Απ' όλες τις ποδοσφαιρικές φιγούρες που φυλάσσονται ευλαβικά στο πάνθεον του ιταλικού ποδοσφαίρου καμία δεν έχει τόσο περίοπτη θέση όσο αυτή του Τζίτζι Μερόνι. Η προσωπικότητα, το ταλέντο, ο τραγικός του θάνατος, δημιούργησαν έναν θρύλο.

Για τρία χρόνια ανάγκασε τους οπαδούς της Τορίνο να αποβάλλουν το αίσθημα της ηττοπάθειας που είχε προκαλέσει το δυστύχημα στον λόφο της Σουπέργκα τον Μάιο του 1949, όταν το αεροπλάνο που μετέφερε την πρωταθλήτρια ομάδα της Τορίνο μετά από ένα φιλικό με την Μπενφίκα στην Λισαβόνα, συνετρίβη σκορπίζοντας τον θάνατο.

Στις 15 Οκτωβρίου 1967, το ιταλικό ποδόσφαιρο έχασε τον δικό της Τζορτζ Μπεστ. Το νήμα της ζωής κόπηκε αιφνίδια για τον Τζίτζι Μερόνι. Ο χαμός του στέρησε από τον κόσμο έναν χαρισματικό ποδοσφαιριστή και στον άτυχο Ιταλό την ευκαιρία να εκπληρώσει τα όνειρα του.

Γεννημένος το 1943, την χρονιά γέννησης του Τζιάνι Ριβέρα, στις όχθες της λίμνης Κόμο, ο Μερόνι ξεκίνησε τα ποδοσφαιρικά του βήματα στην ομάδα της πόλης του, όπως ακριβώς ο μεγάλος Ριβέρα. Μεγάλωσε με την μητέρα του καθώς είχε χάσει τον πατέρα του σε ηλικία δύο ετών. Ήταν λεπτός, γρήγορος, όχι ειδικά ψηλός και στραβοκάνης.

Μετά από δύο σεζόν στην Κόμο τον "άρπαξε" η Τζένοα. Σύντομα έγινε το είδωλο των οπαδών της ομάδας. Το στυλ, το ασταμάτητο τρέξιμο και τα εντυπωσιακά γκολ, αγαπήθηκαν από τους φανατικούς των "ροσομπλού".

Το 1963 η καριέρα του στιγματίστηκε από την άρνηση του να εμφανιστεί σε ντόπινγκ κοντρόλ. Δικαιολογήθηκε ότι ξέχασε να πάει στο ξενοδοχείο να περάσει το τεστ. Τιμωρήθηκε με πέντε αγωνιστικές.

Η μεταγραφή στην Τορίνο

Οι εμφανίσεις του δεν πέρασαν απαρατήρητες από το μάτι του Νερέο Ρόκο. Ο διάσημος ιταλός προπονητής είχε οδηγήσει την Μίλαν στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και πλέον ως προπονητής της Τορίνο, δημιουργούσε μία ομάδα που θα ξόρκιζε τα φαντάσματα του παρελθόντος, μετά το μοιραίο δυστύχημα και θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα.

Ο Νερέο Ρόκο αμέσως διέκρινε τις δυνατότητες του Μερόνι, ο οποίος σε ηλικία 21 ετών υπέγραψε συμβόλαιο στην Τορίνο. Ήταν μία σπουδαία μεταγραφή για την "γκρανάτα". Δεξί χαφ, με εντυπωσιακές τεχνικές ικανότητες ήταν ασταμάτητος και συχνά οι αντίπαλοι τον αντιμετώπιζαν σκληρά.

Το παρατσούκλι "La farfalla Granata" (Μωβ πεταλούδα) του αποδόθηκε λόγω του χαρισματικού στυλ παιχνιδιού του. Αγωνιζόταν πάντα με τις κάλτσες κατεβασμένες μέχρι τον αστράγαλο.

Δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος σκόρερ σημείωνε, ωστόσο, όμορφα γκολ. Ο πιο γνωστός πανηγυρισμός του ήταν όταν σκόραρε εναντίον της Ίντερ στη νίκη της Τορίνο με 2-1 μέσα στο Σαν Σίρο, τον Μάρτιο του '67.

Η Ίντερ, ως επικεφαλής της βαθμολογίας, δεν είχε χάσει στην έδρα της για περισσότερο από τρία χρόνια. Το γκολ του Μερόνι με λόμπα, πάνω από τον ώμο του μεγάλου Τζακίντο Φακέτι, αποτύπωνε μία από τις μαγικές στιγμές της ιδιοφυίας του. Ανήμπορος να αντιδράσει ο Φακέτι, στέκονταν, αποσβολωμένος, με τα χέρια στην μέση.

Το ντεμπούτο του στην εθνική Ιταλίας το πραγματοποίησε στο Παρίσι εναντίον της Γαλλίας το 1966. Υπήρξε μέλος της όταν η "σκουάντρα ατζούρα" γνώρισε ντροπιαστικό αποκλεισμό στο παγκόσμιο κύπελλο της Αγγλίας, στον πρώτο γύρο, από την Βόρειο Κορέα.

Τότε, βρέθηκε στο επίκεντρο, παρότι είχε παίξει μόλις ένα παιχνίδι και δεν είχε αγωνιστεί στο "καταραμένο" ματς με την Βόρειο Κορέα. Η εφημερίδα "Ιl Tempo" τον χαρακτήρισε ελεεινό και έγραψε ότι η μπλε φανέλα είχε υποτιμηθεί με την παρουσία του. Αγωνίστηκε σε μόλις έξι παιχνίδια με την εθνική ομάδα.

Το στυλ και οι ικανότητες του οδήγησαν αναπόφευκτα στην σύγκριση με τον Τζορτζ Μπεστ. Όπως ο θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έτσι και ο Μερόνι ήταν επαναστάτης. Είχε μακριά μαλλιά, μούσι, ντύνονταν περίεργα, άκουγε Μπιτλς και οδηγούσε αστραφτερά αυτοκίνητα.

Επίσης, συχνές υπήρξαν οι διαμάχες του με τους προπονητές. Το 1965, ο ομοσπονδιακός προπονητής της Ιταλίας Εντμόντο Φάμπρι, του ζήτησε να κουρέψει τα μαλλιά πριν τον αγώνα των προκριματικών του παγκοσμίου κυπέλλου απέναντι στην Πολωνία και αυτός αρνήθηκε.

Η αγαπημένη του Κριστιάνα

Ταραχώδης ήταν και η προσωπική του ζωή. Ως παίκτης της Τζένοα είχε γνωρίσει την Κριστιάνα Άντερσταντ, πολωνοϊταλικής καταγωγής, σε ένα μπαρ κοντά στο λιμάνι της Τζένοα. Η σχέση τους κράτησε μέχρι το 1967, παρά την απόφαση της Κριστιάνα να παντρευτεί έναν βοηθό σκηνοθέτη, τον οποίο είχε γνωρίσει σε μία ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα το 1962 και εκείνη είχε έναν μικρό ρόλο.

Ο Μερόνι εμφανίστηκε στην εκκλησία την ημέρα του γάμου στην Ρώμη. Μερικοί ήλπιζαν να διακόψει το μυστήριο, άλλοι απλά η νύφη να πει όχι. Δέχτηκε! Ο γάμος της κράτησε μόνο μερικές εβδομάδες και η Κριστιάνα επέστρεψε ξανά στον Μερόνι. Στην αρχή προσπάθησε να κρατήσει μυστική την σχέση του από τον αυστηρό Νερέο Ρόκο, λέγοντας ότι είναι αδερφή του.

Το 2003 η Κριστιάνα επέστρεψε στην Ιταλία μετά από 22 χρόνια ξενιτιάς στην Κόστα Ρίκα, όπου ασχολούνταν με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Tuttosport, μίλαγε με αγάπη για τον Μερόνι και με πικρία για τον πρώην πρόεδρο της Τορίνο Ρομέρο.

