Όλα αυτά την ώρα που το πιο αδύναμο division του NFL πέτυχε 4/4 νίκες για πρώτη φορά στην ιστορία: Το κερασάκι στην τούρτα μιας πλήρως ανατρεπτικής αγωνιστικής. Είμαστε στα μέσα Νοεμβρίου, και τώρα είναι που φαίνεται ποιος το έχει και ποιος όχι.

Πριν τα πούμε αναλυτικά, θυμίζουμε πως μπορείς να διαβάσεις τους κανονισμούς του NFL εδώ , και να δεις την παρουσίαση όλων των ομάδων του πρωταθλήματος εδώ .

Το παιχνίδι της αγωνιστικής

Atlanta Falcons - New Orleans Saints 23-26 (OT)

(Passer: Matt Ryan, ATL, 351 yds / Rusher: Michael Turner, ATL, 96 yds / Receiver: Harry Douglas, ATL, 133 yds)
Quarters: 3-3, 3-7, 7-7, 10-6 / 0-3

Το Falcons-Saints, ή Southern Showdown όπως αποκαλούν οι φανατατικοί παρατηρητές του, παραμένει μια από τις πιο συναρπαστικές μονομαχίες στο σύγχρονο NFL. Ήταν το Saints-Falcons στο ανακαινισμένο Superdome της Νέας Ορλεάνης που παίχτηκε το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι των Saints μετά τον τυφώνα Κατρίνα, σε ένα από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα ματς που έχουν παιχτεί ποτέ. Και είναι τα παιχνίδια Saints-Falcons που, παρότι επί Sean Payton οι Saints έχουν κερδίσει εμφατικά περισσότερα (9-2 πλέον), είναι πάντα συναρπαστικά μέχρι την τελευταία στιγμή.

Η αναμέτρηση αυτής της αγωνιστικής ήρθε σε ένα σημείο όπου οι δύο αντίπαλοι απείχαν μόλις μισή νίκη μεταξύ τους, και με τους Saints να προέρχονται από σκαμπανεβάσματα στην απόδοση και με τον προπονητή τους τραυματία. Και, όπως θα περιμέναμε, αποτέλεσε ένα ακόμα αξέχαστο κεφάλαιο σε αυτή τη μικρή αθλητική μυθολογία. (Μυθολογία μάλιστα, που επηρέασε και την εξέλιξη του ματς, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω).

Όχι ότι φαινόταν από την αρχή: Οι Saints μπήκαν, όπως και στο περασμένο παιχνίδι απέναντι στην Τάμπα, αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν άλλες γκάφες όπως την ήττα από τους Rams. Όμως ένα αποφασιστικό touchdown της Ατλάντα στην αρχήτου β’ ημιχρόνου έδωσε την πρωτοπορία στους γηπεδούχους, οι οποίοι να προσθέσουμε ότι διαθέτουν μια από τις πιο ισχυρές έδρες όλου του NFL. (Τις τελευταίες 4 σεζόν έχουν 4 ήττες. Οι 2 είναι από τους Saints.)

O Drew Brees οργάνωσε με ευκολία τρία drives σκοραρίσματος δίνοντας έναν αέρα 10 πόντων στους Saints, όμως οι γηπεδούχοι δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Σε ένα φοβερό τελευταίο drive, κι αφού είχαν ήδη μειώσει προηγουμένως στους 3 πόντους με ένα ακόμα TD του Tony Gonzalez, o Matt Ryan διέσχισε την άμυνα των Saints σα να μην υπήρχε. Με το χρονόμετρο να σβήνει, οι Falcons μπήκαν στο red zone, όπου οι Saints είναι χαρακτηριστικά αδύναμοι (έχουν μια από τις χειρότερες άμυνες του NFL σε 3rd downs και σε rushing του αντιπάλου), όμως σταμάτησαν το ένα play μετά το άλλο, περιορίζοντας τους γηπεδούχους σε field goal για την ισοφάριση.

Στην παράταση, κι αφού είχαν κάνει από ένα 0/3 ο καθένας, οι Falcons βρέθηκαν σε κατάσταση 4th & inches στις 29 δικές τους γυάρδες. Στην πιο πολυσυζητημένη προπονητική απόφαση της αγωνιστικής, του μήνα, ίσως και της σεζόν, ο Mike Smith των Falcons αποφάσισε να παίξει το 4th down. Που σημαίνει με απλά λόγια, ότι αν πάλι δεν έκαναν 1st down (και πράγματι, δεν έκαναν), οι Saints έπαιρναν τη μπάλα στις 29 γυάρδες, ήδη δηλαδή σε απόσταση field goal. Εξασφαλισμένη νίκη. (Που πράγματι, πήραν.)

