Ο Ντόμινικ Γουότερς αποτελεί την επιλογή του Ολυμπιακού για την περιφέρεια. Θα είναι αυτός που θα καλύψει το κενό του τραυματία Ντάνιελ Χάκετ. Βέβαια, το μοναδικό κοινό σημείο των δύο παικτών είναι ότι πριν φορέσουν την ερυθρόλευκη φανέλα αγωνιζόντουσαν στην Ιταλία. Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι είναι κακό.

Όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοια περίσταση θα πρέπει πρωτίστως να αναλύσουμε τα δεδομένα. Για παράδειγμα τις συνθήκες της αγοράς. Ο Ολυμπιακός είχε ένα σημαντικό πλεονέκτημα στα χέρια του, ότι μπορούσε με άνεση να ψάξει και για Αμερικανό, όχι μόνο για κοινοτικό, όπως ήταν ο Χάκετ. Από εκεί και πέρα, όμως, είναι λογικό να σκεφτούμε ότι δεν θα υπήρχε κάποιος παίκτης από το υψηλότερο ράφι, που θα έπαιζε σούπερ σε ομάδα επίσης του υψηλότερου επιπέδου και θα ήταν διαθέσιμος (τόσο αυτός, όσο και η ομάδα του) να έρθει στο Λιμάνι. Συν του ότι είναι γνωστή η προτίμηση των Πειραιωτών σε παίκτες που έχουν ευρωπαϊκή εμπειρία. Αν σε όλα αυτά υπολογίσουμε την πρόθεση της ομάδας να κινηθεί οικονομικά (και στο buy-out και σε ότι αφορά το κασέ του παίκτη) και να βρει παίκτη για μισή σεζόν, τότε οι λίστες των υποψηφίων μικραίνουν ακόμη περισσότερο.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, προτίμησε τον Γουότερς γιατί α) έχει παίξει σε αρκετές ομάδες και έχει εμπειρία από αλλαγή περιβάλλοντος, δηλαδή δεν θα του πάρει πολύς χρόνος να προσαρμοστεί β) είναι παίκτης-ρόλου στο υψηλότερο επίπεδο και δεν θα διαταράξει τις ισορροπίες και γ) έχει ένα πολύ δυνατό στοιχείο που είναι το περιφερειακό σουτ.

Δεν είναι αντι-Χάκετ είναι αντι-Λαφαγιέτ

Ο Γουότερς δεν μοιάζει σε τίποτα στον Χάκετ. Αν έπρεπε να τον συγκρίνουμε με ένα "μοντέλο" προηγούμενου παίκτη, αυτός θα ήταν ο Λαφαγιέτ. Είναι δηλαδή ένας παίκτης που θα πάρει τα σουτ που πρέπει να πάρει, θα προσπαθήσει στην άμυνα (χωρίς να είναι defensive stopper) και θα παίξει το ρόλο του back-up πλέι-μέικερ.

Υποθετικό σενάριο: αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Ολυμπιακός ήθελε να πάρει έναν παίκτη πίσω από τον Βαγγέλη Μάντζαρη. Αν έπρεπε να διαλέξει μεταξύ του Χάκετ και του Ουότερς, η επιλογή Ουότερς θα έβγαζε περισσότερο νόημα. Για αυτό ίσως να μην είναι απολύτως κακό ότι ο Αμερικανός πρώην παίκτης του Άρη, δεν έχει καμία σχέση με τον τραυματισμένο Ιταλό.

Δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτερος παίκτης. Αν μιλούσαμε για τη θέση του βασικού γκαρντ σε οποιαδήποτε ομάδα ο Χάκετ θα έπαιζε χωρίς αντίπαλο στο δίλημμα. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή μιλάμε για μια καλοκουρδισμένη ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους και ιεραρχία εδώ και πολλά χρόνια. Και ως στήριγμα του Βασίλη Σπανούλη, του περιφερειακού γύρω από τον οποίο είναι χτισμένη όλη η ομάδα, η επιλογή Γουότερς βγάζει περισσότερο νόημα. Και όλα αυτό κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, κρίνοντας δηλαδή από την απόδοση του φετινού Χάκετ που έμοιαζε εγκλωβισμένος στο rotation των πολλών παικτών, χωρίς να διεκπεραιώνει το ρόλο που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά και την κλάση του. Κοινώς; Μην συγκρίνουμε με τον Χάκετ που έχει ο καθένας στο μυαλό του, αλλά με τον Χάκετ που έμοιαζε έξω από τα νερά του, ειδικά στην επίθεση.

