Τις πιο ευχάριστες στιγμές της ζωής θέλουμε να τις ζούμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, με την καλύτερη δυνατή παρέα. Αντίστοιχα, όταν πανηγυρίζουμε για την επιτυχία της ομάδας μας, προτιμάμε να μην είμαστε μόνοι μας, αλλά να το μοιραζόμαστε με αυτούς που το χαίρονται εξίσου με εμάς.

Πέντε συντάκτες του Sport24.gr κάθονται για καφέ και πίνοντας μία κούπα Nescafé Gold, θυμούνται τις δικές τους "χρυσές" στιγμές που έχουν ζήσει χάρη στον αθλητισμό. Αυτές οι στιγμές είναι ακόμα πιο πολύτιμες λόγω του γεγονότος ότι τις έζησαν με τους δικούς τους ανθρώπους.

Ηλίας Καλλονάς

O αθλητισμός μάς έχει προσφέρει πολλές και ξεχωριστές συγκινήσεις. Στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες μέσα μας και που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την παιδική ηλικία μας. Πολλές εξ αυτών έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου να ασχοληθώ με την αθλητική δημοσιογραφία, αφού ήθελα να ζήσω κι εγώ από κοντά ανάλογες στιγμές, όχι ως πρωταγωνιστής αλλά ως... συνδετικός κρίκος.

Ωστόσο, υπάρχει μία στιγμή που δεν μοιάζει με τις άλλες. Για τη γενιά μου, τους γεννημένους μετά το 1990, η κατάκτηση του Euro το 2004 είναι η -αθλητική- στιγμή της ζωής μας. Πρόκειται για μία επιτυχία που είναι από δύσκολο έως απίθανο να ξεπεραστεί.Θυμάμαι, να κάθομαι με τους γονείς μου μπροστά απ' την τηλεόραση και να μετράμε τις ώρες για να δούμε τους αγώνες της Εθνικής.

Φυσικά με συγκεκριμένη ιεροτελεστία για να μην χαλάσει το γούρι. Σουβλάκια από συγκεκριμένη ψησταριά, ίδιες θέσεις στον καναπέ και πάντα καλεσμένος ο φίλος μου ο Σπύρος, με τον οποίο είδαμε όλα τα παιχνίδια μαζί. Ενώ, μετά το τέλος των αγώνων, μαζευόμασταν στην κεντρική πλατεία της Κέρκυρας και πανηγυρίζαμε μέχρι το πρωί!

Δίχως αμφιβολία ήταν μία "χρυσή εποχή" για την Ελλάδα, την οποία θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία. Κι ο ιδανικότερος τρόπος για να επαναφέρεις στη μνήμη σου όσα έζησες τότε, είναι να τα ξαναβλέπεις, με μία κούπα καφέ Nescafé Gold.

Μαρίνα Στρίγγα

Υπάρχει Έλληνας που έχει ξεχάσει εκείνο το καλοκαίρι του 2004; Μάλλον όχι. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για τις στιγμές που μας χάρισαν τότε, είτε σ' εμάς τους μικρότερους είτε στους μεγαλύτερους, ο Δέλλας, ο Χαριστέας, ο Ζαγοράκης και τ' άλλα παιδιά. Ωστόσο, για να ξεφύγω από τα συνηθισμένα, θα σταθώ σε μια άλλη βραδιά, που τη θυμάμαι... σαν χθες κι ας έχουν περάσει ήδη έξι (!) χρόνια.

13 Μαΐου 2012. Αποφασίζουμε με την παρέα μου να δούμε έξω τον τελικό της EuroLeague. Η εξέλιξη του αγώνα δεν ήταν αυτή που θα θέλαμε, αφού αντί για έναν δυνατό τελικό βλέπαμε μια πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ να έχει βάλει δύσκολα στον Ολυμπιακό που βρέθηκε να χάνει με 19 (53-34)! "Να παίξω στοίχημα ανατροπή Ολυμπιακού;", έλεγε γελώντας κάποιος από την παρέα και η απογοήτευση ήταν "ζωγραφισμένη" στα πρόσωπα όλων.

Και τελικά έγινε αυτό που κανείς δεν περίμενε. Ο Σπανούλης δίνει στον Πρίντεζη και η μπάλα καταλήγει στο καλάθι της ΤΣΣΚΑ. ΠΑΝΔΑΙΜΟΝΙΟ! Φωνές, ουρλιαχτά, δάκρυα, αγκαλιές. Τα θυμάμαι όλα σαν τώρα. Από την πίκρα στην χαρά, από την απογοήτευση στον ενθουσιασμό. Όλα αυτά μέσα σε λίγες στιγμές. Στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει.