Γιατί ρίσκαρε τόσο πολύ ο Smith; Ακόμα κι αν οι Falcons τα κατάφερναν (και για να είμαστε ειλικρινής, αυτό ήταν και το πιθανότερο απέναντι στην άμυνα των Saints), θα είχαν 1st down τόσο πίσω στο γήπεδο που δε μπορεί να θεώρησε ότι άξιζε τον κόπο. Όντως. Εξηγώντας την απόφασή του στη συνέντευξη τύπου, ο Smith το ομολόγησε: “Δεν ήθελα να δώσω τη μπάλα στους Saints. Σε πρόσφατα παιχνίδια με κοντινό σκορ, έχουμε κάνει punt με 3 λεπτά ακόμα και δεν έχουμε ξαναδεί τη μπάλα. Ο Brees είναι ένας πολύ καλός quarterback. Η απόφαση δεν δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στην άμυνά μας. Είναι θέμα του τι έχει συμβεί όταν τους παίξαμε ξανά στο παρελθόν.”

Σε αυτό το σημείο καταλαβαίνεις ένα πολύ απλό δίδαγμα. Ότι ανάμεσα σε δύο ομάδες πρακτικά ισοδύναμες, όπως ήταν οι Saints και οι Falcons την Κυριακή το βράδυ, θα επικρατεί πάντα αυτός που πιστεύει πιο πολύ στις δυνάμεις του. Και από αυτή τη δήλωση, καταλαβαίνεις πως τουλάχιστον ο Mike Smith, πίστευε περισσότερο στις δυνάμεις του αντιπάλου.

Ο πρωταγωνιστής

Carson Palmer, quarterback των Oakland Raiders

Όταν πριν ένα μήνα τραυματίστηκε ο βασικός quarterback των Oakland Raiders, Jason Campbell, ο rookie coach Hue Jackson αναζήτησε γρήγορα μια λύση ανάγκης στη θέση, έναν quarterback που να μην είναι βασικός σε καμία ομάδα, αλλά που ταυτόχρονα να είναι αρκετά καλός για να μπορεί να οδηγήσει μια ομάδα στα πλέι-οφ. Ακούγεται αρκετά αδύνατος συνδυασμός. Αν υπήρχε εξάλλου ένας τέτοιος παίχτης, τους Raiders θα περίμενε; Δε θα έπαιζε ήδη κάπου βασικός; Δε θα οδηγούσε κάποια άλλη ομάδα προς τα πλέι-οφ;

Η λογική λέει ναι. Αλλά η λογική συχνά σταματά εκεί που αρχίζει η καριέρα του Carson Palmer.

Η πρώτη του μεγάλη διάκριση ήρθε το 2002 όταν ως τελειόφοιτος του University of Southern California κέρδισε το πολυπόθητο Heisman Trophy ύστερα από μια μεγαλειώδη χρονιά ως QB των Trojans. Εκείνη τη σεζόν έσπασε κάθε πιθανό ρεκόρ του κολεγίου καταλήγοντας τελικά σε νίκη στο Orange Bowl και ακολούθως στο #1 του επόμενου draft στο NFL.

Ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη αυτή η πορεία. Από μικρός είχε δυνατό χέρι, ο πατέρας του τον έγραψε σε ειδικά μαθήματα πριν καν πάει λύκειο. Στη σχολική ομάδα του καθολικού λυκείου της Santa Monica (που φυσικά μπήκε και έπαιξε βασικός), έγινε ο καλύτερος QB στην ιστορία του σχολείου, τελειώνοντας τη χρονιάς με QB rating 203.9 (!). Ως συνέπεια, ήταν εκείνος που διάλεξε κολέγιο κι όχι το ανάποδο.

Στο USC έγινε μόλις ο 2ος πρωτοετής στην ιστορία των Trojans που γίνεται βασικός quarterback. Όμως τις επόμενες 2 σεζόν δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Με αδιάφορα-προς-ΟΚ νούμερα και χωρίς κάποια ομαδική διάκριση, ίσως να έμενε για πάντα ως αιώνια ελπιδοφόρο ταλέντο (στρατιές τέτοιων υπάρχουν εξάλλου μέσα στο κολεγιακό σύστημα), μέχρι που άλλαξε συντονιστής της επιθετικής γραμμής των Trojans το 2002 και ο Palmer ξαφνικά έκανε πάνω από 50% αύξηση στις γυάρδες του, με σχεδόν τριπλάσια touchdowns, λιγότερα interceptions και φυσικά τη νίκη στο Orange Bowl. Από ταλέντο, φλέρταρε επικίνδυνα με την αφάνεια, πριν απογειωθεί. Δε θα ήταν η μόνη φορά στην καριέρα του.

