Ο Brian Phillips έγραφε πριν δυο εβδομάδες στο Grantland για τη μαγεία του ποδοσφαίρου θέλοντας να πει ότι, ναι, κρύβεται σε στιγμές που συνολικά δεν ξεπερνούν σε καθαρό χρόνο τα 4 από τα 90+ λεπτά ενός ματς, αλλά αρκούν για να το θυμάσαι για τα επόμενα 40 χρόνια.

Εκτός από τα γκολ, σε αυτό το πάνω-κάτω 4λεπτο, (θα έπρεπε να) χωρούν και οι πανηγυρισμοί τους.

Κι όταν ένα σωρό ποδοσφαιριστές τα τελευταία 2 χρόνια, διαλέγουν μετά από ένα παλικαρίσιο, δύσκολο, αντρίκειο γκολ να σχηματίσουν με τα δύο χέρια το σχήμα της καρδιάς, τότε αυτό το 4λεπτο που λέγαμε χάνει μερικά από τα δευτερόλεπτά του.

Φέρτε τους έναν καρδιολόγο...

Είναι η επίσκεψη της παγκοσμιοποίησης σε ένα λεπτό μέρος του παιχνιδιού; Ή είναι απλά η διαπίστωση ότι το ποδόσφαιρο γίνεται όλο και πιο μετροσέξουαλ, καθωσπρέπει, ευαίσθητο;

Το θέμα του πανηγυρισμού ήταν πάντα μια προσωπική υπόθεση. Οι "χορογραφίες" των παικτών του Παναθηναϊκού στον α' γύρο ή οι σκηνοθεσίες κάτι Ισλανδών που σίγουρα διακρίνονται εκτός γηπέδων στην παντομίμα είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν -με πλάκα είναι η αλήθεια- τον κανόνα. Η έκσταση και το μάτι που γυρίζει μετά από ένα (σημαντικό) γκολ αφήνουν στον παίκτη 15-20 δευτερόλεπτα να αφήσει το υποσυνείδητο να κάνει τη δουλειά.

Για παράδειγμα, κανένας στράικερ στον κόσμο δεν ξεκινά ένα ματς με σκοπό να κλωτσήσει με μίσος το σημαιάκι του κόρνερ όταν σκοράρει. Αυτό προκύπτει από την ένταση του ματς. Όταν, όμως, ο Gareth Bale περνάει δυόμιση ενδεκάδες από τα αριστερά, φτάνει στη γωνία της μεγάλης περιοχής και σκοράρει στην αριστερή γωνία του τερματοφύλακα, το να σχηματίσει στην κάμερα μια καρδούλα είναι κάτι που έχει σκεφτεί ώρες πριν ένας Mark Halsey βάλει τη σφυρίχτρα στο στόμα. Δυστυχώς.

Το θέμα δεν είναι μόνο ποιος πανηγυρίζει έτσι, αλλά τι σημαίνει αυτό για το ποδόσφαιρο. Ο Bale είναι (ή τουλάχιστον μοιάζει με) μια soft φυσιογνωμία, αλλά μπορείς να πεις το ίδιο και για τον Dani Alves που πανηγύρισε έτσι το γκολ του εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης στο 2-2 του Καμπ Νόου για το Copa del Rey; Ή από την άλλη, στα καθ' ημάς, πόσα κοινά έχει ο Λεονάρντο της ΑΕΚ με τον Κατσικοκέρη του Εργοτέλη;

Όλα ξεκίνησαν -πού αλλού;- στο White H(e)art Lane

Η ιστορία του ποδοσφαιρικού heart celebration ξεκινά ουσιαστικά με το τελευταίο αγόρι που θα ασχολιόταν ποτέ με την μπάλα. Τον ποπ (σκέτο) Justin Bieber, ο οποίος σχηματίζει την καρδιά με τα χέρια κάθε φορά που βγαίνει μπροστά στους fans του και εκείνοι του ανταποδίδουν.

