Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα παίζετε ποδόσφαιρο στα 50 σας, φορτωμένοι με τα αναπόφευκτα προβλήματα υγείας που επιφέρει η χρόνια καθιστική ζωή της σύγχρονης εποχής; Έχετε ζηλέψει επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που πολλές φορές μοιάζουν να περπατούν στον αγωνιστικό χώρο; Ή ομάδες ολόκληρες που δίνουν τέτοιο τέμπο σε ένα παιχνίδι, που θα μπορούσαν να αγωνίζονται και συνταξιούχοι; Αυτό ακριβώς το ποδόσφαιρο υπάρχει, παίζεται μαζικά στο Ηνωμένο Βασίλειο και έχει όνομα: Περπατητό Ποδόσφαιρο. Και όχι, δεν έχει σχέση με το Ελληνικό Ποδόσφαιρο...

Η πρώτη αναφορά στο Περπατητό Ποδόσφαιρο εντοπίζεται προπολεμικά, με ετήσια τουρνουά μεταξύ βετεράνων του σιδηροδρόμου του Κρου και του Ντέρμπι τη δεκαετία του '30, που συγκέντρωναν 1.500 κόσμο (ίσως γι' αυτό δεν έχει σχέση με το Ελληνικό Ποδόσφαιρο). Η "αναζωπύρωση", όμως, σημειώθηκε το 2011 με την Chesterfield FC Community Trust.

Ακολούθησε η δημιουργία άλλων συλλόγων που διέδωσαν το συγκεκριμένο... παρακλάδι του ποδοσφαίρου, όχι τόσο, όμως, όσο ένα διαφημιστικό της τράπεζας "Barclays", της μέχρι πρότινος χορηγού του... κανονικού ποδοσφαίρου και της Premier League.

Αυτό ήταν το σποτάκι που άλλαξε τη ζωή του 52χρονου Στιβ Ριτς. Ποδοσφαιριστής ερασιτεχνικού επιπέδου, σοβαρό τροχαίο ατύχημα τον ανάγκασε να εγκαταλείψει κάθε αγωνιστική δραστηριότητα σε ηλικία 26 ετών. "Είναι ισοπεδωτικό να εγκαταλείπεις κάτι που αγαπάς, αλλά μόλις με χτύπησε αμάξι, κάθε στροφή ή σύγκρουση στο ποδόσφαιρο ήταν αδύνατη για μένα. Μετά άκουσα για το περπατητό ποδόσφαιρο και όλα άρχισαν κάπως έτσι", δήλωσε στην " Telegraph" ο Άγγλος.

Το 2014 προσπαθούσε να βρει αντίπαλο εκτός της επαρχίας του Κεντ, όπου διατηρούσε τη μοναδική ομάδα περπατητού ποδοσφαίρου. Η ανάγκη αυτή τον ώθησε στο να δημιουργήσει μία ιστοσελίδα καταχώρησης συλλόγων περπατητού ποδοσφαίρου. "Δημιούργησα έναν μικρό κατάλογο με το ποιος είναι πού, τον έβαλα στο σάιτ και τότε ήρθε η διαφήμιση της Barclays Digital και όλα άρχισαν. Δεχόμουν ντουζίνες μηνύματα κάθε μέρα που ρωτούσαν 'πού μπορώ να παίξω;' Σύντομα υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι που αναζητούσαν συλλόγους".

Οι 125 καταχωρημένοι σύλλογοι το 2014 έγιναν 400 το 2015 και πάνω από 800 αυτήν τη στιγμή. Η Μάντσεστερ Σίτι εγκαινίασε προ ημερών τη δική της ομάδα και το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν οι Ρέιντζερς στη Σκοτία. Ήδη, ομάδες ταξίδεψαν στη Γαλλία για το πρώτο διεθνές τουρνουά.

