Στα υπόλοιπα παιχνίδια ξεχωρίζει ο αποκλεισμός-σοκ για τους Packers από τους Giants και μάλιστα στην έδρα τους. Σοκ όχι τόσο για τον ίδιο τον αποκλεισμό, όσο για το ότι οι Packers δεν έφτασαν ποτέ καν κοντά στη διεκδίκηση της νίκης.

Ravens και Patriots συμπληρώνουν την τελική 4άδα με τις αναμενόμενες νίκες τους, με τη φετινή διαδρομή του Tim Tebow να φτάνει στο τέλος της.

Πάμε να δούμε πώς εξελίχθηκαν τα 4 παιχνίδια και να δούμε πώς διαμορφώνονται οι τελικοί των περιφερειών την ερχόμενη Κυριακή. (Στις παρενθέσεις το seed της κάθε ομάδας.)

Γύρος των divisions - NFC

San Francisco 49ers (2) - New Orleans Saints (3) 36-32

Quarters: 14-0, 3-14, 3-0, 16-18

Αυτό ήταν το παιχνίδι που έκανε ανθρώπους να δακρύζουν από την ένταση και να γράφουν “God bless the NFL” στο twitter, έκανε οπαδούς των δύο ομάδων να πάθουν από 2-3 εμφράγματα ανάμεσα στην έκσταση, έκανε τους ουδέτερους φαν να απολαύσουν ένα άμεσο classic, από τα παιχνίδια που κάποτε στο μέλλον θα θυμάσαι τον εαυτό σου να τα βλέπει.

4 touchdowns σε 4 λεπτά θα ήταν αρκετός λόγος, 4 touchdowns στα τελευταία 4 λεπτά είναι ακόμα καλύτερος λόγος, και το ότι αυτά τα 4 touchdowns σήμαιναν ισάριθμες αλλαγές στην πρωτοπορία και άρα την πρόκριση, στα 4 τελευταία ενός νοκ άουτ αγώνα, είναι ο απόλυτος λόγος.

Όχι, ακόμα δεν έχουμε αγγίξει την επιφάνεια του λόγου. Βλέπεις, όλα έχουν να κάνουν με τις προσδοκίες, τις συνθήκες, τα δεδομένα. Κοιτώντας έναν αγώνα ανάμεσα στην καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος, η λογική λέει πως αν κερδίσει η επίθεση, θα είναι παίρνοντας ένα προβάδισμα νωρίς, το οποίο μετά απλώς θα προσπαθεί να ελέγχει, φτάνοντας σε ένα συνετό 23-20. Αν κερδίσει η άμυνα, θα είναι επειδή θα καταστρέψει τον αντίπαλο και θα τον περιορίσει σε κάποιο σκορ τύπου 13-9.

Το 36-32 που είδαμε έκπληκτοι να σχηματίζεται μπροστά μας, αυτό όχι, δεν ήταν πουθενά γραμμένο.

Το παιχνίδι διέθετε σκληρή ομορφιά από το καλημέρα, όταν στο πρώτο drive των Saints o Donte Whitner των 49ers έριξε κουτουλιά στον Pierre Thomas τόσο δυνατή που όχι μόνο ο Thomas εγκατέλειψε το παιχνίδι, αλλά και προκάλεσε fumble που κέρδισαν οι 49ers.

Το γρήγορο προβάδισμα των Saints (που είχαν ήδη φτάσει στο red zone) όχι απλά σβηνόταν, αλλά ο Whitner έδινε τον τόνο: Αυτή η ομάδα ήταν τόσο σκληρή που θα προκαλούσε λάθη, θα έλιωνε τους πολυδιαφημισμένους επιθετικούς των Saints, δε θα τους άφηναν να πάρουν ανάσα.

Πριν οι Saints καταλάβουν τι τους γινόταν, οι 49ers ήταν ήδη 17-0 μπροστά, εκμεταλλευόμενοι το ένα μετά το άλλο τα λάθη. Συνολικά η Νέα Ορλεάνη θα έκανε 5 σε όλο τον αγώνα, ενώ θα προκαλούσε μόλις 1.