Διότι η άμυνα είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Γιατί όντως εκεί ο Ιταλός γκαρντ έδινε πολλά στον Ολυμπιακό. Μάρκαρε τη μπάλα, είχε μέγεθος (που μεταφραζόταν και στην άμυνα με αλλαγές και ως παρουσία στην αδύνατη πλευρά) και έβγαζε ενέργεια. Ο Γουότερς αν και είναι ένας παίκτης που θέλει να παίξει άμυνα, δεν έχει αντίστοιχα τον κορμό ή τα πόδια για να κάνει τη διαφορά σε τόσο υψηλό επίπεδο. Μην ξεχνάμε ότι ο Χάκετ ήταν κοντά στα δύο μέτρα κι ο Γουότερς ένας μικροκαμωμένος άσος με μπόι στο 1.85.

Επιθετικά, όμως, ένας παίκτης στυλ Γουότερς ταιριάζει περισσότερο στον Ολυμπιακό. Είναι ένας παίκτης που βασίζεται περισσότερο στο διάβασμα του παιχνιδιού και στο καλό του περιφερειακό σουτ, παρά για παράδειγμα στην ταχύτητα, ή την έκρηξη, στοιχεία που δεν διαθέτει. Αντίθετα, μπορεί να παίξει pick-n-roll, να δημιουργήσει και να εκτελέσει. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι πιο δημιουργικός από τους Μάντζαρη-Χάκετ-Γκριν, μπορεί δηλαδή να αποκτήσει έναν τέτοιο ρόλο παίζοντας pick-n-roll, ενώ παράλληλα έχει την ικανότητα να σουτάρει τη μπάλα, όταν η αντίπαλη άμυνα θα είναι προσαρμοσμένη στον Σπανούλη. Ότι έκανε ο Λαφαγιέτ, ο αναπληρωματικός "άσος" του Ολυμπιακού τη σεζόν που έφτασε στον τελικό της Euroleague. Αξίζει να θυμηθούμε τη διαφορά στην απόδοση (τόσο του συνόλου, όσο και του ίδιου του Σπανούλη) εκείνης της ομάδας που είχε δύο ρολίστες (Λαφαγιέτ, Ντάρντεν) που έπαιζαν άμυνα και σούταραν τη μπάλα σε σχέση με την περσινή (Χάκετ, Στρόμπερι).

Video-analysis: Ντόμινικ Γουότερς

Κι είναι η στιγμή να επαναληφθεί η (προσωπική) διαπίστωση ότι για να στεριώσει περιφερειακός στον Ολυμπιακό πρέπει να σουτάρει (Μάντζαρης, Λοτζέσκι, Σλούκας, αισίως ο Γκριν). Διαφορετικά θα έχει την τύχη παικτών που έφυγαν ως αποτυχημένοι. Να θυμηθούμε εδώ το παράδειγμα του Μάρντι Κόλινς, ενός γκαρντ με μεγάλη κλάση που έκανε πολύ καλές χρονιές μετά τον Ολυμπιακό.

Τα νούμερα του Γουότερς

Ο Γουότερς, πλέον στα 30 του χρόνια, έχει περάσει από αρκετές ομάδες. Το ταξίδι του περιγράφεται με ακρίβεια σ' αυτό το κείμενο . Όπως και η άποψη του Άρη Λυκογιάννη με τον οποίο συνεργάστηκε με επιτυχία στον Κολοσσό. Έχει παίξει σε μικρά πρωταθλήματα όπως αυτό του Βελγίου, στο Ισραήλ, στην Ισπανία (Μανρέσα), στη Γερμανία και στην Ελλάδα, που μπορεί να μην είναι η λαμπερή λίγκα του παρελθόντος, είναι όμως ένα πρωτάθλημα σκληρό με έμφαση στην τακτική, το οποίο λειτουργεί συχνά σαν σκαλοπάτι για ξένους παίκτες. Πέρσι μετά από την καλή χρονιά που έκανε στον Άρη υπέγραψε ένα καλό συμβόλαιο στην Ενισέι, από την οποία κόπηκε όμως στα ιατρικά. Τελικά βρήκε ομάδα στο ιταλικό πρωτάθλημα και συγκεκριμένα στην Καντού, όπου έκανε πολύ καλά νούμερα.

• Πέρσι στον Άρη είχε 10.8 πόντους με 52% στο τρίποντο, 3.6 ασίστ και 10.0 ranking σε 26 λεπτά συμμετοχής στην κανονική περίοδο. Στα Playoffs όταν η ομάδα του τον χρειάστηκε περισσότερο (και λόγω τραυματισμών) έκανε step-up βελτιώνοντας πολύ τα νούμερα του: 16.1 πόντοι, με 50% στο τρίποντο, 4.9 ασίστ και 14.3 ranking σε 31 λεπτά.
• Παρόμοια νούμερα είχε και στο Eurocup, όπου αγωνίστηκε με τους "κίτρινους". Είχε 10.9 πόντους, 4.5 ασίστ και 10.7 ranking σε 28 λεπτά. Αυτό που έμεινε σταθερά ψηλό ήταν το πολύ καλό ποσοστό του στα σουτ τριών πόντων (49%).

