Ο Παναθηναϊκός συνέχισε τον μεταγραφικό του σχεδιασμό αποκτώντας τον Κέι Σι Ρίβερς. Οι "πράσινοι" εκμεταλλεύτηκαν την αλλαγή των κανονισμών που αφορούν τους ξένους (έστω και στο 2ο γύρο) και πρόσθεσε έναν ακόμη Αμερικάνο στο δυναμικό του. Μ' αυτή την κίνηση επί της ουσίας έκλεισε την περιφερειακή του γραμμή και θα κυνηγήσει έναν ακόμη ψηλό, με πρώτο στόχο τον Τόρνικε Σενγκέιλα της Λαμποράλ Κούτσα.

Στην προσπάθεια αξιολόγησης της μεταγραφής του Κέι Σι Ρίβερς θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν κάποια σημαντικά στοιχεία σε ότι αφορούν τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά, αλλά και την ως τώρα πορεία του.

Α) Ο Παναθηναϊκός απέκτησε έναν σπεσιαλίστα

Αυτή η κατηγορία παικτών αποτελούν την πιο ασφαλή επιλογή για τις ομάδες. Ακριβώς γιατί ξέρουν τι παίρνουν και τι πρέπει να περιμένουν. Ο Κέι Σι Ρίβερς είναι ένας "σπεσιαλίστας". Ένας πολύ καλός σουτέρ, που μπορεί να παίξει παράλληλα και καλή άμυνα. Τουλάχιστον αυτό το ρόλο έπαιζε στη Ρεάλ Μαδρίτης, εκεί όπου οι καλοί on ball αμυντικοί δεν περίσσευαν. Οπότε ο Αμερικάνος έπαιζε αυτό το ρόλο.

Το πολύ καλό σουτ είναι το στοιχείο που συνοδεύει τον Ρίβερς σε όλη του την καριέρα. Στην Euroleague για παράδειγμα έχει μέσο όρο καριέρας το 37.9%, ενώ το αντίστοιχο νούμερο του στο Eurocup ήταν 41.8%. Πέρσι είχε 43% στη Μπάγερν Μονάχου, ενώ την προηγούμενη σεζόν όταν κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης με τους Μαδριλένους σούταρε με 41.1%.

Το "καλό" του στοιχείο είναι να ανοίγει το γήπεδο και να περιμένει σε στατικές θέσεις για να τιμωρήσει την άμυνα. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι στις τελευταίες τρεις ομάδες του σουτάρει περισσότερα τρίποντα από δίποντα. Από την άλλη δεν είναι από τους παίκτες που δημιουργούν μόνοι τους το δικό τους. Δεν έχει μεγάλη ικανότητα, δηλαδή, ούτε στο ένας-ένας, ούτε σε συνθήκες pick-n-roll, τα οποία χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο για να ξεμακαριστεί και να σουτάρει.

Βασίζεται στο σουτ και δεν είναι από τους παίκτες που "τρυπούν" την αντίπαλη άμυνα. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι σουτάρει ελάχιστες βολές. Τη σεζόν 2014-'15 (που κατέληξε με τον τίτλο στη Μαδρίτη) είχε εκτελέσει όλες και όλες 10 βολές στην Euroleague.

Το σουτ είναι το στοιχείο που είχε τόσο ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Είναι αυτό που χάνει από τον Καλάθη και αυτό που κάθε βράδυ αποτελεί στοίχημα για σκόρερ (αλλά όχι σουτέρ) όπως ο Παππάς και ο Τζέιμς. Έχει αναλυθεί η σημασία του σουτ στο σύγχρονο μπάσκετ , οπότε ήταν λογικό οι "πράσινοι" να οδηγηθούν σε μια τέτοια επιλογή.

Β) Ένας παίκτης που ξέρει το ρόλο του

Γενικότερα η λογική της μεταγραφής του μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη του Τρεμέλ Ντάρντεν στον Ολυμπιακό. Εξάλλου αμφότεροι είχαν τον ίδιο ρόλο στην ίδια ομάδα. Αυτό που χαρακτηρίζεται ως "3 & D". Σουτ και άμυνα. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ντάρντεν ήρθε στον Πειραιά χωρίς εντυπωσιακά στατιστικά, αλλά τον βοήθησε πολύ. Χωρίς να είναι εντυπωσιακός ήταν "παρών" στα κρίσιμα παιχνίδια για τον Ολυμπιακό (όπως τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που ήταν καταλυτικός) και βοήθησε πολύ. Ήταν αθόρυβος, αλλά ουσιαστικός.