Νίκος Συριώδης

Υπάρχουν στιγμές που φέρνεις στη μνήμη σου όλα εκείνα τα μυθικά αθλητικά επιτεύγματα του παρελθόντος, τα οποία θυμάσαι με νοσταλγία και αισθάνεσαι πολύ τυχερός που τα έζησες. Είναι γεγονότα που ξέρεις ότι συμβαίνουν μια φορά, ότι είναι πολύ δύσκολο ως απίθανο να επαναληφθούν, γι' αυτό και τα "κλειδώνεις" στο κουτάκι των αναμνήσεων, ξέροντας ότι δεν θα φύγουν ποτέ από εκεί.

Με μια γεμάτη κούπα Nescafé Gold, κάνω φλας μπακ και ξετυλίγω το κουβάρι, επαναφέροντας στο μυαλό μου το έπος του 2004, το οποίο κάθε φορά με ανατριχιάζει. Κακά τα ψέματα, όποια συλλογική προτίμηση και αν έχει ο καθένας, η κατάκτηση του Euro δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Και αν τους αγώνες τούς παρακολούθησα στην τηλεόραση είτε δουλεύοντας είτε με φίλους, οι στιγμές στο Καλλιμάρμαρο κατά την επιστροφή της γαλανόλευκης με το τρόπαιο στα χέρια, δεν μπορούν εύκολα να αποτυπωθούν με λόγια.

Σκέφτομαι καρέ καρέ τις στιγμές εκείνες. Από νωρίς με τον κολλητό μου τον Γιώργο, τον μετέπειτα κουμπάρο μου, τον Ηλία και το άλλο φιλαράκι μας, τον... Ισπανό Ηλία, ξεκινήσαμε για το Παναθηναϊκό Στάδιο με τα πόδια, με το γαλανόλευκο να κυριαρχεί παντού. Όταν μάθαμε ότι έφτασε η αποστολή στην Αθήνα και τους περιμέναμε στο Καλλιμάρμαρο, η καρδιά χτυπούσε όλο και πιο δυνατά. Ο κόσμος παραληρούσε, άπαντες σε μια απέραντη ευτυχία. Όταν, δε, μπήκε το πούλμαν με τον Ότο και τα παλικάρια του, κρατώντας την Κούπα, επικράτησε το έλα να δεις. Συνθήματα, χαμογελαστά πρόσωπα παντού, αγκαλιές ακόμα και με άγνωστους, ιαχές και ένα ατελείωτο πάρτι.

Εικόνες και συναισθήματα μοναδικά, απ' αυτά που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει απλόχερα!

Βασίλης Τεμπέλης

Μπορεί τα αθλητικά γεγονότα να αποτελούν καθημερινό κομμάτι της ψυχαγωγίας, αλλά τα πραγματικά μεγάλα -αυτά που μένουν στη μνήμη σου- είναι λίγα. Μένουν στη μνήμη σου για ένα λόγο, ο οποίος μπορεί να μη συνδέεται απαραίτητα με το γεγονός αυτό καθεαυτό.Ένας παράγοντας είναι η καλή παρέα.

Η στιγμή που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου είναι ο τελικός του Champions League στην Αθήνα το 2007. Ως φοιτητής - τότε - εγώ και οι φίλοι μου, Θοδωρής και Γιάννης, είχαμε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαμε να βρούμε στην Αθήνα, λίγες ώρες πριν τον τελικό, εισιτήρια για το σπουδαιότερο ματς της σεζόν. Εγώ Μίλαν, ο Γιάννης Λίβερπουλ, ο Θοδωρής με καμία από τις δύο, αλλά στο πνεύμα του ματς. Η αλήθεια είναι ότι ίσως και να μπορούσαμε, αλλά σίγουρα πέρα από τις οικονομικές μας δυνατότητες.

