Δεν υπάρχουν πολλά άγνωστα κομμάτια στην αγωνιστική καριέρα του Μίχαελ Σουμάχερ. Η ιδιωτική του ζωή είναι άλλο πράγμα. Δεν είναι τυχαίο πως δεν υπάρχουν φωτογραφίες των παιδιών του στον Τύπο.

Πώς όμως ήταν ο "Σούμι" τα πρώτα του χρόνια στη Φόρμουλα 1; Το Sport24.gr βρήκε και διάβασε το βιβλίο "Μόλις έφτιαξα το Τσάι", της Ντι Σπίρς, μιας Αγγλίδας που ο "Σούμι" αποκαλούσε "μαμά".

Η Ντι και ο σύζυγος της, Στούαρτ εργάζονταν στο hospitality της Lotus και στη συνέχεια της Benetton, όταν εκείνη πέρασε στα χέρια του ιταλικού κολοσσού, αλλάζοντας το όνομα της.

Το ζευγάρι εργάστηκε 30 χρόνια στη Φόρμουλα 1, έζησαν τον Νέλσον Πικέ, τον Άιρτον Σένα και κυρίως τον Σουμάχερ τα χρόνια που πέρασε στη Benetton. Ο ίδιος ο Γερμανός έγραψε τον πρόλογο στο συγκεκριμένο βιβλίο.

Το κεφάλαιο που αντιστοιχεί στον ίδιο φωτίζει τον χαρακτήρα του νεαρού οδηγού, τις καλές και τις άσχημες πλευρές. Όπως και σήμερα, έτσι και τότε η Κορίνα βρισκόταν πάντα στο πλευρό του. Γράφει επίσης πως δέχθηκε ο "Σούμι" το θάνατο του Σένα.

Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:

" Περάσαμε τρία χρόνια με τον Μίχαελ και τον γνωρίσαμε πολύ καλά. Είναι ευαίσθητος, στοργικός και αφοσιωμένος στην οικογένεια του. Μια εντελώς διαφορετική εικόνα από εκείνη που έχει σχηματίσει το κοινό για εκείνον.

Ζήσαμε όμορφες στιγμές με τον Μίχαελ και την Κορίνα, ειδικά την εποχή που ο Μίχαελ έκανε δοκιμές. Τότε είναι περισσότερο χαλαρός. Στις δοκιμές τρέχεις και σταματάς, με τους οδηγούς να κάθονται δίχως να έχουν κάτι να κάνουν τον περισσότερο χρόνο. Οι τέσσερις μας (σ.σ. το ζεύγος Σουμάχερ, η Ντι και ο σύζυγος της, Στούαρτ) συζητούσαμε για διάφορα θέματα.

Στις πρώτες εβδομάδες με την ομάδα (Benetton), ερχόταν με την Κορίνα και το σκυλάκι τους, ράτσας τεριέ η Τζένι στο σπίτι που μέναμε στη Νότια Γαλλία και έχουμε μια φωτογραφία τους να κάθονται στον καναπέ με τη μητέρα του Στούαρτ και τη φίλη της τη Μεγκ.

Ο Στου και εγώ έχουμε αναμνήσεις με τον Μίχαελ να κάθεται στον κήπο, κοντά στην πισίνα, αγναντεύοντας την πεδιάδα που χώριζε το σπίτι μας από τη θάλασσα. Μας έλεγε "μια μέρα θα έχω και εγώ ένα τέτοιο σπίτι". Νομίζω πως είναι λεπτομέρεια να πούμε πως πραγματοποίησε το όνειρο του.

Το βράδυ πήγαμε για δείπνο στο εστιατόριο "La Napoule" στο οποίο ήμασταν θαμώνες. Οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου φυσικά δεν γνώριζαν που δουλεύαμε. Ένας από τους σερβιτόρους λάτρευε τη Φόρμουλα 1 και πραγματικά δεν μπορούσε να πιστέψει όταν μπήκαμε μέσα με τον Μίχαελ. Η εξυπηρέτηση ήταν τέλεια εκείνο το βράδυ, ίσως λίγο κουραστική.

