Μπορεί οι φίλοι του Παναθηναϊκού να περιμένουν από τον Άγιο Βασίλη έναν στόπερ (και από τον Γιάννη Αλαφούζο μια ακόμα μεταγραφή), αλλά τα πραγματικά δώρα ήρθαν από την απόδοση, την πρόοδο και την εξέλιξη παικτών που ήδη βρίσκονται στην ομάδα.

- Λουκ Στιλ: τον πρώτο καιρό που βρέθηκε στην ομάδα, είχε ξετρελαθεί με την ατμόσφαιρα της Λεωφόρου, με τον τρόπο που ζούμε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα σε σχέση με την Αγγλία και τη δεύτερη κατηγορία που έβγαζε το ψωμί του τα τελευταία χρόνια - μόνο που δεν έπαιζε καθόλου και έβλεπε όλα τα ματς από τον πάγκο. Από τη στιγμή που πήρε τη θέση του Κοτσόλη κάτω από τα γκολπόστ της ομάδας, έκανε τους φίλους της ομάδας να ξετρελαθούν με τις αποκρούσεις του. Φοβερά ρεφλέξ, συνεχής βελτίωση στους τομείς που έδειξε να έχει αδυναμίες (εξόδους και παιχνίδι με τη μπάλα στα πόδια), δείχνει να έχει βρει τον τρόπο να κατευθύνει τους αμυντικούς του κι έχει κάνει ήδη αποκρούσεις που άνετα μπαίνουν στα highlights της χρονιάς - η τριπλή απόκρουση στην Ξάνθη και η φάση στο τέλος του αγώνα με την Εστορίλ είναι μερικές απ' αυτές. Το κενό που άφησε ο Καπίνο πηγαίνοντας στη Γερμανία, δείχνει να έχει καλυφθεί με τον καλύτερο τρόπο.

- Νίκος Καρέλης: πολύ μεγάλη η βελτίωσή του σε σχέση με την περσινή χρονιά. Πάντα ήταν ένας φοβερός αθλητής, τακτικά πειθαρχημένος, που έτρεχε ακατάπαυστα και μάρκαρε επί 90 λεπτά, αλλά τα τελειώματά του ήταν άλλοτε άτσαλα, άλλοτε βιαστικά, λίγες φορές πάντως αποτελεσματικά. Τα πράγματα άλλαξαν από τον Σεπτέμβρη, διότι "έπρεπε" να αλλάξουν: ο Μπεργκ τραυματίστηκε στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Λεβαδειακό, ο Πέτριτς δεν πάταγε και πολύ καλά τότε και ο Καρέλης "μεγάλωσε" μέσα σε λίγες μέρες. Δεν έγινε φυσικά ο πιο αποτελεσματικός επιθετικός του κόσμου, αλλά δούλεψε πολύ στα τελειώματα των φάσεων, έμαθε να παίζει αποτελεσματικά με πλάτη προς το αντίπαλο τέρμα, να ρολάρει το σώμα του ανάμεσα στα αντίπαλα σέντερ μπακ και να χρησιμοποιεί την ταχύτητά του για να αποκομίζει πλεονέκτημα. Τον ωφέλησε πολύ η κλήση του στην Εθνική (όπου πέτυχε και γκολ) αλλά και το ότι σκόραρε στην Ευρώπη, ενώ στο πρωτάθλημα έφτασε ήδη τα 6 γκολ.Αν συνεχίσει στο ίδιο τέμπο, προβλέπω ότι θα είναι ο επόμενος Μαυρίας και Καπίνο, με άλλα λόγια ο επόμενος που θα πάει στο εξωτερικό με πολύ καλά χρήματα για τον ίδιο αλλά και για τον Παναθηναϊκό.

- Χρήστος Δώνης: κατά την ταπεινή μου άποψη, δυο πράγματα πρέπει να κάνει από δω και πέρα: α) να υπογράψει επέκταση του συμβολαίου του με τον Παναθηναϊκό, με την ομάδα που τον πίστεψε και τον πιστεύει, που του έδωσε την ευκαιρία να παίξει σε Ελλάδα και Ευρώπη, που του βρήκε ρόλο μέσα στο γήπεδο. Και β) να βάλει μια αφίσα του Τόνι Κρόος πάνω απ' το κρεβάτι του. Αυτό το στυλ του ταιριάζει, του οκταριού που μαρκάρει, που πασάρει είτε στον άξονα είτε απλώνοντας το παιχνίδι στα πλάγια, που πατάει την αντίπαλη περιοχή πότε - πότε και άλλοτε ακροβολίζεται έξω από την αντίπαλη περιοχή γι να απειλήσει με μακρινά σουτ. Πρέπει να δουλέψει πολύ φυσικά, δεν έχει φτάσει ακόμα πουθενά, θέλει βελτίωση σε πολλούς τομείς, αλλά δείχνει ότι προσπαθεί πολύ, είναι πολύ καλύτερος σε σχέση με το ξεκίνημα της περασμένης σεζόν και αν συνεχίσει έτσι, μόνο σε καλό θα του βγει.

