Ο Yohann Diniz έγινε viral σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατ' αρχάς γιατί στο 45ο λεπτό της προσπάθειας τους στα 50 χιλιόμετρα βάδην τον πρόδωσε το σώμα του και τα έκανε πάνω του . Μετά έμαθες πως ο Γάλλος είναι ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο αγώνισμα, μαζί και ότι είχε στομαχικές διαταραχές , εξ ου και το ατύχημα.

Για βάλε τώρα, λίγο τον εαυτό σου στη θέση του. Όχι μόνο να κάνει πάρτι το στομάχι σου, αλλά να είσαι σε Αγώνες και να θες να τερματίσεις. Γιατί τι νομίζεις ότι έχουν ως στόχο όσοι ασχολούνται με τις μεγάλες αποστάσεις;

" Η ομορφιά αυτών των αποστάσεων είναι να αγγίζεις τη ψυχή σου, να βλέπεις από τι είσαι "φτιαγμένος". Είναι τεστ της ψυχικής και της σωματικής δύναμης που διαθέτεις. Είναι το πείσμα και η επιμονή που έχεις να κάνεις μια υπέρβαση", διαβεβαιώνει μέσω του Sport24.gr η Μαρία Πολύζου, η Ελληνίδα αθλήτρια που κάλυψε με τα πόδια διαδρομή 520 χιλιομέτρων (Αθήνα-Σπάρτη-Αθήνα-Τύμβος Μαραθώνα), τη θρυλική διαδρομή του Αθηναίου δρομέα Φιδιππείδη, στην επέτειο των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έκανε τον άθλο αυτόν. Έτρεχε για έξι ημέρες " και άρχισα να καταρρίπτω το προσωπικό μου ρεκόρ με κάθε μέτρο που έκανα έπειτα από τα 45 χιλιόμετρα". Ρίσκαρε τη ζωή της, αλλά αρνήθηκε να εγκαταλείψει πριν το τέλος. Δες λίγο το video που ακολουθεί, για να καταλάβεις ακριβώς τι έκανε -που θα γίνει και κινηματογραφική ταινία.

Επικοινωνήσαμε μαζί της, για να μας εξηγήσει τι περνά το σώμα κάθε αθλητή που διαγωνίζεται σε μεγάλες αποστάσεις. Γιατί ωραία τα λέμε μεταξύ μας, αλλά να τα πει και κάποιος τα ζει. Το πρώτο πράγμα που είπε είναι ότι " η πολύωρη, συνεχόμενη, άσκηση επιφέρει πολλά οργανικά προβλήματα που μπορούν να εξελιχθούν σε άσχημες καταστάσεις, αν δεν προσέξεις. Η υγρασία, η ζέστη, η πίεση του αγώνα κάνουν την κατάσταση ενός αθλητή σε άσχημα οργανικά επίπεδα, που μπορούν να γίνουν μη αναστρέψιμα αν δεν σταματήσεις".

Αυτό το "να σταματήσεις" δεν είναι μεταξύ των επιλογών που έχουν στο μυαλό τους οι αθλητές. " Οι μεγάλες αποστάσεις είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση. Στο τέλος επιβραβεύεσαι με πολλές μορφές νίκης, πιο ουσιαστικές, πιο προσωπικές. Ανεξάρτητα από το αν πάρεις μετάλλιο ή όχι, είσαι νικητής σε πολλά άλλα επίπεδα. Έχεις αποβάλει τους μύες, το σώμα, την κόπωση. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα μετάλλια".

Πάμε και στο πρακτικό μέρος. " Μετά την πρώτη μιάμιση ώρα, εξαντλούνται τα αποθέματα γλυκογόνου που έχεις στο σώμα σου. Από εκεί και πέρα, ο αθλητής πρέπει να έχει κάνει καταμερισμό των δυνάμεων του, να παίρνει ηλεκτρολύτης (μοιράζονται ανά 5 με 7.5 χιλιόμετρα), τα τζελάκια που περιέχουν υδατάνθρακες, κάλιο, νάτριο, μαγνήσιο (όλα ιχνοστοιχεία που είναι για τον ιδρώτα) και να πίνουν πολύ νερό. Πολλές φορές βέβαια, οι συνθήκες είναι δύσκολες και ο οργανισμός δεν μπορεί να ακολουθήσει, να κάνει δηλαδή γρήγορη αποκατάσταση", να δεχθεί τη βοήθεια που προσπαθείς να του δώσεις. Άσε που έχει παρατηρηθεί και το φαινόμενο να 'χει ο χυμός φρούτο που προκαλεί εντερικές αντιδράσεις -και μετά από εμετό έως... ξέρεις τι.

