ΠΑΟ... μπροστά
Ο Κώστας Βαϊμάκης γράφει για τον διαβασμένο Παναθηναϊκό της Τούμπας, το λάθος του Αναστασιάδη με την αλλαγή του Κλάους και την ευεργετική διακοπή στο πρωτάθλημα.
Όσοι έψαχναν εδώ και καιρό τον καλό Παναθηναϊκού του δεύτερου μισού της περσινής σεζόν, ίσως τον βρήκαν στην Τούμπα. Και αν λάβουμε υπόψιν γενικότερα τα τελευταία ματς, τότε μπορεί να μην είναι περαστικός αυτός ο καλός Παναθηναϊκός, να μην εμφανιστεί αργοπορημένα στη χρονιά, αλλά να μας δείξει από δω και πέρα το καλό του πρόσωπο.
Οι οιωνοί ήταν καλοί στα τελευταία παιχνίδια του Παναθηναϊκού, παρόλο που είχε όλων των ειδών τα αποτελέσματα: μια ισοπαλία και μια ήττα με PSV Αϊντχόφεν, ήττα από τον Ολυμπιακό, νίκες με Ατρόμητο και Παναιτωλικό.
Σε όλα όμως ή σχεδόν σε όλα, έβλεπες μια μικρή ή μεγαλύτερη βελτίωση σε συγκεκριμένους τομείς, στους οποίους πόναγε σχεδόν από το ξεκίνημα της σεζόν: αρκετά βελτιωμένη αμυντική λειτουργία - όχι τέλεια φυσικά αλλά όχι και ξέφραγο αμπέλι, περισσότερη δημιουργία φάσεων και τελικές - με εξαίρεση το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, μεγαλύτερη προσοχή στα τελειώματα κι όχι κλασσικές ευκαιρίες πεταμένες στα σκουπίδια και παίκτες που έδειχναν αναβαθμισμένοι, βελτιωμένοι και πιο ορεξάτοι.
Πρώτος και καλύτερος ο Λουκ Στιλ και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι η βελτίωση της ομάδας άρχισε λίγο μετά τη στιγμή που μονιμοποιήθηκε κάτω από τα δοκάρια, ανεβασμένος Ατζαγκούν, εξαιρετικός Σίλντελφελντ με όποιον παρτενέρ κι αν είχε δίπλα του, Καρέλης με μπόλικη αυτοπεποίθηση πλέον, μια που σκόραρε και στο Europa και με την Εθνική, Μπούι που άρχισε να δικαιολογεί το γιατί τον πήραν δανεικό οι πράσινοι.
Συν τοις άλλοις σε σχεδόν όλα τα τελευταία παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός μπόρεσε να κάνει ένα παιχνίδι που τα ξέρει αρκετά καλά από πέρυσι και τον εξυπηρετεί πολύ περισσότερο φέτος. Παιχνίδι όχι κατοχής αλλά υπομονής, όχι δικής του δημιουργίας αλλά αντεπιθέσεων, όχι πρωτοβουλίας αλλά σύνεσης. Και τον εξυπηρετεί πολύ περισσότερο φέτος πρώτον διότι οι αντίπαλοι πλέον τον γνωρίζουν καλύτερα, δεύτερον διότι του λείπει ο Μπεργκ που μπορούσε να ανοίξει μια άμυνα με προσωπική ενέργεια και να τελειώσει φάσεις με ευκολία και τρίτον διότι δεν έχει Αμπέντ και δεν πήρε παίκτη με τα στοιχεία του Αμπέντ, ένα "οκτάρι" δηλαδή που να πατάει στην αντίπαλη περιοχή κάνοντας κάθετη κίνηση από τον άξονα και "μπούκα" για να μαζέψει σέντρα ή παράλληλη πάσα.
Στην Τούμπα οι παίκτες του Αναστασίου μπήκαν και διαβασμένοι γι' αυτό που θα βρουν και τακτικά προσηλωμένοι και ήρεμοι στο παιχνίδι τους γενικώς. Τους βοήθησε φυσικά και ο νευρικός τρόπος που επέλεξε ο ΠΑΟΚ να αγωνιστεί, οι γιόμες, ο Αθανασιάδης που τραβιόταν δεξιά μπας και τραβήξει μαζί του Σίλντελφελντ ή Κουτρουμπή αλλά δεν, η αδυναμία του Τζιόλη να φτιάξει καταστάσεις από τον άξονα, η αναιμική παρουσία του Σπυρόπουλου από αριστερά. Και οι απουσίες του Ρατς και του Μακ βοήθησαν τους πράσινους, που είχαν κι αυτοί τις απουσίες του Ζέκα και του Μέντεζ και κάπως ισορρόπησε αυτό το θέμα, αν και οι δυο απόντες του ΠΑΟΚ είναι πολύ επιδραστικοί για τον φετινό ΠΑΟΚ.