Δεδομένης της ήττας των Saints στα περασμένα πλέι-οφ στην έδρα των κακών Seahawks, ήταν μεγάλος ο πειρασμός να τους ξεγράψεις πλέον ("Δεν βάζεις 17 πόντους σε αυτή την άμυνα", "Οι Saints δε μπορούν να νικήσουν εκτός έδρας σε πλέι-οφ", "Ο Brees δεν είναι ο εαυτός του όταν παίζει σε ανοιχτό γήπεδο" τα πιο συχνά δικαιολογητικά), όμως κάποιος ξέχασε να ενημερώσει τους ίδιους: Από το 17-0 στις αρχές της β’ περιόδου, μέχρι 2μιση λεπτά πριν το τέλος, οι Saints με μπροστάρη φυσικά τον μαγικό Brees, στήνουν ένα μεθοδικό σερί 24-6 που κερδίζεται ίντσα με την ίντσα, με ιδρώτα και (σχεδόν κυριολεκτικά) αίμα.

Η απουσία του Pierre Thomas είναι αισθητή, γιατί ο (κατ’εμάς) MVP της περασμένης βδομάδας για τους Saints έδινε λύσεις και στο έδαφος. Οι 49ers κυριάρχησαν τόσο πολύ σε αυτό τον τομέα, τόσο επιθετικά με τη βοήθεια κυρίως του Gore (που είτε έτρεχε, είτε μπλόκαρε δεν ήξερες πώς να τον σταματήσεις), όσο και αμυντικά, ώστε πλέον η επίθεση των φιλοξενούμενων γινόταν αποκλειστικά από τον αέρα - επιχειρήθηκαν 63 πάσες, ρεκόρ συλλόγου.

Η πίεση που δεχόταν ο Brees ήταν ασφυκτική βέβαια, υπήρξε επίθεση που οι Saints εξαναγκάστηκαν σε 3-and-out όπου και τα τρία plays κατέληξαν σε sack. Αδιανόητη πίεση. Οι 49ers συνέχιζαν να παίζουν με λύσσα, μην αφήνοντας έναν receiver να κάνει μια εύκολη υποδοχή, μην επιτρέποντας τρέξιμο ή εύκολη πάσα, εξαναγκάζοντας λάθη.

Το ότι μέσα σε ένα τέτοιο παιχνίδι, εκτός έδρας, απέναντι σε αυτή την ομάδα και στο κυνήγι μιας διαφοράς 17 πόντων, ο Brees έκανε 462 γυάρδες με 4 touchdowns είναι απλώς μια ακόμα απόδειξη του πόσο μεγάλος quarterback είναι. Αυτό όμως δεν είναι είδηση. Η είδηση είναι πως οι 49ers είχαν απάντηση και για αυτόν.

4’ πριν το τέλος, μια περίτεχνη ενέργεια του Sproles (ο οποίος αποφεύγει τον Whitner) φέρνει τους Saints μπροστά, 24-23. Η λογική εδώ λέει πως αφού κατάφεραν να περάσουν μπροστά, δε χάνουν τη νίκη, πως η πρόκριση απέχει τρεις δυνατές άμυνες. Το παιχνίδι προοριζόταν για λήξη ακριβώς κοντά στις εκτιμήσεις έστω κι αν φτάσαμε εκεί με ανορθόδοξο τρόπο. Και τότε ακολούθησαν τα πιο παρανοϊκά 3’25” που έχουμε δει τελευταία.

Κατά πρώτον, ο Alex Smith (ο πρώην αποτυχημένος, "λίγος" Alex Smith) κατεβαίνει γρήγορα το γήπεδο πριν καν φτάσουμε στο 2-minute warning, και κάνει touchdown ο ίδιος, με έναν σχηματισμό που θα ζήλευαν α) ο Tim Tebow, β) o Cam Newton και γ) κάθε προπονητής κολεγιακού football.

