Έχουν γράψει την δική τους ιστορία από το δικό τους μετερίζι. Άλλοι συνεχίζουν ακόμα και κάποιοι "έφυγαν", αφήνοντας παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Όπως και να 'χει, η παρουσία τους στα ελληνικά γήπεδα ομόρφαινε μια -κατά τα άλλα άσχημη- ατμόσφαιρα. Άδολη η αγάπη τους για την ομάδα της καρδιάς τους, μακριά από καφρίλες και επεισόδια. Οι ωραίοι και μερακλήδες οπαδοί, αυτοί που έχουν χειροκροτηθεί και από αντιπάλους.

Το Sport24.gr παρουσιάζει θρυλικές μορφές που έχουν λάμψει στις εξέδρες των γηπέδων μας. Όλες οι μεγάλες είχαν ή έχουν από έναν τέτοιο, αλλά και μικρότερες. Μιλάμε για τους πιο γνωστούς στο ευρύ κοινό, διότι υπάρχουν και αυτοί που πάνε για δεκαετίες στο γήπεδο, είναι πασίγνωστοι στο κοινό της ομάδας τους, ακόμα και στους ανθρώπους της, αλλά όχι τόσο έξω απ' αυτήν.

Προφανώς δεν μπορούν να αναφερθούν όλοι, αλλά επτά χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Υπάρχουν και άλλοι, είναι δεδομένο αυτό, όμως οι συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι γνωστές στους περισσότερους. Πάντα με φωνή και παλμό, βγάζουν ή έβγαζαν τα λαρύγγια τους προκειμένου να εκφράσουν την απέραντη αγάπη τους για την φανέλα, το σύμβολο, την ιστορία.

Ατίλιο

Ο ένας και μοναδικός, Βασίλης Δουρίδας, ο "Ατίλιο" που με την τρομπέτα του έφτιαχνε για δεκαετίες ατμόσφαιρα στο γήπεδο Καραϊσκάκη και δονούσε την ατμόσφαιρα. Ζούσε και ανέπνεε για τον Ολυμπιακό (του). Έδινε παντού το παρών, τον σέβονταν άπαντες, αν και είχαν βρεθεί σε 1-2 περιπτώσεις ορισμένοι ανεγκέφαλοι που είχαν χειροδικήσει. Ένας φίλαθλος-κόσμημα που αποτελούσε ίνδαλμα και είδωλο για κάθε νεαρό οπαδό των Πειραιωτών. "Έφυγε" νωρίς (11/11/1994) και δεν πρόλαβε την αναγέννηση του ποδοσφαιρικού τμήματος, όμως είναι δεδομένο ότι δίνει ακόμα από εκεί ψηλά το σύνθημα για "χέρια ψηλάααα" και την ιαχή "Ολυμπιακός, Ολυμπιακός".

Εθνικάρας

Τι να πρωτογραφτεί γι' αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος παρά τα προβλήματα υγείας του, παρά το πέρας της ηλικίας του, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Εθνικό. Όπου και αν παίζει, πάντα εκεί για να φωνάξει "Ώ ρε, Εθνικάααα-ρααααααααααααααα" και να... σκεπάσει ολόκληρη κερκίδα μόνο με την φωνή του. Όλη του η ζωή είναι αυτή η ομάδα, έχει βιώσει τις (λίγες) καλές και τις (πολλές) κακές στιγμές, όμως δεν έχει χάσει την σπίθα του έστω για μια στιγμή. Παράλληλα, φωνάζει το ίδιο δυνατά και για την Εθνική μας ομάδα, την οποία επίσης αγαπάει όσο τίποτα. Μια μορφή που λατρεύουν όλοι, που κανένας δεν μπορεί το παραμικρό κακό. Μια μορφή θρυλική, απ' αυτές που λείπουν από τα ελληνικά γήπεδα και θα θέλαμε να ήταν πλειοψηφία. Μακάρι να απολαμβάνει την Εθνικάρα του για πολλά ακόμη χρόνια.

Μητσάρας

Τον ήξεραν όλοι και ήταν αναμφίβολα μία από τις πιο εμβληματικές μορφές στα γήπεδά μας. Ποιος δεν τον είχε δει να κάθεται και να χαμογελά πίσω από πρωταγωνιστές κάποιου αγώνα την ώρα που έκαναν δηλώσεις στην κάμερα; Μπορούσε να είναι... ταυτόχρονα σε 3-4 γήπεδα και να τον βλέπεις να περιφέρεται. Πώς γινόταν αυτό; Μόνο ο ίδιος ήξερε και μπορούσε να δώσει απάντηση. Με τα θρυλικά πλακάτ του, με τα μηνύματά του που πολλάκις είχαν πολύ βαθύ νόημα και ο οποίος ήταν μόνιμος θαμώνας της Νέας Σμύρνης, όποτε έπαιζε ο Πανιώνιος. Το τέλος του "Μητσάρα" δυστυχώς δεν το μάθαμε ποτέ, μιας και τον εμφάνισαν νεκρό, δίχως ποτέ να μάθουμε τι απέγινε. Όπως και να 'χει, πάντα θα μνημονεύεται και θα είναι από τους "ωραίους" των γηπέδων μας.

