Είναι μεγάλη αλήθεια πως ο περισσότερος κόσμος, φίλαθλος και μη, δεν τρέφει και τα καλύτερα δυνατά συναισθήματα για το επάγγελμα του διαιτητή. Τουναντίον μάλιστα, ο άνθρωπος με τα μαύρα (ή με τα κίτρινα, τα κόκκινα, τα γκρι και όποιο άλλο χρώμα έχουμε δει με το πέρασμα των χρόνων να φορούν οι άρχοντες των αγώνων) θεωρείται ως "ο εχθρός που έχει διατεταγμένη υπηρεσία να βλάψει τη δική μου ομάδα" ή "ο άνθρωπος που δεν μπόρεσε να κάνει κάποια καριέρα ως αθλητής και συμβιβάστηκε με το να γίνει ένας μέτριος διαιτητής".

Λογικά τέτοιοι διαιτητές υπάρχουν πάρα πολλοί στον κόσμο, όμως δεν είναι οι μόνοι. Υπάρχουν και οι λεγόμενοι respectable referees, αυτοί δηλαδή που με την πορεία τους μέσα στο χρόνο έχουν κερδίσει το σεβασμό, την αναγνώριση και την εκτίμηση του κόσμου: μία αναγνώριση που αποτελεί το καλύτερο παράσημο και την πιο σημαντική βράβευση που θα μπορούσε να γίνει προς τιμήν τους.

Αυτό το είδος των διαιτητών είναι βέβαια σπάνιο και δεν έχει πολλά "μέλη", ωστόσο εάν προσπαθούσαμε να επιλέξουμε τον "αρχηγό" αυτού του ξεχωριστού είδους, τον διαιτητή εκείνο δηλαδή που θα περίκλειε όλα τα χαρακτηριστικά του καλού και ακριβοδίκαιου ρέφερι τότε η πρώτη εικόνα που θα μας ερχόταν στο μυαλό θα ήταν αυτή του Πιερλουίτζι Κολίνα.

Όχι μόνο γιατί κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στα γήπεδα έδωσε ελάχιστα δικαιώματα, όχι μόνο γιατί έφτασε να σφυρίξει σε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά γεγονότα αλλά και επειδή ο Μπολονέζος ρέφερι συνέθετε μία προσωπικότητα, μία οντότητα που δύσκολα μπορούσες να συναντήσεις σε άλλον συνάδελφό του.

Ήταν ο διαιτητής σταρ αλλά με την καλή έννοια: δεν επεδίωκε με πονηρούς τρόπους να αφαιρέσει ή να κλέψει ολοκληρωτικά τα φώτα από τους αθλητές με τις αποφάσεις του μέσα στο 90λεπτο αλλά ήταν εκείνος που τους συμπλήρωνε αρμονικά.

Ήξερε πως να μεταχειρίζεται τους ποδοσφαιριστές, πώς να τους διαχειρίζεται σωστά, πώς να κερδίζει το σεβασμό τους, πώς να αποπνέει εμπιστοσύνη στους πρωταγωνιστές εντός αγωνιστικού χώρου αλλά και στους θεατές στις εξέδρες.

Ο Πιερλουίτζι Κολίνα είχε έμφυτο το ταλέντο για να γίνει διαιτητής, κάτι που άλλωστε μαρτυράει το γεγονός ότι ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, αλλά παράλληλα είχε αποκτήσει μία εξαιρετική μόρφωση (μιλούσε επίσης αγγλικά, ισπανικά και λίγο γαλλικά) που τον έκανε μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Και φυσικά είχε και ένα τρομερό προτέρημα έναντι άλλων, εξίσου ικανών, συναδέλφων του. Ήταν αναγνωρίσιμος, γεγονός που θεωρείται άθλος για το συγκεκριμένο επάγγελμα. Θέλετε λόγω του χαρακτηριστικού καραφλού κεφαλιού του (αποτέλεσμα μίας σοβαρής μορφής αλωπεκίας που προκάλεσε την μόνιμη απώλεια όλων των μαλλιών στο πρόσωπό του); Θέλετε λόγω του τρομερού βλέμματος με τα γουρλωμένα μάτια που "έκοβε τα πόδια" στους παίκτες (όσους είχαν διάθεση να αμφισβητήσουν κάποια απόφασή του); Θέλετε λόγω του μοναδικού χαμογέλου που ήξερε να επιστρατεύει την κατάλληλη στιγμή;