Μπορεί στο ΟΑΚΑ να μην μπήκαμε ποτέ, αλλά ζήσαμε όλο αυτό το "πανηγύρι" στην πρωτεύουσα εκείνες τις ημέρες. Με τα καλά του (κυρίως) και τα (ελάχιστα) κακά του. Από την έλευση των... μονίμως μεθυσμένων Άγγλων, μέχρι την ευγενική - ενίοτε και μελωδική χάριν των συνθημάτων - παρουσία των Ιταλών. Από το camp της UEFA με τα κιόσκια αφιερωμένα στον τελικό, μέχρι το βανάκι που μετέφερε πέριξ των αρχαιολογικών χώρων της πρωτεύουσας Άγγλους και Ιταλούς περισσότερο τουρίστες, παρά οπαδούς. Καταλήξαμε σπίτι λίγες ώρες πριν την έναρξη της αναμέτρησης. Το απόγευμα "άναψε" η ποδοσφαιροκουβέντα, η οποία τελείωσε αργά το βράδυ.

Μπάμπης Τσιμπίδας

Τα μεγάλα ποδοσφαιρικά και μπασκετικά παιχνίδια έχουν συνδεθεί με τις βραδινές ώρες. Το Champions League, τα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, η Euroleague και οι τελικοί της Stoiximan Basket League. Ωστόσο, για κάθε κανόνα υπάρχει η εξαίρεση, αν και στην προκειμένη θυμάμαι μία... εξαιρεσάρα!

Γιατί ποιος μπορεί να ξεχάσει τη νίκη της Εθνικής ομάδας μπάσκετ επί των ΗΠΑ με 101-95, στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ της Σαϊτάμα την 1η Σεπτέμβρη του 2006; Κανένας! Διότι εκτός από τη μεγάλη επιτυχία και την πρόκριση στον τελικό, το παιχνίδι είχε αρχίσει στις 10:30 το πρωί!

Μεταξύ Ελλάδας και Ιαπωνίας μεσολαβούν πολλές ώρες διαφορά και δεν ήταν εύκολο για την παρέα να μαζευτούμε πρωινιάτικα για να δούμε το ματς! Ειδικά όταν μιλάμε για 12 χρόνια πριν, που ήμασταν... πιο άγρια νιάτα και δεν γυρνούσαμε από τη βραδινή έξοδο πριν χαράξει...

Φανταστείτε, λοιπόν, τέσσερις ξενύχτηδες, λίγο μετά τα 20 τους, να προσπαθούν να συνεννοηθούν σε ποιον θα μαζευτούν για να δουν τον αγώνα. Με τα πολλά... έβαλα το σπίτι και την τηλεόραση, με την προϋπόθεση οι άλλοι να φέρουν τον καφέ. Γιατί πως αλλιώς θα άνοιγε το μάτι τέτοια ώρα, αν δεν πίναμε καφέ;

Πρώτος έφτασε ο Γιώργος λίγο μετά τις 10:00, άλλωστε ήταν και ο αθλητής της τετράδας και πιο εύκολος στο ξύπνημα. Ακολούθησε ο Κυριάκος ακριβώς δέκα λεπτά πριν το τζάμπολ και τελευταίος ο... αιώνιος αργοπορημένος Στέλιος, λίγα λεπτά μετά την έναρξη.

Η Ελλάδα έδειχνε ικανή να κάνει την έκπληξη και να νικήσει τις πανίσχυρες ΗΠΑ και εμείς ενθουσιαζόμασταν όλο και περισσότερο! "Έλα Μήτσο", "πάμε Θοδωρή", "ναι, ρε Σόφο" ήταν μερικές από τις κραυγές που γέμιζαν το σπίτι (δεν τις αναφέρω όλες, γιατί ο Έλληνας πάντα εκφράζεται... πικάντικα).

Με τη δεύτερη κούπα καφέ ανά χείρας και με την τελευταία περίοδο να αρχίζει, μετατρέψαμε το σαλόνι σε εξέδρα... Άλλος όρθιος, άλλος κρεμασμένος, άλλος με τα χέρια στο κεφάλι, δεν ηρεμήσαμε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα...

Η Ελλάδα είχε νικήσει τις ΗΠΑ, προκρίθηκε στον τελικό και εμείς προσπαθούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Οι σφυγμοί έπεσαν, ήμασταν πιο χαλαροί και απολαμβάναμε τις τελευταίες γουλιές καφέ, συζητώντας για το παιχνίδι. Ακόμα και τώρα, πολλές φορές, ανοίγοντας έναν Nescafé Gold για να φτιάξω τον πρωινό καφέ μου, σκέφτομαι το συγκεκριμένο ματς. Την παρέα, το χαβαλέ, την πρόκριση, την ένταση. Πω, ρε φίλε, τι πρωινό ήταν εκείνο...

Αξέχαστο...

Λάβετε μέρος εδώ για να κερδίσετε το Nescafé Gold της χρονιάς .