Ανάβαση Διονύσου, 40 χρόνια μετά...
Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά την τελευταία ανάβαση Διονύσου, θα ξανακουστούν αγωνιστικές εξατμίσεις στις βορειανατολικές πλαγιές του Πεντελικού.
Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά την τελευταία ανάβαση Διονύσου, θα ξανακουστούν αγωνιστικές εξατμίσεις στις βορειανατολικές πλαγιές του Πεντελικού. Μια απλή στη σύλληψη αλλά δύσκολη στην εκτέλεση ιδέα που πρέπει να πιστωθεί στις δραστηριότητες του αθλητικού σωματείου ΕΛ.Λ.Α.Δ.Α., το οποίο θα έχει και την ευθύνη της διοργάνωσης στις 23 και 24 Απριλίου.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΚΟΛΑΣ Σ. ΖΑΛΜΑΣ, ΜΕΝΙΟΣ ΚΑΤΗΣ
Τότε που συγκεντρώθηκαν για τελευταία φορά εκεί αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες ήταν όλα διαφορετικά. Στις μέρες μας δεν υπάρχουν λέσχες, μα αθλητικά σωματεία, δεν γίνονται αναβάσεις μοτοσυκλετών, την ευθύνη του σπορ δεν την έχει η Ε.Λ.Π.Α., αλλά η Ομοσπονδία, οι πυρκαγιές δεν είχαν ερημώσει το βουνό και με 500 δρχ. (1,5 €) γέμιζες το ρεζερβουάρ ενός μέσου αυτοκινήτου. Πολλά πράγματα δεν είχαν πάρει τόσο στραβό δρόμο και τα περισσότερα έδειχναν ότι με λίγες σωστές κινήσεις μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα. Περιέργως δεν έγιναν.
Σε ότι αφορά, το σπορ τουλάχιστον, ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί είναι μακρύς, τραχύς και δύσκολος.
Με την ευκαιρία της επανάληψης της ανάβασης του Διονύσου, κάνουμε τη δέουσα ιστορική αναδρομή του, προσθέτοντας μερικές σκέψεις και απόψεις...
Η επαναφορά της στο καλεντάρι είναι, επίσης, ένα, ακόμα, αποδεικτικό ιδεών, εργατικότητας και δραστηριότητας αυτής της διοίκησης της Ο.Μ.Α.Ε.
Μολοντούτο, δεν προτίθεμαι να παίξω το ρόλο συνηγόρου των ενεργειών της, ή υποστηρικτή των πρωτοβουλιών της, πρώτον διότι δεν κατέχω την Νομικήν, δεύτερον διότι η Ομοσπονδία δεν το χρειάζεται και τρίτον διότι, εξ' όσων αντιλαμβάνομαι, για να αντιμετωπιστούν οι κατηγορίες που γενικώς ή στοχευμένα της προσάπτονται, απαιτείται ένα επίπεδο στο οποίο, ευθαρσώς δηλώνω, ότι δεν δύναμαι να κατέλθω.
Σε προσωπικό επίπεδο, η επαναφορά στο προσκήνιο, αυτού του αγώνα, εξαιρετική επαναλαμβάνω ιδέα και ενέργεια, θα με αναγκάσει να συγκρίνω εποχές και να μελαγχολήσω. Δεν διατίθεμαι να ισχυριστώ πόσο όμορφα ήταν τότε και πόσο άσχημα είναι τώρα. Δεν νομίζω όμως, ότι θα καταφέρω να συγκρατήσω την νοσταλγία μου.
Ασφαλώς υπάρχει μια μεγάλη διαφορά φάσης. Όπως υπάρχει και κάτι άλλο: Οι αγαθοί, οι ηθικοί ήταν τότε περισσότεροι, οι ιδιοτελείς, οι κομπιναδόροι, οι τιποτένιοι λιγότεροι μα ακόμα και αυτοί είχαν πρώτον συστολή και δεύτερον ένα κάποιο στυλ. Τέλος πάντων, ήταν μόνον κάποιοι ανασφαλείς απαίδευτοι που ήθελαν να βγουν στην επιφάνεια. Δεν ήταν αμοραλιστές. Μπορούσες να καταλάβεις που, πως και γιατί θα έφταναν. Στις μέρες κάτι τέτοιο δεν υφίσταται.
