Είναι περίεργο το πως συνδέουμε πράγματα στο μυαλό μας. Μια σκηνή με ένα τραγούδι. Μια σειρά με ένα πρόσωπο. Εν προκειμένω ένα μέρος, με ατάκες από μια άσχετη ταινία.

- Θέλεις να ξέρεις γιατί επέλεξα να μείνω σ' αυτό το δωμάτιο;

- Ναι.

- Γιατί, Τζέικ, είσαι το δικό μου Mississippi.

- Τι είμαι;

- Ξέρεις ποια είναι η αγαπημένη πολιτεία όσων ζουν στο Arkansas;

- Όχι.

- Το Mississippi. Γιατί το Mississippi είναι το μόνο πράγμα που εμποδίζει το Arkansas από το να είναι η χειρότερη πολιτεία σε όλη την Αμερική.

Καλωσήλθατε στο ανατολικό Mississippi. Την χειρότερη πολιτεία της Αμερικής σύμφωνα με τον παραπάνω διάλογο από την ταινία "Annapolis", που για κάποιο περίεργο λόγο ήταν το πρώτο πράγμα που μου καρφώθηκε στο μυαλό, από το πρώτο πλάνο κιόλας. Η κάμερα ζουμάρει και "πιάνει" το Scooba. Συνολικοί κάτοικοι; 752, πάνω-κάτω. Η συγκεκριμένη πόλη - ο Θεός να την κάνει - που έχει όλο και "όλο ένα Subway και ένα μηχάνημα που βγάζει αναψυκτικά", είναι στη μέση του πουθενά και εκφράζει το τίποτα του αμερικάνικου νότου. Δεν θα την ήξερε κανείς, ούτε θα την μάθαινε στο μέλλον αν δεν ήταν η πατρίδα της ομάδας football του East Mississippi Comunity College.

Σκεφτείτε το μικρό Scooba. Σκεφτείτε Mississippi. Και τώρα ανοίξτε τα μάτια και δείτε το Sullican-Windham Field, ένα γήπεδο αξίας 4,7 εκατομμυρίων δολαρίων και χωρητικότητας 5.000 θεατών. Ένα υπερσύγχρονο στάδιο στη μέση του πουθενά. Η καλύτερη ομάδα της σύγχρονης ιστορίας του NJCAA (των Junior College δηλαδή) στο επίκεντρο του τίποτα.

Ναι.

Οι "Lions", η κολεγιακή ομάδα football, αποτελεί την μεγαλύτερη δύναμη του JUCO, έχοντας κατακτήσει 23 φορές τον τίτλο της πολιτείας και τρεις φορές (2011, 2013, 2014) τον τίτλο σε όλο το NJCAA. Πως τα καταφέρνουν; Χάρις στον σκληροτράχηλο προπονητή, Μπάντι Στίβενς και την πολιτική τους να συλλέγουν τους ταλαντούχους -πλην προβληματικούς- αθλητές που μπορούσαν, αλλά για κάποιο δικό τους λόγο, δεν κατάφεραν να παραμείνουν στην ελίτ. Ακαδημαϊκά προβλήματα, "ιδιαίτεροι" χαρακτήρες, μπλεξίματα με το νόμο, τσακωμοί με προπονητές και συμπαίκτες είναι ορισμένοι από τους αστερίσκους που συνοδεύουν το scouting report των "λιονταριών", που προσφέρουν αυτό ακριβώς: μια δεύτερη - και πολύ πιθανόν τελευταία- ευκαιρία.

Αυτό σημαίνει το "Last Chance U". Το πανεπιστήμιο της τελευταίας ευκαιρίας.

Στο Scooba, εξάλλου, όλοι έρχονται με έναν και μοναδικό σκοπό: να φύγουν. Ο Μπάντι Στίβενς είναι αυτός που τους δίνει την ευκαιρία να φτιάξουν το όνομα τους και να επιστρέψουν εκεί όπου θεωρητικά ανήκει το ταλέντο τους. Σε όλη τη διαδικασία, μάλιστα, η ομάδα football του ανατολικού Mississippi αποκτά μπόλικο ταλέντο και ισοπεδώνει τους αντιπάλους.