Ο... ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ ΣΙΡΕΡ

Σε αυτήν την εκτόξευση συνέβαλε και μία προωθητική κίνηση που οργανώθηκε το 2015 και στην οποία πήραν μέρος και ορισμένοι σπουδαίοι εκπρόσωποι του ποδοσφαίρου από το παρελθόν και το παρόν. Ο ήρωας της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1966, Τζεφ Χαρστ, σε ηλικία 74 ετών, αναζητούσε τρόπο να επιστρέψει στον αγαπημένο χώρο του. Ο Άλαν Σίρερ παραδεχόταν ότι "δεν παίζω καθόλου ποδόσφαιρο πλέον. Το τελευταίο παιχνίδι μου ήταν προ δύο ετών, ένα φιλικό προς τιμήν μου στο 'Σεντ Τζέιμς Παρκ' μπροστά σε 52.000 φιλάθλους απέναντι στη Μίλαν και δεν μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα. Άκουσα ακόμα και μια δυο μουρμούρες από το κοινό, γιατί περιμένει να είσαι εκεί όταν πρέπει. Είναι ενοχλητικό να μην προλαβαίνεις μια σέντρα".

Η λύση για την περίπτωσή τους ήταν φυσικά το περπατητό ποδόσφαιρο. Ένας αγώνας επίδειξης που διοργανώθηκε με την παρουσία τους για την ενίσχυση του πρότζεκτ του Ριτς είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Είχε και τον Χάρι Κέιν, βέβαια, να κάνει... πλάκα με έξι γκολ απέναντι σε πολύ γηραιότερους αντιπάλους, ωστόσο αυτό δεν είναι πρόβλημα, αφού στα κανονικά παιχνίδια επιτρέπονται παίκτες μόνο άνω των 50 ετών.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

Ο ένας βασικός κανόνας είναι ο ηλικιακός, αφού δεν μπορούν να συμμετέχουν σε επίσημους αγώνες άτομα κάτω των 50. Αντιθέτως, δεν υπάρχει "ταβάνι" και γι' αυτό σε αρκετούς αγώνες υπάρχουν ποδοσφαιριστές ηλικίας ακόμα και 85 ετών. Ο έτερος βασικός κανόνας έχει να κάνει με την... ονομασία του αθλήματος. Κανείς παίκτης δεν επιτρέπεται να τρέχει, δηλαδή, όπως συμβαίνει και με τους αγώνες βάδην, κανείς παίκτης δεν επιτρέπεται να σηκώνει ταυτόχρονα και τα δύο πόδια του από το έδαφος. Φυσικά, ο συγκεκριμένος κανόνας... καταπατάται περισσότερο από κάθε άλλον και όταν οι διαιτητές αντιλαμβάνονται την παράβαση, καταλογίζουν φάουλ στον αντίπαλο.

Οι υπόλοιποι πενήντα κανόνες που καταγράφονται στο σάιτ του περπατητού ποδοσφαίρου καλύπτουν διάφορα εδάφια, αλλά είθισται οι ομάδες πριν από κάθε αγώνα να συμφωνούν μεταξύ τους στους κανόνες. Το ύψος που μπορεί να πάρει η μπάλα δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από αυτό του κεφαλιού, όλα τα φάουλ είναι έμμεσα, τα πλάγια εκτελούνται με τα πόδια και οι παίκτες έχουν δικαίωμα να αγγίζουν μέχρι τρεις φορές την μπάλα και ακολούθως πρέπει να πασάρουν ή να σουτάρουν.

Λόγω της ιδιαιτερότητας του παιχνιδιού, τα όρια του γηπέδου δεν μπορούν να είναι αυτά του κανονικού ποδοσφαίρου και το εμβαδόν θυμίζει περισσότερο 5Χ5 ή 6Χ6, ενώ κάθε ομάδα παρατάσσσεται με πέντε, έξι ή επτά παίκτες. Τέλος, το γήπεδο μπορεί να είναι είτε κλειστό (σάλας), οπότε στους αγώνες χρησιμοποιείται μπάλα νο4, είτε εξωτερικό, οπότε οι παίκτες παίζουν με την κανονική (νο5) μπάλα.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ

Το άθλημα δεν τελεί υπό συγκεκριμένη αιγίδα ομοσπονδίας, αν και διάφοροι σύλλογοι έχουν σχηματίσει κατά τόπους ενώσεις για να παρέχουν ένα κοινό πλαίσιο λειτουργίας. Η διάδοση του περπατητού ποδοσφαίρου, όμως, ανάγκασε την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αγγλίας να θεσπίσει κανόνες, ώστε να διεξάγονται όλοι οι αγώνες με τον ίδιο τρόπο. Μέχρι να ανακοινωθούν το Φεβρουάριο, οι προτάσεις για αλλαγές υπαρχόντων κανόνων είναι πολλές.