Ως #1 επιλογή στα draft για τους Cincinnati Bengals που πελαγοδρομούσαν για πάνω από μια δεκαετία, ο Palmer τράβηξε πάνω του όλο το ενδιαφέρον, όμως του έτυχε μια περίεργη συγκυρία: Οι Bengals, μη θέλοντας να στηρίξουν όλες τους τις ελπίδες πάνω στους ώμους ενός rookie, προσέλαβαν τον τίμιο Jon Kitna, βετεράνο γυρατζή quarterback, με στόχο απλώς να εκπαιδεύσει σωστά τον Palmer. Μόνο που ο Kitna τα πήγε τόσο αναπάντεχα καλά, που ο Palmer στην rookie σεζόν του, δεν πήρε ούτε ένα snap: Την έβγαλε παγκίτης από την αρχή ως το τέλος κάθε παιχνιδιού, από την αρχή ως το τέλος όλης της χρονιάς.

O Kitna ψηφίστηκε NFL Comeback Player της χρονιάς.

Την αληθινή του πρώτη χρονιά την είχε το 2004, οδηγώντας τους Bengals σε ένα αποδεκτό 8-8, ενώ γινόταν καλύτερος παιχνίδι με παιχνίδι. Σε κάνει να αναρωτηθείς: Πού θα βρισκόταν αν δεν σπαταλούσε όλη την rookie xρονιά του (μετά το καυτό του 2002) στον πάγκο. Μικρή σημασία έχει πλέον, γιατί το 2005 θύμισε το λόγο για τον οποίο βρέθηκε #1 στο draft.

Όταν ο καλύτερος quarterback της λίγκας για εκείνη τη σεζόν, οδήγησε τους Bengals στην πρώτη τους νικητήρια σεζόν εδώ και 15 χρόνια, σε ένα πειστικό 11-5 και ταυτόχρονα στον τίτλο του division, πάνω και από τους μεγάλους αντιπάλους Steelers. Τους Steelers που αντιμετώπισαν στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ. Ως φαβορί. Ως γηπεδούχοι. Ο Palmer ήταν έτοιμος να διαβεί το δρόμο της δόξας που έμοιαζε να ήταν πάντα γραφτός του.

Στο πρώτο play των Bengals στο παιχνίδι, ο Palmer ολοκλήρωσε πάσα 66 γυαρδών, κάνοντας τεράστια δήλωση.

Δυστυχώς για αυτόν, η δήλωση των αμυντικών των Steelers ήταν ισχυρότερη: Αφότου η μπάλα είχε φύγει από το χέρι του, ο Palmer χτυπήθηκε τόσο άσχημα από έναν αντίπαλο defensive tackle, που του διέλυσε το πόδι. Το παιχνίδι για αυτόν είχε τελειώσει.

Οι Bengals, με τον Kitna να παίζει το υπόλοιπο παιχνίδι, έχασαν 31-17. Οι Pittsburgh Steelers προχώρησαν και κατέκτησαν το Super Bowl XL.

O Palmer πρόλαβε να αποθεραπευτεί μετά την εγχείρηση, αλλά κάθε μία από τις ακόλουθες σεζόν του ήταν λίγο χειρότερη από την προηγούμενη. Το 2010, μετά από έναν ακόμα τίτλο division της προηγούμενης χρονιάς (και άλλη μια ήττα στο πρώτο παιχνίδι των πλέι-οφ), ζήτησε από την ομάδα να του φέρει νέους receivers: Η υπέρβαση ήταν τώρα ή ποτέ.

Δηλαδή, ποτέ. Μένοντας σε ένα τρομερά απογοητευτικό 4-12, το χειρότερο ρεκόρ της ομάδας επί Palmer, oι Bengals ήταν πια σαφές πως δε θα λειτουργούσαν ποτέ για τον πάλαι ποτέ ελπιδοφόρο QB - και το αντίστροφο φυσικά. “Δε θα ξαπανατήσω το πόδι μου στο στάδιο Paul Brown,” δηλώνει το περασμένο καλοκαίρι ο, αισίως 31 ετών, Palmer. “Έχω 80 εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα. Δεν έχω ανάγκη να παίζω για τα χρήματα. Θα παίξω για την αγάπη μου για το παιχνίδι. Αλλά αλλού.” Η ιδιοκτησία των Bengals δεν κάνει πίσω: “Ο Carson υπέγραψε ένα συμβόλαιο. Έκανε μια δέσμευση. Έδωσε το λόγο του. Περιμέναμε να παίξει εδώ. Αν κάνει πίσω από τη δέσμευσή του, εμείς δε θα τον επιβραβεύσουμε.” Με αυτά τα λόγια, ο πρόεδρος των Bengals, Mike Brown, έβαλε τον Palmer στον πάγο. Ούτε ανταλλαγή, ούτε πάγκο. Τίποτα. Άδοξο τέλος.