Επιστροφή στο αυτοκινητικό τοπίο του Διονύσου ώστε να το θυμηθούν οι πρεσβύτεροι και να το γνωρίσουν, κάπως, οι νεότεροι. Θα ανατρέξουμε με λόγια και εικόνες στο σύντομο παρελθόν του.
Τη δεκαετία του '70 και ειδικά στο δεύτερο μισό της, όταν οι ελληνικοί αγώνες έζησαν την δεύτερη άνοιξή τους, ο Διόνυσος, όπως μαρτυρά η βιβλιογραφία, φιλοξένησε τρεις πρωταθληματικές αναβάσεις. Μια τον Απρίλιο του '75, και άλλες δύο, τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο του '76. Είχε προγραμματισθεί και μια τον Απρίλιο του '77, δοκιμές έγιναν, αγώνας όχι. Θα δούμε το γιατί.
Η διαδρομή ξεκινούσε από την δεξιά φουρκέτα μετά την Ανατολή και τέλειωνε στον Άγιο Πέτρο. Ταυτόχρονα υπήρξε και ετάπ με διττή φορά είτε από το στρατόπεδο προς τον Άγιο Πέτρο είτε αντίστροφα. Την συναντούσαμε τόσο σε αμιγώς ασφάλτινα ράλυ, τότε που τέτοιοι αγώνες ήταν εκτός τίτλων, όσο και σε χωμάτινους πρωταθληματικούς αγώνες.
Στρατόπεδο διαβάζει ο νεαρότερος αναγνώστης και δικαίως απορεί, διότι δεν υπάρχει πλέον. Πριν 60 χρόνια λοιπόν, εκεί στρατωνιζόταν το 505 τάγμα Πεζοναυτών με διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Κων/νο Παπαδόπουλο νεότερο αδελφό του (γνωστού) Γεωργίου. Μετά την 21η Απριλίου του '67, αποτέλεσε τόπο μαρτυρίων και βασανιστηρίων δεκάδων πολιτών που συνελήφθησαν από το καθεστώς. Ο Γ. Κάτρης στο βιβλίο του: «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα» μας γράφει ότι εκεί, ο επικεφαλής των εννέα τετραμελών συνεργείων βασανιστών ήταν ο ταγματάρχης Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος.
Τότε το στρατόπεδο, αποκαλούμενο και Ντούνη, ήταν ένα απομακρυσμένο αδιάφορο κομμάτι γης, που είχε παραχωρηθεί στο Υπ. Εθ. Αμ., αλλά μετά το κλείσιμο του στρατοπέδου ρυμοτομήθηκε και πουλήθηκε σε οικόπεδα από την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου. Παρανόμως κατά τον συνήγορο του Πολίτη και άλλους φορείς. Ονοματίστηκε οικισμός Σεμέλη, την οποία η Ελληνική μυθολογία κατονομάζει ως μητέρα του Διόνυσου. Τίποτα από τη σημερινή του εικόνα, δεν μαρτυρά το πρόσφατο παρελθόν.
Τις επόμενες δεκαετίες, αυτή η βορεινή πλευρά της Πεντέλης, επλήγη ανελέητα από πυρκαγιές. Τα πυκνά δάση των κωνοφόρων εξαφανίστηκαν, οι συνθήκες που ξέραμε χάθηκαν. Όπως χάθηκαν και οι αγώνες που ξέραμε τη δεκαετία του '70.
Ακολουθούμε τις δέκα φωτογραφίες που μας διηγούνται με χρονολογική σειρά, και σε βάθος μιας τετραετίας, αντίστοιχες ιστορίες από εκείνες τις εποχές...
