Είναι ένας από τους Έλληνες κολυμβητές που έχουν φέρει στη χώρα μας τις περισσότερες διακρίσεις. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ο Γιάννης Δρυμωνάκος έχει περάσει μία ζωή μέσα στην πισίνα. Η διαδρομή του ξεκίνησε σε ηλικία πέντε χρονών και σήμερα μετά από 27 χρόνια συνεχίζει να... βγάζει λέπια.

Σε όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του έχει ζήσει τα πάντα. Μετάλλια, διακρίσεις, ατυχίες, εθελούσια αποχώρηση.

Εκείνο που τον διέκρινε πάντα ήταν η αγάπη του για την κολύμβηση. Είτε σε επίπεδο πρωταθλητισμού, είτε σε πιο χαλαρούς ρυθμούς πάντοτε έβρισκε χρόνο για μία βουτιά στην πισίνα η οποία όπως παραδέχεται στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ήταν σαν κάθαρση για τον ίδιο.

Τι κρατάει, όμως εκείνος από όλα αυτά τα χρόνια στην πισίνα; "Θεωρώ ότι όσα έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια αποτελούν το μεγαλύτερο κέρδος μου. Αυτά είναι άλλωστε που προσπαθώ τώρα να μεταδώσω στους αθλητές μου. Όλα αυτά ειδικά που έζησα στο εξωτερικό δεν τα αλλάζω με τίποτα. Για μένα το νερό είναι η πρώτη φύση μου, όχι η δεύτερη. Μετά από τόσα χρόνια σε αυτό το χώρο είναι άλλη η σχέση με το νερό. Εκεί ξεχνάω τα προβλήματα μου και νιώθω πιο ελεύθερος. Το πως έζησα όλο αυτό το χώρο ειδικά στο εξωτερικό, είτε σε αγώνες είτε σε προπονήσεις, δεν το αλλάζω με τίποτα"

Το Σίδνεϊ με κράτησε στο κολύμπι

Μέσα σε αυτά τα 27 χρόνια υπήρχαν πολλές στιγμές που τον σημάδεψαν. Μία όμως ήταν εκείνη που του άλλαξε τη ζωή και τον κράτησε όλα αυτά τα χρόνια στην πισίνα: "Η πρώτη στιγμή που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Τότε θεωρώ ότι ξεκίνησαν όλα. Ήμουν 16χρονών και βρέθηκα να συμμετέχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλιστα σε μία χώρα η οποία λατρεύει την κολύμβηση. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η κολύμβηση είναι πάνω και από το ποδόσφαιρο στην Αυστραλία. Βρέθηκα μέσα στην πισίνα σε ένα κολυμβητήριο γεμάτο από κόσμο που αποθέωνε τους αθλητές και εγώ είχα ταλέντο σε αυτό. Ήταν η στιγμή που είπα στον εαυτό μου ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ήταν μία μοναδική εμπειρία που καθόρισε το μέλλον μου".

Δίχως αμφιβολία είναι ένας από τους αθλητές που μπορούν εύκολα να πουν πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή της κολύμβησης να διακριθεί μέσα από τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας. Για εκείνον είναι ακόμα πιο εύκολο να κάνει μία σύγκριση της τωρινής εποχής με εκείνη του 2004. Τη "χρυσή" εποχή του ελληνικού αθλητισμού όπου τα χρήματα έρεαν. Τώρα τα πάντα είναι πιο δύσκολα και για αυτό χάνουμε πολλά ταλέντα όπως αναφέρει.

Ο Γιάννης Δρυμωνάκος έχοντας πλέον και το ρόλο του προπονητή δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του και μας ανέφερε τους λόγους που ακόμα και ένα μεγάλο ταλέντο αναγκάζεται να εγκαταλείψει τις πισίνες. "Βρισκόμαστε σε μία χώρα που βρέχεται από θάλασσα. Σε επίπεδο ακαδημιών η κολύμβηση είναι πάνω από το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς κάνοντας μία βόλτα από τα κολυμβητήρια. Ταλέντα υπάρχουν και μάλιστα πολλά, όμως τα χάνουμε. Είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να έχουμε περισσότερες επιτυχίες, αλλά χάνουμε τα παιδιά. Αυτό γίνεται επειδή τα παιδιά πρέπει να είναι καλά τόσο στο σχολείο όσο και στην κολύμβηση.

Εκεί στην κρίσιμη ηλικία των 17-18 τα βάζουν κάτω και βλέπουμε ότι τα παρατάνε αφού βλέπουν πως αυτό που κάνουν, άσχετα εάν είναι ταλαντούχα, δεν θα τους βοηθήσει να εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά θέλουν να γίνουν σιγά σιγά ανεξάρτητα. Δεν θέλουν να παίρνουν χαρτζιλίκι από τους γονείς τους. Στο κολύμπι τα λεφτά που παίρνουν είναι ελάχιστα. Οπότε, ενώ έχουμε πολλά ταλέντα δεν έχουμε τις ανάλογες επιτυχίες γιατί τα παιδιά αναγκάζονται να ρίξουν το βάρος τους σε μια άλλη δουλειά. Οπότε θα έλεγα ότι εκείνοι που μένουν μέχρι το τέλος είναι οι τρελοί".