Μέχρι τον τραυματισμό του Campbell. Οι Raiders, οι σταθερά παλαβοί, ατρόμητοι, τρελοί Raiders, ακόμα και μετά το θάνατο του Al Davis, ανζητούσαν έναν quarterback που να μην παίζει, αλλά που να είναι ικανός να πάει μια ομάδα στα πλέι-οφ. Τι λέγαμε στην αρχή; Ότι ακούγεται αδύνατος συνδυασμός;

Ο Hue Jackson των Raiders θυμήθηκε την περίπτωση του Palmer, του ενός ανθρώπου που πληρούσε όλες τις προδιαγραφές. Μια νέα αρχή για εκείνον, μια σωτηρία για αυτούς. Έπεισε τους ανένδοτους Bengals να τον ανταλλάξουν. Πώς; Δίνοντάς τους το πρώτο draft του Ώκλαντ για την επόμενη σεζόν, ίσως και τη μεθεπόμενη. Είπαμε. Τρελοί Raiders. Απρόβλεπτοι. Σαν τον Carson Palmer.

Ο Palmer πέταξε για Ώκλαντ μεσούσης της εβδομάδας (η συμφωνία έκλεισε σε 2 μέρες), αλλά δεν ήταν έτοιμος για το παιχνίδι με τους Chiefs. Χρειάστηκε όμως να μπει - τόσο χάλια πήγαινε το παιχνίδι για τους Raiders με τον αναπληρωματικό QB Kyle Boller. Χωρίς να ξέρει το playbook, o Palmer βούλιαξε στο ντεμπούτο του, εγείροντας ειρωνείες από κάθε πλευρά. Δεύτερο παιχνίδι, με τους Broncos του Tim Tebow. O Palmer βρίσκει τα πατήματά του, κάνει ορισμένες φανταστικές πάσες, οι Raiders κρατάνε το παιχνίδι, όμως στο τέλος η άμυνα (και η απουσία και του McFadden) τους προδίδουν. Όμως οι ειρωνείες έχουν μετριαστεί. Ο Palmer είναι εμφανώς ανανεωμένος και ορεξάτος.

Την περασμένη Πέμπτη, οι Raiders κατατρόπωσαν τους προβληματικούς Chargers σε ένα παιχνίδι επιβίωσης ή θανάτου. Ο Palmer είχε τον απόλυτο έλεγχο. Πάσαρε για 299 γυάρδες σε 20 μόλις πάσες (14 επιτυχημένες). Δύο από αυτές ήταν για touchdown. Μοίρασε το παιχνίδι σωστά ανάμεσα σε πάσα και σε τρέξιμο. Αυτή τη φορά τίποτα δε μπορούσε να ανατρέψει την εικόνα.

Οι Raiders του Carson Palmer έκαναν την πρώτη τους νίκη και χάρη σε αυτή, στέκονται στην κορυφή του division τους. Θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο: Αυτή η συναρπαστική, γεμάτη κύματα καριέρα, μας επιφύλασσε μια ακόμα ανατροπή.

Η 10η αγωνιστική

New York Jets - New England Patriots 16-37

(Passer: Tom Brady, ΝΕ, 329 yds / Rusher: Shonn Greene, NYJ, 61 yds /
Receiver: Rob Gronkowski, NE, 113 yds)
Quarters: 0-6, 9-7, 0-10, 7-14

Πριν την αρχή της χρονιάς ο Rex Ryan δήλωνε πως θα ήθελε και τη βοήθεια του υπολοίπου NFL ώστε να μην βγουν πάλι 1οι στο division οι Patriots. “Εμείς τους κερδίζουμε, αλλά μόνοι μας δε μπορούμε.” Όντως: Τις 2 χρονιές του Ryan, οι δύο ομάδες έχουν μοιραστεί τις νίκες στην κανονική περίοδο, και μάλιστα οι Jets έχουν και μια έξτρα (που καίει) πέρσι στα πλέι-οφ. Όμως φέτος, που το ‘υπόλοιπο NFL’ κέρδισε τους Patriots στα 3 από τα 7 τους παιχνίδια; Οι Jets έχασαν και τα δύο. Εύκολα.

