ΣΤΗΛΕΣ

Like "No1" father, like "No1" son

Like "No1" father, like "No1" son

Πατέρας ή γιος; Γιος ή πατέρας; Όποιος κι αν κερδίζει την... οικογενειακή μονομαχία, το μόνο βέβαιο είναι πως δίνει αφορμές για πολλά χαμόγελα στον ηττημένο (οξύμωρο). Το Sport24.gr ανατρέχει στις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου το No1 σε μια οικογένεια έγινε θέμα... συζήτησης ανάμεσα στους άνδρες αυτής!

Έχετε σκεφτεί αν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν πατέρα από το να βλέπει τον γιο του να πετυχαίνει τους στόχους και τα όνειρά του; Ενδεχομένως αυτό να είναι το υπέρτατο συναίσθημα χαράς και ικανοποίησης για κάποιον, ειδικά αν ο... κανακάρης του έχει βάλει κατά νου να βαδίσει στα χνάρια του, με σκοπό όμως να κάνει το κάτι παραπάνω. Να γράψει τη δική του ιστορία και να ξεπεράσει τον... μύθο του. Αλήθεια, αυτό δεν είναι το ιδανικό σενάριο; Ο μαθητής (βλ. γιος) να ξεπεράσει τον δάσκαλο (βλ. πατέρα);

Στον αθλητισμό, και δη σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, έχουμε δει ουκ ολίγες τέτοιες περιπτώσεις. Όταν ο διάδοχος του οικογενειακού θρόνου, δηλαδή, γίνεται εξίσου σπουδαίος με τον προκάτοχο -ου μην και ακόμη σπουδαιότερος. Αυτό θα πει... να πέσει το μήλο κάτω από τη μηλιά.

Το Sport24.gr συγκέντρωσε επτά (7) περιπτώσεις από όλο τον κόσμο, όπου το... μήλο συναγωνίστηκε τη μηλιά, καταφέρνοντας σε κάποιες περιπτώσεις να την ξεπεράσει. Άφησε παράλληλα ένα ερωτηματικό για την όγδοη (περίπτωση). Η ουσία είναι πως ο #1 αθλητής μπορεί να είναι ταυτόχρονα και #1 μπαμπάς . Διπλή κορυφή!

Μίτσελ Ουίγκινς - Άντριου Ουίγκινς

Like "No1" father, like "No1" son

Για χάρη του "Air" είπαν αντίο στο επί σειράς ετών βασικό τους "δυάρι", το οποίο είχε 12.4 πόντους τη χρονιά που φόρεσε τη φανέλα των "Ταύρων", πριν μετακομίσει στους Χιούστον Ρόκετς. Ε, με τα πολλά έφυγε από τις ΗΠΑ, για να βρει την υγειά του (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στα μέρη μας. Φόρεσε τη φανέλα του Μίλωνα (1993-'94), του Σπόρτιγκ (1995-'96) και του Πανιωνίου (1996-'97), κερδίζοντας επάξια τον τίτλο ενός εκ των κορυφαίων σκόρερ εκείνης της περιόδου στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Στη διάρκεια της παρουσίας του στο Σπόρτιγκ πέτυχε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Απέκτησε τον Άντριου, ο οποίος έμαθε να ζει μέσα στα γήπεδα. Για αρχή τον έπαιρνε μαζί του στο κλειστό των Πατησίων, ακολούθως σε εκείνο της Νέας Σμύρνης. Ε, δεν ήθελε και πολύ. Ο Άντριου Ουίγκινς πήρε από νωρίς... μυρωδιά από πορτοκαλί μπάλα, βάζοντας κατά νου να ακολουθήσει τον δρόμο που είχε χαράξει ο πατέρας του. Μόνο που αυτός έμελλε να κάνει πολύ πιο προσεκτικά βήματα. Αφού διαφημίστηκε απ' άκρη σ' άκρη στις ΗΠΑ ως το επόμενο "παιδί - θαύμα" του ΝΒΑ, έκανε την εμφάνισή του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη.

