Όταν ο Αμερικανός πολιτικός, Φρανκ Κλαρκ, έλεγε πως "μη διαλέξεις ένα δρόμο χωρίς εμπόδια. Πιθανότατα δεν οδηγεί πουθενά...", είναι σίγουρο πως δεν είχε στο μυαλό του τον Γιώργο Αφρουδάκη. Ο παίκτης-μύθος της ελληνικής υδατοσφαίρισης όμως, έμελλε να κάνει στάση ζωής το παραπάνω γνωμικό, έστω και αν πιθανότατα δεν γνώριζε την ύπαρξή του.

Ποτέ του δεν προτίμησε τον εύκολο δρόμο, πάντα ήθελε να έχει κίνητρο και αυτό ανέκαθεν τον διατηρούσε στον... αφρό. Σε συνδυασμό με το απίστευτο ταλέντο του. Διανύοντας το 40ο έτος της ηλικίας του και έχοντας μια διαδρομή τέτοια, που αν έλεγες σε κάποιον να ταυτίσει ένα όνομα με το πόλο, η απάντηση των περισσοτέρων θα ήταν "Γιώργος Αφρουδάκης", πήρε τη μεγάλη απόφαση να κρεμάσει το σκουφάκι του. Θα παίξει πρώτα μερικά παιχνίδια με τον λατρεμένο του Απόλλωνα και μετά θα μπουν οριστικά οι "τίτλοι τέλους".

Ιερό τοτέμ, θρύλος, θέωση όπως είχε πει κάποτε ο Μάριος Καπότσης για τον κορυφαίο Έλληνα φουνταριστό, τον παίκτη που έμελλε να "γράψει" πολλές σελίδες στο βιβλίο της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού πόλο.

Η γκολάρα που έφερε το πρώτο μετάλλιο

Ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στην ελληνική υδατοσφαίριση, ο άνθρωπος που φόρεσε και τίμησε το σκουφάκι της Εθνικής ομάδας, συμμετέχοντας μαζί της σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες, αποφάσισε πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να σταματήσει έπειτα από 21 χρόνια στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Άλλωστε, τα έζησε (σχεδόν) όλα, επειδή ακριβώς το πίστευε από την αρχή. Το είπε και ο ίδιος. Η τρέλα που είχα από παιδί με τον αθλητισμό με έκανε να έχω πάντα στο μυαλό μου πως θα τα ζήσω όλα αυτά. Είχα την πίστη πως θα συμβούν και γι’αυτό έδωσα ο,τι είχα, για να φροντίσω πως θα συμβούν".

Αν ο ίδιος έκανε φλας μπακ και έπρεπε να διαλέξει μια στιγμή στην καριέρα του που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ, αυτή θα ήταν αναμφίβολα το γκολ που έβαλε στο μικρό τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Μόντρεαλ στις 30 Ιουλίου 2005, όταν και η Εθνική κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.

Αυτός έγινε ο πρώτος μικρός τελικός που νικούσε η Εθνική ομάδα σε μεγάλη διοργάνωση, σπάζοντας μια κατάρα που την κυνηγούσε, όποτε έφτανε στην πηγή, αλλά δεν έπινε νερό. Ο ίδιος ήταν παρών και έβαλε την "σφραγίδα" του. Ο αδελφός του, Χρήστος, έκανε την πάσα και ο ίδιος με ασύλληπτο γυριστό σουτ από θέση φουνταριστού έστειλε την μπάλα στα δίχτυα των Κροατών. Θυμηθείτε το...

Όταν λέμε Εθνική πόλο, εννοούμε Γιώργος Αφρουδάκης

Έφυγε με ένα μαράζι βέβαια. " Με την Εθνική ομάδα δεν κατάφερα να έχω το κλείσιμο που θα ήθελα, με ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2012". Χαλάλι όμως, διότι πέτυχε πολλά, πάρα πολλά...

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της διαδρομής του, βλέπεις τα επιτεύγματά του και δεν μπορείς να μην υποκλιθείς. Στην Εθνική ομάδα έδωσε τη ζωή του, ήταν η καψούρα του, το καμάρι του, ήθελε να είναι "στρατιώτης" της, πέρα βέβαια από αδιαμφισβήτητος ηγέτης της. Πήγε στην Ατλάντα, πήγε στο Σίδνεϊ, ήταν στην Αθήνα το 2004, πήγε στο Πεκίνο και στο Λονδίνο, όπου αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του με το σκουφάκι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Σε 445 συμμετοχές πέτυχε 548 τέρματα για το εθνόσημο.

Με την Εθνική ήταν 4ος το 2004 και 6ος το 1996 στα Ολυμπιακά τουρνουά. Αγωνίστηκε σε πέντε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1994, 1998, 2001, 2003, 2005), με αποκορύφωμα βέβαια το χάλκινο στο Μόντρεαλ, ενώ οκτώ χρόνια πριν κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο FINA Cup, όπου χάσαμε 10-5 από τους Αμερικανούς στον τελικό. Πάντα στην πρώτη γραμμή, πάντα εκεί, ένας από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο. Φόβητρο για κάθε αντίπαλο, ευλογία για κάθε συμπαίκτη.