Αυτό εδώ ήταν κοντά στο σκορ μέχρι το ημίχρονο, ή έστω λίγο πριν αυτό λήξει. Στο τελευταίο λεπτό, ο Brady (που ως εκείνο το σημείο της βραδιάς έμοιαζε πάλι βαρύς) έκανε ένα από τα γνωστά του drives και έδωσε το προβάδισμα στους φιλοξενούμενους. Δεν ξανακοίταξαν πίσω. Με 2 drives του στο δεύτερο ημίχρονο διαμέλισε την άμυνα των Jets λες και ήταν η άμυνα των, εχμ, Patriots, και σε συνδυασμό με τα μεγάλα πάλι λάθη του Sanchez, κλείδωσε μια πολύ-πολύ εύκολη νίκη.

Philadelphia Eagles - Arizona Cardinals 17-21

(Passer: John Skelton, ARI, 315 yds / Rusher: LeSean McCoy, PHI, 81 yds / Receiver:
Larry Fitzgerald, ARI, 146 yds)
Quarters: 0-0, 14-7, 0-0, 3-14

Απλά αδικαιολόγητοι Eagles. Από τη μία είχες πρώτες ενδείξεις διάλυσης στο άκουσμα της είδησης ότι θα απουσίαζε ο DeSean Jackson (επειδή δεν πήγε στην προπόνηση, κι αυτά τα πράγματα ποτέ δεν είναι για καλό στην εσωτερική ισορροπία μιας ομάδας γεμάτης σταρ), κι από την άλλη έβλεπες στο γήπεδο τους σαφέστατα καλύτερους Eagles να κυριαρχούν, αλλά να μην σιγουρεύουν ποτέ τη νίκη. Επέτρεψαν στους Cardinals να μείνουν σε απόσταση βολής χωρίς λόγο, δίνοντας στην ευκαιρία στον μέγιστο Fitzgerald με δύο εξωγήινες υποδοχές που έκανε, να γυρίσει το παιχνίδι ανάποδα, από το πουθενά. Στο μεταξύ ο Vick πάλι τραυματίστηκε, κάτι που μεταξύ μας είναι απολύτως λογικό όταν επιλέγει διαρκώς να τρέχει ο ίδιος σα να ήταν running back. Απλά φρικτή διαχείριση έμψυχου δυναμικού σε κάθε πιθανό επίπεδο από τον προπονητή Andy Reid, και μια χρονιά που πλέον θα πρέπει να θεωρείται χαμένη, για την Dream Team του καλοκαιριού.

San Francisco 49ers - New York Giants 27-20

(Passer: Eli Manning, NYG, 311 yds / Rusher: Brandon Jacobs, NYG, 55 yds / Receiver:
Victor Cruz, NYG, 84 yds)
Quarters: 3-3, 6-3, 3-7, 15-7

H ομάδα-έκπληξη του Jim Harbaugh (rookie προπονητή στο NFL, μάλιστα) συνεχίζει να κερδίζει όποιον βρει μπροστά της παίζοντας football πολύ απλό, πολύ λογικό, πολύ αποτελεσματικό, έστω κι αν δεν είναι θεαματικό ή συναρπαστικό. Η επίθεση των Giants εδώ δε βρήκε ποτέ στην πραγματικότητα λύσεις με την ευκολία που τις έβρισκε σε άλλα παιχνίδια (φαινόταν κι από τη δυσκολία με την οποία κατάφερνε να κάνει υποδοχές ο Cruz), και αυτή τη φορά το interception που έριξε ο Eli Manning στην αρχή της 4ης περιόδου δεν ήταν ένα λάθος από το οποίο η τρομερά σφιχτή άμυνα των 49ers θα του επέτρεπε να επιστρέψει - όπως οι Patriots. Πειστική νίκη για τους γηπεδούχους, ήδη προβλήματα για τους φιλοξενούμενους, για τους οποίους αυτό ήταν το πρώτο παιχνίδι σε ένα σερί-βασανιστήριο: Eagles, @Saints, Packers, @Cowboys, Redskins, @Jets, Cowboys. Τρόμος.