Εντάξει, μπορεί οι Κλίβελαντ Καβαλίερς να τον ξεφορτώθηκαν πολύ γρήγορα για χάρη του Κέβιν Λαβ, αλλά αυτό μόνο κακό δεν έκανε στον ίδιο. Το κάθε άλλο. Η μετακόμισή του στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς αποδείχθηκε ευεργετική, με αποτέλεσμα πέρσι να μετρήσει 20.7 πόντους, 3.6 ριμπάουντ και 2 ασίστ κατά μέσο όρο, αριθμούς που δεν θα μπορούσε να προσεγγίσει εφόσον ήταν υποχρεωμένος να ζει και να αγωνίζεται στη σκιά του ΛεΜπρον Τζέιμς. Τι θέλει να κάνει; Ρητορική η ερώτηση. Η κατάκτηση ενός δαχτυλιδιού του ΝΒΑ είναι στα "προσεχώς", όπως επίσης η παρουσία του του στην κουβέντα για τον καλύτερο παίκτη της εποχής του. Εν ευθέτω χρόνο μπορεί να καταφέρει και τα δύο.

Πέτερ Σμάιχελ - Κάσπερ Σμάιχελ

Like "No1" father, like "No1" son
© ACTION IMAGES

Σταδιακά όμως, τον τελευταίο χρόνο, μπόρεσε να φτάσει σε ανάλογο επίπεδο. Δεν ξέρουμε αν η δυσκολία του επιτεύγματος που έκανε πέρσι με την Λέστερ, όταν κατέκτησε την Premier League μπορεί να συγκριθεί με κάποια από τις προαναφερθείσες επιτυχίες. Σίγουρα όμως μπορεί να τον κατατάξει πολύ ψηλά και "γεννήσει" τις αναπόφευκτες συγκρίσεις ανάμεσα σε πατέρα και γιο.

Ο Κάσπερ Σμάιχελ, που παιδάκι όντας ακόμη έβλεπε τον Πίτερ να "σηκώνει" το Champions League στη Βαρκελώνη το 1999, έγινε αίφνης ένας από τους πλέον αξιόπιστους τερματοφύλακες της Ευρώπης. Με εντυπωσιακά αντανακλαστικά σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ταυτόχρονα με τη δέουσα ηρεμία/ψυχραιμία κάθε φορά που έβαζε τα γάντια του και έπαιρνε θέση κάτω από τα δοκάρια.

Κι όπως φαίνεται, δεν θέλει να μείνει στην κατάκτηση της Premier League με τις "αλεπούδες". Βάζει σταδιακά στόχο να πάει όσο πιο μακριά μπορεί στο φετινό Champions League, με μια ομάδα που ούτως ή άλλως δεν έχει τη δυναμική της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Άρα κάθε τι μικρό -για ομάδες αυτού του βεληνεκούς- για εκείνον και τη Λέστερ μπορεί να μοιάζει με άθλο. Όπως ακριβώς συνέβη όταν η ομάδα του Κλαούντιο Ρανιέρι έκοψε πρώτη το νήμα του περσινού πρωταθλήματος.

Αλήθεια, δεν είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως η ομάδα το τέρμα της οποίας υπερασπίζεται ο Κάσπερ Σμάιχελ είναι μόλις η δεύτερη πρωτοεμφανιζόμενη (μετά τη Μάλαγα) που κάνει το 2/2 στους ομίλους του Champions League; Κάπως έτσι, ο Πίτερ Σμάιχελ δεν ήταν απλά ένας ακόμη τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ήταν πάνω απ όλα ο #1 μπαμπάς για τον Κάσπερ . Ο άνθρωπος πίσω από κάθε επιτυχία...

Τσέζαρε Μαλντίνι - Πάολο Μαλντίνι

Like "No1" father, like "No1" son

Ο Τσέζαρε πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ποδοσφαιρικής του καριέρας (από το 1954 έως το 1966) στην ομάδα του ιταλικού βορρά. Ο Πάολο βέβαια το παράκανε. Βλέπετε, δεν φόρεσε άλλη φανέλα -πλην της εθνικής του ομάδας- σε μια διαδρομή που κράτησε δύο δεκαετίες και κάτι. Από το 1985 έως το 2009 έμεινε στους αγωνιστικούς χώρους, κατακτώντας σχεδόν ό,τι υπήρχε.

Κάπως έτσι κατάφερε να ξεπεράσει τον θρύλο του πατέρα του. Αφενός έδειξε αγωνιστική συνέπεια, σοβαρότητα και διάθεση να αφήσει τις κουβέντες για το που μπορεί να φτάσει να μην τον επηρεάσουν. Γι αυτό, ο Πάολο Μαλντίνι έμεινε στο μυαλό όλων ως ο απόλυτος τζέντλεμαν των γηπέδων. Ουδέποτε παρεκτράπηκε, ουδέποτε έδωσε δικαιώματα για ψιθύρους γύρω από την προσωπική και αθλητική του ζωή. Πάντοτε "εκεί", παρών για την αγαπημένη του ομάδα, με την οποία κατέκτησε πέντε φορές (!) το Champions League.

