Η έλευση του Σίλβιο Προτό στον Ολυμπιακό, δημιουργεί ανταγωνισμό στην θέση του τερματοφύλακα. Ο Στέφανος Καπίνο ξέρει ότι πίσω του έχει έναν γκολκίπερ που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να καθίσει κάτω από τα γκολπόστ των Πειραιωτών και να τα υπερασπιστεί με επάρκεια. Άλλωστε, είναι τέτοια η εμπειρία του και το παρελθόν του, που αποδεικνύουν ότι οι "ερυθρόλευκοι" απέκτησαν έναν πορτιέρε στα 34 τους χρόνια, ο οποίος είναι σε θέση να προσφέρει πολύτιμες λύσεις και βοήθεια όποτε χρειαστεί.

Με αφορμή τη μετεγγραφή του Βέλγου γκολκίπερ από την Οστάνδη, το Sport24.gr κάνει φλας μπακ και θυμίζει όλες τις περιπτώσεις των δεύτερων τερματοφυλάκων που πήρε ο Ολυμπιακός από το εξωτερικό, προκειμένου να πλαισιώσει τους βασικούς. Άλλοι πέτυχαν στο ρόλο τους ως αναπληρωματικοί, άλλοι εξελίχθηκαν και έγιναν βασικοί, ενώ άλλοι απέτυχαν παταγωδώς και έφυγαν... νύχτα από το Λιμάνι.

Πολλοί εξ αυτών, ήταν μεγάλοι σε ηλικία. Ο Ολυμπιακός πόνταρε στα χρόνια τους και στην εμπειρία τους. Υπήρξαν βέβαια και οι περιπτώσεις που ήρθαν νέοι τερματοφύλακες ως δεύτεροι. Όπως και να 'χει, υπάρχουν χαρακτηριστικές περιπτώσεις που άλλες βγήκαν και άλλες όχι. Στο Λιμάνι ελπίζουν ο Προτό να πετύχει και να αποτελέσει το τέλειο συμπλήρωμα του Καπίνο.

ΓΙΟΥΡΑΪ ΜΠΟΥΤΣΕΚ (2003-2005)

Έπειτα από έξι γεμάτες και επιτυχημένες χρονιές στην Skoda Ξάνθη (1997-2003), ο Γιουράι Μπούτσεκ αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του το καλοκαίρι του 2003 και πήρε μετεγγραφή στον Ολυμπιακό σε ηλικία 30 ετών. Ο Σλοβάκος γκολκίπερ πήρε τη μεγάλη ευκαιρία, αλλά δεν την αξιοποίησε, αφού δεν ήταν το ίδιο η υπεράσπιση της εστίας των ακριτών και των Πειραιωτών.

Την σεζόν 2003-04, ήταν μεταξύ δεύτερης και τρίτης επιλογής μαζί με Κατεργιαννάκη και Γιάννου. Παρόλα αυτά, έπαιξε 7 φορές με την φανέλα του Ολυμπιακού (4 στο πρωτάθλημα, 1 στο Κύπελλο, 1 στην Ευρώπη), στην ήττα με 1-0 από την Γαλατάσαράι στο Ολυμπιακό Στάδιο της Κωνσταντινούπολης.

Την επόμενη σεζόν (2004-2005) παρακολούθησε το νέο απόκτημα, Αντώνη Νικοπολίδη, να βγάζει όλη την δουλειά με 46 συμμετοχές, και τον Γιάννου να τον συμπληρώνει (5 συμμετοχές) και κάπως έτσι πέρασε η χρονιά, δίχως συμμετοχή, για να μπουν «τίτλοι τέλους» στην πορεία του στον Ολυμπιακό.