Kansas City Chiefs - Denver Broncos 10-17

(Passer: Matt Cassel, KC, 93 yds / Rusher: Lance Ball, DEN, 96 yds / Receiver:
Eric Decker, DEN, 56 yds)
Quarters: 0-7, 0-3, 7-0, 3-7

Πρώτος πασέρ του παιχνιδιού, ο QB της ηττημένης ομάδας, με 93 γυάρδες. Αν αυτό το στατιστικό δε λέει την ιστορία του παιχνιδιού, δε ξέρω τι την λέει. Όχι, μισό, ξέρω! Ότι ο Tim Tebow επιχείρησε μόλις 8 πάσες σε όλο τον αγώνα και ευστόχησε σε 2; Ότι δηλαδή νίκησε ομάδα που είχε 2 πάσες σε 60 λεπτά football; (Μία από τις 5 φορές στην ιστορία που έχει γίνει αυτό.) Όχι, όχι, ούτε αυτό είναι: Την ιστορία του παιχνιδιού την λέει το γεγονός ότι οι Broncos προσάρμοσαν το στυλ παιχνιδιού τους εξ ολοκλήρου στην κολεγιακού τύπου τρεχάλα του Tebow, έναν quarterback που δεν ξέρει να πασάρει (!), δεν έχει ιδέα τι να κάνει υπό πίεση, δεν έχει καμία συναίσθηση του pocket, δεν ξέρει πώς να συντονίσει ένα επιθετικό play, αλλά ¾ φορές ως τώρα, ξέρει να κάνει ένα πράγμα. Να κερδίζει. Ο Tim Tebow σίγουρα πάει το άθλημα πίσω, αλλά το κάνει με τρόπο διασκεδαστικό, λίγο αστείο, αρκετά συναρπαστικό. Μη ρωτάτε πώς, μη ρωτάτε για πόσο, όλο το NFL τις ίδιες ερωτήσεις κάνει.

Seattle Seahawks - Baltimore Ravens 22-17

(Passer: Joe Flacco, BAL, 255 yds / Rusher: Marshawn Lynch, SEA, 109 yds / Receiver:
Ed Dickson, BAL, 79 yds)
Quarters: 10-0, 9-7, 3-3, 0-7

Με ένα άθλιο ξεκίνημα, από αυτά που συνηθίζουν να κάνουν οι ασταθείς Ravens κάθε 2-3 παιχνίδια, και με δύο διαδοχικά λάθη στο punt return που κόστισαν ισάριθμα fumbles και σκοραρίσματα για τους Seahawks, ένα παιχνίδι που στα χαρτιά έμοιαζε απλό για τους πρωτοπόρους του AFC North κατέληξε σε εφιάλτη. Δε θα έπρεπε να το έχουν πάρει τόσο αψήφιστα το παιχνίδι όμως: Τόσο οι μεν Raven έχουν χάσει παιχνίδι από ασήμαντους αντιπάλους έχοντας κερδίσει τους ισχυρούς, όσο και οι δε Seahawks έχουν κάνει λιγοστές νίκες, αλλά συχνά απέναντι σε σαφέστατα πιο ισχυρές ομάδες (φέτος Giants, πέρσι Saints στα πλέι-οφ). Με την λογική νίκη των 49ers, την απίστευτη ανατροπή των Cardinals επί των Eagles, ετούτη την έκπληξη, και την αγωνιώδη νίκη των Rams, το ‘χειρότερο division του NFL’, NFC West, πετυχαίνει το 4/4 νικών σε μια αγωνιστική για πρώτη φορά στην μικρή ιστορία του.

Cincinnati Bengals - Pittsburgh Steelers 17-24

(Passer: Ben Roethlisberger, PIT, 245 yds / Rusher: Cedric Benson, CIN, 57 yds / Receiver: Antonio Brown, PIT, 86 yds)
Quarters: 7-14, 3-3, 7-7, 0-0

Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα κοντά. Οι Steelers ήλεγξαν το ρυθμό, το σκορ και την πρωτοπορία δίχως να ιδρώσουν, στο πρώτο αληθινό τεστ για τους Bengals, που έδειξε πως έχουν ακόμα δρόμο μέχρι να χτυπήσουν στα αλήθεια αυτό το division. Οι φιλοξενούμενοι έδειξαν για μια ακόμα βδομάδα πως τα παιχνίδια με ομάδες από ένα επίπεδο και κάτω δεν τα χάνουν ούτε ο θεός να κοιμηθεί, αποτελώντας την πλήρη αντίθεση στους φετινούς Ravens.