Αποκάλυψε, ότι η Τορίνο, έστελνε πάντα λουλούδια στον τάφο του στο Κόμο την ημέρα των γενεθλίων του και αυτή η παράδοση σταμάτησε απότομα, όταν ανέλαβε ο Ρομέρο. Επίσης, ισχυρίστηκε ότι ο Ρομέρο, ο άνθρωπος που είχε προκαλέσει το μοιραίο ατύχημα, δεν ήρθε ποτέ σε επαφή με την ίδια ή την οικογένεια του Μερόνι.

Ο πρόεδρος της Τορίνο έγραψε ένα γράμμα στην Tuttosport προσπαθώντας να συγκαλύψει την ερώτηση με τα λουλούδια. Αργότερα, εμφανίστηκε στο Κόμο με αφορμή την 60η επέτειο από την γέννηση του Μερόνι και ο σύλλογος τοποθέτησε μνημείο στην Corso Re Umberto.

Επαναστάτης με αιτία

Στην δεκαετία του '60 επικρατούσε σιδηρά πειθαρχία στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Οι παίκτες ήταν υποχείρια των ομάδων. Ακόμα και οι πιο γνωστοί ποδοσφαιριστές ήταν υποχρεωμένοι να ζουν μοναχική ζωή, αναγκασμένοι να ακολουθούν εξαντλητικές δίαιτες και με τις προσωπικές τους σχέσεις να παρακολουθούνται.

Μετά τους αγώνες και βαριές ήττες, οι παίκτες απομονώνονταν σε ξενοδοχείο ή προπονητικό κέντρο για πολλές ημέρες. Δεν τους επιτρέπονταν να βγουν έξω χωρίς άδεια για να συναντήσουν τις γυναίκες ή τις φιλενάδες τους. Ο Μερόνι σιχαίνονταν το ησυχαστήριο και εφηύρε τρόπους για να συναντήσει την Κριστιάνα.

Παράξενος ως χαρακτήρας οι αντιδράσεις του ήταν περίεργες. Όταν ο Τύπος του Κόμο του άσκησε κριτική ο Μερόνι, αποφάσισε να απαντήσει με έναν τρόπο που μόνο αυτός ήξερε.

Συνοδευόμενος από τον φίλο του και συμπαίκτη Φαμπρίτσιο Πολέτι, πήγε με το αυτοκίνητο στην κεντρική πλατεία της πόλης, έβγαλε έξω μία κότα(!) και άρχισε να περπατάει γύρω από την πλατεία κρατώντας την με λουρί. Αλήθεια ή μύθος;

" Υπήρξε ένα σύμβολο. Παράξενος και εξωστρεφής χαρακτήρας, ήταν κοινωνικά απελευθερωμένος σε μία κονφορμιστική χώρα", υπογράμμιζε ο δημοσιογράφος Τζιάνι Μπρέρα.

Ο Μερόνι λατρεύονταν στο Τορίνο σαν Θεός. Δεν προκάλεσε έκπληξη το γεγονός, ό,τι οι οπαδοί της "γκρανάτα" διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της πόλης και έφθασαν έξω από το σπίτι του προέδρου της ομάδας Ορφέο Πιανέλι, όταν δέχτηκε πρόταση το 1967, να τον παραχωρήσει στην Γιουβέντους.

Οι εργάτες της αυτοκινητόβιομηχανίας FIAT, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν οπαδοί της Τορίνο, απείλησαν ότι θα απεργούσαν, φέρνοντας τον ιδιοκτήτη της Γιουβέντους και της FIAT Τζιάνι Ανιέλι, σε δύσκολη θέση. Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με τον Μερόνι φορώντας την φανέλα της Τορίνο, να αγωνίζεται στην ίδια θέση και με τις κάλτσες κατεβασμένες να περνάει τους αντιπάλους.