ΕΡΒΙΝ ΛΕΜΕΝΣ (2005-2007)

Ήρθε με τη λογική του καλού έμπειρου συμπληρωματικού τερματοφύλακα, αλλά αποχώρησε ως ένα από τα μεγαλύτερα ανέκδοτα στην ιστορία του κλαμπ. Με διαφορά, ο χειρότερος τερματοφύλακας που έχει φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού τις τελευταίες δεκαετίες. Ήρθε στον Πειραιά στις 18 Ιουλίου του 2005 και έφυγε δύο χρόνια αργότερα, χωρίς να πραγματοποιήσει ούτε μια (!) επίσημη εμφάνιση.

Χρησιμοποιήθηκε σ' ένα φιλικό προετοιμασίας το 2005 κόντρα στην Λίβερπουλ και από τις γκάφες που έκανε, όλοι κατάλαβαν ότι ήταν… λαβράκι. Για τους αντιπάλους όμως. Ο Λέμενς ήταν επιλογή του Τροντ Σόλιντ, όμως ο Νορβηγός δεν τον έβαλε ούτε σ' ένα παιχνίδι. Είχε βέβαια και κάποιους τραυματισμούς, αλλά ουδείς το θυμάται. Και καλά να ήταν, θα έπαιζε τέρμα… παίκτης αν χρειαζόταν από το να επιστρατευτεί ο ίδιος.

ΤΟΜΙΣΛΑΒ ΜΠΟΥΤΙΝΑ (2006-2008)

Άλλη μια επιλογή τερματοφύλακα του Τροντ Σόλιντ. Με μεγαλύτερο νόημα μεν, διότι ο Μπούτινα είχε παρελθόν, αλλά ούτε γι’ αυτήν δικαιώθηκε. Ήρθε στον Ολυμπιακό ως δεύτερος, με τη λογική να συμπληρώνει τον Νικοπολίδη και να έχει ένα άξιο αντικαταστάτη, με εμπειρίες και παραστάσεις. Ήταν 32 όταν κατέφθασε στην χώρα μας για την ομάδα του Πειραιά.

Φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Λέμενς, αφού ήρθε στον Ολυμπιακό με τις καλύτερες προδιαγραφές, αλλά τον "χτύπησαν" οι τραυματισμοί. Ο Νορβηγός προπονητής τον γνώριζε καλά από το βελγικό πρωτάθλημα που έπαιζε με την Μπριζ και το 2006 εισηγήθηκε την απόκτησή του. Ο Μπούτινα είχε πολύ καλό όνομα στην αγορά, καθώς είχε αρκετές συμμετοχές και στην εθνική Κροατίας, όμως στο Λιμάνι δεν κατάφερε να δείξει τις ικανότητές του.

Όταν έφτασε στον Πειραιά, γνώριζε πως θα ήταν στην σκιά του Αντώνη Νικοπολίδη, όμως άπαντες ήταν ευχαριστημένοι, γιατί στο ρόστερ υπήρχαν δυο πολύ πρωτοκλασάτοι τερματοφύλακες. Λογάριασαν όμως δίχως τους τραυματισμούς. Ο Κροάτης είχε πρόβλημα στην ωμοπλάτη, έμεινε αρκετό καιρό εκτός, ο Νικοπολίδης τράβηξε γι' άλλη μια χρονιά το... κουπί στα γκολπόστ και έτσι το 2008 οι δρόμοι Ολυμπιακού και Μπούτινα χώρισαν.

Ο Κροάτης πρόλαβε να αγωνιστεί μόλις τέσσερις φορές με την φανέλα των Πειραιωτών (μεταξύ αυτών στην ήττα με 2-0 στα Γιάννενα για το Κύπελλο το 2007, όπου ήρθε ο αποκλεισμός στη ρεβάνς με τον Κοντογουλίδη) και το 2008 έλυσε την συνεργασία του, όμως δεν έμεινε για πολλές μέρες άνεργος! Τέσσερις μέρες αργότερα υπέγραψε συμβόλαιο με την αγαπημένη του Ντινάμο Ζάγκρεμπ.

