17 Ιουλίου του 1994 και ο Ρομπέρτο Μπάτζο φοράει το μανδύα του μοιραίου για την εθνική Ιταλίας καθώς αστοχεί (απελπιστικά) στο τελευταίο πέναλτι, πράγμα αφύσικο για έναν γεννημένο σπεσιαλίστα όπως εκείνος, και η Βραζιλία γίνεται αυτόματα παγκόσμια πρωταθλήτρια για 4η φορά στην ιστορία της και πρώτη μετά από αναμονή 24 ετών.

Το κλάμα του Ιταλού άσου επισκιάζει ακόμα και αυτό του θρυλικού Φράνκο Μπαρέζι (και εκείνος ήταν άστοχος από την άσπρη βούλα λίγο πριν), με το συγκεκριμένο πέναλτι μάλιστα όχι μόνο στοιχοιώνει τα όνειρά του για πολλά χρόνια αλλά και να είναι πλέον αναγνωρίσιμο από κάθε φίλαθλο, κάθε ηλικίας.

Και είναι πραγματικό άδικο να θυμόμαστε όλοι ένα χαμένο πέναλτι από τη στιγμή που πίσω από αυτό υπάρχουν πολλά περισσότερα, για την ακρίβεια ένας ολόκληρος μήνας όπου ο Ρομπέρτο Μπάτζο έκανε μαγικά, τρέλανε κόσμο, έγραψε ιστορία με τη φανέλα της σκουάντρα ατζούρα. Πάμε να τα "θυμηθούμε":

Μετά το ντεμπούτο του σε μεγάλη διοργάνωση στο Μουντιάλ του 1990 (εκεί έμπαινε συνήθως ως αλλαγή του Τζανλούκα Βιάλι) και την... αγρανάπαυση της Ιταλίας στο Euro ’92 (εκτός τελικής φάσης), το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες φάνταζε ως το τέλειο σκηνικό για να ξεδιπλώσει τις τρομερές ποδοσφαιρικές αρετές του ο Ρομπέρτο Μπάτζο.

Το είχε κάνει άλλωστε από το 1990 και μετά με τη φανέλα της Γιουβέντους ενώ ήταν ο πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας στα προκριματικά με 5 γκολ, στο δρόμο προς τα γήπεδα των ΗΠΑ. Εκεί στην ιδανική ηλικία για έναν παίκτη των 27 ετών φρόντισε (με πολλή δουλειά μέσα στο γήπεδο) να δείξει στον Αρίγκο Σάκι πως παίκτης με τα δικά του χαρακτηριστικά όχι μόνο δεν υπήρχε στο ρόστερ της Ιταλίας αλλά επιβαλλόταν να έχει ρόλο πρωταγωνιστή μέσα στο χορτάρι.

Αν και δεν είχε ξεκάθαρη ρόλο εντός γηπέδου και έπαιζε συνήθως ως ελεύθερος επιθετικός σε σύστημα 4-4-2, ο Μπάτζο βρήκε θέση στο αρχικό σχήμα στην πρεμιέρα της Ιταλίας κόντρα στην Ιρλανδία στο Νιου Τζέρσεϊ, σε ένα ματς όμως που η ήττα με 1-0 έβαλε τους Μεσόγειους σε μπελάδες με το καλημέρα.

Ο ίδιος μάλιστα, παρότι επιχείρησε να βγάλει πάσες για τους συμπαίκτες του, ήταν εμφανώς επηρεασμένος από πρόσφατο τραυματισμό του στον αχίλλειο τένοντα και ο Πολ ΜακΓκραθ είχε πάρει άριστα στην κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό εξουδετέρωσή του.

Το δεύτερο ματς της Ιταλίας στη φάση των ομίλων αποτέλεσε ουσιαστικά κρας-τεστ για τις ψυχολογικές αντοχές ενός αθλητή, ο οποίος αρκετά χρόνια νωρίτερα είχε ασπαστεί τον βουδισμό ψάχνοντας να βρει την εσωτερική ηρεμία και γαλήνη που τόσο πολύ επιζητούσε...

Ο Μπάτζο ξεκίνησε αρκετά καλά κόντρα στη Νορβηγία όμως το ματς στράβωσε μετά από 22 μόλις λεπτά από την αποβολή με απευθείας κόκκινη του Τζανλούκα Παλιούκα. Ο Σάκι έβαλε τον Μαρκετζάνι στο ματς για να υπερασπιστεί την εστία και αποφάσισε να "θυσιάσει" τον -εξαιρετικό μέχρι εκείνη τη στιγμή- Μπάτζο, γεγονός που προκάλεσε έκπληξη σε ολόκληρο το γήπεδο.

Για τον "θεϊκό κοτσιδάκια" η αντικατάστασή του συνιστούσε ξεκάθαρη πράξη μη σεβασμού προς το πρόσωπό του από τον προπονητή του και κατευθυνόμενος προς τα αποδυτήρια δεν δίστασε να πει πως "αυτός ο τύπος (ο Σάκι) είναι τρελός..."

