιο, χαμογελά. Όμως υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά της ζωής, που η ίδια την βιώνει από τα 20 της χρόνια. "Υπάρχουν στιγμές που υποφέρω απίστευτα. Υπάρχουν βράδια που κοιμάμαι μόνο δέκα λεπτά αλλά εγώ κυνηγάω το χρυσό". Τα ψυχικά της αποθέματα είναι μεγάλα, αλλά ένας από τους προπονητές της ανέφερε στο RTL πως "ελπίζω να αντέξει ως το Ρίο, διότι οι σωματικές της δυνατότητες χειροτερεύουν".

Αναφορικά με την ευθανασία, στην χώρα της μπορεί να γίνει, αρκεί να υπάρχει η συγκατάθεση τριών γιατρών που φέρεται να την έχει στα χέρια της, προκειμένου να προχωρήσει στον τερματισμό της ζωής της. Όσο για την κηδεία της; Έχει και γι' αυτό απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλει εκκλησία, δεν θέλει κλάματα. "Στην κηδεία μου δεν επιθυμώ καμία εκκλησία, ούτε καφέ και γλυκό. Θέλω όλοι να κρατούν ένα ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι και να έχουν στο μυαλό τους μία σκέψη για μένα".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