ΠΑΒΕΛ ΚΟΒΑΤΣ (2008-2010)

Η μετεγγραφή του στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2008 προκάλεσε ερωτηματικά και μπόλικα αρνητικά σχόλια. Ο Σλοβάκος έκανε τρεις καλές χρονιές με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, όμως ουδέποτε θεωρήθηκε τερματοφύλακας επιπέδου Ολυμπιακού. Στον Πειραιά ήρθε περισσότερο για να συμπληρώσει τον Αντώνη Νικοπολίδη και να καλύψει το κενό του Σηφάκη (!), όμως για καλή τύχη των "ερυθρολεύκων" ο Έλληνας γκολκίπερ δεν τραυματίστηκε.

Πήγε στον Πειραιά ως δεύτερος και ήταν σε ηλικία 34 ετών. Την πρώτη χρονιά (2008-2009) είχε τρεις συμμετοχές στο ελληνικό πρωτάθλημα και μια στην Ευρώπη. Το 2009-10 ήταν πίσω από Νικοπολίδη και Πάρντο και είχε μόλις μια συμμετοχή. Αποχώρησε από την ομάδα το καλοκαίρι του 2010 και πήγε στην Ντουνάσκα Στρέδα και είναι χαρακτηριστικό ότι αγωνίζεται ακόμα και σήμερα στα 43 του (!) στην FC ViOn Zlaté Moravce. Χαρά στο κουράγιο του πάντως!

ΟΥΡΚΟ ΠΑΡΝΤΟ (2009-2011)

Οι "ερυθρόλευκοι" ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωροι με τον Ισπανό τερματοφύλακα, ο οποίος θα μπορούσε να στεριώσει στον Ολυμπιακό, αλλά έφυγε λόγω οικονομικών απαιτήσεων όταν διαπραγματεύτηκε το νέο του συμβόλαιο επί Μαρινάκη. Αρχικά αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2009 με μορφή δανεισμού από την Ραπίντ Βουκουρεστίου και παρά το γεγονός πως στην πρώτη του χρονιά είχε μόλις 4 συμμετοχές, έχοντας ξεκάθαρα θέση αναπληρωματικού, οι Πειραιώτες τού έδωσαν την ευκαιρία να παραμείνει και να δείξει πως αξίζει μια θέση στο ρόστερ.

Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, ο Ερνέστο Βαλβέρδε πήρε το ρίσκο και τον χρησιμοποίησε σε 24 αγώνες, αφήνοντας στον πάγκο τον Αντώνη Νικοπολίδη και δικαιώθηκε από την απόφασή του. Αν και αρχικά είχε αποκτηθεί με τη λογική του δεύτερου τερματοφύλακα, κατάφερε να κερδίσει θέση βασικού. Πήρε, λοιπόν, την ευκαιρία να είναι πρώτος σε μια μεγάλη ομάδα, θα μπορούσε να είναι και τις επόμενες χρονιές, όμως οι παράλογες απαιτήσεις του δύο φορές, τον άφησαν εκτός πλάνων. Πήγε στην Κύπρο και έμεινε στον ΑΠΟΕΛ ως το 2017.

ΜΠΑΛΑΣ ΜΕΓΙΕΡΙ (2010-2015)

Ήταν μια από τις τελευταίες μετεγγραφές του Σωκράτη Κόκκαλη πριν παραχωρήσει τις μετοχές του στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2010 από τη Φερεντσβάρος, όντας μόλις 20 ετών και με προοπτική να βγει μελλοντικά. Ήρθε ως επένδυση, ως αναπληρωματικός και με την ελπίδα να βγει μια καλή λύση για την ομάδα του Πειραιά τα επόμενα χρόνια.

