Δεν είναι ανάγκη να πω ποιο γκολ από τα τρία του Παναθηναϊκού πανηγυρίστηκε πιο έντονα, με μεγαλύτερο πάθος και ενθουσιασμό από τον κόσμο της ομάδας. Όχι φυσικά διότι υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια για τους οπαδούς της ομάδας, αλλά διότι η σχέση που έχει δημιουργηθεί με τον Μπεργκ και την εξέδρα, όπως και με τον Μπεργκ και τους συμπαίκτες του, είναι κάτι που εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να δω.

Και ο Σισέ για παράδειγμα είχε τρομερή σχέση με την εξέδρα, αλλά όχι τόσο με τους συμπαίκτες του - ήταν μεγάλη ντίβα ο Γάλλος, δεν χάριζε σε άλλον ούτε μισό γκολ που μπορούσε να πετύχει εκείνος, φώναζε και χειρονομούσε όταν δεν έπαιρνε τη μπάλα εκεί που την ήθελε, φαινόταν να απολαμβάνει περισσότερο το one-man-show και λιγότερο την ομαδική επιτυχία.

Δεν θα αναλωθώ όμως σε κανενός είδους σύγκριση με τον Σισέ ή με τον Βαζέχα, μια άλλη τεράστια λατρεία των φίλων της ομάδας - άδικο θα ήταν και για τον "Χρήστο" που έμεινε και πρόσφερε τόσα πολλά και για τόσα χρόνια αλλά και για τον Μπεργκ που είναι στην ομάδα λιγότερο από ενάμιση χρόνο να λέμε τέτοια. Κι ας ακούγεται σε κάθε ευκαιρία το "είναι τρελός ο Σουηδός", κι ας είναι "κλεμμένο" από εκείνο το παλιό το "είναι τρελός ο Πολωνός".

Ξαναγυρνάω στην αρχή και στη χαρά που προκάλεσε το γκολ του Μπεργκ και λέω το εξής: ακόμα και γκολ να μην έβαζε, θα έλεγε κανείς ότι το χειροκρότημα που ακούστηκε την ώρα που πέρασε αλλαγή, πρέπει να ήταν περισσότερα ντεσιμπέλ και από το γκολ του Κλωναρίδη και απ' αυτό του Μπούι!

Καθόλου τυχαίο φυσικά και καθόλου αδικαιολόγητο, για ένα παίκτη που ήταν ο βασικός υπεύθυνος για ό,τι καλό έκανε πέρυσι ο Παναθηναϊκός χωρίς καν να αποζητά μεγαλύτερο μερίδιο λάμψης από τους συμπαίκτες του και που είναι επίσης υπεύθυνος για το γεγονός ότι φέτος ο Παναθηναϊκός είναι στους ομίλους του Europa: αν το ξεχάσατε, με τέσσερα γκολ είχε φορτώσει τη Μίντιλαντ, πριν τραυματιστεί και μείνει έξω για 67 μέρες.

Πέρα όμως από το χειροκρότημα και την αγάπη του κόσμου, έχει σημασία να διακρίνει κανείς στην ατμόσφαιρα και το πόσο καλά ή καλύτερα νιώθουν οι συμπαίκτες του, από τη στιγμή που τον βλέπουν ετοιμοπόλεμο και διαθέσιμο να αγωνιστεί, έστω για λίγα λεπτά στην αρχή και σίγουρα περισσότερο ή συνέχεια όσο περνάνε οι μέρες.

Εκτός από την ψυχολογία του κόσμου αλλάζει και η ψυχολογία αυτών που παίζουν, που έχασαν τον ηγέτη τους στην πρεμιέρα με τον Λεβαδειακό, που πορεύτηκαν τόσο καιρό λίγο στα τυφλά, χωρίς κανένας να αναλάβει ούτε να ντυθεί ηγέτης, ούτε να αναπληρώσει έστω τα μισά γκολ του Σουηδού, ούτε φυσικά τις ασίστ, τα κερδισμένα φάουλ ή ό,τι άλλο κάνει καλά ο Μπεργκ όταν είναι στην 11άδα. Μλάντεν Πέτριτς μην κοιτάς δεξιά κι αριστερά, εσένα εννοώ πρώτα απ' όλους. Κι αν αισθάνεσαι ότι η μοίρα σου έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι που έχασες όσα έχασες και μπήκε ο Μπεργκ και έβαλε αυτό που έβαλε στη δεύτερη ευκαιρία που βρήκε, μην τα ρίχνεις στη μοίρα. Δεν ευθύνεται εκείνη.

Πέρα από την επιστροφή του Μπεργκ και τα "κατορθώματα" του Πέτριτς, είχε κι άλλα καλά το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό, εκτός φυσικά από την πρόκριση στο κύπελλο. Είχε το πρώτο γκολ του Μπούι που συνοδεύτηκε από ένα καλό παιχνίδι του Ολλανδού, είχε γκολ μετά από καιρό από Κλωναρίδη, είχε αρκετά καλό Δώνη και Μπαϊράμι με διάθεση και μερικές καλές εμπνεύσεις.

Επίσης και με δεδομένο ότι θα λείψει ο Σίλντελφελντ για μερικές μέρες, το δίδυμο Μέντεζ - Ρισβάνη έδειξε πολύ "μπαλωμένο" δίδυμο, που μπορεί και να λειτουργήσει καλά ανασταλτικά (του λείπει φυσικά η ταχύτητα και η "χημεία" αλλά η "χημεία" έρχεται μέσα από παιχνίδια) αλλά και να ξεκινήσει σωστά το παιχνίδι από τα μετόπισθεν με σωστές μπαλιές κι όχι με γεμίσματα της πυρκαγιάς.