Το δυστύχημα και ο Ρομέρο

Το μοιραίο βράδυ είχε βγει έξω μαζί με τον φίλο του Φαμπρίτσιο Πολέτι, για να πανηγυρίσουν τη νίκη με 4-2 επί της Σαμπντόρια. Ένα FIAT 124, τον χτύπησε καθώς ο προσπαθούσε να διασχίσει τον δρόμο. Πέθανε λίγο αργότερα. Ήταν 24 ετών. Κόσμος μαζεύτηκε έξω από το νοσοκομείο. Ο Τύπος έγραφε: " Όλο το Τορίνο κλαίει".

Σ' ένα παιχνίδι της μοίρας, ο οδηγός που τον σκότωσε ήταν ο 19χρονος φανατικός οπαδός της Τορίνο Ατίλιο Ρομέρο. Ο Μερόνι, ήταν το είδωλο του καθώς είχε πόστερ στο δωμάτιο του και το ίδιο στυλ μαλλιών. Επίσης, παράξενο είναι το γεγονός ότι ο Ατίλιο Ρομέρο, το 2000, έγινε πρόεδρος της Τορίνο. Η διεύθυνση κατοικίας του παραμένει δεκατρία νούμερα κάτω από το σημείο του ατυχήματος.

Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο. Ορισμένοι οπαδοί, δυσαρεστημένοι από την απόδοση της Τορίνο στο παρελθόν τον αποκάλεσαν "δολοφόνο".

Είκοσι χιλιάδες κόσμος βρέθηκε στην κηδεία του. Συχνά γίνεται σύγκριση με το ατύχημα στον λόφο της Σουπέργκα. Στον επικήδειο λόγο του, ο ιερέας, ανέφερε ότι ο Μερόνι δεν ήταν μόνο σώμα, μυς, νεύρα αλλά και έξυπνος, θαρραλέος, γενναιόδωρος άνθρωπος με κατανόηση.

Μία εβδομάδα μετά τον θάνατο του διεξήχθη το ντέρμπι του Τορίνο. Οι παίκτες ήταν σε κατάσταση σοκ. Ένα μικρό αεροπλάνο πέταξε ορισμένα λουλούδια στο γήπεδο πριν τον αγώνα και τοποθετήθηκαν στην δεξιά πλευρά που αγωνιζόταν ο Μερόνι.

Ο κόσμος παρακολουθούσε τον αγώνα σιωπηλός. Η Τορίνο κέρδισε με 4-0 την Γιουβέντους. Ο Αργεντίνος Νέστορ Κομπίν, σημείωσε χατ τρικ πανηγυρίζοντας τα γκολ στο πέταλο των φανατικών "Curva Maratona", που φώναζε το όνομα του Τζίτζι Μερόνι.Το τελευταίο γκολ σημείωσε ο Αλμπέρτο Καρέλι, φορώντας την φανέλα του Μερόνι με το 7.

Στις μέρες μας ακόμα μνημονεύονται τα κατορθώματα του. Το συμβούλιο του Τορίνο δέχτηκε, πριν λίγα χρόνια, να ανεγερθεί μνημείο στην Corso Re Umberto, στον δρόμο που έχασε την ζωή του.

Συχνά οι επισκέπτες αφήνουν μηνύματα και λουλούδια. Όταν η Τορίνο κέρδισε το πρωτάθλημα το 1975 περισσότεροι από 400 οπαδοί της συγκεντρώθηκαν γύρω από την φωτογραφία του.

Η ιστορία του Τζίτζι Μερόνι έχει εμπνεύσει συγγραφείς, ποιητές, τραγουδιστές, ζωγράφους, εκθέσεις και αναρίθμητα άρθρα σε εφημερίδες αναφέρονται σε αυτόν. Οι οπαδοί της Τορίνο 35 χρόνια μετά τον θάνατο του δεν τον έχουν ξεχάσει. Gi-Gi Mer-oni.