Την πρώτη σεζόν (2010-11) έμεινε στη σκιά του Πάρντο και του Νικοπολίδη, παίζοντας τρεις φορές με Καβάλα, Ατρόμητο και ΑΕΛ, ενώ την δεύτερη (2011-12) θα ήταν η «κάλυψη» του νεοφερμένου και έμπειρου, Φράνκο Κοστάνσο. Γρήγορα όμως αποδείχτηκε ότι ο Αργεντινός ήταν... ανέκδοτο και ο Ούγγρος πήρε το βάπτισμα του πυρός στην αρχική 11άδα στο παιχνίδι με την Ντόρτμουντ στη Βεστφαλία για το Champions League και δεν ξαναβγήκε εκείνη την σεζόν.

Την επόμενη σεζόν, η έλευση του πολύπειρου και εξαιρετικού, Ρόι Κάρολ, περιόρισε τις εμφανίσεις του και όχι άδικα, για να έρθει μετά ο Ρομπέρτο και να μην καταφέρει ποτέ ξανά να υπάρξει κάτι παραπάνω από δεύτερη επιλογή για τη θέση του τερματοφύλακα στον Ολυμπιακό. Ειδικά όσο υπήρχε ο Ισπανός πορτιέρε στον Πειραιά, οι εμφανίσεις του Μέγιερι ήταν περιορισμένες και δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την θέση του συμπαίκτη του. Ο Ρομπέρτο ήταν ο βασικός και ο Μέγιερι ο Νο2, μέχρι να φύγει τελικά για την Ισπανία και την Χετάφε το καλοκαίρι του 2015.

ΡΟΪ ΚΑΡΟΛ (2012-2014)

Αποκτήθηκε σε ηλικία 35 ετών από τον ΟΦΗ, ο οποίος τον είχε φέρει στην Ελλάδα από την Δανία και την Όντενσε το καλοκαίρι του 2011. Ήρθε στον Πειραιά τον Ιανουάριο του 2012, αφού ο Κοστάνσο ήταν ήδη εκτός ομάδας και ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη έναν δεύτερο ικανό τερματοφύλακα δίπλα στον Μπάλας Μέγιερι. Ένας τερματοφύλακας έμπειρος με παραστάσεις από μεγάλα παιχνίδια, αφού αγωνιζόταν παλαιότερα για μια τετραετία στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενώ είχε παίξει και σε ομάδες όπως η Γουέστ Χάμ και η Ρέιντζερς.

Ο Ιρλανδός ήρθε και αμέσως έδειξε την κλάση του, ειδικά στα ευρωπαϊκά ματς του Europa League, όπου ειδικά με τη Ρουμπίν Καζάν ήταν συγκλονιστικός. Μπήκε με τους Ρώσους στη Μόσχα (έπαιζαν στο Λουζνίκι) κρύος από τον πάγκο και έπιασε πέναλτι, για να κρατήσει το μηδέν στο υπόλοιπο του αγώνα, κάτι που έκανε και στη ρεβάνς του Φαλήρου, παίζοντας μάλιστα και τραυματίας. Ήταν απλά συγκλονιστικός!

Το επόμενο καλοκαίρι έδωσε μάχη με τον Μέγιερι για την θέση του βασικού τερματοφύλακα αλλά τελικά ο Λεονάρντο Ζαρντίμ επέλεξε μια περίεργη λύση. Έβαλε βασικό στην Ελλάδα τον Κάρολ και στην Ευρώπη έβαζε τον Μέγιερι, προκαλώντας μάλιστα αρκετές απορίες. Αυτό άλλαξε στην πορεία και ο Κάρολ πήρε το... χρίσμα του βασικού στα 36 του χρόνια.

Το καλοκαίρι του 2013 έληγε το 18μηνο συμβόλαιο που είχε υπογράψει, ωστόσο χάρη στις επιτυχημένες εμφανίσεις του, η διοίκηση του Ολυμπιακού αποφάσισε να τον ανταμείψει προσφέροντάς του στις 15 Μαΐου 2013 νέο μονοετές συμβόλαιο, το οποίο φυσικά και αποδέχθηκε. Με τον Ρομπέρτο βέβαια να πηγαίνει στην ομάδα του Πειραιά, δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες για κανέναν άλλον τερματοφύλακα. Πάντως, η παρουσία του κρίνεται πέρα ως πέρα θετική και επιτυχημένη!

