Ποντάροντας και στο γεγονός ότι αφού έφτασε ως εδώ χωρίς Μπεργκ ή με μερικές τζούρες από Μπεργκ, μπορεί με τον "κανονικό" Μπεργκ να τα καταφέρει.

Αξιοσημείωτη στιγμή νούμερο ένα για το παιχνίδι: ενώ έχει περάσει ένα ολόκληρο 45λεπτο, με μοναδική φάση που ξεσήκωσε τον κόσμο το σλάλομ του Ντίνα, τον ελιγμό ανάμεσα σε τέσσερις παίκτες και το ωραίο χαμηλό σουτ που αποκρούστηκε σε κόρνερ, έρχεται η φάση του γκολ. Με τον Πράνιτς να κάνει ένα αδιάφορο σουτ και τον Καρέλη να του δίνει τρομερό ενδιαφέρον, βάζοντας απλά το πόδι του και αλλάζοντας την πορεία της μπάλας. Διότι είναι να σε θέλει κιόλας η μπάλα και τον τελευταίο καιρό τον Καρέλη τον θέλει: στην Ξάνθη, δυο αγγίγματα στη μπάλα, δυο γκολ. Τώρα με την Κέρκυρα, αποκομμένος σε όλο το ματς, σχεδόν εξαφανισμένος, αλλά το δικό του πόδι ήταν αυτό που έστειλε τον Παναθηναϊκό στα αποδυτήρια με προβάδισμα ενός γκολ και όχι με το ανησυχητικό 0-0. Έχει πλάκα, αν θυμηθεί κανείς τι έχει χάσει ο Καρέλης από το ξεκίνημα της χρονιάς, πόσες φορές φάνηκε άτυχος ή απρόσεκτος, πόσο φορές γράφτηκε και ειπώθηκε ότι "καλός παίκτης, φοβερός αθλητής, τρέχει, μαρκάρει, προσπαθεί, αλλά πρέπει να βελτιώσει τα τελειώματά του". Ε, να που τα έχει βελτιώσει και μάλιστα σε πολύ "κυνικό" βαθμό.

Στιγμή νούμερο δυο: ο "αντι-Νάνο" Διαμαντής Χουχούμης, με ένα σωρό καλές και κακές επιλογές από την αρχή του ματς, που τρέχει ακατάπαυστα αλλά καμιά φορά ξεχνάει να γυρίσει, που εκτελεί όλα τα στημένα σαν άλλος Νάνο, που στο δεύτερο ημίχρονο έμεινε λίγο πιο πίσω μην τυχόν και γίνει καμιά στραβή από την πλευρά του, αποφάσισε κάποια στιγμή να ανέβει βρίσκοντας έναν διάδρομο. Όχι πάνω στη γραμμή αλλά λίγο πιο κεντρικά. Και αποφάσισε να δοκιμάσει το σουτ όχι με το καλό του πόδι, αλλά με το πόδι που χρησιμοποιεί κυρίως για το γκάζι και το φρένο. Και αυτή του η ιδέα, μας χάρισε ένα υπέροχο γκολ, χάρισε στον ίδιο μια στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ του και χάρισε στην ομάδα του την ηρεμία και τη χαλάρωση που τόση ανάγκη έχει πριν τις γιορτές. Διότι σκεφτείτε: μένει το 1-0, η Κέρκυρα κερδίζει ένα κόρνερ στο 87. Δεν θα τους έτρωγε όλους η αγωνία στην εξέδρα, με τόσα και τόσα γκολ που έχει φάει φέτος από στημένες μπάλες ο Παναθηναϊκός; Και - κυρίως - δεν θα έτρωγε το άγχος ελαφρώς και τους ίδιους τους παίκτες του Παναθηναϊκού, μην τυχόν και γίνει η στραβή στο τέλος;

Στιγμή τρίτη: ο Γιάννης Αναστασίου ετοιμάζεται να περάσει στο ματς τον Λαγό. Λογικό, θέλει να κρατήσει το κέντρο και να προσθέσει τρεξίματα και αλληλοκαλύψεις. Αλλά βγάζει τον Καρέλη. Λιγότερο λογικό, παράλογο, ή απόλυτα λογικά; Στα μάτια τα δικά μου δείχνει κάτι ανάμεσα σε υπερβολική προσοχή και ολίγη από φόβο, ειδικά αν το συνδυάσεις και με την επόμενη αλλαγή, το μέσα Μπούι - έξω Ντίνας. Πολλά αμυντικά ή αμυντικογενή χαφ μέσα, έξω δυο γρήγοροι επιθετικογενείς, μοναδικός προωθημένος ο αργός Πέτριτς, πώς θα βγει κόντρα επίθεση μόνο με τον Κροάτη μπροστά; Τελικά έβαλε ο Χουχούμης το "μπομπόνι" και σχόλασε ο γάμος.