Ο Μπάτζο είχε πληρώσει για μία ακόμα φορά το τίμημα πως δεν ταίριαζε σε κάνενα σύστημα 100% (ήταν κάτι μεταξύ σέντερ φορ, εξτρέμ, δεύτερου επιθετικού και πλέι μέικερ) και ευτυχώς για την Ιταλία δεν "πλήρωσε" εκείνη την απουσία του, με τον συνεπώνυμό του Ντίνο να της δίνει τη νίκη με 1-0 κόντρα στους Σκανδιναβούς.

Στο τρίτο και τελευταίο ματς της φάσης των ομίλων η Ιταλία αναδείχτηκε ισόπαλη 1-1 με το Μεξικό σε μία πραγματική μάχη, με το αποτέλεσμα αυτό να επιτρέπει στους "ατζούρι" να παίρνουν το εισιτήριο για τους "16" ως η καλύτερη τρίτη ομάδα από όλους τους ομίλους!

Το ταξίδι θα είχε συνέχεια λοιπόν για την Ιταλία και ο Ρομπέρτο Μπάτζο θα είχε μία ακόμα ευκαιρία να αποδείξει σε όλους το πόσο σπουδαίος και καταλυτικός παίκτης για την ομάδα του είναι. Το χρωστούσε άλλωστε στον εαυτό του μετά από ένα μέτριο πρώτο γύρο όπου είχε μείνει στο μηδέν όσον αφορά στην επιθετική παραγωγή.

Και κάπου εκεί ξεκίνησε το παραμύθι του "μικρού Βούδα" με πρώτο σταθμό τον νοκ-αγώνα με τη Νιγηρία στη Βοστώνη. Για σχεδόν 90 λεπτά τίποτα δεν έδειχνε να πηγαίνει καλά για την Ιταλία και ο Αρίγκο Σάκι έβλεπε την δαμόκλεια σπάθη του αποκλεισμού να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του.

Ο Αμουνίκε είχε ανοίξει το σκορ για τους "σούπερ αετούς" στο 25ο λεπτό, ο Τζανφράνκο Τζόλα που είχε περάσει ως αλλαγή στο 60’ αποβλήθηκε δέκα λεπτά αργότερα, η Ιταλία αδυνατούσε να φτιάξει φάσεις και η κλεψύδρα του χρόνου άδειαζε επικίνδυνα...

Δεν είχε πει όμως την τελευταία του λέξη ο Μπάτζο: μετά από ωραία ατομική ενέργεια του Ρομπέρτο Μούσι δύο λεπτά πριν το φινάλε, είδε τη μπάλα να του στρώνεται μέσα στην περιοχή και με ένα διαγώνιο χαμηλό σουτ νίκησε τον Ρουφάι και έστειλε το ματς στην παράταση.

Μετά το φιλί της ζωής με το οποίο έβγαλε την ομάδα του από την... εντατική (με το πρώτο του γκολ στο Μουντιάλ των ΗΠΑ) λίγη ώρα αργότερα την έβγαλε οριστικά από κατάσταση κινδύνου. Με εξαιρετική λόμπα στο 102’ έβγαλε ασίστ για τον Μπεναρίβο, εκείνος ανατράπηκε και ο Μπάτζο σκόραρε από την άσπρη βούλα, στέλνοντας τη μπάλα πρώτα στο δεξί δοκάρι και έπειτα στα δίχτυα.

Επόμενος αντίπαλος στα προημιτελικά ήταν η Ισπανία και εκεί δεν χρειάζεται να μαντέψετε ποιος ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Σε ένα ακόμα ματς ο Μπάτζο ντύθηκε... Πάολο Ρόσι και Σαλβατόρε Σκιλάτσι για τους Ιταλούς, με την ειδοποιό διαφορά πως ο 27χρονος γνώριζε τόσα καντάρια μπάλια όσα και οι δύο άλλοι ήρωες της Εθνικής Ιταλίας μαζί.

Το ματς βρισκόταν στο 1-1 (από τα γκολ των Ντίνο Μπάτζο και Καμινέρο) και όλα έδειχναν παράταση όμως με μία εκπληκτική αντεπίθεση η Ιταλία έριξε στο καναβάτσο τους Ίβηρες. Μπέρτι και Σινιόρι έβγαλαν ιδανικά την ομάδα τους στην κόντρα, ο τελευταίος πέταξε την μπάλα στον κενό χώρο, με τον Μπάτζο να κάνει μία τρελή κούρσα, να αποφεύγει με περίτεχνη ντρίπλα τον Θουμπιθαρέτα και από πολύ δύσκολη πλάγια φάση να γράφει το ιστορικό 2-1.

Το πραγματικό κρεσέντο του πάντως ήταν λίγες ημέρες αργότερα στη Νέα Υόρκη. Εκεί η Ιταλία διασταυρώθηκε με το "μαύρο άλογο" της διοργάνωσης, τη Βουλγαρία των Στόιτσκοφ, Λέτσκοφ, Μπαλάκοφ και Μιχαΐλοφ που είχε σοκάρει άπαντες με το τρομερό 2-1 επί της Γερμανίας στα προημιτελικά, ωστόσο η διαφορά των δύο ομάδων στον ημιτελικό ήταν ένας άνθρωπος: ο Ρομπέρτο Μπάτζο.

