Στην περίπτωση του Πάου Γκασόλ, του Χουάν Κάρλος Ναβάρο και του Φελίπε Ρέγιες, οι τρεις τους βρίσκονταν πάντα στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή. Με τη μόνη διαφορά ότι οι ίδιοι οδηγούσαν τους εαυτούς τους εκεί.

Τρεις σπουδαίοι τύποι που κάνουν συνηθισμένα πράγματα ασυνήθιστα καλά, τρεις παίκτες οι οποίοι πέτυχαν όχι επειδή ήταν προορισμένοι από τη μοίρα τους για να πετύχουν, αλλά ακριβώς επειδή ήταν αποφασισμένοι γι' αυτό!

Ο Πάου, λοιπόν, ξεστόμισε τη μεγάλη κουβέντα μετά το τέλος του περσινού Ευρωμπάσκετ, εκεί όπου η Ισπανία κατέκτησε το τρίτο χρυσό μετάλλιο στις τελευταίες τέσσερις συμμετοχές της. "Θα παίξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες" εξήγησε ο μεγάλος Γκασόλ, ο οποίος έκανε τη "φούρια ρόχα" ξανά μεγάλη κι έδωσε την ευκαιρία στην παλιοπαρέα της γενιάς του '80 να ξανασμίξει στο Ρίο ντε Τζανέιρο!

Όλα ξεκίνησαν κόντρα στις ΗΠΑ!

Για να φτάσουμε όμως εδώ, στο σημείο δηλαδή η εθνική Ισπανίας να μετράει 11 μετάλλια σε 16 χρόνια ενώ πριν από το 2001 είχε κατακτήσει μόλις 6 μετάλλια σε 66 χρόνια, πρέπει να γυρίσουμε πίσω το "Pavilhão Atlântico" της Λισαβόνας το 1999, σε εκείνον τον τελικό του Μουντομπάσκετ Νέων. Η ζωή είναι ωραία με τις αναμνήσεις και η φωτογραφία των 19χρονων Γκασόλ, Ναβάρο και Ρέγιες να πανηγυρίζουν το χρυσό μετάλλιο μετά το 94-87 επί των ΗΠΑ συνιστά μια ωραία εικόνα! Σαν σκηνή από ταινία προσεχώς!

Παιδιά που εξελίχτηκαν σε σταρ των παρκέ με ταλέντο και μπασκετική ευφυΐα. Παίκτες που, εν συνεχεία, κατέκτησαν τον κόσμο και υποχρέωσαν τους Ισπανούς να τιμούν κάθε χρόνο την ημέρα του τελικού, την 25η Ιουλίου 1999 ως την απαρχή των πάντων.

Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Μπέρνι Ροντρίγκεθ, Πάου Γκασόλ, Κάρλος Καμπέθας, Φελίπε Ρέγιες, Χερμάν Γκαμπριέλ, Ραούλ Λόπεθ, Φρανθέσκο Καμπέθα, Χούλιο Γκονζάλεθ, Σουλεϊμάν Ντράμετς, Αντόνιο Μπουένο και Φέλιχ Εράιθ έριξαν την... προειδοποιητική για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει κι έβαλαν τις βάσεις της πιο επιτυχημένης εθνικής ομάδας στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Xρυσό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας (2006), τρία χρυσά (2009, 2011, 2015), δυο ασημένια (2003, 2007) και δυο χάλκινα (2001, 2013) μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ, δυο ασημένια (2008, 2012) και εσχάτως το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο είναι ο απολογισμός της Ισπανίας, με στυλοβάτες τους "80άρηδες" της!

"Συγκλονίστηκα όταν δέχτηκα την πρόσκληση της ισπανικής ομοσπονδίας! Ουδείς με είχε παρατηρήσει μέχρι τότε! Δεν υπήρχα, καν, στον χάρτη! Σίγουρα δεν ήμουν ο καλύτερος..." παραδέχτηκε εν συνεχεία ο Πάου Γκασόλ, ο οποίος ξεκίνησε ως "3άρι" στο τουρνουά του 1999. Πλέον είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της εθνικής ομάδας ξεπερνώντας τον Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, καθώς και κορυφαίος μπλοκέρ - δεύτερος καλύτερος ριμπάουντερ στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων!