Τι λάθος έκανε εδώ ο Smith; Άφησε υπερβολικά πολύ χρόνο στον Brees. Σκέψου ότι οι 49ers χρειάζονταν απλώς ένα field goal για να νικήσουν. Αν εκεί λίγο πριν το end zone, πατούσε έξω, σήμαινε πως η ομάδα του θα είχε την πολυτέλεια να ξοδέψει σε 3 downs οπωσδήποτε ένα λεπτό ακόμα, ενδεχομένως κάνοντας TD (ή field goal) αφήνοντας ελάχιστο χρόνο στον Brees για comeback.

Τελικά, δε θα είχε σημασία. Ο Brees δεν χρειαζόταν τα 2’11” που απέμεναν για να ξαναβάλει μπροστά στο σκορ τους Saints. Αρκούσαν 29”.

Περίμενε μη φεύγεις. Γιατί τώρα έχει 1’32” ο Alex Smith, ξανά, ο οποίος φόρεσε τη στολή του Joe Montana και οδήγησε την ομάδα του (τη συντηρητική ομάδα που δεν έχει επίθεση, που λέγαμε) σε back-to-back scoring drive του ενός λεπτού, ξαναβάζοντάς την μπροστά στο σκορ, με TD πάσα στον Vernon Davis.

Είναι μάλλον δίκαιο που το παιχνίδι το έκρινε ο Vernon Davis σε αυτήν που έχει χαρακτηριστεί ως η χρονιά των tight ends. Αυτό το ιστορικό "Catch III" του Davis κρατάει τους μεγάλους (και πάλι) 49ers σε τροχιά τίτλου, ολοκληρώνοντας ένα φρενήρες τελευταίο 4λεπτο, ένα αυθεντικό, συγκλονιστικό shoot-out, στο παιχνίδι που περίμενες λιγότερο να εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο.

Ένα παιχνίδι που αποδεικνύει πόσο όμορφο μπορεί να γίνει αυτό το άθλημα, ιδίως όταν βάλεις στο ίδιο γήπεδο δύο ομάδες που είναι φανταστικές στο να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα πράγματα. Εν προκειμένω, οι Saints αποχαιρετούν μια ελπιδοφόρα σεζόν με εντυπωσιακό τρόπο, έχοντας προηγουμένως υποχρεώσει τους αντιπάλους τους σε αυτό το παιχνίδι να κάνουν πράγματα που δεν ήξεραν πως μπορούσαν.

Όσο για τους 49ers, πόσο δίκαιο για αυτούς και για τον Jim Harbaugh (προπονητής της χρονιάς χωρίς να υπάρχει δεύτερος, σαν στρατηγικό μυαλό όσο και σαν εμψυχωτής και ηγέτης) που, σε μια σεζόν όπου θα ξεκινούσαν υποτίθεται την αναδόμηση της ομάδας τους, ξαφνικά έχουν το πλεονέκτημα έδρας στο παιχνίδι τίτλου της NFC;

Green Bay Packers (1) - New York Giants (4) 20-37

Quarters: 3-10, 7-10, 3-0, 7-17

Αν το προηγούμενο ήταν το καλύτερο παιχνίδι, αυτό αποτέλεσε την πιο μεγάλη έκπληξη. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς ήταν αυτό που πλήρωσαν οι Packers: Ίσως ήταν η προσωπική τραγωδία του συντονιστή της επίθεσης τους (o γιος του Joe Philbin βρέθηκε νεκρός μέσα στην περασμένη βδομάδα), ίσως ήταν το γεγονός πως υπήρξαν αδροί για μεγάλο μέρος του τελειώματος της σεζόν (είχαν πρακτικά εξασφαλίσει το #1 seed τόσο καιρό, και οι αντίπαλοί τους ήταν κατά βάση τόσο μέτριοι, που είχαν πρακτικά πάνω από μήνα να παίξουν αληθινό παιχνίδι), ίσως απλά το άγχος αυτής της ομάδας καθώς βρέθηκαν για πρώτη φορά να υπερασπίζονται τον τίτλο τους και μάλιστα σε εντός έδρας παιχνίδι, πάντως η εικόνα που έβγαλαν στο Lambeau το βράδυ της Κυριακής ήταν για λύπηση.