Με δύο εντυπωσιακές ατομικές ενέργειες και υπέροχες εκτελέσεις στο πρώτο μέρος, ο 27χρονος Ιταλός μεσοεπιθετικός έδωσε τεράστιο πλεονέκτημα στην ομάδα του και παρά την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Στόιτσκοφ, το 2-1 έμεινε μέχρι το φινάλε και η Ιταλία επέστρεφε σε τελικό μετά από 12 μόλις χρόνια.

Με τον Μπάτζο... καβάλα στο άλογο μιας που είχε πάρει από το χεράκι του μία ομάδα και ένα έθνος και με πέντε γκολ και τρεις σούπερ εμφανίσεις μέσα σε διάστημα 10 ημερών την είχε οδηγήσει απέναντι σε μία μοναδική πρόκληση: να κερδίσει τη Βραζιλία (παίρνοντας εκδίκηση και για το 1-4 στον τελικό του 1970) και να γίνει η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που θα έπαιρνε Μουντιάλ σε αμερικανικό έδαφος!

Εκεί όμως η εμβληματική φιγούρα των Ιταλών στάθηκε άτυχος καθώς ένας τραυματισμός στο πόδι (λίγο πριν το φινάλε του αγώνα με τη Βουλγαρία) δεν του επέτρεπε να είναι απόλυτα έτοιμος για τον τελικό, ενώ παράλληλα η κούραση ήταν μεγάλη για τους Ιταλούς που έπρεπε να κάνουν εξάωρο ταξίδι για να βρεθούν από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια.

Το εντυπωσιακό είναι πως το πρωί του τελικού, εκατοντάδες Βουδιστές συγκεντρώθηκαν σε ναό στο Μπαγκλαντές και προσευχήθηκαν για να είναι υγιής ο Μπάτζο, ο άνθρωπος δηλαδή ο οποίος είχε πληρώσει από την τσέπη του προκειμένου να ανακαινιστεί εκείνος ο ναός.

Πράγματι οι ευχές έπιασαν τόπο και ο Μπάτζο παρά την κόπωση και τον πόνο όχι μόνο κατάφερε να βγάλει τα 90 λεπτά του τελικού αλλά και το ημίωρο της παράτασης, για να οδηγηθούν οι δύο ομάδες στα πέναλτι, στον πρώτο τελικό μέχρι εκείνη τη στιγμή στην ιστορία του Μουντιάλ που θα παιζόταν στη "ρωσική ρουλέτα".

Εκεί ήταν γραπτό ο Ρομπέρτο Μπάτζο να μην δει την μεγαλειώδη προσπάθειά του σε όλα τα νοκ-άουτ ματς να ανταμείβεται με το βαρύτιμο τρόπαιο. Όχι μόνο δεν έφτασε στην κορυφή του κόσμου αλλά έχασε και το τελευταίο πέναλτι της Ιταλίας με εκκωφαντικό τρόπο (η μπάλα ψηλά άουτ παρότι εκείνος ήταν σπεσιαλίστας στα χαμηλά χτυπήματα) και επέτρεψε στους Βραζιλιάνους να πανηγυρίσουν το 4ο Μουντιάλ.

Ένα χαμένο πέναλτι που ήταν μάλιστα υπερβολικά σκληρό για τον Μπάτζο καθώς σήκωσε ένα... ασήκωτο φορτίο της ευθύνης που δεν του αναλογούσε. Ποιος θυμάται άραγε 20 χρόνια μετά πως πριν από εκείνον είχαν αστοχήσει οι Ντανιέλε Μασάρο (απέκρουσε ο Ταφαρέλ) και Φράνκο Μπαρέζι (ψηλά πάνω από το οριζόντιο δοκάρι) και πως ακόμα και αν ισοφάριζε σε 3-3 ο "θεϊκός κοτσιδάκιας" η Βραζιλία είχε και πάλι το πλεονέκτημα καθώς είχε το 5ο και τελευταίο πέναλτι.

Λογικά ελάχιστοι και αυτό είναι πραγματικά πολύ άδικο για έναν σούπερ σταρ ο οποίος έκανε το τουρνουά της ζωής του και ο οποίος αναδείχτηκε δεύτερος κορυφαίος παίκτης σε εκείνο το Μουντιάλ ενώ λίγους μήνες αργότερα ήρθε 3ος στην ψηφοφορία της FIFA για τον κορυφαίο της χρονιάς.

Όπως όμως ο ίδιος υπενθυμίζει για εκείνη την αξέχαστη στιγμή 20 χρόνια πριν: "Ήξερα τι έπρεπε να κάνω και η συγκέντρωσή μου ήταν τέλεια. Ήμουν όμως τόσο κουρασμένος που επιχείρησα να χτυπήσω τη μπάλα πολύ δυνατά. Πέναλτι χάνουν αυτοί που έχουν το κουράγιο να τα χτυπήσουν".