Δεν είναι όλα μαύρα και άραχνα λόγω της ήττας από τη Ντιναμό. Ούτε το όνειρο της πρόκρισης έσβησε, ούτε καμιά καταστροφή ήρθε, ούτε έμειναν μεταξεταστέοι οι πράσινοι. Υπήρχαν και μερικά μικρά κέρδη, πάνω στα οποία μπορεί να επενδύσει ο Αναστασίου.

Έχασε ο Παναθηναϊκός από μια ομάδα πολύ καλή, με πλούτο στο ρόστερ που είναι αποτέλεσμα του πλούτου στην τσέπη, με πολύ καλές μονάδες (όπως ο Τζούτζακ, ο Κουράνι, ο Κοκόριν και άλλοι) κι ας της έλειπε ο Βαλμπουενά κι ο Ζιρκόφ. Οι Ρώσοι έχουν την πολυτέλεια να τους λείπει ένας ή δυο μεγάλοι παίκτες τους και να μην "ματώνουν", ούτε να ξεχαρβαλώνονται, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που του λείπει πολύ ο Μπεργκ και φυσικά δεν έχει τον παίκτη να τον αντικαταστήσει.

Έβαλαν δυο γκολ οι Ρώσοι και είχαν δυο δοκάρια, πέτυχαν ένα γκολ προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου κι άλλο ένα στο ξεκίνημα του δεύτερου, επιβεβαίωσαν τον αέρα του φαβορί που τους συνόδευε όχι απλά πριν από αυτό το ματς αλλά και στον όμιλο συνολικά.

Και ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με το αριστερό. Δεν καταστράφηκε, αλλά πληγώθηκε. Δεν αποκλείστηκε από τη συνέχεια, αλλά πλέον πρέπει να βρει τρόπο να αφήσει πίσω του την ήττα αυτή, να πάει στην Πορτογαλία και να νικήσει την Εστορίλ και στη συνέχεια να δει τι μπορεί να καταφέρει στα δυο παιχνίδια με την PSV. Δύσκολα πράγματα ακούγονται όλα αυτά αλλά δύσκολα ήταν αρχής εξαρχής για τον Παναθηναϊκό, που πρώτο μέλημα είχε να μπει στους ομίλους κι όταν το κατάφερε αυτό και εξασφάλισε έσοδα και ευρωπαϊκή παρουσία, είπε να δοκιμάσει την τύχη του και να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. "Τι μπορεί να κάνει;" είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Άγνωστο, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα με το υπάρχον ρόστερ, με τον Μπεργκ εκτός, με τον Πέτριτς να μην μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια του Σουηδού, με τον Καρέλη να μην σκοράρει, με τον Μπερίσα και τον Μπαϊράμι να μην υπάρχουν ακόμα στο χάρτη, με τον Πράνιτς να μην κάνει ένα βήμα μπροστά, με τον Μπούι να μην θυμίζει σε τίποτα Αμπέντ, με τον Μπούρμπο (ακόμα;) να μην δείχνει ότι είναι ένας Νάνο από τα δεξιά.

Από την άλλη μεριά, για να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα κι άραχνα, υπάρχουν και μερικά πραγματάκια που μπορεί να κρατήσει για τη συνέχεια ο Αναστασίου. Όχι πολλά, όχι πράγματα που βγάζουν μάτι, αλλά υπάρχουν. Και σε μια ομάδα που δεν "μας έταξε" τίποτα φέτος, όπως δεν το έκανε και πέρυσι, αλλά κατάφερε να μας εκπλήξει ευχάριστα, καλό είναι να τους δώσουμε λίγη προσοχή:

- Η βελτίωση του Ντίνα: ουσιαστικά το πρώτο καλό παιχνίδι του Ντίνα, ήταν στα λεπτά που αγωνίστηκε με τη Σταντάρ εντός, όταν και πέρασε αλλαγή. Με τη Ντιναμό κάνει ένα ακόμα καλό παιχνίδι - για κακή του τύχη και στα δυο αυτά έχασε η ομάδα 2-1 εντός, ωστόσο δείχνει φέτος καλύτερο πρόσωπο σε σχέση με πέρυσι, καλύτερο του "βασικού του ανταγωνιστή" για τη θέση, του Ατζαγκούν. Πέρα από το γκολ που πέτυχε, κινήθηκε πολύ είτε πίσω από τον φορ είτε αριστερά, ήταν ουσιαστικός, δοκίμασε το κάτι παραπάνω και άλλοτε του βγήκε και άλλοτε όχι. Τουλάχιστον όμως δοκίμασε, δεν κρύφτηκε και δεν "μάσησε" ακόμα κι όταν δεν του έβγαιναν οι φάσεις.

- Η παρουσία του Δώνη: πέρασε σε ένα σημείο του αγώνα που όλα πήγαιναν στραβά, στη θέση του Κλωναρίδη και σε έναν απροσδιόριστο ρόλο: ούτε αμυντικό χαφ, ούτε "δεκάρι", ούτε δεύτερος επιθετικός αλλά λίγο απ' όλα. Και ο μικρός έβγαλε ενέργεια, δοκίμασε σουτ, έκανε κούρσες, άπλωσε το παιχνίδι στα πλάγια (κυρίως στα αριστερά) και γενικά έδειξε ότι δεν είναι απλά ένας αμυντικός χαφ - κούτσουρο, κολλημένος στο κέντρο του γηπέδου και με το μάτι προς τα μετόπισθεν, αλλά μπορεί να κάνει κι άλλα πράγματα.

- Η αντίδραση της ομάδας στο 0-2: θα ήταν πολύ εύκολο να καταρρεύσει ο Παναθηναϊκός στο 0-2 - κινδύνευσε να φάει και τρίτο και το γλίτωσε στο τσακ. Βρήκε όμως τα ψυχικά και αγωνιστικά αποθέματα να παλέψει, να κυνηγήσει πρώτα το γκολ που θα τον έβαζε ξανά στο ματς, χωρίς γιόμες και 40άρες μπαλιές. Το κατάφερε από μια στημένη φάση, ξύπνησε την εξέδρα, έβγαλε ενθουσιασμό εκτός από αντίδραση και παρόλο που δεν κατάφερε να ισοφαρίσει, έδειξε ότι δεν θεωρεί κανένα ματς "τελειωμένο" και προσπαθεί μέχρι τέλους για να πάρει ό,τι καλύτερο μπορεί.

- Τα στημένα: έβαλε ένα γκολ από το φάουλ του Νάνο και το κεφάλι του Ντίνα, αλλά γενικά τα στημένα του είχαν ενδιαφέρον, με κεφαλιές που τις κέρδιζαν οι πράσινοι αλλά δεν είχαν happy-end. Κι αν αναλογιστούμε τα νταμάρια στο κέντρο άμυνας των Ρώσων, τον Ντούγκλας και τον Σάμπα, όλο αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία, αν θυμηθούμε κιόλας πόσο αδιάφορα στημένα είχε ως επί το πλείστον ως τώρα στη σεζόν ο Παναθηναϊκός.