Ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε το γεγονός ότι είναι το φαβορί της σειράς και ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε πως δεν η σειρά θα είναι ζόρικη ως το τέλος. Αυτό που μένει, ωστόσο, . Το πρώτο βήμα των "ερυθρολεύκων", που έγινε με σιγά-σιγά και με περιπετειώδη τρόπο. Και τον Κώστα Σλούκα να απλώνει το μπράτσο του για να πάρει "αγκαζέ" τους συμπαίκτες του για να τους οδηγήσει.

Ο Σλούκας πραγματοποίησε μια από τις καλύτερες του φετινές εμφανίσεις με 16 πόντους, 3 ασίστ, 7 κερδισμένα φάουλ, 23 λεπτά χρόνο συμμετοχής και 21 στο ranking. Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι ισοφάρισε το φετινό του ρεκόρ πόντων (16 πόντους είχε και με την Κηφισιά στο ΣΕΦ), αλλά το κυριότερο σημείωσε ατομικά ρεκόρ σε ότι αφορά τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό: σε πόντους, ασίστ, κερδισμένα φάουλ και ranking.

Το προηγούμενο ρεκόρ πόντων ήταν οι 11 πόντοι που είχε σημειώσει στον περσινό 4ο τελικό. Ήταν και η μοναδική άλλη φορά που είχε διψήφιο νούμερο πόντων. Η προηγούμενη καλύτερη επίδοση του σε ασίστ ήταν οι 5 στο πρώτο φετινό παιχνίδι στο ΣΕΦ, ενώ σε ότι αφορά τα φάουλ ήταν τα 4 που είχε κερδίσει στον πρώτο τελικό της σεζόν 2012-13. Τέλος τα προηγούμενα καλύτερα ranking ήταν στο φετινό ματς του ΣΕΦ (11) και στον περσινό 4ο τελικό (9).

Η προσφορά του, ωστόσο, στο κυριακάτικο παιχνίδι δεν αντικατοπτρίζεται πλήρως από τους αριθμούς. Διότι στο μπάσκετ συχνά παίζει ρόλο και το timing. Για παράδειγμα τα δύο γκολ φάουλ που σημείωσε στο 2ο δεκάλεπτο ήταν πολύ πιο σημαντικά από όσο μετράνε έξι πόντοι. Διότι ήρθαν σε ένα σημείο που ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα και αυτοί οι πόντοι του έδωσαν το δικαίωμα να ροκανίσει τη διαφορά, να πάρει ψυχολογία και κυρίως να δημιουργήσει πρόβλημα στην αντίπαλη άμυνα, φτάνοντας με τη μπάλα μέσα στη ρακέτα. Αυτό που ήταν το ζητούμενο σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Συνολικά κέρδισε φάουλ, τέλειωσε φάσεις στη στεφάνη, έφτιαξε καλάθια για τους συμπαίκτες του και έπαιξε έναν ηγετικό ρόλο, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε τις ημέρες του φάιναλ-φορ. Εξαιρετικές επιδόσεις για έναν 25χρονο... βετεράνο, που από την πρώτη στιγμή που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού, έπαιζε ένα μπάσκετ πολύ πιο ώριμο από την ηλικία του. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη συμπεριφορά του στο παρκέ, αλλά κυρίως την αποφασιστικότητα του. Ακόμη κι αν τον "πετούσε" ο Ίβκοβιτς για πρώτη φορά στο 35' για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ίσως η όλη διαδικασία να αποδείχτηκε ευεργετική. Ίσως να βγήκε πιο "κωλοπετσωμένος" από αυτά τα σκωτσέζικα ντουζ του "Ντούντα" και στη συνέχεια να έχτισε το σημερινό προφίλ του, όταν απέκτησε πρωταγωνιστικό ρόλο επί ημερών Μπαρτζώκα.