Dallas Cowboys - Buffalo Bills 44-7

(Passer: Tony Romo, DAL, 270 yds / Rusher: DeMarco Murray, DAL, 135 yds / Receiver: Dez Bryant, DAL, 74 yds)
Quarters: 14-0, 14-7, 6-0, 10-0

Δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί για το παιχνίδι που να μην το λέει το σκορ και τα στατιστικά ( εκτός από αυτό ), απλά θέλουμε μια αφορμή για να σημειώσουμε το πόσο τιτάνας είναι μέχρι στιγμής ο DeMarco Murray. Η παρουσία του όχι απλά έχει δώσει σπουδαίο παιχνίδι στο έδαφος με συνέπεια για τους Cowboys, αλλά έχει απελευθερώσει τον Tony Romo, ο οποίος ξαφνικά έχει εναλλακτικές από το να επιτίθεται διαρκώς από τον αέρα. Δεν παίζει πια αγχωμένα, δεν κάνει (τεράστια) λάθη, και μπορεί πλέον να κάνει επιδόσεις σαν αυτή του πρώτου ημιχρόνου απέναντι στους Bills, όταν και είχε χάσει μόλις μία πάσα έχοντας πασάρει για 240 γυάρδες. Ο Murray είναι δίχως συζήτηση ο MVP των Cowboys, και αν το ηλεκτρικό σοκ που έκανε στην ομάδα του την οδηγήσει και στα πλέι-οφ, τότε συγγνώμη Cam Newton, αλλά θα είναι και ο rookie της σεζόν.

Chicago Bears - Detroit Lions 37-13

(Passer: Matthew Stafford, DET, 329 yds / Rusher: Matt Forte, CHI, 64 yds / Receiver: Nate Burleson, DET, 83 yds)
Quarters: 10-0, 10-6, 17-0, 0-7

Είναι λες κι εκεί στην Αμερική δεν διαβάζουν SPORT24. Δηλαδή τι να κάνουμε πια, σήματα καπνού να στέλνουμε; Το είπαμε ξανά και ξανά : “Aν θέλεις να απομακρύνεις τη μπάλα και έχεις απέναντί σου τον Devin Hester; Το καλό που σου θέλω, σημάδεψε άουτ.” Όχι ότι οι τραγικοί Lions έχασαν εξαιτίας αυτού (με 5 interceptions από τον Stafford δεν πας πουθενά), αλλά σίγουρα δε βοήθησε. Ο Hester επέστρεψε δύο kicks στη σέντρα και ένα, φυσικά, για touchdown. Οι Bears κατεδάφισαν τους Lions χωρίς καν να χρειαστεί να παίξουν επίθεση. Μόνο με την άμυνα και τα special teams. Κάποιος μάλλον φορμάρεται την κατάλληλη στιγμή - και κάποιος ξεφουσκώνει την χειρότερη.

Τα υπόλοιπα αποτελέσματα

Οι Rams ολοκλήρωσαν τον 4-0 θρίαμβο του NFC West που προαναφέραμε, οι Dolphins έκαναν 2η διαδοχική νίκη (αλλά επί των υπό διάλυση Redskins που επέστρεψαν στον Rex Grossman για quarterback), ενώ Titans, Texans και Raiders πέτυχαν εύκολες νίκες σε κρίσιμα ματς. Τέλος, οι Jacksonville συνεχίζουν να υπάρχουν. Τα σκορ, συνοπτικά:

San Diego Chargers - Oakland Raiders 17-24
Cleveland Browns - St. Louis Rams 12-13
Miami Dolphins - Washington Redskins 20-9
Indianapolis Colts - Jacksonville Jaguars 3-17
Carolina Panthers - Tennessee Titans 3-30
Tampa Bay Buccaneers - Houston Texans 9-37
Green Bay Packers - Minnesota Vikings 45-7

Οι φάσεις

Χωρίς περιττά λόγια, η υποδοχή της χρονιάς, από τον Jonathan Baldwin των Chiefs:

Έχουμε δει υποδοχή με τα ακροδάχτυλα, με το ένα χέρια, με το κράνος - αλλά τυφλή υποδοχή με την πλάτη του αντίπαλη αμυντικού, δεν έχει ξαναγίνει. Οι διαιτητές δυστυχώς ακύρωσαν τη φάση, αλλά η μαγεία αυτή δε σβήνει.