• Από την άλλη σχετικό μικρά είναι τα νούμερα του σε κερδισμένα φάουλ. Αν και ο βασικός πλέι-μέικερ (με χρόνο πάνω από 25 λεπτά) και αρκετά pick-n-roll στη διάθεση του, κερδίζει λιγότερα από 3 φάουλ. Εξ ου κι οι λίγες βολές που εκτελεί.
• Στο ιταλικό πρωτάθλημα, όπου φέτος αγωνίστηκε σε 9 παιχνίδια, είχε πολύ καλά νούμερα: 14.6 πόντοι (40% στο τρίποντο με 1.3 εύστοχα), 7.6 ασίστ και 13.9 στο ranking. Αγωνίζεται όμως 34 λεπτά σε μια λίγκα που ευνοεί τα νούμερα, καθώς η λέξη άμυνα έχει χαθεί κάπου στη μετάφραση. Τα νούμερα του Άρη επομένως έχουν περισσότερη αξία.

Δύο σεζόν ο καλύτερος σκόρερ από pick-n-roll

Τόσο φέτος, όσο και πέρσι ο Γουότερς είναι ο παίκτης με τους περισσότερους pick-n-roll πόντους στο πρωτάθλημα που αγωνίζεται. Είναι δηλαδή και αυτός που έχει σκοράρει τους περισσότερους, αλλά και αυτός που έχει δημιουργήσει τους περισσότερους.

• Φέτος στο ιταλικό πρωτάθλημα σκοράρει 9.5 πόντους ανά παιχνίδι μετά από pick-n-roll. Περισσότερους από τους 7.3 του Έντγκαρ Σόσα ή τους 6.7 του Τζο Ράνγκλαντ.
• Είναι επίσης αυτός που έχει σκοράρει/δημιουργήσει τους περισσότερους πόντους από pick-n-roll. Από τα χέρια του η Καντού παίρνει 18.7 πόντους, περισσότερους από τους 17.4 του Λούκα Βιτάλι, τους 16.1 του Έντγκαρ Σόσα και τους 14.5 του Τζο Ράνγκλαντ.
• Πέρσι με τη φανέλα του Άρη είχε σκοράρει τους περισσότερους πόντους από pick-n-roll ως χειριστής στο ελληνικό πρωτάθλημα με 165 συνολικά, περισσότερους δηλαδή από τον Βασίλη Σπανούλη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
• Παράλληλα, ήταν ο καλύτερος σε όλο το πρωτάθλημα στο catch-n-shoot (στις φάσεις που ο παίκτης υποδέχεται τη μπάλα και εκτελεί από μακριά) με 1.791 πόντους από κατοχή.
• Ήταν και ο πρώτος στην αντίστοιχη λίστα της Basket League σε ότι αφορά τα dribble jumpers, τα σουτ μετά από ντρίμπλα δηλαδή, με 171 πόντους.

Σουτ, σουτ, σουτ

Δεν είναι ο τυπικός scoring-guard. Είναι παίκτης που διαβάζει και μπορεί να τρέξει την ομάδα του, χωρίς να ασχολείται πρωτίστως με το σκοράρισμα. Όταν γίνεται ο ίδιος απειλητικός το κάνει με σουτ, είτε από μακρινή απόσταση, είτε από ενδιάμεση μετά από ντρίμπλα. Δεν είναι από τους παίκτες που τους αρέσει να τρυπούν την αντίπαλη άμυνα και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι έχει πολύ χαμηλά νούμερα σε τελειώματα μέσα στη ρακέτα.

Φέτος το 55% των πόντων του στην ιταλική λίγκα προέρχονται από συνθήκες pick-n-roll, ενώ μόλις το 14% από 1on1. Αντίστοιχα πέρσι το 40% των πόντων του ερχόντουσαν από pick-n-roll και το 14% από σουτ εν στάσει.

Ακόμη και στις φάσεις που καλείται να παίξει ένας-ένας (μετά από αλλαγή) για παράδειγμα προτιμά να κερδίζει χώρο για να σουτάρει και όχι να φτάνει μέχρι μέσα. Αυτό το στοιχείο τον κάνει βέβαια πιο αδύναμο όταν μιλάμε για το υψηλότερο επίπεδο, όπου η έλλειψη αθλητικότητας είναι πιο έντονη. Για αυτό και φέτος ο Δημήτρης Πρίφτης προτίμησε έναν πλέι-μέικερ που ήταν καλύτερος αμυντικός και διακρίνεται για τα αθλητικά του προσόντα.

Από εκεί και πέρα αξίζει να θυμηθούμε και το περσινό ματς των Playoffs μεταξύ του Άρη και του Παναθηναϊκού , στο οποίο ο Γουότερς είχε εκτελέσει τους "πράσινους", τιμωρώντας τους με σουτ μετά από ντρίμπλα. Κόντρα στον Ολυμπιακό ο Γουότερς είχε κάνει μέτριο ματς τόσο στο ΣΕΦ (10 πόντοι, 4/9 σουτ, 5 ασίστ, 3 λάθη), όσο και στο Αλεξάνδρειο (9 πόντοι, 2/7 σουτ, 4 ασίστ, 3 λάθη).

Είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από στοίχημα

Το βίτσιο των φιλάθλων είναι οι μεταγραφές. Ότι και να γίνεται θέλουν νέα πρόσωπα, το κάτι διαφορετικό. Είναι σίγουρο ότι ο κόσμος των "ερυθρολεύκων" (παράδειγμα) θα προτιμούσε ένα άγνωστο όνομα από το κολεγιακό πρωτάθλημα, παρά έναν παίκτη που είχε περάσει από το ελληνικό πρωτάθλημα. Ακόμη κι αν η ιστορία έχει δείξει ακριβώς το αντίθετο. Υπό αυτό το πρίσμα ο Ουότερς έχει απογοητεύσει τον κόσμο, γιατί δεν εμπεριέχει ίντριγκα και δεν συναρπάζει, όπως έγραψε εύστοχα και ο Σπύρος Καβαλιεράτος.

Λάθος. Ο Γουότερς μπορεί να παίξει άψογα το ρόλο του αναπληρωματικού γκαρντ, να αγωνιστεί δηλαδή για 10-12 λεπτά σε επίπεδο Euroleague, να παίξει pick-n-roll, να σουτάρει μετά από ντρίμπλα (πλέον όλες οι ομάδες προσθέτουν τέτοιους παίκτες) και να τιμωρήσει την άμυνα ως στήριγμα του δημιουργικού Βασίλη Σπανούλη. Είναι έμπειρος, προέρχεται από φουλ αγωνιστική δράση και θα προσαρμοστεί εύκολα, χωρίς παράλληλα να προκαλέσει ανισορροπία τόσο σε χρόνο, όσο και σε κατοχές.

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς όταν τον είχαν ρωτήσει "γιατί δεν αλλάζεις τον Ομπέρτο με τον Σκόλα" είχε απαντήσει "γιατί δεν έχω μπάλες να του δώσω". Η ιεραρχία, η χημεία και η ισορροπία είναι τα στοιχεία που διακρίνουν τις καλές ομάδες με τις πολύ καλές ομάδες. Ο Ολυμπιακός βάζει έναν ρολίστα στη μηχανή του, αυτό που χρειαζόταν δηλαδή. Βάζει επίσης έναν πολύ καλό σουτέρ, στοιχείο που είναι απαραίτητο. Μην ξεχνάμε την ανάλογη σχέση απόδοσης Σπανούλη - απόδοσης υπολοίπων, διότι είναι λογικό ο Ολυμπιακός να χρειάζεται τους παίκτες που θα τιμωρήσουν τον αντίπαλο που θα επικεντρωθεί αποκλειστικά στο μαρκάρισμα του 34χρονου γκαρντ. Διότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η γεμάτη φετινή περιφέρεια επιτρέπει στον Σπανούλη να κάνει την καλύτερη του σεζόν βάσει αριθμών, όπως και το γεγονός ότι η "άσουτη" περσινή περιφέρεια επηρέασε τα περσινά του (χειρότερα) νούμερα. Και αν ανατρέξουμε στο "μεγάλο βιβλίο του μπάσκετ" θα δούμε τον επίλογο στο κεφάλαιο "σουτ": ένας καλός σουτέρ μπορεί να παίξει παντού.

Αν "κλωτσάει" κάπου η επιλογή Γουότερς είναι στην αθλητικότητα του και επομένως στα αμυντικά του στάνταρ. Ο συνδυασμός Γουότερς-Γκριν ή Γουότερς-Σπανούλη ρίχνει κατά πολύ το αμυντικό επίπεδο της περιφέρειας,που ούτως ή άλλως είναι πολυπρόσωπη. Βάσει οικονομικών δεδομένων, των συνθηκών που επικρατούν στην αγορά και της ιδιαιτερότητας της "ερυθρόλευκης" χημείας, ο Γουότερς είναι ένας παίκτης με χαμηλό ρίσκο, που ανήκει στην κατηγορία των παικτών που συνηθίζουμε να λέμε ότι "θα βγάλουν τα λεφτά τους".