Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό το παιχνίδι ήταν απλά μια ευχάριστη παρένθεση στη γενική μετριότητα ή το βράδυ που ο Παναθηναϊκός πάτησε το κουμπί και μεταμορφώθηκε στην ενδιαφέρουσα ομάδα του περσινού δεύτερου μισού. Αν πάντως είναι το δεύτερο, δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο timing.

Ξεκινάω με μια υπενθύμιση: αυτό το παιχνίδι, ήταν το πρώτο ελληνικής ομάδας κόντρα στην PSV Αϊντχόφεν που δεν γυρίσαμε πίσω ως Έλληνες ηττημένοι. Δυο ήττες είχε η ΑΕΚ, δυο ο ΠΑΟΚ και μια ο Παναθηναϊκός, αλλά πλέον έσπασε η κατάρα και πήραμε ως Έλληνες και ως Παναθηναϊκός τον πρώτο βαθμό.

Και μια που είμαστε στο τσακίρ - κέφι μετά το ωραίο αυτό παιχνίδι και μια ισοπαλία πολύτιμη σε διάφορα επίπεδα, θα σας θυμίσω και κάτι άλλο μια που οι Ολλανδοί έρχονται σε δυο εβδομάδες στη Λεωφόρο: το 4-1 κόντρα στην PSV Αϊντχόφεν, ήταν το τελευταίο ματς που έδωσε ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Κι όποιος έτυχε να είναι μέσα στο γήπεδο, όπως εγώ, σίγουρα δεν θα ξεχάσει δυο πράγματα από εκείνο το ματς: τον Γκαλίνοβιτς να αποκρούει πέναλτι και τον Σανμαρτεάν να διαμορφώνει το τελικό 4-1 με μόρτικο κλέψιμο και παλικαρίσιο γκολ.

Αλλά τέλος προς το παρόν οι ιστορικές αναδρομές και οι θύμησες, έχουμε καιρό να τα πούμε όλα αυτά μέχρι το επόμενο ραντεβού με τους Ολλανδούς. Αυτός που δεν είχε καθόλου χρόνο στο ρολόι του πριν από τον αγώνα της Ολλανδίας, ήταν ο Παναθηναϊκός: μέτρια και κακά παιχνίδια, γκρίνια, παράπονα του κόσμου, αμφισβήτηση, εσωστρέφεια, βαθμολογικές απώλειες στο πρωτάθλημα και τελευταία θέση χωρίς βαθμό στον όμιλο του Europa. Κι ένα πρόγραμμα φωτιά, με ματς στην Ολλανδία, "Καραϊσκάκης", Ατρόμητο, PSV μέσα, Τούμπα, κάτω από συνθήκες δύσκολες και πίεση αφόρητη. Και ξαφνικά, εγένετο φως!

Ο Αναστασίου "που δεν κάνει και πρέπει να φύγει" έστησε την ομάδα περίφημα και κοουτσάρισε στην επανάληψη υποδειγματικά, ο Στιλ ή ο "πού τον βρήκαμε πάλι δαύτον;" ήταν εγγύηση κάτω από τα δοκάρια, ο Μπούι ή αλλιώς "είμαστε σίγουροι ότι τον πήραμε δανεικό από τη Γιουβέντους; Μπας και ήρθε από την Τσιταντέλα;" έπαιξε σαν ποδοσφαιριστής 11άδας κι όχι σαν "γέμισμα" που μπαίνει μέσα όταν δεν έχουμε άλλον ή όταν παίζουμε εύκολο ματς.

Ο Καρέλης "που δεν σκοράρει ούτε με αίτηση" σκόραρε, όπως είχε σκοράρει και με την Εθνική, διέλυσε κυριολεκτικά την άμυνα των Ολλανδών, κέρδισε φάουλ σε καλή θέση έξω από την αντίπαλη περιοχή και κέρδισε και αποβολή του αρχηγού των Ολλανδών, ενώ ήταν μέσα σχεδόν σε κάθε καλή φάση της ομάδας από τη στιγμή που μπήκε αλλαγή. Ακόμα και ο "παλαίμαχος" Πέτριτς στα λίγα λεπτά που έπαιξε, κάτι καλό έκανε - την κεφαλιά που αποκρούεται ενστικτωδώς αλλά κυρίως την ασίστ στο γκολ του Καρέλη.

Και αναρωτιέσαι τελικά: που ήταν όλοι οι παραπάνω κύριοι και όλοι γενικώς οι πράσινοι που ξεχώρισαν στην Ολλανδία (Σίλντελφελντ, Νάνο, Ζέκα και λοιποί) στα προηγούμενα μέτρια ή κακά ματς της ομάδας; Έλα μου ντε! Κρυμμένοι ή άκεφοι ήταν, χωρίς πάθος, χωρίς ψυχή, χωρίς καμία διάθεση να δώσουν το κάτι παραπάνω. Αυτήν ακριβώς την "ψυχή" τους ζήτησαν να δώσουν οι οπαδοί που τους επισκέφτηκαν στο Κορωπί, αυτό το κάτι παραπάνω τους ζήτησε ο Γιάννης Αλαφούζος πριν λίγες μέρες, όταν πήγε όχι να τους γκαζώσει αλλά να τους στηρίξει, αναγνωρίζοντας ότι όλοι στη ζωή μας έχουμε καλές και κακές μέρες στη ζωή και τη δουλειά μας.

Αυτή, ήταν μια πραγματικά καλή μέρα τόσο για τους παίκτες, τον προπονητή και τη διοίκηση, όσο και για τον κόσμο της ομάδας. Ίσως ήταν η μέρα που γύρισε ο διακόπτης και ο Παναθηναϊκός θα αρχίσει να ξαναπαίζει όπως έπαιζε στο δεύτερο περσινό μισό. Μένει να το δούμε αυτό στο προσεχές μέλλον, ωστόσο μοιάζει πολύ σημαντικό ότι κάνει το καλύτερο φετινό του παιχνίδι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τη συγκεκριμένη αντίπαλο και έχοντας μπροστά του πολλά και σημαντικά παιχνίδια μεγάλης δυσκολίας, αρχής γενομένης από το κυριακάτικο στο Φάληρο. Δεν ξέρω φυσικά ποιος θα κερδίσει, ξέρω όμως ότι αν ο Παναθηναϊκός παίξει κόντρα στον Ολυμπιακό όπως έπαιξε στην Ολλανδία, μπορεί να δούμε ένα πραγματικά ενδιαφέρον και ανταγωνιστικό παιχνίδι.