Φέτος η χρονιά ήταν ιδιαίτερη, καθώς μπήκε στην τελευταία θέση του rotation στην περιφέρεια, αλλά κατάφερε μετά το φάιναλ-φορ να εκτοξεύσει το χρόνο συμμετοχής του, παίζοντας ξανά το ρόλο του... καστανά. Από τα προημιτελικά της Euroleague και μετά ο Σλούκας έχει πάρει τη θέση του Λαφαγιέτ, ο οποίος δεν έχει βρει ακόμη το ρυθμό του, ίσως επειδή προσπαθεί να το κάνει με το σουτ και όχι με το ρόλο του play-maker.

Το ντέρμπι, ωστόσο, δεν είναι μόνο ο Σλούκας. Είναι και ο Σπανούλης, είναι και ο Μάντζαρης που σήμανε την αντεπίθεση στην 3η περίοδο, είναι και ο Πρίντεζης που είχε 12 πόντους και 6 ριμπάουντ, Ο Ντάνστον που αποδείχτηκε πολιορκητικός κριός μες στη ρακέτα, αλλά και ο Ματ Λοτζέσκι που "σκότωσε" τον Παναθηναϊκό από την αδύνατη πλευρά. Αν έπρεπε τώρα να δούμε πιο συγκεκριμένα τα σημεία κλειδιά του πρώτου τελικού θα έπρεπε να σταθούμε στα εξής:

Στη μάχη της στεφάνης και των κατοχών: Οι "ερυθρόλευκοι" αν και άστοχοι από το τρίποντο (ξεκίνησαν με 0/13 τρίποντα), κατάφεραν να ρεγουλάρουν την αναποτελεσματικότητα τους, παίρνοντας δεύτερες επιθέσεις. Τέλειωσαν το παιχνίδι με 13 επιθετικά ριμπάουντ, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. Η εικόνα του "τριφυλλιού" σ' αυτόν τον τομέα με τον Μαυροκεφαλίδη στο "5", είναι πολύ διαφορετική από ότι με τον Μπατίστα που είναι ένας καλός αμυντικός ριμπάουντερ ή τους Λάσμε-Γκιστ.

Αυτή η αδυναμία των "πρασίνων" φαίνεται και στην άμυνα ψηλά. Δεν υπάρχουν πλην του Φώτση οι παίκτες που θα αλλοιώσουν προσπάθειες, θα φοβίσουν και θα σταματήσουν τις διεισδύσεις. Να πάρουμε για παράδειγμα τις φάσεις του Σλούκα; Όταν έφτανε κοντά στο καλάθι, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τελειώσει αποτελεσματικά με lay-up. Είναι το ρίσκο που παίρνει ο κόουτς Μανωλόπουλος χρησιμοποιώντας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη στο "5".

Γενικότερα οι "ερυθρόλευκοι" επικράτησαν στο παιχνίδι των κατοχών. Έκαναν λίγα λάθη και πήραν τα ριμπάουντ. Μπορεί να μην είχαν ποιότητα στις κατοχές τους (βλέπε αστοχία), αλλά είχαν ποσότητα. Και αυτό τους έδωσε ένα σημαντικό προβάδισμα. Ο αριθμός "4" δίπλα από την κατηγορία λάθη είναι πραγματικά εντυπωσιακός, για έναν τελικό, ένα παιχνίδι δηλαδή που χαρακτηρίζεται από τη νευρικότητα.

