Αν θες να μείνεις ψηλά και να πας και ψηλότερα, δυο βαθμούς σε ένα τέτοιο παιχνίδι δεν γίνεται να πετάς. Για περισσότερες πληροφορίες, ας ξαναδούν οι πράσινοι πώς πέρασε ο ΠΑΟΚ από τη Μυτιλήνη πριν λίγες μέρες, γυρνώντας ένα ματς παρόμοιο με αυτό της Νέας Σμύενης (μέχρι και στην απόκρουση πέναλτι στο τέλος έμοιαζε) και μάλιστα με 10 παίκτες.

Πάει και το "εύκολο πρόγραμμα", και το μηδέν παθητικό μέσα στο 2015 για το πρωτάθλημα, και η βελτιωμένη αμυντική λειτουργία με τον Ταυλαρίδη βασικό και το "7 στα 7 μέχρι το ντέρμπι". Ο Παναθηναϊκός σκόνταψε στη Νέα Σμύρνη, χωρίς να παίξει άσχημα, χωρίς να χαρίσει κανένα τζάμπα γκολ στον αντίπαλο, πέταξε όμως ένα ημίχρονο στα σκουπίδια, έφαγε ένα πανέμορφο γκολ, έχασε ένα τσουβάλι ευκαιρίες και στο τέλος παραλίγο να χάσει από τη μια και μοναδική επίσκεψη του Πανιωνίου στα καρέ του, αλλά σώθηκε από τον Στιλ.

Σασπένς και "τζόγο" είχε το παιχνίδι και μεγάλο ενδιαφέρον για τον θεατή και τον τηλεθεατή, αλλά happy-end δεν είχε για τους πράσινους. Και δεν χρειάζεται βέβαια να λέμε και να ξαναλέμε πόσο σημαντικό είναι να κρατάς το μηδέν σε τέτοιου είδους ματς, που είναι κλειστά και "στριφνά" και δύσκολα και μπορούν να κριθούν στο ένα γκολ, που η λογική λέει πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να βάλει λόγω επιθετικής ποιότητας. Το έφαγε όμως το γκολ και το έφαγε και πρώτος στο ματς και στη συνέχεια η ανηφόρα που είχε να ανέβει έγινε βουνό, όταν ο Ουζουνίδης αποφάσισε να το προστατεύσει, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι οι παίκτες του στην επανάληψη δεν θα πέρναγαν σχεδόν ούτε τη σέντρα.

Η αλήθεια πάντως είναι, ότι περιθώριο για απώλεια στη Νέα Σμύρνη δεν είχε ο Παναθηναϊκός, αυτός ο Παναθηναϊκός που άρχισε δειλά - δειλά τον τελευταίο καιρό να μιλάει για πρωτάθλημα. Όταν στον δεύτερο γύρο δεν έχει ούτε Καραϊσκάκης, ούτε Τούμπα, ούτε Τρίπολη, Ξάνθη, Αγρίνιο ή Πλατανιά, η Νέα Σμύρνη είναι ένα από τα πιο υψηλά εμπόδια, τα οποία μια ομάδα πρέπει να περάσει από πάνω κι όχι να τρακάρει πάνω του, αν θέλει να μείνει στο κόλπο μέχρι τέλους. Το "φώναζε" ο Αναστασίου τις προηγούμενες μέρες που είπε "πάμε για πόλεμο", το είχαν καταλάβει οι παίκτες. Βέβαια το πώς πας για "πόλεμο" έχοντας για 45 λεπτά στην πρώτη γραμμή του μετώπου τον στρατιώτη Μπαϊράμι, που είναι Ι-4 λόγω προβλημάτων στη μέσηαυτή είναι μια άλλη κουβέντα - ό,τι καλό και να είδε ο κόουτς από τον Μπαϊράμι στις τελευταίες προπονήσεις, η λογική έλεγε ότι η αγωνιστική απραξία δύσκολα θα κρυβόταν από την ποδοσφαιρική ποιότητα του Σουηδού, σε ένα τέτοιου τύπου ματς, που είναι "αίμα και άμμος".

Δεν τα κατάφερε στο τέλος ο Παναθηναϊκός παρά τις πολλές και καλές ευκαιρίες που έφτιαξε και έχασε, παρά τις αλλαγές και το ρίσκο που πήρε ο Αναστασίου παίζοντας στο τέλος φουλ επίθεση έχοντας μπροστά Μπεργκ - Κλωναρίδη - Καρέλη και πίσω τους Πέτριτς και Δώνη, δεν τα κατάφερε όμως από την άλλη και ο Πανιώνιος που έχασε πέναλτι (για την ακρίβεια δεν το έχασε ο Κολοβός, αλλά το έπιασε ο Στιλ) και λίγο μετά το ψαλιδάκι του Γιάννου που επίσης έβγαλε ο καλός Άγγλος κίπερ. Δεν μπορείς να περιμένεις γκέλες ή "δώρα" από τους αντιπάλους σου όταν δεν κερδίζεις εσύ, δεν μπορείς να βάζεις ψηλά τον πήχη όταν δεν τα καταφέρνεις σε μια από τις λίγες "δύσκολες αποστολές" που έχεις μπροστά σου.

Και αν θέλουμε να το δούμε ψυχρά, καταλήγουμε στο εξής απλό ποδοσφαιρικό συμπέρασμα: πριν λίγες μέρες, ο ΠΑΟΚ - που είναι σε χειρότερο αγωνιστικό φεγγάρι από τον Παναθηναϊκό - γύρισε ένα ματς στην Μυτιλήνη που κι εκείνου του στράβωσε και μάλιστα με 10 παίκτες στο μεγαλύτερο διάστημά του. Κι ο ΠΑΟΚ σώθηκε στο τέλος από τον τερματοφύλακά του που απέκρουσε πέναλτι, με τη διαφορά ότι είχε φροντίσει, είχε καταφέρει ως τότε, να έχει ανατρέψει το 1-0 και να το έχει κάνει 1-2. Κι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, αυτό το ένα γκολ που βάζεις ή δεν βάζεις, αυτοί οι 3 βαθμοί που παίρνεις ή οι 2 που αφήνεις, είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά στην τελική σούμα και εξηγούν επίσης για ποιο λόγο ο Παναθηναϊκός είναι τρίτος και όχι δεύτερος ή πρώτος: διότι σχεδόν κάθε φορά που έπαιρνε φόρα για να σκαρφαλώσει ψηλότερα (Καραϊσκάκης, Τρίπολη, Ξάνθη, Γιάννενα, Νέα Σμύρνη), κάτι συνέβαινε και σκόνταφτε ή έπεφτε άτσαλα.