Παρεμπιπτόντως, οι Ισπανοί είχαν ηττηθεί από την Ελλάδα με 78-68 (45-34 ημίχ.) στη β' φάση εκείνης της διοργάνωσης, με τον Γιώργο Διαμαντόπουλο (25π. με 2/5 βολ., 4/8 δίπ., 5/10 τρίπ.) να κερδίζει τη μάχη με τον Ναβάρο (15π.)!

Ο Γκασόλ ήταν ένα... λεπτό παιδάκι

""Εννοείται πως θυμάμαι εκείνο το ματς! Σαν να το βλέπω ξανά μπροστά μου έπειτα από πολλά-πολλά χρόνια! Οι 80άρηδες της Ισπανίας ήταν μια ταλαντούχα φουρνιά που έμεινε ενωμένη και, κυρίως, είχε παίκτες με ρόλο στις ομάδες τους. Τότε ο Πάου Γκασόλ ήταν ένα... λεπτό παιδάκι, που έπαιζε στο «3». Ούτε καν στους ψηλούς! Έπαιζε «3άρι» και τον μάρκαρε ο Φώτσης! Εμείς είχαμε τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, ο οποίος ήταν από τους καλύτερους ψηλούς του τουρνουά, την ώρα που έβλεπες ένα θηρίο σαν τον Πάου να παίζει στην περιφέρεια" εξηγεί στο Sport24.gr ο Διαμαντόπουλος, ο οποίος, θυμάται τις "μάχες" του με τον νυν αρχηγό της Ισπανίας, Χουάν Κάρλος Ναβάρο.

"Ο Ναβάρο ήταν ακριβώς όπως τον βλέπουμε τώρα, έχοντας τις ίδιες κινήσεις και το ίδιο ένστικτο του σκόρερ. Σούταρε ασταμάτητα, πέταγε την μπάλα πάνω από τους αντίπαλους ψηλούς. Θυμάμαι, μάλιστα, πως από τότε έκανε και την «μπομπίτα» (γέλια). Βέβαια, οι... κακές συνήθειες που έχουν τώρα ήταν συνηθισμένες και τότε. Οι διαμαρτυρίες, το «θέατρο», οι φωνές από τον πάγκο σε κάθε σφύριγμα που δεν τους άρεσε! Οι Ισπανοί μάς φοβόντουσαν πολύ. Θυμάμαι πως έπαιζαν με την Αυστραλία, αν δεν κάνω λάθος, κι έκαναν τα πάντα για να χάσουν για να μην περάσουμε εμείς, ώστε να μας αποφύγουν στη συνέχεια! Έχαναν επίτηδες βολές, γενικώς έκαναν τα πάντα ώστε να μείνουμε έξω! Μάλιστα ο μπαμπάς του Φώτση είχε πάει πίσω από τον πάγκο και έβριζε τον προπονητή τους σε εκείνο το παιχνίδι (γέλια)! Δεν μειώνω, βέβαια, την αξία τους, σε καμία περίπτωση".

Ο σταρ της ομάδας ήταν ο Λόπεθ

Ο Γκασόλ, ο Ναβάρο και ο Ρέγιες συνεχίζουν να αγωνίζονται στο πιο υψηλό επίπεδο έπειτα από σχεδόν δυο δεκαετίες όμως ο έμπειρος γκαρντ εξηγεί ότι "ο σταρ εκείνης της ομάδας ήταν ο Ραούλ Λόπεθ! Πολύ καλός παίκτης, που αν δεν είχε ταλαιπωρηθεί από τόσους τραυματισμούς, θα είχε κάνει απίθανη καριέρα. Πριν από το Παγκόσμιο στην Πορτογαλία, παίξαμε με τους Ισπανούς στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ Εφήβων το 1998 στη Βάρνα και χάσαμε με ένα τρίποντο του Λόπεθ από τα 8 μέτρα! Σε ό,τι αφορά τον Ρέγιες, ήταν και τότε ένας πολύ χρήσιμος παίκτης, ένας ρολίστας πολυτελείας όπως είναι και τώρα".

- Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος ήταν εκ των κορυφαίων ψηλών σε εκείνο το τουρνουά ενώ ο Πάου Γκασόλ έπαιζε "3άρι"!