Στο περιορισμένο rotation του Παναθηναϊκού: οι "πράσινοι" φάνηκε ότι δεν έχουν το απαιτούμενο βάθος. Η επιλογή να μην ξεκινήσει ο Δημήτρης Διαμαντίδης (όπως γίνεται στα φετινά playoffs) είχε αποτέλεσμα, διότι ο 35χρονος γκαρντ μπήκε φρέσκος από τον πάγκο και έπαιξε τελικά 29 λεπτά, βοηθώντας την ομάδα του να τρέξει ένα αρχικό 10-0 σερί. Ωστόσο, οι "πράσινοι" και με τον Μπατίστα παροπλισμένο λόγω τραυματισμού, δεν βρήκαν τους παίκτες που θα έρθουν από πίσω για να κρατήσουν τα μπόσικα. Ο Μόργκαν προσπάθησε, πάλεψε σε όλες τις φάσεις, αλλά δεν ήταν θετικός στα 9 λεπτά που χρησιμοποιήθηκε, ενώ και ο Κούπερ έδειξε έξω από τα νερά του.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόουτς Μανωλόπουλος χρησιμοποίησε για 38 λεπτά τον Φώτση, για 32 τον Μαυροκεφαλίδη, για 29 τον Διαμαντίδη και για 25 τον Γιάνκοβιτς. Αυτοί, βέβαια, που έλειψαν περισσότερο ήταν οι Σλότερ και Νέλσον. Ο πρώτος έκανε ένα ακόμη κακό εκτός παιχνίδι, ενώ ο δεύτερος που έδειχνε αναγεννημένος στην ημιτελική σειρά με τον ΠΑΟΚ, χωρίς να είναι αρνητικός (6 ριμπάουντ, 3 ασίστ), δεν κατάφερε να μπει επιθετικά στο παιχνίδι κι αυτό δεν βοήθησε στην αυτοπεποίθηση του. Είδαμε τον Παναθηναϊκό να χρησιμοποιεί τον Αμερικανό σε έναν άτυπο ρόλο... κρυφού ψηλού (πως λένε "κρυφό κυνηγό" στο ποδόσφαιρο;) βάζοντας τον να κινείται κάτω από το καλάθι, ακόμη και να κάνει σκριν. Είναι μια ιδέα που θα τη δούμε περισσότερο στα άλλα ματς της σειράς.

Η εικόνα αυτή ενδεχομένως να αλλάξει, διότι είναι πιο εύκολο για έναν προπονητή να ανοίξει το rotation και να δείξει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους παίκτες του σε εντός έδρας παιχνίδι, εκεί όπου παίζουν ρόλο παράγοντες όπως η ενέργεια κι ο ενθουσιασμός.

Οι δύο τακτικές διαφορές. Συνολικά είδαμε δύο καινούργιες παραμέτρους. Η πρώτη ήταν άμυνα ζώνης του Παναθηναϊκού, την οποία χρησιμοποίησε σε δύο διαφορετικά σημεία (2ο και 3ο δεκάλεπτο) με κοινό παρανομαστή το προβάδισμα του Ολυμπιακού. Με αυτή την επιλογή οι "πράσινοι" άλλαξαν τον ρυθμό και κατάφεραν και τις δύο φορές να ισορροπήσουν το παιχνίδι. Είναι μια άμυνα που προβλημάτισε τον Ολυμπιακό στη σειρά με τον Άρη και ήταν επόμενο το τεχνικό τιμ του "τριφυλλιού" να την εντάξει στην αμυντική της τακτική. Κατά τα άλλα και οι δύο ομάδες κινήθηκαν στις καθιερωμένες τους αντιμετωπίσεις.

Η άλλη διαφορά ήταν ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησαν οι "ερυθρόλευκοι" να χτυπήσουν τα μις-ματς μετά τις αλλαγές του Παναθηναϊκού. Κατά κύριο λόγο προσπαθούσαν να βάλουν τη μπάλα μέσα στο καλάθι, με τον Μπράιαν Ντάνστον να παίζει καθοριστικό ρόλο σ' αυτό το κομμάτι. Δεν θέλησαν δηλαδή να επιτεθούν με τον Σπανούλη απέναντι στον ψηλό, αλλά να δημιουργήσουν ανισορροπία μέσα στη ρακέτα.

Η συνέχεια; Η σειρά έχει δρόμο. Κι αυτό δεν αποτελεί πρόβλεψη για το νούμερο των παιχνιδιών ή για τον τελικό νικητή. Αυτό που φάνηκε είναι ότι και οι δύο ομάδες είναι ψυχολογικά και πνευματικά αποφασισμένες να παλέψουν, σε αγώνες μάλιστα που έχουν ειδική βαρύτητα. Το βάρος τώρα περνάει στον Παναθηναϊκό που αν χάσει στο ΟΑΚΑ... χάνεται. Και είναι σίγουρο ότι ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να πατήσει πάνω εκεί, όπως επιχείρησε να κάνει ο Παναθηναϊκός αντίστοιχα στο ματς που είδαμε την Κυριακή.