Η αναμονή τελείωσε, όπως έγραψε και ο Μάικλ Φελπς στο twitter του. Είμαι στο London baby, όπως είπε και ο Τζόι από “Tα Φιλαράκια”, όταν τα επισκέφθηκαν για έναν από τους γάμους του Ρος. Ναι, ίσως, να το έχετε ήδη διαβάσει οι κύκλοι είναι παντού και σε αντίθεση με τη Ελλάδα, όλος ο κόσμος είναι εδώ να δουλέψει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2012.

Αυτή είναι δεύτερη φορά που δουλεύω σε Αγώνες και πολλές φορές σε αυτά τα γράμματα που θα σας γράφω από την ξενιτιά θα υπάρχουν συγκρίσεις. Ίσως σε αυτά βρείτε και πράγματα που θυμάστε από τους Αγώνες της Αθήνας.

Η υποδοχή, λοιπόν, ήταν βασιλική. Από εδώ παρακαλώ όσοι έχετε διαπίστευση, χαμόγελο, πάρτε το γρήγορο τρένο, δεν πληρώνετε, τι καλά που ήρθατε. Οι εθελοντές δουλεύουν πολύ. Θέλουν να σε εξυπηρετήσουν. Μπορεί να μην σου λένε “Thank you for your cooperation” και να μην καταλαβαίνουν τίποτα, αλλά βοηθούν πολύ. Και έχουν και πλάκα. «Παρακαλώ μπορώ να δω την διαπίστευσή σας; Είμαι πολύ περίεργος τύπος…»

Από το Heathrow με το εξπρές τρένο (χλιδή με τηλεόραση) φτάνουμε στο σταθμό Paddington, όπου σε ταξί – όχι παραδοσιακό- θα μας πάνε στο ξενοδοχείο μας. Πολύ γρήγορα θα πάρω μια γεύση από την κίνηση στο δρόμο. Οι Ολυμπιακές γραμμές παραβιάζονται, ούτε ο οδηγός μας δεν τις χρησιμοποιεί. Από το αεροδρόμιο κάνω την ίδια ώρα που έκανα να φτάσω από Αθήνα. Ο οδηγός ζητάει sorry. «Συνήθως δεν χρειάζεται τόσος χρόνος». Περνάω όμως κάτω από τον Τάμεση και το trip έχει και μια γεύση αξιοθέατου, οπότε δεν πειράζει.

Μένω σε ξενοδοχείο στο εκθεσιακό κέντρο ExCel, όπου είναι τα venues του τάε κβον ντο, του τζούντο, της ξιφασκίας, της άρσης βαρών, του μποξ, κάτι το οποίο είναι καλό διότι δεν θα χρειαστεί να πάρω μεταφορικό μέσο όποτε πάω εκεί, αλλά και δεν θα χρειαστεί να περάσω από έλεγχο. Οι φαντάροι είναι παντού και ξέχασα με την κίνηση να σας πω ότι φτάνοντας στο ξενοδοχείο έπρεπε να περιμένω λιγότερο από ώρα, άλλοι παραπάνω από τρεις ώστε να μπουν, διότι στην περιοχή γινόταν έλεγχος. Βόμβας; Καθιερωμένος; Δεν ξέρω, κανείς από τους φαντάρους που είναι παντού δεν απάντησε. Κυκλοφορούν με στολές παραλλαγής, όσους βλέπουμε. Τα όπλα δεν είναι εμφανή, όπως, ας πούμε στο Πεκίνο. Η ασφάλεια πάντα είναι ένα θέμα και οι Βρετανοί το έχουν πάρει στα σοβαρά. Είναι νωρίς για να σας πω περισσότερα.

Τέλος πάντων μπήκα, όλα μια χαρά, αν εξαιρέσεις ότι πουθενά δεν έχει μπαλκόνια. Κι εγώ, εντάξει, λίγες είναι οι μέρες, απλά ένας φίλος ηχολήπτης (ξέρετε πόσο ευαίσθητα είναι τα αυτιά τους) έπρεπε να αλλάξει δωμάτιο, λόγω του συνεχούς θορύβου του εξαερισμού στο μπάνιο. Χαχα. Για να μην πω για τον τύπο στη φωτογραφία, που ελπίζω να φαίνεται ότι πίνει τον καφέ του επικινδύνως…

Κοιμάμαι νωρίς, χωρίς air condition. Ο καιρός είναι τέλειος, λένε, καθώς τις προηγούμενες μέρες έβρεχε αρκετά. Το βράδυ που πήγαμε για φαγητό, χρειάζεσαι μπουφάν. Κάνει κρύο.

Σήμερα (24 Ιουλίου) ήρθα MPC, Main Press Center, που είναι μισή ώρα περίπου με τρένο και λεωφορείο. Το τοπίο γενικά είναι μινιμάλ, για να μην το πω industrial που θα έλεγε και μια φίλη μου διακοσμήτρια. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις έχουν φτιαχτεί για τους αγώνες και για λόγους ασφαλείας, όπως, μου είπε μια εθελόντρια κανείς δεν είχε μπει μέσα νωρίτερα. Κι αυτοί τώρα μπαίνουν. Στο δρόμο γίνονται ακόμη εργασίες, όπως στη φωτογραφία, που σας στέλνω, για να μην λένε μόνο για τους Έλληνες της τελευταίας στιγμής.

Ακόμα και στο MPC δεν λειτουργούν όλα τέλεια. Υπάρχουν ασανσέρ ας πούμε που ετοιμάζονται. Και πάλι είναι νωρίς για να σας πω. Όλοι ψάχνονται τις πρώτες μέρες. Ακόμα και οι διοργανωτές. Γενικά οι χώροι είναι λιτοί και κρύοι. Strictly 4 business. Κουτάκια. Αυτό μπορεί να μην με πείραξε διότι για δουλειά ήρθα. Αυτό που στοιχίζει γενικά εδώ είναι όλα. Τίποτα δεν κοστίζει λιγότερο από 2,5 λίρες. Free internet δεν υπάρχει σχεδόν σε κανένα venue και για να μην βλέπω το ποτήρι μισοάδειο, πήρα με αυτή την ευκαιρία και το πρώτο χάλκινο μετάλλιο της ζωής μου.

Το «χάλκινο» πακέτο πρόσβασης.

Byeeeee.