"Δεν μου αρέσουν οι πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές, δεν με ενδιαφέρουν. Με αυτά ασχολείται η πολιτική. Στις ομάδες μου έχω προπονήσει λευκούς και νέγρους, μουσουλμάνους, χριστιανούς κι εβραίους", αυτό επαναλάμβανε κάθε στιγμή ο Αζμί Νασάρ.

Γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1957, στη Ναζαρέτ. Η καταγωγή της οικογένειάς του αραβική, η οποία ανήκε όμως σε χριστιανική κοινότητα της πόλης.

Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα το πάθος του Νασάρ. Τα γκολ που έβαζε τον έφθασαν να γίνει ο πρώτος Άραβας ποδοσφαιριστής, που φόρεσε φανέλα ισραηλινής ομάδας. Το έκανε όταν έπαιξε για την Χαπόελ Χάιφα. Ωστόσο η ομάδα της καρδιάς του, ήταν αυτή της γενέτειράς του, η ομάδα στην οποία μεγάλωσε.

Η Μακάμπι Αχί Ναζαρέτ. Παρών και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες, με την ομάδα ποδοσφαίρου του Ισραήλ.

Στη Μακαμπί Χάιφα "κρέμασε" τα παπούτσια του, το 1986, κι αμέσως πέρασε στην άλλη όχθη. Μετά τις Μακαμπί Καφρ Κανά, Μπνέι Τάμρα και Μπνέι Σακχνίν, κάθεται στον πάγκο της ομάδας του. Στη Μακαμπί Αχί Ναζαρέτ. Και τα κατάφερε. Την ανέβασε στην πρώτη κατηγορία.

Το 1999... εγένετο ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Παλαιστίνης. Αναγνωρίστηκε, δηλαδή, από τη FIFA. Η Παλαιστίνη, η εθνική ομάδα αυτής, ψάχνει προπονητή. Ο Αζμί Νασάρ αντικαθιστά τον Ρικάρντο Καρουγκάτι.

Απόφαση με μεγάλο ρίσκο, όταν στη Γάζα η Ιντιφάντα έκανε το απόλυτο κουμάντο. Κι έπρεπε να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις, ότι δεν έχει ενδιαφέρον τι γράφει το διαβατήριο, αλλά ότι είναι αραβικής καταγωγής και ότι έχει πετύχει προπονητικά.

Αλλά και για τον Αζμί δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Για να δουλέψει στην άλλη Όχθη της Γάζας, έπρεπε να πάρει ειδική άδεια από τις ισραηλινές αρχές. Άδεια, η οποία διδόταν μόνο σε στρατιωτικούς κι ανθρωπιστικές αποστολές.

Ο Αζμί παίρνει την άδεια. Συναντά το χάος. Δουλεύει ήλιο με... ήλιο, το σπίτι δεν τον βλέπει. Δίνει μορφή, σε μία ανύπαρκτη μέχρι τότε ομάδα. Κανείς δεν θα ξεχάσει τις πρώτες κλήσεις. Μία ομάδα αποτελούμενη από ανθρώπους / αθλητές εξαθλιωμένους που φορούσαν μόνο μία μπλούζα άσπρου χρώματος (όχι ίδια για τον καθέναν) και τρύπια παπούτσια.

Τους ρώτησε, τί συνέβη. Του απάντησαν με αφοπλιστική ειλικρίνεια: "Δεν έχουμε άλλα". Την επόμενη ημέρα πήρε το αυτοκίνητό του και ταξίδεψε 30 χιλιόμετρα μακριά από τη Ναζαρέτ, στο Σακχνίν.

Αγοράζει ρούχα, παπούτσια, εξοπλισμό. Όλα, με χρήμα ισραηλινό. Παίρνει μέρος στους Παναραβικούς αγώνες του 1999. Κερδίζει με 1-0 το Ντουμπάι. Ο τίτλος στης εφημερίδες; "Οι πρόσφυγες κερδίζουν τους εκατομμυριούχους". Αποκλείεται, από την Ιορδανία.

Η ομάδα δεν "τραβά", αλλά το μυαλό του "στροφάρει" γρήγορα. Παίρνει το αεροπλάνο από το Τελ Αβίβ και φθάνει στο Σαντιάγκο της Χιλής. Εκεί υπάρχει μία ομάδα. Η Παλεστίνο. Ιδρύθηκε από οικογένειες Παλαιστίνιων μεταναστών.

Πείθει παίκτες που έχουν παλαιστινιακή καταγωγή και που δεν έχουν καμία πιθανότητα να αγωνιστούν με τη "ρόχα". Ερνάν Κατάλδο, Φρανσίσκο Αλτούρα, Μπρούνο Ρόχας, Λέο Σαμόρα, αποδέχονται.

Παίρνουν την πτήση από το Σαντιάγκο, και πετούν για Ντόχα, Αμάν, Δαμασκό. Πόλεις που "φιλοξενούσαν" τα εντός έδρας ματς, της εθνικής Παλαιστίνης.

Συμμετέχει στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2002, αποκλείει Μαλαισία και Χονγκ- Κονγκ, αλλά δεν μπορεί να προσπεράσει το εμπόδιο του Κατάρ. Εκεί, παραιτείται.

Το 2005, τον καλούν ξανά. Κι αποδέχεται, ξανά. "Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι ομοσπονδιακός τεχνικός. Είναι κάτι παραπάνω από δουλειά, είναι υπηρεσία στη χώρα", είπε χαρακτηριστικά.

Το 2007, ο Νασάρ "φεύγει" από τη ζωή. Περήφανος ότι ήταν ο μόνος πολίτης, ο οποίος περνούσε τα σύνορα χωρίς να έχει πρόβλημα. Ότι είχε ισραηλινό διαβατήριο, μεγαλωμένος σε αραβικό περιβάλλον, χριστιανός στη θρησκευτική πεποίθηση, παντρεμένος με τη Ρούθι, εβραία από χριστιανό πατέρα. Που έβαλε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να καθίσουν σ' ένα τραπέζι να μιλήσουν.

Η Παλαιστίνη έπαιξε για πρώτη φορά στο έδαφός της, το 2008. Ο ίδιος έχει "φυγει", αλλά είχε δικαιωθεί...