ΝΙΚΟΛΑ ΛΕΑΛΙ (2016-2017)

Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν προσδοκίες από τον συγκεκριμένο τερματοφύλακα, όχι τόσο γιατί ήταν γνωστό το όνομά του, αλλά περισσόοτερο γιατί προερχόταν από την Γιουβέντους και ήταν της «ιταλικής σχολής», της πλέον διάσημης στον πλανήτη στους τερματοφύλακες. Αποκτήθηκε ως δανεικός για έναν χρόνο, με όρο στο συμβόλαιό του να παίζει στα ευρωπαϊκά παιχνίδια και ο Στέφανος Καπίνο στην Ελλάδα. Θεωρητικά είχε το ρόλο του δεύτερου, δεν θεωρήθηκε ποτέ ο πρώτος και βασικός τερματοφύλακας του Ολυμπιακού.

Ο 23χρονος εκίνησε την επαγγελματική του πορεία με την Μπρέσια και από το 2012 ανήκει στο δυναμικό της Γιουβέντους, για την οποία όμως δεν πραγματοποίησε κάποια εμφάνιση. Πριν παραχωρηθεί δανεικός στον Ολυμπιακό, αγωνίστηκε υπό το ίδιο καθεστώς από μία χρονιά σε τέσσερις ιταλικές ομάδες, μεταξύ άλλων τις Φροζινόνε και ΑΚ Τσεζένα και μάλιστα ως βασικός.

Κάποια στιγμή, ο Λεάλι κέρδισε την εμπιστοσύνη του Πάουλο Μπέντο έναντι του Καπίνο, έπαιζε και στην Ελλάδα, αλλά στη ρεβάνς με την Μπεσίκτας για τους 16 του Europa League μπήκαν απότομα «τίτλοι τέλους» εξαιτίας των τραγικών λαθών του σε εκείνο το ματς στην Πόλη (ήττα με 4-1 για τον Ολυμπιακό) και σε κάποια που προηγήθηκαν σε Ελλάδα και Ευρώπη. Δεν υπερασπίστηκε ποτέ ξανά την εστία του Ολυμπιακού και όχι άδικα. Από τις πιο άστοχες επιλογές που έχουν κάνει οι Πειραιώτες στη θέση αυτή ο Ιταλός, ο οποίος έφυγε ως αποτυχημένος.

ΣΙΛΒΙΟ ΠΡΟΤΟ (2017 - )

Ο 34χρονος Βέλγος γκολκίπερ ήρθε στην Ελλάδα και έχει δηλώσει πως ο Καπίνο είναι ο Νο1 και ο ίδιος έρχεται να τον βοηθήσει και να αποτελέσει την κάλυψή του. Γνωρίζει το ρόλο του, ξέρει που έχει έρθει και τι πρέπει να κάνει και μάλιστα έβαλε ο ίδιος το χέρι στην τσέπη για να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού, αφού η Οστάνδη δεν αποτέλεσε... σύμμαχος στην επιθυμία του να κάνει την μετεγγραφή στην χώρα μας και τον πρωταθλητή.

Ο Προτό είναι ένας πολύ έμπειρος και ικανός τερματοφύλακας, με πλούσιο βιογραφικό, με παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο, έχει κάνει πρωταθλητισμό με την Άντερλεχτ στο Βέλγιο, τον ξέρει καλά ο Μπέσνικ Χάσι και ο Καπίνο ξέρει ότι θα έχει δυνατό ανταγωνισμό. Ναι μεν ο Προτό ήρθε ως δεύτερος, όμως προφανώς οι φιλοδοξίες του δεν θα περιορίζονται να βλέπει τα ματς από τον πάγκο, αλλά να πείσει για τις ικανότητές του τον προπονητή του.

Photo Credits: Eurokinissi