Σε συλλογικό επίπεδο, δεν μπορεί να έχει κανένα παράπονο απ' όσα πέτυχε. Θα μπορούσε ακόμα παραπάνω, αλλά είπαμε πως πολλές φορές προτιμούσε τα "εμπόδια" από το να μένει στη σιγουριά της επιτυχίας. Το κίνητρο ήταν πάντα για τον ίδιο κινητήριος μοχλός. Ακόμα και την περίοδο που ήταν στον Ολυμπιακό και κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο, από κάποια στιγμή και μετά προτιμούσε να ρισκάρει, από το μείνει κάπου που δεν τον "γέμιζε". Ναι και ας περιόριζε την τροπαιοθήκη του...

Η φυγή από τον Ολυμπιακό και το τριφύλλι

Ο ίδιος είχε πει σχετικά σε συνέντευξή του στο contra.gr αναφορικά με τη μετακίνησή του από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και αν είχε σκεφτεί τις αντιδράσεις του κόσμου: "Επειδή όσα σου έχω πει είναι μόνο αλήθειες, το διαζύγιο με τον Ολυμπιακό ήταν κοινή συναινέσει. Ήθελα κι εγώ να φύγω, αλλά κι οι άνθρωποι του Ολυμπιακού θεωρούσαν πως είχα κάνει τον κύκλο μου στην ομάδα. Ο λόγος που ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα ήταν η... ρουτίνα.

Τα δύο πρώτα χρόνια ο Εθνικός είχε δυνατή ομάδα και μπορούσε να μας κοντράρει, όμως τα δύο επόμενα η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν μία τυπική διαδικασία για εμάς. Αυτό με κούρασε. Παρότι η ομάδα είχε δημιουργηθεί με σκοπό να "χτυπήσει" το Champions League, ήταν πολύ δύσκολο να διακριθούμε στη διοργάνωση. Πλέον, δεν είχα κίνητρο να συνεχίσω να αγωνίζομαι στον Ολυμπιακό. Δεν ένιωθα ευχαρίστηση πηγαίνοντας στην προπόνηση, γιατί ήξερα πως θα πάρουμε το πρωτάθλημα.

Είχα μία πρόταση να επιστρέψω στη Βουλιαγμένη, ύστερα από 6-7 χρόνια. Παράλληλα, είχα δεχθεί κρούση από την Χίο, η οποία ξεκινούσε μία νέα προσπάθεια. Όμως, η πρόταση του Παναθηναϊκού με κέρδισε γιατί πίστευα πάντα, απ’ όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, πως πρέπει να είναι ανταγωνιστικός στην Α1. Θεώρησα πως είναι μία ευκαιρία να κάνουμε την ομάδα πρωταγωνίστρια. Γιατί, μ’ αυτό τον τρόπο, το πρωτάθλημα θα γινόταν πιο δημοφιλές και πιο εμπορικό, αφού θα είχε το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Αυτά τα 5 χρόνια η πορεία της ομάδας είναι ιδιαίτερα ανοδική, εκτός από μία σεζόν που είχαμε τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Μέχρι το 2010 ο Παναθηναϊκός ήταν μεταξύ 7ης – 8ης θέσης και μεταξύ Α2 και Β’ Εθνικής, αλλά τα τελευταία χρόνια καθιερωθήκαμε ως μία υπολογίσιμη δύναμη στο άθλημα. Όσον αφορά στην αντιπαλότητα των δύο ομάδων, δεν σκέφτηκα πως πηγαίνω από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει η ίδια κόντρα στο άθλημα μας σε σχέση με τα υπόλοιπα. Βέβαια στις αρχές, επειδή είχα κάνει και μία δήλωση, οι οπαδοί του Ολυμπιακού αντέδρασαν λίγο περίεργα".

Ο Γιαννουρής, ο Στάμενιτς και τα βέλη του

Ο Γιώργος Αφρουδάκης είχε ένα χαρακτηριστικό που είναι ευχή και κατάρα μαζί. Μιλάει, δεν διστάζει να πει την άποψή του για οτιδήποτε θεωρήσει ότι πρέπει, δίχως να σκέφτεται πολλές φορές τις συνέπειες. Έχει γίνει και δυσάρεστος σε πολλούς, διότι λέει αυτά που πιστεύει.

"Το πόλο στερείται από παράγοντες. Και όχι μόνο στην ομοσπονδία, που είναι το κεφάλι, αλλά και στις ομάδες. Αυτό πληρώνει το πόλο. Αυτό το άθλημα έχει προσφέρει τόσα πολλά και θα έπρεπε να είναι πιο ψηλά σε δημοσιότητα.