Ο Ιταλός είχε τον τρόπο του να κάνει τα πάντα να λειτουργούν ρολόι και ταυτόχρονα να καταφέρνει κάτι που θεωρητικά ακούγεται αδύνατο: να υπάρχουν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού άσχημες κριτικές για αυτόν από το (πάντα αυστηρό και αμείλικτο με τους διαιτητές) φίλαθλο κοινό. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο και συνάμα δυσκολότερο στοίχημα που μπορεί να κερδίσει ένας διαιτητής στη διάρκεια της καριέρας του...

Πώς όμως έφτασε ο 55χρονος σήμερα (γεννημένος στις 13 Φεβρουαρίου 1960) Πιερλουίτζι Κολίνα να ανέβει τόσο ψηλά, να σφυρίξει σε τόσο σημαντικούς τελικούς, να αναδειχτεί για έξι συνεχόμενες χρονιές (από το 1998 ως το 2003) κορυφαίος διαιτητής της FIFA αλλά και να θεωρείται ακόμα και σήμερα ως ο πιο χαρισματικός που έχει εμφανιστεί στη διεθνή διαιτητική σκηνή εδώ και 30 χρόνια;

Ο Πιερλουίτζι Κολίνα γεννήθηκε στη Μπολόνια και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της πόλης του, αποφοιτώντας μάλιστα με καλό βαθμό από το τμήμα Οικονομικών το 1984. Κατά τη διάρκεια των εφηβικών του χρόνων έπαιζε σαν κεντρικός αμυντικός για την ομάδα της περιοχής του όμως το 1977 κάποιοι φίλοι του πρότειναν να πάρει μέρος σε μαθήματα διαιτησίας και εκεί ανακάλυψε πως είχε μία ξεχωριστή κλίση σε αυτό το επάγγελμα. Μέσα σε τρία χρονιά είχε φτάσει στο σημείο να διευθύνει σημαντικά παιχνίδια τοπικών ερασιτεχνικών κατηγοριών ενώ παράλληλα υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία.

Στην ηλικία των 28 χρόνων έκανε το πρώτο μεγάλο άλμα καθώς μετακινήθηκε στην εθνική τρίτη κατηγορία και σφύριζε πλέον αγώνες για την Serie C1 και την Serie C2. Ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του πριν από λίγα χρόνια σε εκείνη τη θέση, πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο ίδιος ήταν φανατικός φίλος του μπάσκετ και όχι του ποδοσφαίρου, με την ομάδα της καρδιάς του από τα παιδικά του χρόνια να είναι η ιστορική Φορτιτούντο Μπολόνια!

Ίσως πάντως αυτό το γεγονός να του έκανε και καλό, επειδή ο ίδιος δεν συνδέθηκε συναισθηματικά με καμία ποδοσφαιρική ομάδα, ούτε βρέθηκε κάποιος όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν να τον κατηγορήσει για μεροληψία και εύνοια προς κάποια συγκεκριμένη κατευθύνση...

Η διαδρομή του στα γήπεδα της τρίτης κατηγορίας δεν κράτησε για πολύ: για την ακρίβεια τρία χρόνια αφού στη συνέχεια πήρε το πολύ ιδιαίτερο χρίσμα που τον έκανε διαιτητή αγώνων της Serie B αλλά και της μεγάλης επαγγελματικής κατηγορίας. Ήταν ένας διαιτητής-φαινόμενο και αυτό το έβλεπαν όλο και πιο πολλοί με την πάροδο των χρόνων.

