Ο επόμενος προπονητής της Εθνικής, θα θέλαμε να είναι Έλληνας αλλά μάλλον δεν μας γεμίζουν και πολύ το μάτι οι Έλληνες προπονητές. Μόνο που το θέμα είναι αν ψάχνουμε προπονητή για αύριο, ή αν έχουμε τα "κάκαλα" να αποφασίσουμε ότι πηδάμε το αύριο και πάμε κατευθείαν στο μεθαύριο.

Διάβασα με ενδιαφέρον τη "δημοσκόπηση" του Sport 24 για τον επόμενο προπονητή της Εθνικής. Έχει ενδιαφέρον αλλά έχει και πλάκα να την κοιτάζεις ξανά και ξανά, να την αναλύεις, να προσπαθείς να καταλάβεις τι περίπου έχει στο μυαλό του ο κόσμος αυτή τη δύσκολη στιγμή, μετά τις ήττες από Βόρεια Ιρλανδία και Νησιά Φερόε, με τον Ρανιέρι να μην παραιτείται αλλά να του δίνουν ένα μεγάλο μέρος της αποζημίωσης για να φύγει και τον Σαρρή επίσης να μην παραιτείται και να μην υπάρχει και τρόπος να του δώσουμε μια αποζημίωση μπας και πάει στην ευχή του Θεού.

Και πέρα από ενδιαφέρον και πλάκα, έχει και μπόλικο προβληματισμό η μελέτη της δημοσκόπησης ή πολύ τρολάρισμα, διαλέγετε και παίρνετε:όταν ο Γιάννης Τοπαλίδης όχι μόνο είναι στη λίστα, όχι μόνο τον έχουν ψηφίσει 842 άνθρωποι, αλλά είναι και πάνω από τον Γιάννη Αναστασίου, εύχεσαι αυτοί οι 842 να είναι χιουμορίστες, διότι αποκλείεται να έχει 842 συγγενείς πρώτου βαθμού που να τον ψήφισαν....

Από τα αποτελέσματα προκύπτει κυρίως ότι οι Έλληνες θέλουν Έλληνα προπονητή για τον πάγκο της Εθνικής. Πρώτος είναι ο Τσιώλης, ελεύθερος τελικά αφού οι παίκτες του Πανιωνίου έβαλαν φρένο στην πρόσληψή του κρατώντας με νύχια και με δόντια τον Τερεζόπουλο, ακολουθεί ο Δώνης και μετά ο Άλλος.

Ένας Άλλος, κάποιος Άλλος, δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος αλλά δεν μας κάνει και κανείς απ' αυτούς που ακούγονται και δεν έχουμε και μεγάλη εμπιστοσύνη στους Έλληνες, οι οποίοι σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους στο μπάσκετ, στο εξωτερικό μόνο για ψώνια πάνε και όχι για να δουλέψουν.

Πίσω από τον Άλλον, είναι ο Αναστασιάδης, ο Λεμονής, ο Γιοβάνοβιτς (δικό μας παιδί θεωρείται), ο Αναστό, ο Τοπαλίδης βεβαίως - βεβαίως με την τεράστια προπονητική προϋπηρεσία, ακολουθούν Αναστασίου, Βεργέτης, Γκατούζο, Τραπατόνι και κάτω - κάτω Παράσχος και ολίγη από Ταρντέλι. Πάρ'το αυγό και κούρευτο με άλλα λόγια.

Ο κόσμος θέλει Έλληνες ή ξένους που έχουν περάσει χρόνια στα μέρη μας και μας ξέρουν καλά. Ο κόσμος θέλει επίσης Ιταλούς, παρά το κάζο με Ρανιέρι, ο κόσμος θέλει αυτούς που ξέρει και εμπιστεύεται σαν τη Χλωρίνη Κλινέξ κι ας τους έχει ξεπεράσει το ποδόσφαιρο ή ακόμα κι αν δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα σημαντικό τα τελευταία χρόνια.