Έξι επεισόδια βγήκαν στο Netflix τον περασμένο Ιούλιο και περικλείουν - χωρίς αμπαλάρισμα ή κορδέλα - ένα και μόνο πράγμα: την ωμή αλήθεια. Δεν μπορεί να γίνει πιο αληθινό.

Ο Μπάντι Στίβενς είναι ο τυπικός κόουτς. Αυτός που γαβγίζει στα αποδυτήρια και δεν διστάζει να έρθει μούρη με μούρη με οποιονδήποτε μπει ανάμεσα στην ομάδα του και τη νίκη. Η Μπρίτανι Βάγκνερ είναι η τυπική σύμβουλος εκπαίδευσης. Αυτή που κυνηγάει τα παιδιά από το αυτί για να μπουν στην τάξη και να μην χάσουν το δικαίωμα τους να παίξουν. Σαν να βλέπεις φωτοτυπία της συζύγου του coach Taylor στο Friday Night Lights.

Ο Τζον Φράνκλιν είναι ο τυπικός ταλαντούχος quarterback. Φλύαρος και ταλαντούχος. Ο Ronald Ollie είναι o τυπικός προβληματικός defensive tackle. Αυτός που παρασύρει στο διάβα του όλους τους αντιπάλους, αλλά ζήτημα αν μπορεί να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη συνταγμένη πρόταση. O DJ Law είναι ο τυπικός running back. Αυτός που τρέχει σαν σίφουνας είτε τον κυνηγούν οι αμυντικοί, είτε τον κυνηγούν οι δάσκαλοι για να μπει στην τάξη. Ο Robert Wyatt είναι ο τυπικός ντόπιος σταρ quarter-back, αυτός που αν δεν πετούσε μακριά τη μπάλα του football, θα έβγαζε κάθε απόγευμα τα άδεια μπουκάλια μπύρας στα σκουπίδια, μαζί με τον εαυτό του ως γνήσιο στερεότυπο του "white trash" αμερικάνικου νότου.

Αυτά είναι μερικά από τα κεντρικά πρόσωπα. Αυτοί είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές. Τα παιδιά και οι μεγάλοι. Τα παιδιά κάνουν λάθη, παλεύουν με τις αδυναμίες τους, με τη φύση που μπορεί να παρομοιαστεί με το διαβολάκι που τους λένε να μην προσπαθήσουν, να τα παρατήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό το διαβολάκι τους γκρέμισε από το δρόμο του πεπρωμένου τους (ή του ταλέντου τους) και τους έφερε στο Scooba. Οπότε όλη η σειρά είναι ο αγώνας με αυτό το διαβολάκι. Λένε ότι για να πετύχεις κάτι που δεν έχεις πετύχει, θα πρέπει να κάνεις κάτι που δεν έχεις κάτι. Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι αν τελικά οι ταλαντούχοι παίκτες, που είναι υπάκουοι στο γήπεδο, αλλά όχι και στο campus, θα βγάλουν από μέσα τους τον καλύτερο τους εαυτό. Θα σπρώξουν δυνατά τα πόδια τους για να φτάσουν στο οξυγόνο, ή αν θα αφήσουν το βάρος τους σώματος τους να τους τραβήξει στον πάτο του τέλματος που ονομάζουν ζωή.

Καταβροχθίζοντας τα επεισόδια το ένα μετά το άλλο πρώτα από όλα εντυπωσιάζει η οργάνωση, οι υποδομές και οι εγκαταστάσεις των Lions. Δεν συγκρίνονται ούτε καν με τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες μπάσκετ. Το δεύτερο που ίσως "μείνει" είναι ο ρυθμός που ακούγεται από το αυτοκίνητο του Ronald Ollie όταν παραδίδεται στις σειρήνες που τον μεγάλωσαν.

Αυτό:

Don't let me be misunderstood. Σίγουρα δεν ήταν τυχαία επιλογή. Ειδικά αυτή η διασκευή. Αυτό είναι το Last Chance U, αν ήταν τραγούδι κι όχι σειρά.