Το εντυπωσιακό είναι πως αφότου πέρασε την ηλικία των 30 και άρχισε να διευθύνει αγώνες της Serie A έχασε οριστικά όλα του τα μαλλιά λόγω αλωπεκίας, με τα παρατσούκλια να έρχονται το ένα μετά το άλλο: από "Κότζακ" και "E.T. ο εξωγήινος" μέχρι... "Νοσφεράτου"!

Για τον ίδιο πάντως, τα παιχνίδια που τον έκαναν να ωριμάσει διαιτητικά και να χτίσει την προσωπικότητά του δεν ήταν αυτά στην μεγάλη κατηγορία μαζί με τους ποδοσφαιρικούς μύθους του Campionato, αλλά εκείνα που σφύριξε στα χρόνια της ενηλικίωσής του.

"Η εμπειρία που είχα ως διαιτητής όταν ξεκίνησα στα 17 μου χρόνια με βοήθησε στη ζωή μου. Τα πάντα στη ζωή έχουν να κάνουν με αποφάσεις. Δεν ήταν εύκολο για ένα νέο παιδί να παίρνει αποφάσεις, όχι μόνο για κάτι που είχε σχέση με αυτόν αλλά που είχε σχέση με κάποιον άλλο, και ειδικά για άτομα μεγαλύτερα από τον ίδιο.

Όταν διαιτήτευα αγώνες εκείνη την εποχή, οι ποδοσφαιριστές ήταν μεγαλύτεροι στην ηλικία από μένα. Οπότε το να μαθαίνω να παίρνω αποφάσεις εκείνη την εποχή με βοήθησε επειδή το να παίρνω αποφάσεις έγινε κομμάτι της ζωής μου. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή".

Το 1995, αφού σφύριξε πρώτα 43 ματς της Serie A, έγινε διεθνής διαιτητής FIFA και το καλοκαίρι του 1996 βρέθηκε στο πρώτο του μεγάλο ποδοσφαιρικό τουρνουά. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα του 1996, με τον Ιταλό να σφυρίζει σε πέντε ματς, συμπεριλαμβανομένου και του τελικού της διοργάνωσης μεταξύ της Νιγηρίας και της Αργεντινής που βρήκε νικητές τους "σούπερ αετούς" με σκορ 3-2 (το νικητήριο γκολ στο 90' ο Εμανουέλ Αμουνίκε).

Αυτή ήταν πάντως μόνο η αρχή για τον Μπολονέζο διαιτητή, ο οποίος τρία χρόνια αργότερα είχε τη μεγάλη τιμή αλλά και την απίστευτη τύχη να σφυρίξει σε ένα ματς που θα το θυμούνται όλοι οι φίλοι της ασπρόμαυρης στρογγυλής θεάς "εις τους αιώνας των αιώνων" λόγω της συγκλονιστικής του εξέλιξης στο φινάλε.

Τελικός Champions League 1999 μεταξύ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπάγερν στο επιβλητικό "Camp Nou" της Βαρκελώνης και το ρολόι σημάδευε το 90ο λεπτό, με τη Μπάγερν να κρατάει σφιχτά στα χέρια της το προβάδισμα από το γκολ του Μάριο Μπάσλερ στο 6ο λεπτό και τον Κολίνα να υποδεικνύει τρία λεπτά καθυστερήσεων.

Τελικά αυτά τα τρία λεπτά που έδωσε ο Ιταλός αποδείχτηκαν μία... αιωνιότητα και για τις δύο ομάδες! Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέτυχε δύο γκολ, στο 91' με τον Σέριγχαμ και στο 93' με τον Σόλσκιερ (αμφότεροι ήταν αλλαγές του Φέργκιουσον) και κατέκτησε το πιο ανέλπιστο τρόπαιο της μεγάλης ιστορίας της (έτσι όπως είχε εξελιχτεί το ματς), ενώ την ίδια ώρα οι παίκτες της Μπάγερν είχαν πέσει όλοι στο καναβάτσο λες και τους είχε δείρει ο πιο δυνατός πυγμάχος στον κόσμο...