Οι Giants στην πραγματικότητα δεν τους επέτρεψαν καν να μπουν καλά-καλά στο παιχνίδι. Πήραν γρήγορα το προβάδισμα, δέχτηκαν την ισοφάριση (ύστερα από ένα κάκιστο σφύριγμα υπέρ των γηπεδούχων), αλλά απλά το έβλεπες: Ο Aaron Rodgers δεν μπορούσε να βρει ανοιχτούς receivers, οι receivers με τη σειρά τους έριχναν στο έδαφος τις πλέον εύκολες πάσες, η πίεση στον Eli Manning ήταν ανύπαρκτη (υπάρχουν στιγμές που ο Eli είναι πιο χαλαρός μες στο pocket κι από τον Tom Brady), το secondary των Packers δεν είχε λύσεις για Hakeem Nicks και Victor Cruz. Να το πούμε πιο απλά: Το παιχνίδι ήταν ακριβώς όπως το κάνει το τελικό σκορ του να φαίνεται.

Επίσης, πάντα παίζει ρόλο ποιος ‘το θέλει πιο πολύ’. Οι μουδιασμένοι Packers σχεδόν δεν κατέβηκαν στο γήπεδο. Οι Giants από την άλλη, αρνήθηκαν να φύγουν από το γήπεδο για το ημίχρονο χωρίς το μεγάλο προβάδισμα που, βάσει εικόνας, δικαιούντο. Δες το hail Mary που έκανε ο Eli στο τέλος της β’ περιόδου, κάνοντάς το για ακόμα μια φορά να μοιάζει εύκολο.

To "3-0" ως επιμέρους σκορ της 3ης περιόδου τα εξηγεί όλα. Οι Giants δεν είχαν πρόβλημα να κάνουν συχνά punts, το βάρος ήταν στο να σταματάνε τους αντιπάλους, κάτι που προέκυψε αναπάντεχα εύκολο. Ο Mike McCarthy των Packers έδειξε εξάλλου να είναι εκείνος που φοβόταν το παιχνίδι περισσότερο (για κάποιο λόγο). Πολύ νωρίς στο παιχνίδι δοκίμασε onside kick δίχως να συντρέχει κανένας απολύτως λόγος. Προφανώς, κάτι ήξερε.

Εν τέλει οι Giants δε χρειάστηκε να κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα καθώς κυλούσε το παιχνίδι, ούτε καν διαχείριση του χρόνου. Είχες την εντύπωση πως όσο έπαιζαν, η διαφορά θα μεγάλωνε. Το δεύτερο touchdown που κατάφεραν να κάνουν οι Packers, προήλθε κι εκείνο από κάκιστο σφύριγμα που ανέστησε ένα εξουδετερωμένη (για μια ακόμα φορά) drive τους. Όμως με ιδανικό συνδυασμό παιχνιδιού αέρα και εδάφους, οι Giants είχαν πάντα τις απαντήσεις.

Στο τέλος οι φιλοξενούμενοι επιβλήθηκαν του μεγάλου φαβορί με ευκολία που τους κάνει να μοιάζουν, ειρωνικά, με τους περσινούς Packers. Ομάδα δηλαδή που προκρίθηκε με νύχια και με δόντια στα πλέι-οφ, απλώς και μόνο για να ασελγεί στους αντιπάλους της από εκεί και πέρα.

Αν θα ολοκληρωθεί αυτή η πορεία δεν το ξέρουμε (οι 49ers έβγαλαν μάτια), αλλά δύο είναι τα σίγουρα: Πρώτον, αυτή δεν ήταν εμφάνιση άξια ενός MVP, να τα λέμε αυτά για τον κατά τα άλλα φανταστικό Rodgers. Και δεύτερον, ας προετοιμαζόμαστε για ένα εκπληκτικό, σκληρό, old-school ματς την άλλη βδομάδα στο Candlestick του Σαν Φρανσίσκο.

Α, κι ένα τρίτο πράγμα: Η πορεία των Giants μας χαροποιεί, με την έννοια πως τουλάχιστον, δεν πάνε χαμένες οι τόσες χιλιάδες λέξεις που αφιερώσαμε φέτος στο NFC East. Κάτι είναι κι αυτό.