Δεν το προώθησε κανείς, αφού δεν είναι σοβαροί άνθρωποι. Η ομοσπονδία είναι κορεσμένη και θα έπρεπε να έχει δώσει τη θέση της σε νέους ανθρώπους με φρέσκες ιδέες", είχε πει σε συνέντευξή του στον Sport24 Radio 103,3 πέρυσι τον Ιανουάριο, ενώ αναφερόμενος στους ανθρώπους που για τον ίδιο ανέβασαν επίπεδο το άθλημα στην Ελλάδα, ήταν κατηγορηματικός:

"Ο Γιάννης Γιαννουρής και ο Νίκολα Στάμενιτς έφεραν τον επαγγελματισμό στην Ελλάδα. Πριν από αυτούς το πόλο ήταν καθαρά ερασιτεχνικό με μία μόνο προπόνηση την εβδομάδα. Αυτοί οι δύο έδωσαν επαγγελματική πορεία στο άθλημα και όλοι οι προπονητές δουλεύουν σε αυτά τα πλαίσια. Για αυτό το πόλο έχει καλούς αθλητές".

Ο Γιαννουρής ήταν ο προπονητής που εν πολλοίς καθόρισε την μετέπειτα πορεία του. Ο ίδιος πίνει νερό στ' όνομα του προπονητής που είχε στην Βουλιαγμένη και μιλώντας για την δουλειά που έκανε ο κορυφαίος Έλληνας κόουτς, τόνισε πως "το όραμα του Γιαννουρή δημιούργησε κάτι το ασύλληπτο κι έδειξε το μοντέλο δουλειάς για όλα τα σωματεία όχι μόνο εδώ, παντού στον κόσμο. Κι αυτό το οραματίστηκε και το άρχισε ο Γιαννουρής πριν από τριάντα χρόνια. Με παιδιά όλα δικά μας".

Η Βουλιαγμένη, οι εγχώριοι τίτλοι του και τα αναρίθμητα γκολ του

Κοιτάζοντας την εν Ελλάδι καριέρα του, στην Α1 ξεκίνησε από τη Βουλιαγμένη, με την οποία κατάφερε να κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1997 με αντίπαλο τη Ρόμα και ήταν φιναλίστ του Len Trophy το 2004. Με τους "μπέμπηδες" κατέκτησε δυο πρωταθλήματα (1997 και 1998) και δυο Κύπελλα (1996 και 1999).

Για τον ίδιο, ο ΝΟΒ ήταν η ομάδα που σε μεγάλο βαθμό "σφράγισε" την πορεία του. Εκεί καθιερώθηκε, εκεί εξελίχθηκε, εκεί ωρίμασε και γιγαντώθηκε, κάνοντας το όνομά του γνωστό στον καθένα που ασχολείτο με την υδατοσφαίριση, εκεί διαμόρφωσε την προσωπικότητά του. "Οι άνθρωποί της που με υποδέχθηκαν τότε ως παιδί, εκτός από καλό αθλητή, με έκαναν και καλύτερο άνθρωπο", ανέφερε μεταξύ άλλων στην αποχαιρετιστήρια δήλωσή του για την αγαπημένη του Βουλιαγμένη.

Ακολούθησε μια διετία στον πολύ δυνατό Πανιώνιο, έπαιξε και εκεί πολύ καλό πόλο, για να έρθει το 2006 η μετεγγραφή του στον Ολυμπιακό, όπου γεύτηκε χρήματα και τρόπαια. Τέσσερα χρόνια στο Λιμάνι και ισάριθμα νταμπλ με το σκουφάκι των Πειραιωτών, από τους οποίους αποχώρησε κοινή συναινέσει και συνέχισε στον Παναθηναϊκό από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα, φτάνοντας μέχρι τους τελικούς της Α1 την περασμένη αγωνιστική περίοδο. Τώρα, όπως ανέφερε και ο ίδιος "θα φορέσω για λίγα παιχνίδια το σκουφάκι του Απόλλωνα. Της αγαπημένης μου ομάδας, εκείνης που μου κόλλησε το μικρόβιο του αθλητισμού στα πρώτα παιδικά μου χρόνια, στα σκαλιά της Ριζούπολης".

Επτά φορές ήταν πρώτος σκόρερ της Α1 (1996, 1999, 2001, 2003, 2006, 2007, 2011), σημειώνοντας 1670 γκολ στην Α1 και 264 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο Γιώργος Αφρουδάκης είχε γράψει ιστορία στις 25 Νοεμβρίου 2005 στη Νέα Σμύρνη, όταν πέτυχε το 1000ο του γκολ στην Α1 πόλο, ανεβάζοντας τον πήχη για τον τίτλο του μεγαλύτερου σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα μας.

Γιώργο Αφρουδάκη, σ' ευχαριστούμε για όλα...