Τάσος Κωτούλας

Ο Τάσος Κωτούλας είναι ο τρομπετίστας που εδώ και πάρα πολλά χρόνια δίνει παλμό στην Τούμπα για τον αγαπημένο του ΠΑΟΚ. Πάντα δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα τόσο στα εντός όσο και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Δεν υπάρχει γήπεδο που να μην έχει βρεθεί για τον "Δικέφαλο του Βορρά", τον οποίο αγαπάει όσο τίποτα. Από εκείνους που δίνουν άλλο τόνο στις ελληνικές εξέδρες, ενώ ακολουθεί πιστά και την Εθνική μας σε όλα τα ματς μέσω του "Γαλανόλευκου Φάρου". Ένας φίλαθλος-κόσμημα, ο οποίος δεν έχει καμία πρόθεση να... αποσυρθεί, αφού το γήπεδο είναι η ζωή του.

Χάιδω

Η κυρία Χάιδω είναι 73 ετών και βρίσκεται στο πλάι του Ηρακλή σε κάθε άθλημα. Από 15 ετών δεν έχει χάσει αγώνα της αγαπημένης της ομάδας, ενώ έχει τον Βασίλη Χατζηπαναγή... εικόνισμα στο σαλόνι της. Η ίδια έχει πει πως "το μικρόβιο του Ηρακλή το κόλλησα από τον άνδρα μου. Με εκείνον πήγαινα στους αγώνες. Βέβαια, χάθηκε νέος, αλλά εγώ συνέχισα να υποστηρίζω την ομάδα και θα την ακολουθώ παντού μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Είμαι η Χάιδω του Ηρακλή και όχι απλή φίλαθλος. Μπαίνω όπου θέλω, βάζω και άλλους αν ξέρω ότι δεν έχουν χρήματα, μπορώ να πάω στη σουίτα όταν κάνει κρύο. Η ΠΑΕ δεν μου λέει όχι".

Νίκος Ξηροκώστας

Το 1995, το γήπεδο "Xαριλάου" είχε κριθεί ακατάλληλο, από την αρμόδια επιτροπή, και η διορία που είχε δοθεί για τις επισκευές των κιγκλιδωμάτων έληγε στις 6 Σεπτεμβρίου. Tέσσερις μέρες αργότερα έγινε ο αγώνας πρωταθλήματος μεταξύ του Aρη και της AEK. Χιλιάδες οπαδοί της ΑΕΚ στριμώχνονται σε χώρο των εξεδρών που δεν χωράει ούτε τους μισούς. Το κιγκλίδωμα υποχωρεί και πέφτει πάνω στον νεαρό οπαδό της AEK, Nίκο Ξηροκώστα, τσακίζοντάς του τη σπονδυλική στήλη και αφήνοντάς τον ανάπηρο. Το γεγονός αυτό δεν το απομάκρυνε από την αγαπημένη του ομάδα, αλλά συνέχισε να βρίσκεται στο πλάι της, έστω και από αναπηρικό καροτσάκι. Έχει χειροκροτηθεί από αντίπαλους οπαδούς, αλλά έχουν υπάρξει και αυτοί που έχουν βγάλει τα ζωώδη ένστικτά τους με συνθήματα για το πρόβλημά του. Το πάθος συνεχίζει να ξεχειλίζει για τον ίδιο και έχει γίνει σύμβολο για το ενωσίτικο οπαδικό κίνημα.

Ντόκεν

Ακόμα δίνει το παρών στα γήπεδα και φτιάχνει ατμόσφαιρα στην Θύρα 13. Όμως, εν αντιθέσει με πολλούς άλλους σε παρόμοιες θέσεις, ο ίδιος πάει εκεί για την αγάπη του, για την καψούρα του για την πράσινη φανέλα και δεν τον απασχολούν οι... μαγκιές των υπολοίπων είτε αφορά οπαδούς της δικής του ομάδας είτε αντιπάλους. Έχει μια άλλη κοσμοθεωρία για το πως πρέπει να είναι ο σωστός οπαδός που πάει γήπεδο και φωνάζει για την φανέλα, το έμβλημα, την ομάδα. Το "στις χαρές και στις λύπες μαζί" το κάνει πράξη εδώ και πολλά χρόνια αλλά με τρόπο σωστό.