Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας και σας παρουσιάσαμε ορισμένες από τις στιγμές που έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μας.

Αυτή ήταν η μία πλευρά των αγώνων, γιατί υπάρχει και η άλλη η οποία στοιχειώνει μέχρι και σήμερα τον ελληνικό αθλητισμό και όχι μόνο. Το φάντασμα των οικονομικών σκανδάλων συνεχίζει να πλανάται ακόμα πάνω από τα εγκαταλελειμμένα στην πλειοψηφία τους κτήρια.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες ωστόσο πέρα από όλα τα άλλα ήταν μία τεράστια χαμένη ευκαιρία για τον ελληνικό αθλητισμό να ανθίσει. Ας τα δούμε πιο αναλυτικά.

Όταν τα λεφτά υπήρχαν....

Πριν από μερικούς μήνες o Σπύρος Καπράλος ήταν ένας εκ των ομιλητών στην διάλεξη που είχε γίνει στο πλαίσιο των αθλητικών υποτροφιών του ιδρύματος Λεβέντη.

Η διάλεξη αφορούσε το ρόλο των χορηγιών στον αθλητισμό και ο πρόεδρος της ΕΟΕ τότε είχε πει μεταξύ άλλων πως "Όταν υπήρχαν τα χρήματα δεν ψάχναμε για χορηγούς". Μέσα σε αυτές τις λίγες λέξεις αντικατοπτρίζεται ένα από τα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού.

Σε περίοδο κρίσης το να δίνονται εκατομμύρια για τον αθλητισμό είναι κάτι δύσκολο αφού πλέον λεφτά δεν υπάρχουν. Τι γινόταν όμως τα προηγούμενα χρόνια; Από τις αρχές του 2000 μέχρι και το 2010 πόσα χρήματα είχαν πάει στα χέρια των ομοσπονδιών από το κράτος και πόσα από τους χορηγούς;

Σίγουρα η ζυγαριά γέρνει σαφέστατα προς την μία πλευρά αφού το κράτος αποτελούσε και αποτελεί το βασικό χρηματοδότη του ελληνικού αθλητισμού. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα βλέπουμε σήμερα όταν πρόεδροι ομοσπονδιών, αθλητές και προπονητές, όλοι μαζί καλούν τον εκάστοτε Υπουργό να ανοίξει την κάνουλα και να δώσει λύσεις.

Εκείνοι όμως που κάθονται στις καρέκλες των ομοσπονδιών τι έκαναν; Οι περισσότεροι από αυτούς έπαιρναν τα εκατομμύρια και με αυτά πορεύονταν ψάχνοντας μόνο για κάποιες ανταλλακτικές χορηγίες για να καλυφθούν ορισμένες βασικές ανάγκες.

Εκατομμύρια βουτηγμένα στη σκουριά

Το επόμενο κεφάλαιο που προκαλεί θλίψη είναι οι εγκαταστάσεις. Αυτές για να τις αναλύσουμε καλύτερα πρέπει να χωριστούν σε δύο κεφάλαια.

Το πρώτο αφορά τον όγκο των εγκαταστάσεων που χτίστηκαν και την πρόβλεψη για τη χρησιμότητά τους μετά το πέρας των αγώνων. Δυστυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν προτιμήθηκε ούτε το παράδειγμα της Βαρκελώνης ούτε αυτό της Ατλάντα.

Δηλαδή, κανείς δεν σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας (όπως για παράδειγμα ο Βοτανικός με τους κορμοράνους του) ούτε να φτιαχτούν ορισμένα γήπεδα ή έστω τμήματά τους προκάτ αφού μετά δεν θα είχαν καμία μα απολύτως καμία λογική να υπάρχουν.

Ποιος ο λόγος για παράδειγμα να φτιαχτεί ένα γήπεδο χόκεϊ επί χόρτου χωρητικότητας 5.000 θεατών; Ποιος ο λόγος να φτιαχτεί αίθουσα ξιφασκίας 5.000 θέσεων;

Σίγουρα οι πιέσεις που δέχτηκαν οι διοργανωτές ήταν μεγάλες ωστόσο θα μπορούσαν τα τμήματα αυτών των εγκαταστάσεων να γίνουν προκάτ και να μειωθεί έτσι το κόστος κατασκευής αλλά και εκείνο της συντήρησης.