Πίσω στους μεγάλους. Ο coach Rogers είναι και αυτός ένα στερεότυπο. Φωνακλάς στο γήπεδο. "Ένας μεγάλος αρκούδος" στο σπίτι, όπως λένε χαρακτηριστικά οι κόρες του. Είναι το κεντρικό (παχουλό) πρόσωπο της σειράς και της ομάδας. Κι είναι εκπληκτικός πως ο "κακός" του NJCAA, γίνεται ο "καλός" που μοιράζει δεύτερες ευκαιρίες. Και εν συνεχεία γίνεται ξανά ο κακός. Αυτός που χάνει όλους τους παίκτες του. Όλα αυτά χτίζοντας ένα παλάτι όχι στην άμμο, αλλά στο βούρκο. Κουβαλώντας μάλιστα τη βαριά κληρονομιά του "Bull". Ποιος είναι αυτός; Ο πρώτος άνθρωπος που έκανε γνωστό το East Mississippi. Ο σκληρότερος προπονητής που έζησε ποτέ σύμφωνα με το Sports Illustrated.

Μικρή παρένθεση: Ο Ρόμπερτ Βίκτορ Σάλιβαν είχε το ψευδώνυμο "Bull". Ταύρος. Το άλλο του παρατσούκλι ήταν το ίδιο σκληρό: "κυκλώνας". Ταιριαστά αμφότερα για έναν σκληρό άνθρωπο που μεγάλωσε ως πεζοναύτης, που πολέμησε και παραλίγο να πεθάνει στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν ήθελε και πολύ για να μεταφέρει την στρατιωτική πειθαρχεία και στους "Lions" που έμελλε να λανσάρουν μια πρωτοποριακή επίθεση με πάσες, που ήταν 25 χρόνια μπροστά από την εποχή της.

Έλεγε ότι "υπάρχουν δύο λόγοι για να παίξει κάποιος football. Ο πρώτος είναι για την αγάπη για το άθλημα. Ο άλλος είναι από φόβο. Βρίσκω τον δεύτερο πολύ καλύτερο", το οποίο ίσως να συμπυκνώνει ολόκληρη την κοσμοθεωρία του. Και ότι περισσεύει αποτυπώνεται πλήρως από τις ζωγραφισμένες νεκροκεφαλές στα κράνη των παικτών, ή από τον μύθο ότι έκανε προπονήσεις μέσα σε λασπωμένα νερά με αληθινούς αλιγάτορες.

Ο Buddy Rogers δεν είναι ο "Bull Sullivan", αλλά προσπαθεί να του μοιάσει. Οι προπονήσεις του είναι σκληρές, το ίδιο και τα λόγια του στα αποδυτήρια. Σε ένα μέρος που όλοι έρχονται για να φύγουν, αυτός ήρθε για να μείνει. Και αυτός είναι ο τρόπος για να το κάνει. Αυτό, λοιπόν, είναι το "σχολείο" του. Το πανεπιστήμιο της δεύτερης ευκαιρίες. Η ομάδα των προβληματικών, σαν αυτή που είχε επιχειρήσει να κάνει τη δεκαετία του '90 - στο μπάσκετ - ο Τζον Λούκας, που είχε επιζήσει και ο ίδιος από την μάστιγα των ναρκωτικών.

Και για το τέλος (όχι τυχαία) το spoiler που όχι μόνο δεν χαλάει την πλοκή, αλλά κάνει αυτή τη σειρά τόσο μα τόσο ξεχωριστή. Το "Last Chance U" δεν είναι απλά μια αληθινή ιστορία. Είναι αληθινό τ ε λ ε ί α. Δεν παίζουν ηθοποιοί. Παίζουν οι ίδιοι οι προπονητές και οι αθλητές. Τα λόγια δεν είναι βγαλμένα από σενάριο. Είναι πραγματικοί διάλογοι. Είναι το εντυπωσιακό αποτέλεσμα του Netflix που πέρασε μια σεζόν μαζί με την ομάδα των "λιονταριών". Χωρίς να ξέρουν που θα τους βγάλει η σεζόν, χωρίς να ξέρουν τι θα γίνει στο τέλος. Ποιος θα παίξει, ποιος θα μείνει, τι θα κατακτήσει αυτή η ομάδα. Ωμό. Αληθινό. Ένα ντοκιμαντέρ που είναι γυρισμένο σαν σειρά. Το Friday Night Lights της διπλανής πόρτας.

Τόσο αληθινό που είναι απίστευτο.