Ο Παναθηναϊκός αμύνθηκε σωστά, οι παίκτες του κράτησαν τις θέσεις τους, παραχώρησαν την κατοχή μπάλας στους γηπεδούχους, τους σταμάτησαν με άνεση όποτε πήγαν να δημιουργήσουν καταστάσεις κι έψαξαν τις κόντρες με τρεις παίκτες γρήγορους που συνεργάστηκαν άψογα και στα δυο πράσινα γκολ. Κορυφαίος όλων ήταν μάλλον ο Ατζαγκούν, σκόρερ του πρώτου γκολ και δημιουργός του δεύτερου, πολύ καλοί οι κεντρικοί αμυντικοί, ευχάριστη έκπληξη ο Μπούρμπος σε ένα ματς που δεν του ζητήθηκε να ανεβαίνει, όσο να κρατάει τη θέση του και να είναι αμυντικά συνεπής. Κι όσο για τον ΠΑΟΚ, δεν βρήκε σε αυτό το ματς βοήθεια, λύσεις και ιδέες από τον Άγγελο Αναστασιάδη ούτε σε επίπεδο οδηγιών και αλλαγής συστήματος, ούτε ιδιαίτερα από τις αλλαγές που έκανε: ο Περέιρα είχε το γκολ από στημένη μπάλα κι ένα σουτ που κόντραρε και πέρασε κόρνερ, τόνωσε λιγάκι αλλά δεν άλλαξε την γενικότερη μεσοεπιθετική εικόνα, ο Παπαδόπουλος είχε μια ευκαιρία να γυρίσει τη μπάλα αλλά του έβαλε την κόντρα ο Σίλντελφελντ.
Η δική μου άποψη είναι πως όταν έχεις στην 11άδα έναν παίκτη σαν τον Αθανασιάδη, ακόμα κι αν δεν έχει ακουμπήσει μπάλα, τον αφήνεις στο γήπεδο για τη μια και μοναδική στιγμή που θα κάνει κάτι, που ελάχιστοι φορ στην Ελλάδα μπορούν να κάνουν. Άλλα άμα λέει ο ίδιος ότι δεν μπορεί άλλο...
Με τη διακοπή πλέον του πρωταθλήματος, όλοι μπορούν να καθίσουν και να ξεκουραστούν, να δουν τι έκαναν σωστά και τι έκαναν λάθος, να δουλέψουν και να βελτιώσουν αδυναμίες. Στον Παναθηναϊκό μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά ανακουφισμένοι που τελείωσε ένα πολύ βαρύ και δύσκολο σετ παιχνιδιών με πρόσημο μάλλον θετικό: βεβαίως ήρθε ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός κι αυτό θετικό δεν είναι, αλλά μόλις ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της η ομάδα με τα δυο εναπομείναντα παιχνίδια, θα επανέλθει στο περσινό ελαφρύτερο πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει μόνο πρωτάθλημα και ολίγη από κύπελλο.
Και με την φουλ επιστροφή του Μπεργκ και τον Γενάρη να ζυγώνει, όπου εκτός του Νίνη μπορεί να έχουμε κι άλλες προσθήκες, συν το βελτιωμένο πρόσωπο που δείχνει ο Παναθηναϊκός τον τελευταίο καιρό, τότε ίσως να βλέπουμε από δω και πέρα μια ομάδα που θα θυμίζει το δεύτερο μισό της περσινής σεζόν, με ποδόσφαιρο ταυτόχρονα ελκυστικό και αποτελεσματικό, με πορεία όχι στο μέσον του βαθμολογικού πίνακα αλλά στα πάνω πατώματα και με τον κόσμο να ζεσταίνεται ξανά και να είναι δίπλα στην ομάδα όχι την άνοιξη αλλά από τον Δεκέμβρη.