Ο κόσμος θέλει Ρίνο Γκατούζο γιατί τα χώνει ωραία στις συνεντεύξεις τύπου (αλλά ξέχασε κοτζαμ Μαλεζάνι, Μαρκαριάν, Τεν Κάτε και άλλους καλούς ατακαδόρους), ο κόσμος θα ήθελε Μπάγεβιτς σε άλλες εποχές που ο Ντούσαν ήταν μάχιμος προπονητής, ο κόσμος θέλει προπονητή που να παίζει άμυνα με ξαφνικές επιθέσεις σαν τον Αναστό αλλά δεν "ψήνεται" για Τιμούρ που κάνει το ίδιο πράγμα αλλά σε καλύτερο επίπεδο ομάδων τα τελευταία χρόνια από τον Αναστόπουλο, ο κόσμος τελικά δεν ξέρει ποιον θέλει.

Ξέρει μόνο τι θελει: να δει μια Εθνική που να του θυμίζει την Εθνική που αγάπησε, που του χάρισε επιτυχίες, που τον έκανε να βγει στους δρόμους ή τον "ανάγκασε" να πάει στο γήπεδο να την δει. Θα έλεγα ότι είναι πολύ κρίμα που κανείς από τη φουρνιά του 2004 δεν έχει προλάβει να γίνει έστω καλούτσικος προπονητής: θα είχε αναλάβει ήδη χωρίς δεύτερη σκέψη και χωίς κανέναν να τον αμφισβητεί.

Ο Δέλλας όμως τώρα μαθαίνει, ο Νικοπολίδης δεν δείχνει ότι έχει την κάψα να ακολουθήσει αυτή την καριέρα, ο Φύσσας διάλεξε άλλη σταδιοδρομία όπως και ο Ντέμης και ο Βρύζας και ο ευρωβουλευτής Ζαγοράκης και ο Κατσουράνης ακόμα κλωτσάει το τόπι μαγεύοντας τους Ινδούς. Αν δεν τον κάνουν θεότητα της χώρας τους και δεν τον κρατήσουν για πάντα κοντά τους, μπορεί μια μέρα - όχι πολύ μακρινή - να είναι ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός. Αλλά το σήμερα, το εδώ και τώρα, παραμένει το μεγάλο πρόβλημα.

Και δεν ξερω επίσης ούτε ποιος έχει τα άντερα και το στομάχι να χρεωθεί τα αποκαϊδια που άφησε πίσω του ο Ρανιέρι και να βαδίσει σε μια σχεδόν σίγουρη αποτυχία, έναν σχεδόν δεδομένο αποκλεισμό που θα γραφτεί στο βιογραφικό του παρόλο που μαντάρα τα έκανε ο Ρανιέρι.

Δεν ξέρω επίσης με τι κριτήρια θα γίνει η επιλογή του επόμενου: να βάλουμε κάποιον που θα βελτιώσει την ατμόσφαιρα, τις σχέσεις των παικτών, θα ζεστάνει ξανά τον κόσμο και θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το σοκ; Διότι αν θέλουμε τέτοια χρήση, βάζουμε τον Καραγκούνη που τον έχουμε και εύκαιρο (και θα έχει και τη δυνατότητα να παίζει όσο γουστάρει στα προπονητικά διπλά και να μην τον κάνει κανένας αλλαγή) και κάνουμε μια χαρά τη δουλειά μας.

Ή θέλουμε να βάλουμε κάποιον που θα "πηδήξει" τα προκριματικά αυτά και θα αρχίσει από τώρα να χτίζει την Εθνική για την επόμενη μέρα, για τα προκριματικά του επόμενου Μουντιάλ; Αλλά τι ρωτάω... Σιγά μην ξέρουν στην ΕΠΟ τι θέλουν να κάνουν. Εδώ ο Σαρρής δεν μπορεί να συνεννοηθεί για δυο απλά πράγματα με τον Χιου Ντάλας, διότι τα αγγλικά του - λέει - δεν είναι καλά (του Σαρρή άραγε ή του Ντάλας;). Και θα μπορέσει να βγάλει άκρη με ένα τόσο σημαντικό θέμα, όπως είναι το αύριο και το μεθαύριο της Εθνικής;