Πάμε τώρα στο δεύτερο σκέλος που αφορά την πρόβλεψη για την μετα-Ολυμπιακή χρήση των γηπέδων. Εδώ ως χώρα πήραμε ένα ωραιότατο μηδέν.

Αυτή τη στιγμή ελάχιστες εγκαταστάσεις έχουν κάποια χρήση τόσο για αθλητικούς σκοπούς όσο και για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Από το 2005 όταν και ξεκίνησε ουσιαστικά η προσπάθεια για την εκμετάλλευσή τους μέχρι και σήμερα οι περισσότερες προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν.

Άλλες φορές δεν βρέθηκαν ενδιαφερόμενοι και άλλες προέκυπταν ανυπέρβλητα εμπόδια. Ένα από τα παραδείγματα είναι το κλειστό του Γαλατσίου. Το 2007 ο Δήμος προσέφυγε κατά της απόφασης που έδινε το κλειστό σε ιδιώτες για τη δημιουργία εμπορικού κέντρου για 40 χρόνια και η υπόθεση πάγωσε ως σήμερα που το ΤΑΙΠΕΔ ψάχνει να βρει νέο αγοραστή ή ενοικιαστή.

Την ίδια ώρα βέβαια υπάρχουν σύλλογοι που παραμένουν άστεγοι και αθλητές που κάνουν προπονήσεις σε άθλιες συνθήκες (κάτι που θα αναλύσουμε πιο κάτω).

Αυθαίρετα δέκα χρόνια μετά

Μία άλλη πληγή των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων αποτελεί το γεγονός ότι αρκετές από αυτές είναι αυθαίρετες κάτι που δημιουργούσε προβλήματα στη συντήρησή τους.

Τα πρώτα και καλύτερα παραδείγματα είναι τα στέγαστρα Καλατράβα στο ΟΑΚΑ και στο ποδηλατοδρόμιο. "Με διάταξη που συμπεριλήφθηκε στο νόμο 4178/2013, προβλέπεται η οριστική τακτοποίηση των αυθαίρετων αθλητικών εγκαταστάσεων, αρμοδιότητας ΓΓΑ και ΟΤΑ. Υπενθυμίζεται ότι ακόμη και εμβληματικά τοπόσημα όπως τα στέγαστρα Καλατράβα ήταν αυθαίρετα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εκδοθεί η απαιτούμενη πολεοδομική άδεια για τις αναγκαίες εργασίες επισκευής και συντήρησης" αναφέρει το πρόσφατο δελτίο Τύπου που βγήκε από την ΓΓΑ.

Δεν είναι όμως τα στέγαστρα το μοναδικό πρόβλημα. Ακόμα και οι βοηθητικές εγκαταστάσεις που φτιάχτηκαν στον Άγιο Κοσμά αυθαίρετες είναι και φυσικά ανάμεσα τους και το καταδυτήριο που έκλεισε πρόσφατα.

Μάλιστα, είχε προβλεφθεί η μετεγκατάστασή τους αμέσως μετά το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά φυσικά κάτι τέτοιο ποτέ δεν έγινε.

Πρωταθλητές σε ερασιτεχνικές συνθήκες

Μέσα σε αυτή τη δεκαετία που έχει περάσει από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 ο ελληνικός αθλητισμός συνεχίζει να φέρνει επιτυχίες.

Ωστόσο, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονούνται οι αθλητές μας γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω. Ο Παγκόσμιος πρωταθλητής του επί κοντώ, Κώστας Φιλιππίδης και ο δεύτερος στο πρόσφατο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Λούης Τσάτουμας έκαναν όλο τον χειμώνα προπονήσεις στο κλειστό του ΟΑΚΑ το οποίο έμπαζε.