Για τον Πιερλουίτζι Κολίνα τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το ματς για τον ίδιο: "Ήταν μία σκληρή σκηνή με τους πρωταγωνιστές τους παίκτες της Μπάγερν επειδή κατά τη διάρκεια των 90 λεπτών η Μπάγερν ήταν χωρίς αμφιβολία η καλύτερη ομάδα και δικαιούτο 100% να έχει πάρει το ματς. Και ξαφνικά, δύο λεπτά, δύο γκολ. Εκείνη τη στιγμή ήταν πεπεισμένοι πως είχαν πάρει τη νίκη αλλά ξαφνικά έχασαν το τρόπαιο.

Υπήρχαν δύο διαφορετικές στιγμές σε αυτό τον αγώνα. Η μία όπου μία ομάδα παικτών που ήταν πεπεισμένη πως θα κερδίσει, δεν το έκανε, και η άλλη όπου ένα γκρουπ παικτών που δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι θα νικούσαν, ξαφνικά βρέθηκαν να γιορτάζουν. Ήταν κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ", εξομολογείται αναφορικά με το αλησμόνητο εκείνο ματς ο Κολίνα και συμπληρώνει:

"Δεν υπάρχουν λόγια. Αυτό που αισθάνθηκα αμέσως ήταν πως έπρεπε να βοηθήσω μερικούς παίκτες της Μπάγερν να σηκωθούν επειδή υπήρχαν ακόμα 20 δευτερόλεπτα παιχνιδιού. Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τη φυσική δύναμή μου και να σηκώσω αυτούς τους παίκτες για να συνεχίσουν.

Αυτές είναι στιγμές που καταδεικνύουν πραγματικά πόσο παθιάζονται οι ποδοσφαιριστές με αυτό που κάνουν. Επιπλέον το ματς αυτό θα μου μείνει αξέχαστο και για την αντίδραση των οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά το δεύτερο γκολ της ομάδας τους.

Έκαναν έναν εκπληκτικό θόρυβο, σαν τον βρυχηθμό ενός λιονταριού. Το κοντράστ των συναισθημάτων της χαράς και της λύπης είναι πράγματα που δεν μπορώ να ξεχάσω από εκείνο το ματς, καθώς επίσης και τα θλιμμένα μάτια του Λόταρ Ματέους όταν κοίταξε το τρόπαιο..."

Μετά την απίστευτη εμπειρία της συμμετοχής σε τελικό ολυμπιακού ποδοσφαιρικού τουρνουά και Champions League, ο Κολίνα ήταν έτοιμος να κατακτήσει μία ακόμα κορυφή το 2002 καθώς επιλέχτηκε για να σφυρίξει τον "τελικό των τελικών". Βραζιλία και Γερμανία αναμετρήθηκαν στον τελικό του Μουντιάλ της Άπω Ανατολης (ήταν η πρώτη και μοναδική μέχρι και σήμερα φορά που οι δύο αυτές εθνικές ομάδες συγκρούονταν σε τελικό) και ο Ιταλός ρέφερι ήταν πάλι εκεί σε ένα γεγονός "to be remembered".

Την παραμονή του τελικού μάλιστα κατηγορήθηκε από τον Όλιβερ Καν, όχι όμως για τα σφυρίγματά του αλλά για το γεγονός ότι με αυτόν για άρχοντα του αγώνα είχε ζήσει δύο από τις πιο σκληρές βραδιές της ζωής του...