Το ότι αμφότεροι αγωνίστηκαν στην ίδια θέση (σέντερ μπακ) είναι μια λεπτομέρεια την οποία δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, αφού έμοιαζε προκαθορισμένη η πορεία του Πάολο, ενόσω έβλεπα τον Τσέζαρε να βρίσκεται στο επίκεντρο της ποδοσφαιρικής προσοχής στην Ιταλία. Όσο για το highlight των δύο ανδρών; Οι στιγμές που ο πατέρας προπονούσε τον γιο του, τόσο στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της "σκουάντρα ατζούρα" όσο και στη Μίλαν. Τι καλύτερο από αυτό;

Νάντο Τζεντίλε - Αλεσάντρο Τζεντίλε

Like "No1" father, like "No1" son
CIAMILLO

Ο πάτερ φαμίλιας της οικογένειας των Τζεντίλε, ο Νάντο, φρόντισε να κάνει γνωστό το όνομα σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Από τότε που σημείωσε μόλις (sic) 34 πόντους με τα χρώματα της Καζέρτα, στον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα, απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η ομάδα του ηττήθηκε (με 117-113) επειδή στην απέναντι πλευρά υπήρχε κάποιος ονόματι... Ντράζεν Πέτροβιτς, που εκείνο το βράδυ σημείωσε 62 πόντους (παρεμπιπτόντως, ο αγώνας έγινε στο ΣΕΦ).

Η καριέρα του συνδυάστηκε άμεσα με την Ελλάδα, από τη στιγμή που φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού για μια τριετία (1998-'01) κατακτώντας την Euroleague το 2000 στη Θεσσαλονίκη. Κατά την παρουσία του στο "τριφύλλι" πολύ θυμούνται έναν πιτσιρικά να μπαινοβγαίνει στα "πράσινα" αποδυτήρια. Ενδεχομένως κι αυτό να έπαιξε τον ρόλο του προκειμένου ο Αλεσάντρο να ακολουθήσει τον δρόμο του Νάντο.

Μπορεί να είναι μόλις 24 ετών, αλλά έχει καταφέρει να κάνει πολλούς (τους περισσότερους) να τον τοποθετούν στην πρώτη θέση της οικογενειακής μπασκετικής ιεραρχίας. Ας όψονται τα πλούσια επιθετικά του προσόντα, τα ηγετικά χαρακτηριστικά που διαθέτει (σε μεγαλύτερο βαθμό από τον πατέρα του), αλλά και το ενδιαφέρον από το ΝΒΑ. Βλέπετε, ο πατέρας του ουδέποτε έφτασε κοντά στη μετακόμιση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έκανε μεγάλη καριέρα στην ευρωπαϊκή επικράτεια, αλλά μέχρις εκεί.

Ο Αλεσάντρο Τζεντίλε τοποθετεί το μέλλον του κάπου στις ΗΠΑ, με τους Χιούστον Ρόκετς να έχουν -αυτή τη στιγμή- τα δικαιώματά του, αλλά να μη τον καλούν το φετινό καλοκαίρι κοντά τους. Ενδεχομένως αυτό να γίνει σε ένα χρόνο. Ποιος ξέρει; Η ουσία είναι πως κατάφερε να διατηρήσει το όνομα των Τζεντίλε (πολύ) ψηλά και -γιατί όχι;- να λογίζεται ως το... εξελιγμένο μοντέλο της οικογενείας, μια βελτιωμένη έκδοση του πατέρα του.

Το COSMOTE One, αυτόν τον μπαμπά, τον επιβραβεύει προσφέροντάς του όλα όσα χρειάζεται για να είναι δίπλα στην οικογένειά του. Να είναι #1 μπαμπάς .