Η τάση προς εμετό προκαλείται και όταν το σώμα νιώθει πως το έχεις παρακάνει. Το οξυγονωμένο αίμα φεύγει από το στομάχι και πηγαίνει στους πνεύμονες, την καρδιά και τους λοιπούς μύες που "δουλεύουν" και άρα το χρειάζονται. Επειδή όμως, το στομάχι δεν έχει αυτά που χρειάζεται για να κάνει την πέψη... γίνεται το μοιραίο. Ναι, υπάρχει πλήθος φωτογραφικών ντοκουμέντων και από αυτήν την... εκδήλωση. Αλλά ας μείνουμε σε μια κατηγορία. Μετά το τρίωρο, έρχεται και η κόπωση. " Εκεί όλα είναι καθαρά θέμα συγκέντρωσης και αντοχής των μυών. Πρέπει να έχεις προετοιμάσει τον εαυτό σου, για εξαντλητικές καταστάσεις. Από τις τρεις ώρες και μετά, πηγαίνεις με τη ψυχή σου. Αυτή οδηγεί το σώμα. Όταν έρχεται η κούραση, το μυαλό σου κάνει παιχνίδια και το σώμα σου, σου λέει με κάθε τρόπο που διαθέτει ότι πρέπει να σταματήσεις. Εκεί κάνεις focus στον τερματισμό, στο να καταφέρεις να "βγάλεις" τον αγώνα".

Τι μπορεί να συμβεί σε έναν δρομέα μεγάλων αποστάσεων; " Έχω δει πολλά και έχω ζήσει πολλά. Από κράμπες, λόγω αφυδάτωσης, από οργανικές ανάγκες έως... να θυμηθεί ο οργανισμός σου πως είσαι γυναίκα την ώρα του αγώνα". Κάπου εδώ πρέπει να ξέρεις ότι ανά πέντε χιλιόμετρα υπάρχουν τουαλέτες. Όταν όμως, είσαι μέσα στα μετάλλια δεν ασχολείσαι... με αυτές τις λεπτομέρειες.

" Έχω κάνει δυο πανελλήνια ρεκόρ, σε αγώνες που είχα στομαχικές διαταραχές, που ένιωθα τάση για λιποθυμία. Έχω κάνει 47 μαραθώνιους και σε διαβεβαιώ πως θα κάνω κι άλλους. Όσοι επιλέγουμε τις μεγάλες αποστάσεις, δεν εγκαταλείπουμε. Είναι κάτι πάνω από τις δυνάμεις μας".

Οι φυσικές ανάγκες... δεν κάνουν διακρίσεις

Έρευνα που έκανε το Rice University του Texas έδειξε ότι το 40% των δρομέων αντιμετωπίζουν γαστρεντερικά προβλήματα, κατά τη διάρκεια των προπονήσεων -πολλώ δε του αγώνα. Όλα ξεκινούν με κράμπες στο έντερο και πόνους στο στομάχι, με την αφυδάτωση να είναι η κύρια αιτία. Αρθρογράφος αμερικανικού site είχε αναζητήσει στο Google το "γιατί θέλεις να πας στην τουαλέτα ΤΟΣΟ πολύ, όταν έχεις ολοκληρώσει μια μεγάλη απόσταση" και βρήκε 3 εκατομμύρια αποτελέσματα!

Η πρώτη περίπτωση που έχει καταγραφεί, με δρομέα μεγάλων αποστάσεων να τα κάνει πάνω του, ήταν το 1996 στο Μαραθώνιο της Βοστώνης, όταν η Uta Pippig, από τη Γερμανία είχε προηγηθεί της μεγάλης αντιπάλου της, Tegla Loroupe στην τελική ευθεία και τερμάτισε σε 2:27:13'', έχοντας διάρροια και εμμηνόρροια. " Από την αρχή είχα στομαχικές διαταραχές που δεν περίμενα ότι θα γίνουν διάρροια. Σε κάποιο σημείο του αγώνα, παρατήρησα ότι τα πόδια μου ήταν γεμάτα αίμα. Δεν ένιωθα άνετα και χρησιμοποίησα πάρα πολύ νερό για να καθαριστώ. Μετά τα πρώτα 4 μίλια, σκέφτηκα πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να τα παρατήσω. Πονούσα πολύ. Δεν το έκανα και κέρδισα". Ένα από τα στιγμιότυπα της διαδρομής της, μπήκε στη λίστα με τις "πιο αηδιαστικές φωτογραφίες στην ιστορία των μεγάλων αποστάσεων". Ο αγώνας της είναι στη λίστα με τις 10 καλύτερες στιγμές στην ιστορία του μαραθωνίου στη συγκεκριμένη πόλη.

