Οι "ολυμπιονίκες με τα μαύρα γάντια" συναντούν τον Ομπάμα
Σαράντα οκτώ χρόνια μετά από την εμβληματική κίνησή τους να υψώσουν γροθιά φορώντας μαύρα γάντια ως αντίδραση στην καταπίεση των μαύρων κατά την απονομή των μεταλλίων τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες 1968 στο Μεξικό, οι Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος θα συναντηθούν με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.
Οι δύο ολυμπιονίκες, ο χρυσός στα 200μ. Σμιθ και ο χάλκινος στο ίδιο αγώνισμα Κάρλος, προσκλήθηκαν από την ολυμπιακή επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών στο δείπνο που θα παραθέσει την Τετάρτη στον Λευκό Οίκο ο πρόεδρος της χώρας στην αποστολή της ομάδας στους Αγώνες του Ρίο Ντε Ζανέιρο.
Οι σηκωμένες γροθιές του "Black Power"
Ο τελικός των 200 μέτρων έχει ολοκληρωθεί με μεγάλο νικητή τον Αμερικανό Τόμι Σμιθ, που με χρόνο 19.83 έχει καταρρίψει και το παγκόσμιο ρεκόρ. Δεύτερος έχει τερματίσει ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και τρίτος ο επίσης Αμερικανός Τζον Κάρλος. Ο κόσμος χειροκροτάει τους νικητές χωρίς να υποψιάζεται τί πρόκειται να επακολουθήσει. Λίγο αργότερα, ξεκινάει η τελετή της απονομής.
Οι τρεις αθλητές παίρνουν τα μετάλλιά τους και γυρνούν προς τις σημαίες για την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ. Τότε οι Σμιθ και Κάρλος, με σκυμμένα κεφάλια, σηκώνουν ψηλά τις γροθιές τους, φορώντας μαύρα γάντια. Και οι τρεις αθλητές έχουν στο στήθος τους κονκάρδες της OPHR (Olympic Project for Human Rights), οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι δυο Αμερικανοί δεν φοράνε παπούτσια, μόνο μαύρες κάλτσες, που συμβολίζουν τη φτώχεια των μαύρων. Ο Σμιθ έχει τυλίξει ένα μαύρο μαντήλι γύρω από τον λαιμό του, το οποίο αντιπροσωπεύει την μαύρη περηφάνια, ενώ ο Κάρλος έχει ανοιχτό το φερμουάρ της φόρμας του, σαν δείγμα αλληλεγγύης προς όλους τους εργάτες των ΗΠΑ και στο λαιμό φοράει ένα κολιέ από χάντρες "για όλους εκείνους που λιντσαρίστηκαν ή θανατώθηκαν χωρίς κάποιος να πει μια προσευχή για αυτούς".
Το Ολυμπιακό Στάδιο έχει παγώσει. Οι γροθιές κατεβαίνουν μόλις τελειώνει ο εθνικός ύμνος και η σιωπή μετατρέπεται σε γιούχα προς τους τρεις αθλητές. Η φωτογραφία κάνει την επόμενη μέρα τον γύρο του κόσμου.
Ο Τόμι Σμιθ θα πει: "Αν κερδίσω, τότε είμαι Αμερικανός, ούτε καν μαύρος Αμερικανός. Αν όμως κάνω κάτι κακό, τότε είμαι νέγρος. Είμαστε μαύροι και είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Η μαύρη Αμερική θα καταλάβει τί κάναμε απόψε". Και θα συμπληρώσει αργότερα ότι ο χαιρετισμός δεν ήταν αυτός από τους Μαύρους Πάνθηρες, αλλά "ένας χαιρετισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα".
Η ΔΟΕ παίρνει αμέσως θέση. Αποκλείει από τους αγώνες τους Σμιθ και Κάρλος και ζητάει από την Αμερικανική αποστολή να τους αποβάλλει από το ολυμπιακό χωριό, απειλώντας πως αν δεν το κάνει, θα εκδιωχθεί όλη η αμερικανική ομάδα του στίβου από τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Οι δυο Αμερικανοί επιστρέφουν στις ΗΠΑ, όπου αντιμετωπίζουν τη χλεύη, ακόμα και απειλές για τη ζωή τους. Θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να αναγνωριστεί η γενναία στάση τους. Ο δε Νόρμαν θα αποκλειστεί από τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες (αν και είχε πιάσει όλα τα όρια).
Πολύ αργότερα άρχισαν να έρχονται τα βραβεία για τους δύο Αμερικάνους, αν και ο Σμίθ δεν μπόρεσε να πουλήσει ούτε το μετάλλιο του (ήθελε 250.000 δολάρια για ένα αθλητικό πρόγραμμα που έκανε με παιδιά). Ο Κάρλος έχασε τη γυναίκα του που αυτοκτόνησε το 1977, ενώ το 1984 ήταν μέλος της οργανωτικής επιτροπής των αγώνων του Λος Αντζελες με στόχο να έχει επαφή με τους μαύρους της πόλης.
Το πανεπιστήμιο των δύο αθλητών τους τίμησε το 2005 με ένα άγαλμα που φτιάχτηκε προς τιμήν τους, ενώ στην Αυστραλία τοποθετήθηκε η ιστορική τοιχογραφία που απεικονίζει και τους τρεις αθλητές στο βάθρο με τίτλο: "Τρεις περήφανοι άνθρωποι – Μεξικό 1968".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