Τι παραπάνω έχουν οι Ισπανοί από εμάς...

Οι "80άρηδες" της Εθνικής Ισπανίας ήταν η βάση της "φούρια ρόχα" που κατέκτησε 11 μετάλλια τα τελευταία 16 χρόνια. Γιατί, όμως, δεν συνέβη κάτι ανάλογο με την Εθνική Ελλάδας που, έχει περιοριστεί σε ένα χάλκινο μετάλλιο από το 2006, μολονότι υπάρχει ταλέντο και εμπειρία; " Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Οι 19χρονοι Ισπανοί είχαν ρόλο στις ομάδες τους, γύρισαν στην ACB και πήραν χρόνο συμμετοχής. Από τη δική μας Εθνική ομάδα, μόνο 2-3 έπαιζαν στην Α1. Εγώ μόλις είχα συμφωνήσει με τον Πανιώνιο ενώ ο Φώτσης έπαιζε στον Παναθηναϊκό, όμως δεν έπαιρνε χρόνο. Οι Ισπανοί πρόσεξαν πολύ τα παιδιά τους, τους έδωσαν πολλές ευκαιρίες και τους επέτρεψαν να δείξουν το ταλέντο τους. Πλέον βλέπετε τα αποτελέσματα. Συναντήθηκα μετά από πολλά χρόνια με τον Ναβάρο, όταν πήγα στη Μαγιόρκα. Θυμηθήκαμε, λοιπόν, εκείνες τις εποχές με τις αναμετρήσεις των «μικρών» εθνικών. Μπορώ να σου πω, λοιπόν, ότι οι Ισπανοί δεν ήθελαν να είναι αντίπαλοί μας σε εκείνες τις ηλικίες!».

Για την ιστορία, τη 12άδα της ελληνικής ομάδας αποτελούσαν οι Παναγιώτης Μαντζάνας, Μανώλης Παπαμακάριος, Χρήστος Παππάς, Γιώργος Πετρόπουλος, Περικλής Δορκοφίκης, Νίκος Πέττας, Γιώργος Διαμαντόπουλος, Παναγιώτης Υφαντής, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Αντώνης Φώτσης, Λάζαρος Αγαδάκος και Ανδρέας Γλυνιαδάκης. Ήταν η μοναδική ήττα στο τουρνουά για την μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία, που ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της με ρεκόρ 7-1!

Από τη Λισαβόνα στο Ρίο

Έπειτα, λοιπόν, από 17 ολόκληρα χρόνια κι εκείνον τον τελικό στη Λισαβόνα, ο Πάου Γκασόλ, ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο και ο Φελίπε Ρέγιες συνεχίζουν να αγωνίζονται με το εθνόσημο, να κατακτούν μετάλλια και να απολαμβάνουν την παρουσία τους στην εθνική ομάδα! O, μεν, Πάου έχει κατακτήσει δυο πρωταθλήματα στο ΝΒΑ κι έχει συμμετάσχει σε έξι All Star Game. Ο Ρέγιες είναι αρχηγός της Ρεάλ και κορυφαίος ριμπάουντερ της Euroleague. Ένας τύπος ανθεκτικός στις κακουχίες, πιο σκληρός, πιο δυνατός πνευματικά από πολλούς που πέρασαν από τη Μαδρίτη τα τελευταία χρόνια, επειδή ακριβώς χρειάστηκε να τα εξασκήσει όλα αυτά για να κάνει καριέρα. Ο Ναβάρο είναι ο κορυφαίος σκόρερ της Euroleague και σύμβολο της Μπαρτσελόνα ενώ ήδη το στοίχημα για την απόσυρση της φανέλας με το Νο.11 στον ουρανό του Palau Blaugrana έχει... φραγή.

Παίκτες κομβικοί για τους συλλόγους τους και την εθνική Ισπανίας και όχι βετεράνοι που ζουν με τα κατορθώματα του παρελθόντος. Μα, κυρίως, τρεις τύποι που έχουν αφοσιωθεί στην εθνική ομάδα και παραμένουν στην πρώτη γραμμή εδώ και 17 χρόνια!

Twitter @Giannis_Stavr

Οι απονομές της ζωής τους

PHOTO CREDITS: Marca