Γύρος των wild cards - AFC

New England Patriots (1) - Denver Broncos (4) 45-10

Quarters: 14-0, 21-7, 7-3, 3-0

Οι Pats είναι πλέον η μόνη κατεξοχήν επιθετική δύναμη που απέμεινε στο κυνήγι του Super Bowl, μετά των αποκλεισμό Packers και Saints. Αυτό είναι το καλό του να έχεις bye στο γύρο των wild cards.

Όχι, όχι, εντάξει, αστειευόμαστε. Αλλά όχι και ιδιαίτερα, γιατί σαν bye ήταν αυτό για την ομάδα του Belichik. Πώς δεν έπαιζε με αναπηρωματικούς το β’ ημίχρονο απορούμε.

Βασικά σκέψου το μεταξύ τους παιχνίδι από το Δεκέμβριο, αλλά δίχως καν το ενθουσιώδες ξεκίνημα που είχαν οι Broncos τότε. Ειλικρινά, με τη λύσσα που έπαιζε ο Brady στο πρώτο ημίχρονο αυτού του αγώνα, κάνοντάς το να μοιάζει σα να είναι απλώς προπόνηση, ήταν σαν μην υπάρχει αντίπαλος στον αγωνιστικό χώρο.

Σκέψου ότι ο Brady και η λοιπή παρέα είχε αρχίσει να ισοφαρίζει ρεκόρ για πλέι-οφ παιχνίδι από το ημίχρονο κιόλας, και στη συνέχεια συμβιβάστηκαν απλώς με ένα TD για το υπόλοιπο παιχνίδι, απλώς επειδή οι Broncos ουσιαστικά πέταξαν λευκή πετσέτα. Φαντάσου ότι το highlight του αγώνα είναι ένα punt. Που έκανε ο Brady. Σε 3rd down. (Το κερασάκια στην τούρτα είναι το ξύλο που ακολούθησε.)

Πόσο πιο "ας τελειώνουμε" μπορεί να φωνάζει ένα play;

Baltimore Ravens (2) - Houston Texans (3) 20-13

Quarters: 17-3, 0-10, 0-0, 3-0

Ήταν κάπως δεδομένο μετά τον αποκλεισμό των Steelers ότι η AFC δεν θα έκρυβε άλλες εκπλήξεις και πως Ravens και Patriots θα τα έλεγαν ξεκούραστοι στον τελικό της περιφέρειας την άλλη βδομάδα. Όχι, αλήθεια, με κάθε σεβασμό απέναντι στους Texans, δεδομένο ήταν. Όσο κι αν οι Ravens δεν εμπνέουν απόλυτη σιγουριά, δε μπορείς να αγνοήσεις, πρώτον ότι φέτος στην έδρα τους δεν παίζονταν (εκτός ήταν που έκαναν όλες τις γκέλες) και δεύτερον, ότι στην κανονική διάρκεια της σεζόν διατηρούσαν το απόλυτο νικών (6 στα 6) απέναντι σε ομάδες που τελικά προκρίθηκαν στα πλέι-οφ.

(Για να δώσουμε ένα μέτρο σύγκρισης, οι Patriots μπορεί να έκαναν μια ήττα λιγότερη από τους Ravens φέτος, αλλά δεν κέρδισαν ούτε ένα παιχνίδι απέναντι σε ομάδα με θετικό ρεκόρ. Ούτε ένα. Ψάχτε το αν θέλετε, εδώ θα είμαστε. Ούτε ένα.)

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Πρώτον, ότι ετοιμαστείτε για ματσάρα στον τελικό. (Όπως και με το έπος του Candlestick που λέγαμε στο πρώτο μέρος του κειμένου, αντιμέτωπες θα είναι δυο ομάδες εξαιρετικές σε αντίθετα πράγματα.) Δεύτερον, ότι οι Ravens δεν έχαναν ποτέ και για κανέναν λόγο στην έδρα τους, πλέι-οφ παιχνίδι, από τους Texans, και πόσο μάλλον από τους Texans με τον τρίτο τους quarterback.