- Θανάσης Ντίνας: μόνο δείγματα ή ψήγματα του ταλέντου του μας έδωσε πέρυσι. Μεγαλύτερος σε ηλικία από τα πιτσιρίκια που είχαν ανεβει στην πρώτη ομάδα από τις πράσινες ακαδημίες και πολύ λιγότερο δουλεμένος τακτικά από τους συμπαίκτες του λόγω Παναχαϊκής και χαμηλότερης κατηγορίας, φάνηκε ότι δύσκολα θα καταφέρει να σταθεί σε υψηλότερο επίπεδο. Το καλοκαίρι όμως δούλεψε πολύ στην προετοιμασία, έβαλε μπόλικη τακτική στο παιχνίδι του, πρόσθεσε και τις ασίστ και τα καλύτερα τελειώματα στο ρεπερτόριό του που ως τότε περιλάμβανε κυρίως καλό και γρήγορο passing - game και δίνει φρεσκάδα και ζωντάνια στη μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας όποτε του το ζητάει ο προπονητής του. Κινείται συνεχώς στο γήπεδο, του αρέσει να ξεκινά τις προσπάθειές του συνήθως από αριστερά και είναι αρκετά αποτελεσματικός πίσω από τον φορ ή αλλιώς στην κορυφή του ρόμβου.

- Αμπντούλ Ατζαγκούν: ίσως ο πιο ¨καυτός" παίκτης του Παναθηναϊκού το φθινόπωρο και μέχρι το παιχνίδι της Τούμπας, όπου ήταν εκ των κορυφαίων και όπου τραυματίστηκε παραμένοντας στο γήπεδο μέχρι το τέλος μια που δεν υπήρχε άλλη διαθέσιμη αλλαγή. Από τότε πέρασαν αρκετές εβδομάδες, επέστρεψε στα γήπεδα αλλά έδειξε ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στο επίπεδο που ήταν πριν τον τραυματισμό του. Ο άναρχος Νιγηριανός που είδαμε πέρυσι όταν ήρθε στην ομάδα, έχει μετατραπεί σε ένα μαμούνι που δεν σταματά να τρέχει, που πρεσάρει ψηλά ξεκινώντας από τον αντίπαλο τερματοφύλακα και που έχει βάλει πολύ περισσότερο φέτος το σκοράρισμα στον τρόπο που αγωνίζεται.

- Μλάντεν Πέτριτς: όταν ήρθε πέρυσι τον Γενάρη, ήταν τραυματίας και κουβαλούσε μεγάλη αγωνιστική απραξία. Δεν κατάφερε να δώσει και πολλά πράγματα μέχρι το τέλος της σεζόν, καθώς ταλαιπωρήθηκε από διάφορους νέους και παλιούς τραυματισμούς. Έκανε όμως καλή προετοιμασία και παρόλο που δεν ξεκίνησε καλά τη χρονιά και δεν κατάφερε να βοηθήσει την ομάδα του στα δυο παιχνίδια με τη Σταντάρ, ανέβηκε στην πορεία και τα δυο από τα τρία γκολ που έβαλε στο πρωτάθλημα (με Πανιώνιο εντός και με Παναιτωλικό στο Αγρίνιο) μεταφράστηκαν σε αντίστοιχα τρίποντα. Το τελευταίο τρικ του Αναστασίου, είναι ο Πέτριτς σε ρόλο ψευτο-δεκαριού, τοποθετώντας τον πίσω από τον φορ ή από τα δυο φορ, με εντολή και να εκτελεί χρέη play-maker αλλά και να πατάει την αντίπαλη περιοχή σαν κρυφός κυνηγός.

Σημείωση: όπως ενδεχομένως θα παρατηρήσατε, από την παραπάνω λίστα απουσιάζουν παντελώς οι αμυντικοί. Λογικό, αφού είναι η γραμμή που έχει πληγώσει πολύ την ομάδα και η θέση του κεντρικού αμυντικού, είναι η πρώτη που κοιτάζει στην πιάτσα για μεταγραφή. Ο Σπύρος Ρισβάνης δεν είχε την εξέλιξη και τις συμμετοχές που θα περιμέναμε, ο Διαμαντής Χουχούμης πρέπει να κάνει κι άλλα ωραία όπως αυτό που έκανε με την Κέρκυρα, με τον Τριανταφυλλόπουλο πρέπει επιτέλους να αποφασίσει ο Αναστασίου αν θα τον καθιερώσει σε θέση κεντρικού αμυντικού, που είναι η φυσική του, ή θα τον πηγαινοφέρνει από τη θέση του δεξιού μπακ σε αυτή του σέντερ μπακ, σαν να είναι ο Σέρχιο Ράμος των φτωχών - μόνο που δεν είναι... Νανο και Λαγός είναι σταθερά καλοί, ο Σίλντελφελντ έχει καλές στιγμές αλλά έχει και κακές (όπως και το ελαφρυντικό ότι δεν έχει σταθερό παρτενέρ), περιμένουμε περισσότερα από Μπούρμπο, Κουτρουμπή, Πράνιτς, Μέντεζ και Κλωναρίδη, ενώ η μια, μεγάλη και σταθερή αξία τρεξίματος, φιλοτιμίας και ασταμάτητης προσπάθειας, παραμένει ο αρχηγός Ζέκα.