Δυο χρόνια αργότερα, στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, ήταν η σειρά της Loroupe να ζήσει τη δική της... άχαρη στιγμή. Η νικήτρια του '94 και του '95, έλπισε πως θα ανέβει και πάλι στο πρώτο σκαλοπάτι του πόντιουμ. Το γεγονός ότι τερμάτισε ήταν από μόνο του επιτυχία, γιατί μεσούσης της διαδρομής έπαθε διάρροια. Και η Κενυάτισσα παραδέχθηκε ότι σκέφτηκε πολλάκις να εγκαταλείψει, αλλά κάτι δεν την άφηνε.

Ο δρομέας που έγινε γνωστός ως "poop man"

To 2008, κατά τη διάρκεια του μικρού μαραθωνίου στο Göteborg, προέκυψε μια φωτογραφία που ναι, την είδαν εκατομμύρια άνθρωποι. Ο πρωταγωνιστής της έγινε γνωστός ως "poop man". Ήταν ο Micke Ekvall, από τη Σουηδία, ο οποίος τερμάτισε στην 21η θέση και ένιωθε κράμπες στο στομάχι "μεταξύ του 2ου και του 12ου χιλιόμετρου". Μετά τον τερματισμό, δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει "αν σκέφτηκες κάποια στιγμή να σταματήσεις και να καθαρίσεις το σώμα σου". Απάντησε " όχι, γιατί θα έχανα χρόνο. Αν παραιτηθείς μια φορά, τότε πολύ εύκολα μπορείς να το κάνεις και δεύτερη και τρίτη. Γίνεται συνήθεια". Τα 'χε τα δίκια του.

Το 1996, στο μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Βρετανός Richard Nerurkar ήταν τρίτος, όταν... του ήλθε το κάλεσμα. Σταμάτησε για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα και τερμάτισε 5ος. Το 1997, στο Λος Άντζελες, η Nadezhda Llyina τερμάτισε μεν, πρώτη, αλλά είχε χρησιμοποιήσει τουαλέτα καταστήματος (όχι του event) και αποβλήθηκε. Η ανάγκη του Steve Jones να πάει στην τουαλέτα, το 1985 στο Λονδίνο, ήταν τόσο μεγάλη (είχε διάρροια) που στον τερματισμό δεν αντάλλαξε χειραψία με άνθρωπο. Είχε μάτια μόνο για το WC.

Πέραν της ανάγκης για τουαλέτα, προκύπτουν και άλλα ζητήματα, με τον οργανισμό να αντιδρά σε αυτό που ζει. Οι μυικές κράμπες είναι ένα από τα συνηθέστερα φαινόμενα, όπως και η υπογλυκαιμία. Πέρυσι, στο Μαραθώνιο του Austin έγινε αυτό.

Η Hyvon Ng'etich ήταν πρώτη στο μεγαλύτερο μέρος της απόστασης των 42.105 μέτρων, αλλά στα 50 μέτρα πριν το τέλος, κατέρρευσε. Δεν εγκατέλειψε. Κάλυψε την απόσταση, μπουσουλώντας. Αφότου της έδωσαν τις πρώτες βοήθειες, εξήγησε "δεν θυμάμαι τίποτα από όσα συνέβησαν στα 2 τελευταία χιλιόμετρα".

Το 2007, στον Αυθεντικό μαραθώνιο (της Αθήνας), για τον ίδιο λόγο (βλ. υπογλυκαιμία) ο Κενυάτης, James Kipkenboy έπεσε πάνω στο τραμ.

Υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα του πού μπορούν να φτάσουν αυτοί οι τύποι, προκειμένου να περάσουν τη γραμμή του τερματισμού. Αν αδυνατείς να καταλάβεις γιατί τραβούν ό,τι τραβούν, θα σου ζητήσω να πας στην αρχή του κειμένου. Όταν έχεις μάθει να ξεπερνάς τον εαυτό σου, δεν σταματάς πουθενά και για τίποτα.