Ντελ Κάρι - Στίφεν Κάρι

Like "No1" father, like "No1" son

Αφού κατέκτησε το πρώτο του δαχτυλίδι το 2015, ακολούθως "έσπασε" τα κοντέρ στα τρίποντα, έχοντας 402 εύστοχες προσπάθειες πίσω από τα 7μ25. Μη νομίζετε, πολλές εξ αυτών έγιναν αρκετά πίσω από τη γραμμή των τριών πόντων. Ακόμη κι έτσι πάντως ήταν εντυπωσιακά εύστοχος, ολοκληρώνοντας την περσινή αγωνιστική περίοδο με 45.4% στα τρίποντα. Μαζί είχε 30.1 πόντους, 5.4 ριμπάουντ, 6.7 ασίστ και 2.1 κλεψίματα ανά παιχνίδι.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι δικαίως θεωρείται πως έχει αφήσει αρκετά πίσω τον πατέρα του, Ντελ, παρότι κι αυτός με τη σειρά του έκανε σπουδαία πράγματα στο ΝΒΑ. Δεν είναι μόνο η δεκαεξαετής παρουσία του στο κορυφαίο επίπεδο, όσο οι αριθμοί του. Δεν είναι άλλωστε λίγο πράγμα να τελειώνεις μια τόσο μεγάλη θητεία με 11.7 πόντους, 2.4 ριμπάουντ και 1.8 ασίστ κατά μέσο όρο. Συν του ότι κατάφερε σε αυτό το διάστημα να κερδίσει τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ στην ιστορία της Σάρλοτ.

Όπως και να έχει όμως, κάμποσα χρόνια αργότερα έμελλε να δει τον έναν εκ των δυο γιων του να τον αφήνει αρκετά πίσω και να μεγεθύνει σε εντυπωσιακό βαθμό την υστεροφημία των... Κάρι.

Μάικαλ Τόμσον - Κλέι Τόμσον

Like "No1" father, like "No1" son

Κι εκείνος φρόντισε να τους δικαιώσει (με το παραπάνω!) με τη γενικότερη παρουσία του στο ΝΒΑ. Αφού έπαιξε για λογαριασμό τους για μια δεκαετία, ακολούθως μετακόμισε, για να βρει την... υγειά του στους Λος Άντζελες Λέικερς. Στην "πόλη των αγγέλων" προσέθεσε στη συλλογή του το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Εις διπλού. Το 1987 και το 1988. Ενόσω δηλαδή ο Κλέι Τόμσον δεν υπήρχε... στον ορίζοντα, αφού γεννήθηκε το 1990.

Μπορεί να μην είδε τον πατέρα του να θριαμβεύει στο ΝΒΑ (εν αντιθέσει δηλαδή με τον Στίφεν Κάρι), αλλά αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα στην εξέλιξή του. Είπαμε άλλωστε: πήρε εξαιρετικά μπασκετικά γονίδια. Κι από εκεί έφτασε στην κορυφή του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου, το 2015. Παρά κάτι τρεις δεκαετίες μετά τον πατέρα του, δηλαδή. Όχι κι άσχημα. Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος ότι οι μέσοι όροι του παραμένουν εντυπωσιακοί, αφού πέρσι -για παράδειγμα- μέτρησε 22.1 πόντους, 3.8 ριμπάουντ και 2.1 ασίστ ανά παιχνίδι, με το ποσοστό του στα τρίποντα να φτάνει στο 42.5%.

Εξακολουθείτε να έχετε απορίες σχετικά με το πως ο Κλέι Τόμσον κατάφερε να φτάσει τόσο γρήγορα σε αυτό το σημείο; Η απάντηση, για όσους δεν πείστηκαν, βρίσκεται στο... DNA. Να ναι καλά ο πατέρας του. Γι αυτό λοιπόν να έχετε κατά νου ότι ο Μάικαλ Τόμσον δεν ήταν απλά το Νο1 του Draft, κυρίως ήταν #1 μπαμπάς για τον Κλέι . Από κάθε άποψη.

Άρτσι Μάνινγκ - Πέιτον Μάνινγκ

Like "No1" father, like "No1" son

Βλέπετε, ο Πέιτον Μάνινγκ δεν είναι απλά ένας quarterback το όνομα του οποίου έχει μπει εδώ και καιρό στη συζήτηση για τον κορυφαίο στην ιστορία του NFL, είναι κι αυτός που κατάφερε να απογειώσει το όνομα και την υστεροφημία της οικογένειας. Ο μικρότερος αδερφός του, Έλι, κάνει επίσης πολύ σπουδαία καριέρα, αλλά σαν τον Πέιτον δεν έχει!

Άρβιντας Σαμπόνις - Ντομάντας Σαμπόνις

Like "No1" father, like "No1" son

Από την Ουνικάχα Μάλαγα στο Gonzaga, κι από εκεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ. Ο Ντομάντας Σαμπόνις ξέρει πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, αλλά έχει δείξει τη διάθεση (και το ταλέντο) να το παλέψει. Οπότε, σε αυτή την περίπτωση κρατήστε μια πισινή. Παραφράζοντας λοιπόν το γνωστό ρητό, θα σας πούμε πως δεν πρέπει ποτέ να... υποτιμάτε την καρδιά του μπαμπά !

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