Τα τελευταία χρόνια τον έχουμε δει να συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες ανοικτής θαλάσσης, οπότε η ερώτηση ήταν αναμενόμενη. Υπάρχει στο μυαλό του το ενδεχόμενο ενασχόλησης με το Open Water; "Αυτή τη στιγμή είμαι σε δύο ιδιωτικά σχολεία και προσπαθώ να προλάβω να προετοιμάσω τους αθλητές μου. Σου μιλάω ειλικρινά ότι έχω περισσότερο άγχος από το τι θα κάνουν εκείνοι παρά το τι θα κάνω εγώ. Σε προτεραιότητα είναι ο ρόλος του προπονητής. Όταν ολοκληρωθεί όλο αυτό με τις διοργανώσεις που έχω, δηλαδή στα τέλη Οκτωβρίου, τότε πρώτα θα μπω στην πισίνα για να κάνω προπόνηση και στη συνέχεια θα δούμε τι θα κάνω.

Τώρα ειλικρινά δεν υπάρχει κάποιο σενάριο να ασχοληθώ με την ανοικτή θάλασσα. Θα κάνω την προπόνηση μου γιατί δεν μπορώ χωρίς την επαφή μου με το νερό, αλλά προτεραιότητα μου είναι η δουλειά μου. Εάν θα το πάρω πιο ζεστά θα το δω με τον καιρό και ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι.

Για την πισίνα ποτέ δεν λέω ποτέ. Έτσι και αλλιώς και τον Σπύρο (σ.σ. Γιαννιώτη) να ρωτήσεις θα σου πει ότι όλα γίνονται στην πισίνα. Η τεχνική γίνεται στην πισίνα, δεν γίνεται στη θάλασσα. Το τι θα κάνω θα στο απαντήσω αφότου μπω μέσα στο νερό. Όταν βρεθώ εκεί μέσα θα δω τι θα κάνω. Σίγουρα θα συνεχίσω να ασχολούμαι με το κολύμπι. Τώρα εάν θα είμαι περισσότερο έξω από την πισίνα και λιγότερο μέσα θα το δω το επόμενο διάστημα. ".

Εκεί που θα τον δούμε σίγουρα να κολυμπάει στη θάλασσα είναι στις Σπέτσες στο πλαίσιο του Spetses Mini Marathon. Μόλις κατάλαβε ότι η κουβέντα μας θα πήγαινε εκεί δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του που για μία ακόμα χρονιά θα συμμετάσχει στο συγκεκριμένο αγώνα. "Είμαι από τους βασικούς υποστηρικτές της διοργάνωσης. Δεν σου κρύβω ότι αισθάνομαι μέλος της οικογένειας του Spetses Mini Marathon και των Σπετσών γενικότερα. Μπορώ να σου πω ότι πιο συχνά πάω στις Σπέτσες παρά στον τόπο καταγωγής μου. Σαν διοργάνωση δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από διοργανώσεις που δυστυχώς έχω συναντήσει μόνο στο εξωτερικό. Η οργάνωση, η συνέπεια και γενικά το κλίμα που υπάρχει είναι εξαιρετικό.

Θα κλέψω μία ατάκα που είπε μία άλλη συναθλήτρια που θα συμμετάσχει και εκείνη στο Spetses Mini Marathon. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα Ολυμπιακό Χωριό. Οι κάτοικοι του νησιού, αυτοί που έρχονται για να συμμετάσχουν ή και να δουν απλά τη διοργάνωση δημιουργούν ένα μεγάλο Ολυμπιακό Χωριό".

Στα πρότυπα του εξωτερικού το Spetses Mini Marathon

Τι θα έλεγε, όμως, σε κάποιον που σκέφτεται να πάρει μέρος στον αγώνα (7-9/10) και η απάντηση του ήρθε μέσα από τη γνωστή του ειλικρίνεια: "Θα αναφέρω αυτό που λέω και στους αθλητές μου. Όσοι πάρουν μέρος έχουν μπροστά τους την πρόκληση του να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Ειδικά οι κολυμβητικές αποστάσεις είναι μεγάλες και σε πιάνει ένα δέος την ώρα που φτάνεις στην Κόστα και σκέφτεσαι ότι θα κολυμπήσεις μέχρι απέναντι.

Αναφέρομαι στη διαδρομή των τριών χιλιομέτρων γιατί θεωρώ ότι εάν πας να κάνεις τα πέντε χιλιόμετρα είναι έχεις κάνει και κάποια προετοιμασία. Όταν λοιπόν φτάνεις στις Σπέτσες από τη Κόνστα, βλέπεις τη διαδρομή που έχεις καλύψει και ο κόσμος σε υποδέχεται με χειροκροτήματα είναι η καλύτερη ανταμοιβή για έναν ερασιτέχνη αθλητή".

Για το τέλος του ζητήσαμε να δώσει τη συμβουλή του στα νέα παιδιά που ξεκινούν την κολύμβηση: "Το πρώτο πράγμα που προσπαθώ να μάθω στους μαθητές μου είναι ότι δεν έχει σημασία η νίκη, αλλά η προσωπική επίτευξη του στόχου. Όταν ένα παιδί αγαπήσει την κολύμβηση τότε μπορεί να κάνει υπομονή και οι θυσίες που θα κάνει θα τις βρει μπροστά του. Οι επιτυχίες στην κολύμβηση δεν έρχονται στα 40 και στα 50. Άρα χρειάζεται λίγη υπομονή. Σίγουρα ένα παιδί στερείται πολλά. Σκεφτείτε ότι ξυπνάει τα χαράματα για να πάει για προπόνηση, μετά στο σχολείο και αμέσως μετά πίσω στο κολυμβητήριο. Πρέπει να το θες για να το κάνεις".