"Ο Κολίνα είναι παγκόσμιας κλάσης ρέφερι, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, όμως δεν μου φέρνει τύχη!", είχε ισχυριστεί ο αρχηγός της εθνικής Γερμανίας (που είχε πάρει από το χεράκι τα "πάντσερ" και με αρκετές εκπληκτικές επεμβάσεις του στα νοκ-άουτ ματς τους είχε οδηγήσει ένα βήμα πριν την κούπα) καθώς τριβέλιζε το μυαλό του όχι μόνο ο εφιάλτης της Βαρκελώνης με τη Μπάγερν Μονάχου με τα δύο γκολ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα... χασομέρια αλλά και η συντριβή με 5-1 της Γερμανίας μέσα στο Μόναχο το 2001, από την "παραδοσιακή εχθρό" Αγγλία (χατ-τρικ εκείνο το βράδυ ο Μάικλ Όουεν), σε ματς για τα προκριματικά του Μουντιάλ!

Το ειρωνικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι πως ο Πιερλουίτζι Κολίνα παρέδωσε ρεσιτάλ διαιτησίας στον τελικό της Γιοκοχάμα και ταυτόχρονα "τρίτωσε το κακό" για τον Καν. Η Βραζιλία πήρε το τρόπαιο με τα δύο γκολ του (κορυφαίου σκόρερ του τουρνουά) Ρονάλντο ενώ ο Γερμανός κίπερ είχε σημαντικό μερίδιο ευθύνης στο πρώτο γκολ της "Σελεσάο" όταν η μπάλα του έφυγε μέσα από τα χέρια σε μακρινό σουτ του Ριβάλντο...

Το πόσο καταρτισμένος ήταν αλλά και το πόσο παθιασμένος με τη δουλειά του ήταν, μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο Άγγλος συνάδελφός του Γκρέιαμ Πολ, ο οποίος έχει αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο προετοίμασε τη διαιτητική τετράδα ο Κολίνα πριν το ματς της Ιαπωνίας με την Τουρκία σε εκείνη τη διοργάνωση.

"Ήμουν τέταρτος διαιτητής στο ματς και ο Κολίνα πρώτος. Ο Κολίνα στεκόταν μπροστά στους δύο βοηθούς του και σε εμένα και μας κατηύθυνε όσον αφορά στις δύο ομάδες.

Έγραφε τις δύο ενδεκάδες πάνω σε πίνακα, μας έλεγε πώς θα παίξουν, ποιοί ήταν οξύθυμοι χαρακτήρες, πού ήταν πιθανό να πάρει έκρηξη το ματς, τί θα έπρεπε να περιμένει ο κάθε βοηθός του στο κομμάτι γηπέδου που είχε την ευθύνη του.

Κάλυπτε τα πάντα. Ήταν κάτι το εκπληκτικό. Ήταν προετοιμασία σε ύψιστο βαθμό. Και το πιο εντυπωσιακό ήταν πως δεν ήταν ποτέ λάθος στις εκτιμήσεις του".

Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το Μάιο του 2004, ο Κολίνα δέχτηκε μία ακόμα τιμή καθώς σφύριξε τον τελικό του Κυπέλλου UEFA μεταξύ της Βαλένθια και της Μαρσέιγ που έλαβε χώρα στο "Ullevi" του Γκέτεμποργκ (2-0 οι Βαλενθιάνοι στο τελευταίο ματς του Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο τους πριν μετακομίσει στη Λίβερπουλ) ενώ το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου πήρε μέρος στο τελευταίο μεγάλο διεθνές τουρνουά της καριέρας του: στο Euro 2004.

Σε αυτό σφύριξε σε τρία ματς και αν ο Καν τον κατηγόρησε πριν μερικά χρόνια πως του έφερνε ατυχία, τότε η εθνική Ελλάδας θα έπρεπε να απονείμει πλακέτα στον γείτονά μας καθώς ήταν ο διαιτητής σε δύο σπουδαίες νίκες που πέτυχε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο δρόμο προς το βαρύτιμο τρόπαιο.