(Fun fact: Το ξέρατε ότι οι Ravens στην ιστορία τους έχουν μεγαλύτερο ποσοστό νικών ανά παιχνίδι στα πλέι-οφ από ό,τι στην κανονική διάρκεια των σεζόν; Να μια ομάδα που μπορείς να στοιχηματίζεις ότι δε θα τα κάνει θάλασσα στα πλέι-οφ.)

Τα λέμε όλα αυτά για να αποφύγουμε να ασχοληθούμε με το γεγονός πως στο παιχνίδι δεν έγινε τίποτα. Η άμυνα των Ravens ως αναμενόταν κατάπιε αμάσητο τον τίμιο TJ Yates (με 3 interceptions τελείωσε ο rookie, και άλλες τόσες πάσες που έπρεπε να είναι interceptions) αλλά και γενικότερα δημιουργούσε αντίπαλα λάθη όπως μπορούσε.

Ένα από αυτά τους έφερε με κατοχή μπάλας 5 γυάρδες από το end zone, κάτι που έστω και με δυσκολία μετατράπηκε σε touchdown. (Με ευχαριστίες στον Jacoby Jones.) 8 λεπτά αργότερα, ένα interception στον Yates στην περιοχή του Houston έφερε τους Ravens λίγο έξω από το red zone - άλλο ένα touchdown.

Οι Texans εν τέλει κατάφεραν να βάλουν τη μπάλα κάτω με τον ασυγκράτητο Arian Foster, και το κατάφεραν ένα touchdown (ο Foster πρακτικά έτρεξε όλο το γήπεδο σε αυτό το drive, πραγματικά απίστευτος), όμως φυσικά δεν ήταν αρκετό. Η ίδια άμυνα των Ravens που δημιούργησε τους 17 από τους 20 πόντους της ομάδας, δεν επέτρεψε στους Texans να διακδικήσει ποτέ στα ίσα το παιχνίδι.

Και έτσι κερδίζεις έναν αγώνα χωρίς να χρειαστεί καν η επίθεσή σου να κατέβει στο γήπεδο, επιτρέποντας στον Joe Flacco να λέει πως έκανε δύο touchdown πάσες. Τώρα, με τους Patriots, ποιος ξέρει τι θα δούμε.

H επόμενη αγωνιστική - Τελικοί περιφερειών

Τελευταία στιγμή έσπασε η μοναδική έδρα από τα 8 παιχνίδια των πλέι-οφ ως τώρα, που σημαίνει πως με τον αποκλεισμό του #1 της NFC, το πλεονέκτημα έδρας περνάει όχι στην ομάδα που τους απέκλεισε, αλλά στο #2, δηλαδή τους 49ers. Στην AFC δεν έχουμε τέτοια ζητήματα καθώς με άνεση έφτασαν στον τελικό τα δύο πρώτα seeds. Την επόμενη βδομάδα οι 4 ομάδες που επιβίωσαν αυτών των 2 Σαββατοκύριακων μάχονται για τον τίτλο των περιφερειών τους και, φυσικά, μια θέση στο Super Bowl.

Δεν λέμε πως είναι η πιο πιθανή εξέλιξη, αλλά το ότι αυτή τη στιγμή είναι ρεαλιστικό ένα Super Bowl με αντιπάλους τους αδερφούς Harbaugh, το κάνει τόσο απίστευτο ως σενάριο, που εν τέλει δε μπορεί παρά να είναι όντως το πιο πιθανό. Ξανά.

Οι τελικοί της Κυριακής:

New England Patriots - Baltimore Ravens (22.00), όπου μια μεγάλη επίθεση συναντά μια μεγάλη άμυνα και, ταυτόχρονα, μια τρύπια άμυνα συναντά έναν κακό quarterback.

San Francisco 49ers - New York Giants (1.30), με δύο τρομερά σκληροτράχηλες, ιστορικές ομάδες να υπόσχονται πολύ ξύλο και καθηλωτικό, old-school φούτμπολ.