Αρκετοί υποστηρίζουν ότι ο τερματοφύλακας δεν πρέπει να υποδέχεται την μπάλα με τα χέρια από συμπαίκτη και να εφαρμοστεί ο κανόνας που ισχύει στο κανονικό ποδόσφαιρο. Ένσταση υπάρχει και για το θέμα των επαφών της μπάλας που έχει δικαίωμα να κάνει κάθε παίκτης, καθώς και για τα έμμεσα φάουλ. Ακόμα και το ύψος που μπορεί να πάρει η μπάλα και το αν πρέπει να υπάρχει όριο είναι προς συζήτηση, όπως επίσης και το αν πρέπει να επιτρέπονται τα τάκλιν και η επαφή με αντίπαλο στο μαρκάρισμα. Επιπλέον, υπάρχουν σκέψεις να θεσπιστούν πρόσθετα ηλικιακά κριτήρια εντός των ομάδων, ώστε να μην παίζουν πχ. 50άρηδες κόντρα σε 80αρηδες.

Ούτε καν το... περπάτημα του περπατητού ποδοσφαίρου δεν μοιάζει θέσφατο, αφού υπάρχουν φωνές που θέλουν να επιτρέπεται το τρέξιμο όταν ένας παίκτης δεν έχει την μπάλα στην κατοχή του.

ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί υπάρχουν; Όπως ίσως έγινε κατανοητό, το περπατητό ποδόσφαιρο αφορά φίλους του ποδοσφαίρου που δεν είναι σε θέση να συμμετάσχουν σε αγώνες κανονικού ποδοσφαίρου λόγω ηλικίας. Η ένταση και το τρέξιμο που περιλαμβάνει ένας κανονικός αγώνας ποδοσφαίρου, έστω και μεταξύ φίλων, επιβαρύνει τον ανθρώπινο οργανισμό και δη άτομα με προβλήματα υγείας.

Μία τέτοια άσκηση, που περιλαμβάνει μεν ένταση, αλλά περιορισμένη, αναζωογονεί το καρδιαγγειακό σύστημα, χωρίς να εγκυμονεί ρίσκο για καρδιακά επεισόδια, σε αντίθεση με τα παιχνίδια κανονικού ποδοσφαίρου. Εξάλλου, οι καρδιακές παθήσεις αποτελούν τη νο1 αιτία θανάτου στις προηγμένες χώρες και τέτοιες δραστηριότητες θεωρούνται ευεργετικές για τον οργανισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας άνθρωπος που " για 78 λεπτά ήταν νεκρός", ο πρώην παίκτης της Μπόλτον, Φαμπρίς Μουαμπά, ο οποίος είχε καταρρεύσει στον αγωνιστικό χώρο σε αγώνα Κυπέλλου Αγγλίας και εγκατέλειψε τη δράση σε ηλικία 24 ετών, συμμετέχει σε τέτοιους αγώνες.

"Είναι δύσκολο να τα παρατήσεις. Το ποδόσφαιρο είναι σαν το μεγαλύτερο ναρκωτικό του κόσμου", δήλωνε στο πλευρό του Σίρερ, του Χαρστ και του Κέιν το 2015 ο 33 φορές διεθνής με την Αγγλία κ-21, προτού επιστρέψει για πρώτη φορά στα γήπεδα μετά από το καρδιακό επεισόδιό του και φορέσει τα παπούτσια για να παίξει ξανά ποδόσφαιρο. Περπατώντας...