Η Κορίνα συνήθιζε να συνοδεύει τον Μίχαελ στις δοκιμές, έφερνε και τη Τζένι, κάτι που απαγορευόταν ρητά. Η Κορίνα συνήθιζε να περιμένει στο δεύτερο όροφο του τροχόσπιτου με τη Τζένι, στο χώρο που χρησίμευε ως κρεβατοκάμαρα για εμάς και γραφείο του Φλάβιο (Μπριατόρε) στην πίστα. Συνήθως δεν είχαμε προβλήματα. Να όμως μια μέρα που ο Φλάβιο αποφάσισε να έρθει με το αεροπλάνο στη Χερέθ, ανέβηκε στον επάνω όροφο και βούτηξε κατά λάθος το πόδι του στο μπολ με το φαγητό της Τζένι. Κατέστρεψε τα χειροποίητα παπούτσια του. Δεν έμεινε εντυπωσιασμένος και έκανε παρατήρηση στον Μίχαελ.

Σε μια άλλη περίπτωση ήταν η σειρά του Στούαρτ να εκνευριστεί από τη στοργή που έδινε ο Μίχαελ στα ζώα. Δίναμε φαγητό σε ένα αδέσποτο γατάκι που είχε βρει καταφύγιο στην πίστα, όταν τελείωσαν οι δοκιμές ο Μίχαελ μας ζήτησε να φέρουμε το γατί στο Εστορίλ στον επόμενο αγώνα. Ο Στούαρτ έφερε αντιρρήσεις, λέγοντας του πως θα ταξιδεύαμε όλη τη νύχτα. "Τι στο καλό θα κάνω με ένα γατάκι; Όχι, Μίχαελ δεν το φέρνω μαζί μου". Ο Μίχαελ αντέδρασε και στο τέλος ρώτησε ευγενικά "θα έρθω με το τζετ μου στη Γερμανία, το θέλω στο Εστορίλ γιατί θέλω να το πάρω στο σπίτι, οπότε θα σας ενοχλούσε να το φέρετε μαζί σας;".

Ο Στούαρτ δεν σήκωνε κουβέντα, οπότε η Κορίνα και εγώ πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε τροφή για το γατάκι. Την αφήσαμε στον φύλακα της πίστας και του είπαμε να το ταΐζει. Αμφιβάλλω αν το έκανε ποτέ.

Όταν δεν περιθάλπαμε ζώα στο τροχόσπιτο, τότε ο χώρος χρησιμοποιούνταν για το λόγο που αποκτήθηκε. Συνηθίζαμε να παρακολουθούμε ταινίες, προσπαθούσαμε να κρατάμε απασχολημένους τους οδηγούς όταν έξω έβρεχε ή όταν περίμεναν από τους μηχανικούς να δοκιμάσουν καμιά τρελή ρύθμιση στο μονοθέσιο τους.

Ο Μίχαελ παρακολουθούσε μόνος του ορισμένες ταινίες, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον πανικό που τον ακολουθούσε στο πάντοκ. Σε μια περίπτωση, όταν βρισκόμασταν στο Σίλβερστοουν, παρακολουθούσε επεισόδια του "Mr.Bean". Είχε πέσει στο πάτωμα από τα γέλια και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια τους. Λίγα λεπτά μετά ακούσαμε κάποιον να χτυπάει την πόρτα. Ήταν ο Mr Bean αυτοπροσώπως, ο ηθοποιός Ρόουαν Άτκινσον. Τον είχε οδηγήσει εδώ ένας άνθρωπος της McLaren. Ο Ρόουαν είπε πως ήταν θαυμαστής του Μίχαελ και ρώτησε αν θα μπορούσε να τον γνωρίσει. Ο Μίχαελ απέφευγε να γνωρίζει πολλά άτομα και ήταν δική μου δουλειά να κρίνω ποιον θα συναντούσε και ποιον όχι. Εκείνη τη φορά ανέβηκα πάνω και του είπα "Μίχαελ, δεν θα πιστέψεις ποιος είναι κάτω". "Ποιος;" με ρώτησε με απορία. "Δεν υπάρχει πρόβλημα" του απάντησα, "θα σου αρέσει". Με δυσκολία τον έπεισα, κατεβαίνοντας κάτω είδε ποιος τον περίμενε και φώναξε "o Mr Bean!" γιατί δεν γνώριζε το πραγματικό όνομα του Ρόουαν. Έβαλα τα γέλια, εκεί στεκόταν ο Mr Bean θαυμάζοντας τον Μίχαελ ο οποίος με τη σειρά του θαύμαζε τον Mr Bean.