Άλλη εντυπωσιακή φάση, το πρώτο touchdown των Ravens , οι οποίοι τα βρήκαν σκούρα απέναντι στους Seahawks και για να καταφέρουν να ξεγελάσουν την άμυνά τους μέσα στο end zone χρειάστηκε να κάνουν την εξής μαγκιά: Να δώσει ο Flacco τη μπάλα στον Rice, ώστε φυσιολογικά η γραμμή άμυνας να κατευθυνθεί πάνω του, αφήνοντας μόνο του τον Ed Dickson μες στο end zone. Ο Rice λοιπόν ντύθηκε quarterback, και αντί να τρέξει πάνω στη γραμμή για να σκοράρει ο ίδιος, πάσαρε στον αφύλακτο Dickson για το touchdown

Ενδιαφέρουσα περίπτωση και το τραγικό time-out που πήρε ο Mark Sanchez λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου στο Jets-Patriots. Οι Jets ήταν στο τελείωμα του drive τους και ο QB πήρε time-out για να οργανώσει καλύτερα το play. Ο Rex Ryan στον πάγκο εξερράγη, και με το δίκιο του: Η κίνηση του Sanchez σταμάτησε το χρόνο, αφήνοντας τελικά (μετά το σκοράρισμα των Jets) ένα λεπτό στη διάθεση του Brady, ο οποίος και το εκμεταλλεύτηκε βάζοντας μπροστά την ομάδα του με τη λήξη του ημιχρόνου. Αν ο Sanchez άφηνε όλο το διαθέσιμο χρόνο να κυλήσει, οι Patriots θα είχαν στη διάθεσή τους τόσο λίγο χρόνο που πιθανότατα δε θα επιχειρούσαν καν να πάνε για touchdown. Καμία έκπληξη που ο εκρηκτικός Ryan χαρακτήρισε την ενέργεια του παίχτη του ως “το πιο ηλίθιο πράγμα που έχει γίνει ποτέ στο football”. Ζόρικα τα πράγματα για τον Sanchez στη Νέα Υόρκη.

Οι βαθμολογίες

Ας ρίξουμε μια ματιά στις βαθμολογίες πριν δούμε πώς σχηματίζεται η εικόνα των πλέι-οφ. Με αστερίσκο οι ομάδες που αυτή τη στιγμή θα προκρίνονταν ως wildcards:

NFC North

1. Green Bay Packers (9-0)
2. Chicago Bears (6-3)*
3. Detroit Lions (6-3)*
4. Minnesota Vikings (2-7)
Οι Lions προκρίνονται ακόμα ως wild card, αλλά το ερώτημα είναι αν έχουν ξεμείνει από καύσιμα

NFC South

1. New Orleans Saints (7-3)
3. Atlanta Falcons (5-4)
2. Tampa Bay Buccaneers (4-5)
4. Carolina Panthers (2-7)
Οι Saints κρατούν κι επισήμως το division στα χέρια τους. Οι Falcons κυνηγούν ένα wild card, αλλά ξαφνικά έχουν ανταγωνισμό κι από το...

NFC East

1. New York Giants (6-3)
2. Dallas Cowboys (5-4)
3. Philadelphia Eagles (3-6)
4. Washington Redskins (3-6)

Με τους Cowboys να έχουν φορμαριστεί (βλέπε: να έχουν ανακαλύψει τον Murray) την κατάλληλη στιγμή και τους Giants να έχουν μπροστά του Γολγοθά, το division ξαφνικά απέκτησε ενδιαφέρον. Το πραγματικό, όχι το ‘κάποιος-πρέπει-αναγκαστικά-να-περάσει’ που είχε μέχρι πρόσφατα.

NFC West
1. San Francisco 49ers (8-1)
2. Seattle Seahawks (3-6)
3. Arizona Cardinals (3-6)
4. St. Louis Rams (2-7)

Είπαμε, οι 49ers θα εξασφάλιζαν το εισιτήριο για τα πλέι-οφ την επόμενη βδομάδα, αλλά αν κερδίζουν όλοι οι από κάτω δε γίνεται δουλειά.

AFC North

1. Pittsburgh Steelers (7-3)
2. Baltimore Ravens (6-3)*
3. Cincinnati Bengals (6-3)*
4. Cleveland Browns (3-6)

Εξακολουθούν να το ελέγχουν οι Ravens, απλώς και μόνο επειδή κερδίζουν όλα τα (δύσκολα) παιχνίδια μες στο division. Αλλά το κάνουν τόσο δύσκολο να τους εμπιστευτείς, ώρες-ώρες.

AFC West

1. Oakland Raiders (5-4)
2. San Diego Chargers (4-5)
3. Denver Broncos (4-5)
4. Kansas City Chiefs (4-5)

Εξακολουθεί να είναι υπερβολικά κοντά όλες οι ομάδες για να έχουμε ξεκάθαρη άποψη. Αλλά οι Raiders με τον Palmer βρίσκουν ρυθμό, οι Broncos προσαρμόζονται στον Tebow, και οι Chargers είναι κάθε βδομάδα και πιο απογοητευτικοί.