Ο Κολίνα ορίστηκε να διευθύνει το εναρκτήριο ματς της διοργάνωσης μεταξύ της Πορτογαλίας και της Ελλάδας στο "Ντραγκάο" καθώς η UEFA ήθελε έναν έμπειρο διαιτητή που θα διασφάλιζε το 50-50 και ο Κολίνα ήταν υποδειγματικός: δεν είχε μάλιστα τον παραμικρό ενδοιασμό να δώσει πέναλτι υπέρ της "μικρής" Ελλάδας απέναντι στους διοργανωτές (με το σκορ να είναι ήδη 0-1) όταν σε αντεπίθεση της ομάδας του Ότο Ρεχάγκελ ο Κριστιάνο Ρονάλντο κράτησε από την πλάτη τον Γιούρκα Σεϊταρίδη κατά τη διάρκεια σεμιναριακής κόντρας από την ελληνική πλευρά!

Είκοσι ημέρες αργότερα κλήθηκε να διευθύνει τον έναν από τους δύο ημιτελικούς του τουρνουά, που έφερνε αντιμέτωπες Τσεχία με Ελλάδα, με τον Ιταλό να έχει ένα déjà vu: όπως και το 1999 με τη Γιουνάιτεντ έτσι και το 2004 η Ελλάδα πετύχαινε γκολ στο φινάλε (του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης αυτή τη φορά) και οι παίκτες της Τσεχίας θύμιζαν αυτούς της Μπάγερν όπως κατέρρεαν στο έδαφος ανήμποροι να πιστέψουν τί τους είχε βρει... Ο Κολίνα είχε δηλώσει "παρών" σε ένα ακόμα ματς που γράφτηκε ιστορία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, με τον ίδιο να αποσπάει τα εύσημα από το φίλαθλο κοινό όλων των εθνικών ομάδων.

Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι από το 1998 και μέχρι το 2003 (για έξι συνεχόμενες χρονιές δηλαδή), η FIFA του έδινε το βραβείο για τον κορυφαίο διαιτητή της χρονιάς, ούτε φυσικά το γεγονός πως όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Calciopoli που συγκλόνισε το ιταλικό ποδόσφαιρο το 2006, το όνομά του δεν βρέθηκε πουθενά αναμεμειγμένο σε κάτι το ύποπτο, σε κάτι το μεμπτό.

Το αντίθετο μάλιστα: ήταν ο ένας από τους δύο διαιτητές (ο άλλος ήταν ο Ρομπέρτο Ροζέτι) που σύμφωνα με όσα έβγαλαν στη φόρα απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες του Λουτσιάνο Μότζι (ο εκτελεστικός διευθυντής της Γιουβέντους που θεωρήθηκε ως ο εγκέφαλος του κυκλώματος επηρεασμού των διαιτητών) ήταν πολύ αντικειμενικός (!) σε ματς της Γιουβέντους και για αυτό "έπρεπε να τιμωρηθεί"!

Ο Κολίνα έριξε τίτλους στη διεθνή του καριέρα σφυρίζοντας το Πορτογαλία-Σλοβακία για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2006 ενώ ήταν τέτοιος ο σεβασμός και το κύρος που απόπνεε σε ποδοσφαιριστές και συναδέλφους που η ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία (FIGC) έκανε εξαίρεση για εκείνον και ανέβασε το όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση ενός διαιτητή από τα 45 στα 46 χρόνια.

Παρόλα αυτά η απόφαση του Κολίνα να υπογράψει διαφημιστικό συμβόλαιο με την εταιρία αυτοκινήτων Opel, που την ίδια περίοδο ήταν χορηγός στη φανέλα της Μίλαν, θεωρήθηκε ως "σύγκρουση συμφερόντων" και έτσι ο κορυφαίος Ιταλός διαιτητής δεν έκατσε να το πολυσκεφτεί: παρότι οι άνθρωποι της ομοσπονδίας εμφανίστηκαν διαλλακτικοί στη συνέχεια και προσπάθησαν να τον επαναφέρουν ο ίδιος επέμεινε στην παραίτησή του από διαιτητής που τελικά έγινε αποδεκτή.