Εκείνα τα χρόνια και φαντάζομαι ακόμα περισσότερο τα επόμενα ο Μίχαελ ενοχλούνταν από εκείνους που χρησιμοποιούσαν το όνομα του για να κερδίσουν κάτι, ακόμα κι αν ήταν ο αδερφός του. Ένα περιστατικό κατέδειξε την ενόχληση του για την αναφορά του ονόματος του και ένιωσα πραγματικά άσχημα για τον αδερφό του, τον Ραλφ.

Συνέβη σε έναν αγώνα στο Χόκενχαϊμ, προτού ξεκινήσει ο Ραλφ να αγωνίζεται στη Φόρμουλα 1. Ο Ραλφ έμενε με τον Μίχαελ στο ξενοδοχείο, αλλά δεν ξυπνούσε νωρίς. Στο Χόκενχαϊμ υπήρχαν φανατικοί οπαδοί του Μίχαελ, ήταν άλλωστε ο τοπικός ήρωας. Έτσι φρόντιζε να είναι πάντα πολύ νωρίς στην πίστα. Εκείνη τη μέρα τον ρώτησα "δεν θα έρθει ο Ραλφ σήμερα;".

Μου απάντησε "καθυστερούσε και δεν μπορούσα να τον περιμένω άλλο. Θα έρθει σύντομα". Λίγη ώρα μετά ο Στου και εγώ πήγαμε για ψώνια, στην επιστροφή βρήκαμε τον Ραλφ να περιμένει μπροστά από την πύλη. Δεν μπορούσε να μπει μέσα γιατί είχε ξεχάσει τη διαπίστευση του στο ξενοδοχείο.

Υπήρχε τόσος κόσμος που δεν υπήρχε χρόνος για να προλάβει να γυρίσει πίσω στο ξενοδοχείο για να πάρει το πάσο του. "Είπα σε αυτούς τους ανθρώπους πως είμαι ο αδερφός του Μίχαελ Σουμάχερ, αλλά δεν υπήρξε καμιά διαφορά".

Του είπα πως ο Μίχαελ έχει τουλάχιστον 150 "αδερφούς" σε κάθε αγώνα και ήταν απόλυτα φυσικό να μην τον πιστέψουν. Εκείνες τις μέρες οι άνθρωποι που είχαν διαπίστευση για το πάντοκ και την απαραίτητη άδεια να φέρουν το αυτοκίνητο μέσα για να ξεφορτώσουν, ακολουθούσαν μια διαφορετική διαδρομή για να μπουν και να βγουν από την πίστα. Ο Στούαρτ το είπε στον Ραλφ και ήρθε περπατώντας σε σημείο που μπορέσαμε να τον πάρουμε στο αυτοκίνητο.

Όμως ο Μίχαελ ήταν σκληρός με τον αδερφό του. Όταν το έμαθε πως είχε ξεχάσει το πάσο του, ξέσπασε εναντίον του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ακούγαμε τον Μίχαελ να μαλώνει τον αδερφό του, γιατί ο Ραλφ έλεγε πάντα πως ήταν αδέρφια. "Μην λες ποτέ πως είσαι ο αδερφός μου γιατί δεν θέλω να με κατηγορήσουν για νεποτισμό". Ο Ραλφ δεν ήταν ούτε καν 18 χρονών και ο Μίχαελ ήθελε να του δώσει ένα μάθημα.

Σε δοκιμές στο Σίλβερστοουν ο Μίχαελ χρησιμοποιούσε το δικό μας αυτοκίνητο, ένα Honda Prelude για τις μετακινήσεις του. Του άρεσε η τετρακίνηση και μπήκε και με αυτό στην πίστα. Το επέστρεψε σε άριστη κατάσταση, αν και δεν περιμέναμε να το ξαναδούμε.

Μετά την αποχώρηση του από τη Φόρμουλα 1 (την πρώτη φορά) ο Μίχαελ έδινε το παρών στις δοκιμές της Ferrari με την ιδιότητα του συμβούλου. Περνούσα δίπλα από την κουζίνα της Ferrari, με είδε και φώναξε "Μαμά!". Με κάλεσε μέσα, καθίσαμε και μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Οι άνθρωποι της Ferrari είχαν προβληματιστεί, σκέφτονταν "αυτή δεν μπορεί να είναι η μητέρα του. Είναι Αγγλίδα".