Στιγμή τέταρτη: ο Χουχούμης κάνει το 2-0 και όλη η πιτσιρικαρία, σαν παιδάκια που μόλις πέρασαν στις εξετάσεις, μαζεύονται και το γλεντάνε με την καρδιά τος: Τριανταφυλλόπουλος, Λαγός, Μπούι, κάπου εκεί γύρω πρέπει να ήταν και ο Δώνης. Όλοι τους, μαζί με τον σκόρερ, στην ίδια πάνω - κάτω ηλικία. Όλοι τους, με εξαίρεση τον Μπούι, μαζί στις Ακαδημίες. Παιδιά που ονειρεύονταν κάποτε να φορέσουν τη φανέλα της πρώτης ομάδας αλλά ήξεραν ότι αυτό θα ήταν από πολύ δύσκολο ως απίθανο, που είχαν δει έναν Νίνη όλον κι όλον να τα καταφέρνει όλα αυτά τα χρόνια, που βρέθηκαν από πέρυσι ξαφνικά στην πρώτη ομάδα, τους πέταξαν στα βαθιά και τους είπαν όχι απλά "κολυμπήστε" αλλά "κολυμπήστε πρόσθιο, μετά ύπτιο και στο τέλος πεταλούδα" (ο Τριανταφυλλόπουλος είχε περάσει την ψυχρολουσία αυτή από πρόπερσι). Όλοι τους έδειξαν χαρακτήρα, όλοι τους έμειναν και παίζουν όχι διότι δεν υπάρχουν άλλοι ή δεν υπάρχουν λεφτά να έρθουν άλλοι αλλά διότι το αξίζουν, διότι δούλεψαν και δουλεύουν, διότι βελτιώθηκαν και συνεχίζουν να βελτιώνονται, διότι γνωρίζουν και τι φανέλα φοράνε και τι απαιτήσεις υπάρχουν, διότι θέλουν να πετύχουν πράγματα με τον Παναθηναϊκό, να κληθούν στην Εθνική, να κάνουν το μεγάλο βήμα μια μέρα και παραέξω και παραπάνω.

Στιγμή πέμπτη και τελευταία: το 2-0 διώχνει το άγχος και αρχίζουν τα τραγούδια από την εξέδρα. Τραγούδια με τις λέξεις "πρωτάθλημα" και "κύπελλο" μέσα. Το τρίποντο ήρθε, η διαφορά από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ έπεσε ξανά σε "φυσιολογικά" επίπεδα, τέλος χρονιάς είναι - και μάλιστα μιας χρονιάς που βρήκε τον Παναθηναϊκό κυπελλούχο και ευρωπαίο, οπότε πάνω στο τσακίρ - κέφι λέμε και για πρωτάθλημα και κύπελλο και πόσο όλους θα τους τρελάνουμε. Οι παίκτες της ομάδας πάνε να χαιρετίσουν τους οπαδούς στην "13" για φέτος, με ολίγη από "όλε" και ολίγη από τραγούδι. Να θες και να μην θες να γιορτάσεις, να κρατιέσαι για να μην το παρακάνεις με τα πανηγύρια, να νιώθεις ότι καλά τα έχεις πάει αλλά δεν έχεις φτάσει ακόμα πουθενά. Υπομονή θέλει, έρχεται ο δεύτερος γύρος και αυτός ο Παναθηναϊκός, έδειξε πέρυσι ότι έχει και τις αντοχές και τη φυσική κατάσταση και τον ενθουσιασμό να τα βγάλει πέρα. Θα συμπλήρωνα ότι θα έχει και τον "κανονικό" Μπεργκ και τον Σωτήρη Νίνη και έναν ακόμα στόπερ. Για να δούμε....