Ανάλογες εικόνες είχαμε και στο προπονητήριο του Αγίου Κοσμά όπου είδαμε το βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα η πρωταθλήτρια του επί κοντώ, Νικόλ Κυριακοπούλου. Δεν είναι όμως μόνο οι αθλητές του στίβου που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα.

Το ίδιο συμβαίνει στα περισσότερα ερασιτεχνικά αθλήματα. Για παράδειγμα πολλοί θεωρούν ότι το πρόβλημα με τις πισίνες είναι φετινό κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν αρκετές ομάδες πόλο οι οποίες για να κάνουν προπόνηση αναγκάζονταν να αλλάζουν συνέχεια κολυμβητήρια αφού αρκετά από αυτά έκλειναν και αυτά που έμεναν ανοικτά δεν είχαν τις απαραίτητες ώρες για να εξυπηρετήσουν όλες τις ομάδες.

Ανάσα στο συγκεκριμένο θέμα αναμένεται να δώσει η επανέναρξη λειτουργίας του κολυμβητηρίου στου Ρουφ, αλλά και αυτό δεν προβλέπεται να γίνει σύντομα παρά το γεγονός ότι οι εργασίες έχουν ξεκινήσει.

Η πόλη που παρέμεινε χωριό

Κι αν νομίζει κανείς πως το πρόβλημα αφορά μόνο τις αθλητικές εγκαταστάσεις είναι γελασμένος.

Ανάλογη είναι η κατάσταση και με ένα άλλο πρότζεκτ το οποίο αφορούσε τη λειτουργία του Ολυμπιακού χωριού. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρει το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε πριν από λίγες ημέρες η ΓΓΑ: " Σε ό,τι αφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις στο Ολυμπιακό Χωριό των Θρακομακεδόνων Μενιδίου, αυτές πέρασαν στην ευθύνη του ΟΑΕΔ μόλις πριν 1,5 μήνα (με το άρθρο 30 του Ν. 4255/11-4-2014 (ΦΕΚ 89 Α΄). Μέχρι τότε η αρμοδιότητα ανήκε στην Ολυμπιακό Χωριό 2004 Α.Ε. που τελούσε υπό εκκαθάριση.

Στην σημερινή σύσκεψη αποφασίστηκε ο ΟΑΕΔ να αναλάβει το κόστος επισκευής και αποκατάστασής τους, για να παραχωρηθεί στη συνέχεια η χρήση τους σε άλλο φορέα του Δημοσίου ή ΟΤΑ, ο οποίος θα αναλάβει και το κόστος λειτουργίας και συντήρησης".

Για να σας δώσουμε μια εικόνα της κατάστασης που επικρατεί αξίζει να τονίσουμε πως από τα καταστήματα που είχε προβλεφθεί να λειτουργούν για τις ανάγκες της περιοχής σήμερα τα περισσότερα έχουν βάλει λουκέτο λόγω των μεγάλων ενοικίων και ελάχιστα παραμένουν ανοικτά.

Η ώρα των αποφάσεων

Έστω και δέκα χρόνια μετά ορισμένα από αυτά τα προβλήματα βρίσκουν λύσεις σύμφωνα με αποφάσεις και ενέργειες που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες.

Το θέμα είναι όμως ότι πρέπει να παρθούν γενναίες αποφάσεις για τον ελληνικό αθλητισμό. Αποφάσεις που θα αφορούν τόσο τη δομή του, όσο και την λειτουργικότητά του.

Στόχος όλων είναι η ενασχόληση όλο και περισσότερων παιδιών με τον αθλητισμό ωστόσο ακόμα και σε αυτό παρουσιάζονται φαινόμενα που παραπέμπουν στο παρελθόν. Σύλλογοι φαντάσματα που υπάρχουν μόνο για να παίρνουν επιχορηγήσεις και εγκαταστάσεις ακατάλληλες στις οποίες ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους μικρά παιδιά.

Ο ελληνικός αθλητισμός χρειάζεται ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα. Μένει να δούμε εάν αυτό θα γίνει έστω και τώρα.