Όταν είδα τον Μίχαελ στη Βαλένθια το 2010 μετά την επιστροφή του στη Φόρμουλα 1 τον ρώτησα πως είναι το σπίτι στη Γενεύεη. Μου χαμογέλασε και απάντησε "αυτό δεν είναι σπίτι, είναι κτήμα. Κάθε φορά που πηγαίνω πίσω υπάρχουν ολοένα και περισσότερα ζώα. Έχουμε γάτες, σκύλους, άλογα, πάπιες, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όταν επιστρέψω θα βρω κάτι καινούργιο".

Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο ευτυχισμένος ήταν όταν επέστρεψε. Ήταν περισσότερο ήρεμος και απολάμβανε κάθε στιγμή στην πίστα. Απολάμβανε μια νέα πτυχής της ζωής και των αγώνων. Ωστόσο δεν ήταν πάντοτε έτσι.

Όταν ο Τζόνι Χέρμπερτ και ο Μίχαελ βρίσκονταν στην ίδια ομάδα, δεν είχαν καλή σχέση. Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε από τους οδηγούς που βρέθηκαν δίπλα στον Μίχαελ, θα σας πουν το ίδιο. Στην πρώτη θητεία του στη Φόρμουλα 1 ο Μίχαελ ήταν σαν τον Άιρτον, διαφορετικός άνθρωπος εν συγκρίσει με τον οδηγό. Όπως ο Άιρτον γνώριζε πάντα τι ήθελε και έκανε τα πάντα για να το αποκτήσει.

Δεν νομίζω πως ο Άιρτον έδειξε την ίδια επιθετικότητα που έδειξε ο Μίχαελ, αλλά ίσως ο Αλέν Προστ να διαφωνεί. Τόσο ο Μίχαελ όσο και ο Αΐρτον έγιναν περισσότεροι αποφασιστικοί χαρακτήρες στο περιβάλλον της Φόρμουλα 1, ίσως για αυτό ήταν και τόσο επιτυχημένοι».

Η δημόσια εικόνα του τον αδικεί ορισμένες φορές, αλλά ο Μίχαελ είναι σπουδαίος άνθρωπος. Πάντα έλεγα πως πρέπει να ζήσεις έναν οδηγό για να γνωρίσεις ποιος είναι. Ήρθε η ώρα να πούμε μια τελευταία ιστορία για τον Μίχαελ.

Σε άλλο σημείο του βιβλίου γράφω πως τα πρώτα χρόνια έπρεπε να κάνω και άλλες δουλειές, να ράβω σήματα στις φόρμες των οδηγών, να κολλάω αυτοκόλλητα. Από τα μισά της δεκαετίας του 90’ δεν είχα πλέον την υποχρέωση γιατί οι φόρμες έρχονταν πλήρεις με τα γάντια, τη μπαλακλάβα κτλ.

Να όμως που μια ώρα πριν από την έναρξη του περίφημου Grand Prix στην Αδελαΐδα το 1994 (σ.σ. ο Σουμάχερ χτύπησε τη Williams του Ντέιμον Χιλ), όταν δύο σήματα της Technogym έπρεπε να ραφτούν στα γάντια του Μίχαελ. Όταν θα σήκωνε τα χέρια να πανηγυρίζει, θα έπρεπε να φαίνονται.

Τελείωσα λίγες στιγμές πριν ο Μίχαελ φύγει από τα πιτ, είχε στη διάθεση του και ένα άλλο ζευγάρι γάντια σε περίπτωση που δεν προλάβαινα. Έτρεξα να του τα δώσω, μου ανοιγόκλεισε το μάτι και μου είπε "Μαμά, αν κερδίσω το πρωτάθλημα θα σου τα δώσω". Κατέκτησε τον τίτλο, τήρησε το λόγο του και μου τα έδωσε. Του ζήτησα να τα υπογράψει, το έκανε. Αυτά τα γάντια είναι θησαυρός για μένα".

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Μίχαελ μετά το βάθρο στην Ίμολα το 1994, είχε νικήσει το απόγευμα που χάσαμε τον Άιρτον. Καθόταν στην κουζίνα μας και έλεγε στον μάνατζερ του, τον Βίλι Βέμπερ "δεν θέλω να συνεχίσω να το κάνω αυτό", καταλήγει το βιβλίο.

Στις συνεντεύξεις του τα επόμενα χρόνια ο Μίχαελ έλεγε πως δεν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει. Ευτυχώς για το σπορ δεν ακολούθησε τις πρώτες σκέψεις μετά το "μαύρο" τριήμερο στην Ίμολα.