Λίγο αργότερα, ανέλαβε επικεφαλής της ιταλικής διαιτησίας, με τον ίδιο να μη θεωρεί πάντως αυτή την εποχή την καλύτερη της καριέρας του λόγω της εξαιρετικής πίεσης που ένιωσε να του ασκείται:

"Το να σε απειλούν λόγω του ποδοσφαίρου είναι κάτι ακατανόητο. Αφότου κρέμασα την σφυρίχτρα μου έγινα πρόεδρος της επιτροπής διαιτησίας για τη Serie A. Για έναν μήνα ήμουν υπό αστυνομική συνοδεία. Είναι κάτι που δεν εύχομαι σε κανέναν και ξέροντας πως αυτό γινόταν λόγω ποδοσφαίρου είναι κάτι που δεν μπορούσα να το διανοηθώ.

Οι διαιτητές έχουν φτάσει στο σημείο να δέχονται επιθέσεις και όχι μόνο σε ματς υψηλού επιπέδου. Κάθε Σαββατοκύριακο σε ματς ερασιτεχνικών κατηγοριών ή πρωταθλημάτων νέων οι διαιτητές δέχονται επιθέσεις από τους γονείς των παικτών. Είναι κρίμα να συμβαίνουν όλα αυτά", έχει δηλώσει σχετικά ο Κολίνα, ο οποίος δεν άντεξε για πολύ στο συγκεκριμένο πόστο...

Αυτή τη στιγμή εξακολουθεί να βρίσκεται στο συγκεκριμένο χώρο όντας μη αμειβόμενος σύμβουλος για τον Σύνδεσμο Ιταλών διαιτητών ποδοσφαίρου αλλά και ως μέλος της επιτροπής διαιτησίας της UEFA ενώ από το καλοκαίρι του 2010 είναι επικεφαλής διαιτησίας για λογαριασμό της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Ουκρανίας.

Επιπλέον, όλα αυτά τα χρόνια από το 2005 και μετά που έπαψε να είναι διεθνής διαιτητής (και να περνάει συνάμα ατελείωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση για να μελετάει ματς των ομάδων που θα σφύριζε!) έχει λάβει μέρος σε πάρα πολλά διαφημιστικά σποτ (σε πολλές χώρες) εξαργυρώνοντας το γεγονός ότι είναι διάσημος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με το πρόσωπό του να επιλέγεται ακόμα για εξώφυλλο σε ηλεκτρονικά ποδοσφαιρικά παιχνίδια δίπλα σε πρωτοκλασάτους παίκτες.

Αυτός ήταν λοιπόν ακροθιγώς ο ποδοσφαιρικός βίος του Πιερλουίτζι Κολίνα, ο οποίος από 5,5 χρόνων διδάχτηκε απο καλόγριες σε κατηχητικό σχολείο της Μπολόνια κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του (δασκάλα δημοτικού) και του πατέρα του (κληρικός στο Υπουργείο Άμυνας της χώρας).

Και για όσους πιστεύουν ακόμα ότι υπάρχουν αρκετοί σαν και αυτόν στο χώρο της διεθνούς διαιτησίας, τότε κρατήστε αυτό ως τροφή για σκέψη: στο Μουντιάλ του 2002 ο Ντέιβιντ Μπέκαμ επέλεξε μετά από αγώνα της εθνικής Αγγλίας με την Αργεντινή (είχε πετύχει το νικητήριο γκολ από το σημείο του πέναλτι) να ανταλλάξει φανέλες όχι με έναν παίκτη της αντίπαλης ομάδας όπως είθισται αλλά με τον... Κολίνα.

Εάν δεν είναι αυτός λοιπόν ο "βασιλιάς των διαιτητών", ποιος μπορεί άραγε να διεκδικήσει το θρόνο;

Ο Πιερλουίτζι Κολίνα στο Μουντιάλ του 2002: