Αν το ελληνικό μπάσκετ ήταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία του Ουντερζό και του Γκοσινί, τότε το γαλατικό του χωριό δεν θα ήταν άλλο από ένα μικρό νησί στο Ιόνιο Πέλαγος, οι Παξοί. "Ανυπότακτοι" απέναντι στην τάξη πραγμάτων που τους λέει "ότι δεν μπορούν", αλλά ορεξάτοι. Μόνοι τους απέναντι σε οχυρά και τις οχυρωμένες δυσκολίες τους. Τρελοί, αλλά μόνο σε ότι αφορά την αγάπη τους για το άθλημα.

Από τον περασμένο Οκτώβριο οι Παξοί έχουν τη δική τους ομάδα, τον Ποσειδώνα. Ο δεύτερος αθλητικός όμιλος του νησιού, που ακολούθησε -31 χρόνια μετά- το ποδόσφαιρο. Μεγάλη υπόθεση για ένα νησί με 2.500 κατοίκους και ένα μόνο γήπεδο. Διόρθωση: ένα μόνο γήπεδο κι αυτό ανοιχτό. Αυτό, βέβαια, δεν τους εμπόδισε να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα, βάζοντας σε ένα κανάλι την όρεξη των ντόπιων για αθλητισμό και το πάθος τους για το μπάσκετ. Ο Ποσειδώνας, που δεν έχει κλείσει καλά καλά ένα χρόνο ζωής, έχει ήδη περισσότερα από 70 παιδιά στις Ακαδημίες, ένα νούμερο εκκωφαντικό κρίνοντας από το μέγεθος και τις ιδιαιτερότητες του νησιού. Παράλληλα το ανδρικό τμήμα αγωνίζεται στην Β' ΕΣΚΑΒΔΕ, έχοντας στο ρόστερ μόλις τρεις παίκτες με εμπειρία σε άλλους συλλόγους.

Στην ιδέα για την ομάδα μπάσκετ έδωσαν σάρκα και οστά οι Χρυσικόπουλος, Καστρινός και Αρβανιτάκης, τους οποίους συνδέει η αγάπη για την πορτοκαλί μπάλα και τον τόπο τους. Κοινός, δηλαδή,παρανομαστής στην εξίσωση που περιέχει και το όνομα του Κώστα Μπόικου, του προπονητή που έχει αναλάβει το "χτίσιμο" του οικοδομήματος. Είναι αυτός που διδάσκει τα μυστικά του μπάσκετ στους νεαρούς αθλητές και καθοδηγεί την ανδρική ομάδα, που κάνει τα πρώτα δειλά της βήματα.

Κατάγεται από τους Παξούς, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Πέρσι το καλοκαίρι πήρε την απόφαση να γυρίσει στο νησί για να αναλάβει αυτή τη δύσκολη αποστολή. "Ήταν μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου. Ήταν δύσκολη από μια πλευρά, αλλά ότι δυσκολίες και να αντιμετώπισα στην αρχή, μου έχουν δοθεί πίσω" εξηγεί ο Κώστας Μπόικος, ο οποίος αγωνίστηκε σε ομάδες της Αθήνας (Τρεις Αστέρες, Νέα Ιωνία, Κουκάκι), όπου έκανε και τα πρώτα του προπονητικά βήματα. "Είναι ο τόπος που μεγάλωσα τα καλοκαίρια, οπότε ήταν πιο εύκολο για μένα. Συν του ότι έχω πολλούς συγγενείς και φίλους εδώ" πρόσθεσε ο νεαρός προπονητής, που έχει δουλέψει σε αρκετές Ακαδημίες, με τελευταία αυτή της ομάδας του Κουκακίου.

Ήδη -σε μερικούς μήνες ζωής- ο Ποσειδώνας έχει καταφέρει να κάνει πολλά τα οποία θα ζήλευαν άλλες πιο παραδοσιακές δυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ. Όπως η διημερίδα παρουσία φυσικοθεραπευτή, και αθλητικού ψυχολόγου. Ο πρώτος έκανε μελέτη κινητικής ανάλυσης, έλεγχο σπονδυλικής στήλης και πελματογράφημα στα παιδιά και ο δεύτερος, μίλησε για σχολικό εκφοβισμό και ενδοοικογενειακές διαταραχές. Ή η εκδήλωση προς τιμήν του Νίκου Κρητικού, του συγγραφέα του βιβλίου "Το μπάσκετ στην Κέρκυρα από το 1920 ως το 1989". Παράλληλα τον περασμένο Αύγουστο διοργάνωσαν το πρώτο 3on3 για μικρές ηλικίες, το οποίο μάζεψε 30 ομάδες. Φέτος θα επαναληφθεί το ίδιο εγχείρημα, το τουρνουά 3on3 δηλαδή , στις 4-5 Ιουλίου, υπό την αιγίδα της FIBA!

Όλα αυτά με εφόδια το μεράκι και ένα μικρό ανοιχτό γήπεδο, το οποίο φτιάχτηκε πέρσι από την ίδια την ομάδα. " Υπήρχε άλλο ένα ανοιχτό που έγινε τένις και ένα μισό στην αυλή του σχολείου. Το μοναδικό γήπεδο, που βρίσκεται στην περιοχή Βλαχοπλάτικα, μέχρι πέρσι ήταν καλυμμένο με τσιμέντο και χαλίκια. Αν έπεφτες θα γινόσουν χίλια κομμάτια. Φώτα, φέτος βάλαμε. Πέρσι το τουρνουά έγινε με προβολείς που είχαμε νοικιάσει εμείς από την Κέρκυρα" περιγράφει την κατάσταση ο Κώστας Μπόικος, που τώρα καμαρώνει για το ανοιχτό του νησιού. Οι άνθρωποι της ομάδας δεν κρύβουν ότι το μεγάλο τους όραμα είναι η δημιουργία ενός κλειστού γηπέδου, για αυτό και έχει ξεκινήσει ήδη η αναζήτηση χρηματοδότησης μέσω crowdfounding. Το κλειστό, εξάλλου, είναι μονόδρομος, "καθώς στατιστικά οι Παξοί και το Μέτσοβο είναι οι δύο περιοχές στην Ελλάδα με τη συχνότερη βροχόπτωση. Τον χειμώνα μπορεί να βρέχει μια βδομάδα συνεχόμενα" όπως εξηγεί ο νεαρός προπονητής.

Το συγκεκριμένο "γαλατικό χωριό" δεν το βάζει κάτω. Ούτε απέναντι στα καιρικά φαινόμενα, ούτε απέναντι στις αντικειμενικές λειτουργικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα τέτοιο εγχείρημα. "Είμαστε πίσω από τον ήλιο. Οι προκηρύξεις της Ένωσης κάνουν λόγο για κλειστό γήπεδο κι εμείς χρειαζόμαστε μπάτζετ ομάδας Β' Εθνικής για να ταξιδέψουμε και να παίξουμε: 500 ευρώ μέχρι την Ηγουμενίτσα ή 600 μέχρι την πόλη της Κέρκυρας. Κι αυτό αν δεν έχει καιρό και μπορούμε να φύγουμε". Ίσως για αυτό να ονόμασαν και την ομάδα Ποσειδώνα, για να έχουν την εύνοια του. Δεν είναι τυχαίο ότι ουδέποτε η δυτική Ελλάδα είχε ομάδα στην Α1. Ούτε τα Ιωάννινα, ούτε το Μεσολόγγι, ούτε το Αγρίνιο, ούτε η Πρέβεζα, ούτε τα Νησιά. Οι μετακινήσεις αποδεικνύονται απροσπέλαστα εμπόδια.

"Οι αντιξοότητες είναι πολλές. Ο πληθυσμός είναι μικρός. Το ταλέντο δεν περισσεύει, αν και υπάρχουν παιδιά που θα παίξουν μπάσκετ'. Αυτή, όμως, είναι η μια όψη του νομίσματος. Η σκληρή. Διότι η άλλη έχει σκαλισμένη πάνω της, μια μοίρα εντελώς διαφορετική: "Υπάρχει μεγάλη επιθυμία στο νησί για μπάσκετ. Οι περισσότεροι έχουν πάει στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις και έχουν αγαπήσει το άθλημα. Έψαξαν οπότε να βρουν εφαλτήριο για να φτιαχτεί η ομάδα και να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα".

Η ίδια η κοινότητα, που στην αρχή ήταν διστακτική, άρχισε σταδιακά να αγκαλιάζει την προσπάθεια. "Έχουμε κάνει αρκετά πράγματα για την τοπική κοινωνία" παραδέχεται ο Κώστας Μπόικος και συνεχίζει: "Βρήκαν διέξοδο και τα κορίτσια του νησιού, διότι δεν υπάρχει ομάδα βόλεϊ. Είναι η μόνη αθλητική δραστηριότητα που μπορούν να έχουν".

Το δικό του κομμάτι, πάντως, είναι το ίδιο. Η Ακαδημία των Παξών δεν διαφέρει από την οποιαδήποτε Ακαδημία συνοικιακής ομάδας στην Αθήνα ή σε οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη. "Ουσιαστικά οικοδομείς κάτι από την αρχή. Και θέλεις να το χτίσεις όσο καλύτερα γίνεται. Πρέπει να βοηθήσεις τα παιδιά να αποκτήσουν τις λεγόμενες καλές συνήθειες, μια σωστή μπασκετική παιδεία. Το να δουλεύεις με ένα παιδί που μεγάλωσε σε νησί, δεν είναι πολύ διαφορετικό. Ίσως η κυριότερη διαφορά είναι το γεγονός ότι τα παιδιά εδώ έχουν δει περισσότερο μπάσκετ στην τηλεόραση, παρά στο γήπεδο, αφού στην Δυτική Ελλάδα μόνο η Λευκάδα (Α2) και το Αγρίνιο (Γ' Εθνική) δεν παίζουν σε τοπικές κατηγορίες. Για αυτό και ετοιμάζουμε τον Οκτώβριο εκδρομές για να ζήσουν τα παιδιά και αυτή την εμπειρία, πχ να παίξουν με μια ομάδα της Θεσσαλονίκης και να δουν αγώνα Α1 από κοντά" προσθέτει.

"Αν μένεις εδώ, αναγκαστικά πρέπει να ταξιδέψεις για να δεις πράγματα" υπογραμμίζει ο "αρχιτέκτονας" αυτού του οικοδομήματος, που παραδέχεται, ωστόσο, ότι να προπονείς παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα νησί ίσως να είναι ευκολότερο. "Τα παιδιά είναι πιο ελεύθερα, καθώς υπάρχουν λιγότεροι κίνδυνοι. Μεγαλώνουν πιο ήρεμα και χαλαρά. Όταν οπότε μπαίνει στη ζωή τους το κομμάτι του αθλητισμού τότε απογειώνονται". Ωραία φράση.

Να, λοιπόν, ένας Ποσειδώνας που τα βάζει με τα κύματα και δεν σταματάει να κοιτάει ψηλά. Για να δει τα παιδιά του να απογειώνονται.