Αν υποτεθεί ότι ο Bale ήταν ο πρώτος (γνωστός τουλάχιστον) παίκτης που κόπιαρε αυτό το "σύμβολο" από τον τραγουδιστή και μετά όλοι οι άλλοι ποδοσφαιριστές από τον Bale, τότε η πρώτη φορά που έκανε την εμφάνισή της πάνω σε χορτάρι, ήταν το απόγευμα της 14ης Απριλίου του 2010, στο White Hart (τυχαίο;) Lane. Οι "πετεινοί" προηγούνται 1-0 της μισητής Άρσεναλ στο ημίχρονο και με τη σέντρα του δεύτερου, ο 20χρονος τότε Bale κάνει το 2-0 και το πρώτο heart celebration μεταδίδεται live σε όλο τον κόσμο.

Οι ερμηνείες για το τι συμβολίζει για τον καθένα είναι πολλές και μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, μη απορριπτέες. Αφιερωμένη στους οπαδούς ως ένδειξη αγάπης για τη φανέλα; Καρδιά με προορισμό το νεογέννητο μωρό του παίκτη; Μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης γενικότερα; Το σίγουρο είναι πως η καρδιά του εισηγητή Gareth Bale πήγαινε για την αγαπημένη του από το σχολείο Emma Rhys-Jones, μετά από πρότασή της ίδιας στον αριστερό full-back να της αφιερώσει (κάπως) το επόμενό του γκολ. Το έχει δηλώσει ο ίδιος.

Μετά τον Bieber και τον Bale, o οποίος να σημειωθεί ότι σε ερώτηση σχετικά με το αν έχει "δανειστεί" τη χειρονομία από τον Καναδό σταρ άφησε τη φήμη να αιωρείται, η hand-made καρδιά έγινε συνήθεια και άλλων mega stars όπως η Lady Gaga, ο Steven Tyler και η Katy Perry που πιθανότατα την υιοθέτησαν επίσης από τον Bieber, αφού είναι μάλλον δύσκολο να γνωρίζουν τον παίκτη της Tottenham. Εντάξει, στον Bale οφείλεται πιθανότατα ότι κάθε Σαββατοκύριακο, ένα-δύο-δέκα γκολ πανηγυρίζονται στα γήπεδα του κόσμου μ' αυτόν τον τρόπο.

It's the end of football as we know it?

Σαφώς και το heart celebration είναι πιο ενδιαφέρον και ουμανιστικός τρόπος από εκείνον που πανηγύριζε ο Alan Shearer τα (πολλά) γκολ του, σηκώνοντας το δεξί του χέρι σαν τροχονόμος. Αλλά, πόσο, αλήθεια ταιριάζει στη φύση του αθλήματος (ναι, αυτού που ορίζεις ξανά και ξανά ως αντρικού αθλήματος) μια τέτοια χειρονομία.

Να σου θυμίσω πως όταν ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστεί από τη Heerenveen, οι "καρδούλες" στη φανέλα των Ολλανδών είχαν γίνει ο εφιάλτης των οπαδών του και μνημειώδης αφορμή για καζούρα από όλους τους υπόλοιπους. Και τώρα είναι απλά εντάξει να έχουμε γεμίσει με καρδιές και ρομαντικούς-ευαίσθητους ποδοσφαιριστές; Κι αν ναι, πόσο εντάξει θα είναι όταν σκοράρουν και αρχίσουν να βγάζουν μια φωτογραφία της αγαπημένης τους από την κάλτσα και να της δίνουν φιλάκια μπροστά στην κάμερα που τραβάει;

Σύμφωνοι, δεν είναι ότι έχει έρθει και το τέλος του κόσμου (ακόμα). Αλλά, η εικόνα του ποδοσφαίρου όπως υπογραφόταν στο μυαλό μας την εποχή των μουστακαλήδων Γερμανών (Δυτική Γερμανία στο Μουντιάλ του '90) ή της Αγγλίας του Paul Gascoigne ή των δρεπανηφόρων Αργεντινών αμυντικών (λέω τρία τυχαία παραδείγματα), πλήττεται σημαντικά από αυτήν την έκρηξη "καλοσύνης". Εδώ, κάνει την καρδιά και ο ζόρικος Carles Puyol...