Ο Ντάρντεν ανήκει στην ίδια κατηγορία. Σε όλη του την καριέρα έχει παίξει σε καλές ομάδες (Λοκομοτίβ Κουμπάν, Χίμκι, Ρεάλ, Μπάγερν), ενώ παράλληλα κάθε καλοκαίρι βρίσκεται στο στόχαστρο συλλόγων που έχουν υψηλές βλέψεις. Κι αυτό γιατί έχει αποδείξει ότι μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο γρανάζι σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Λόγω των παραπάνω χαρακτηριστικών. Δεν είναι, δηλαδή, από τους παίκτες που παίζουν εις βάρος της ομάδας. Είναι οικονομικός σε ότι αφορά τις προσπάθειες, καθοριστικό στοιχείο όταν μιλάμε για ομάδες με στόχους.

Θυμίζει παίκτες όπως ο Βίνι Τζόνσον των Ντιτρόιτ Πίστονς. Ο λεγόμενος microwave, επειδή ακριβώς μπορεί να προσφέρει instant scoring. Και ο Ρίβερς μοιάζει σαν να μπαίνει από τον πάγκο πάντα "ζεστός". Το έκανε για παράδειγμα κόντρα στη Μπανταλόνα όταν έβαλε 5 τρίποντα σε ένα δεκάλεπτο.

Το μεγαλύτερο "παράσημο" του Ρίβερς δεν είναι τα στατιστικά του. Ούτε καν τα ποσοστά του στα σουτ. Το πιο "δυνατό" σημείο στο βιογραφικό του είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά για να γίνει αυτό κατανοητό πρέπει να το δούμε από την ανάποδη, ερμηνεύοντας τους λόγους που η Ρεάλ τον θεωρεί τόσο σημαντικό. Με τον Ρίβερς κατέκτησε το πρωτάθλημα και την Euroleague. Για αυτό και όταν η χρονιά δεν ξεκίνησε με τον ιδανικό τρόπο προσπάθησε να τον φέρει πίσω από το Μόναχο. Και τα κατάφερε. Μ' αυτόν λοιπόν πέρσι πήρε ξανά τον τίτλο στην Lega Edensa.

Και ήταν από τους πρώτους που ήθελε να κρατήσει. Δεν τα κατάφερε, όμως, λόγω των διαβατηρίων. Στην Ισπανία υπάρχουν μεν πολλά παραθυράκια, αλλά υπάρχει παράλληλα και ο κανονισμός που θέλει τις ομάδες να έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν μόνο δύο ξένους. Μη Ευρωπαίους και μη "Κοτονού". Ο Ρίβερς προσπάθησε να πάρει διαβατήριο (όπως και τόσοι άλλοι παίκτες - μεταξύ των οποίων και ο Ντόελμαν), αλλά δεν τα κατάφερε. Η Μπαρτσελόνα κατήγγειλε την όλη διαδικασία και ο αριστερόχειρας Αμερικανός σουτέρ έμεινε εκτός.

Το γεγονός οπότε ότι μια ομάδα σαν τη Ρεάλ θέλει να κρατήσει έναν τέτοιο παίκτη λέει πολλά. Για τις ικανότητες και τον χαρακτήρα του.

Γ) Παίζει στα μεγάλα παιχνίδια

Οι ομάδες που έχουν στόχο να κερδίζουν τίτλους, οφείλουν να εντάσσουν στο δυναμικό τους παίκτες για τα μεγάλα ματς. Γιατί από αυτά θα κριθούν. Για τη Ρεάλ για παράδειγμα, ή την ΤΣΣΚΑ, ή τη Φενέρ, ή τους "αιώνιους" μια καλή πορεία δεν αρκεί. Δεν φτάνει μόνο, δηλαδή, να βρίσκονται εκεί. Να φτάνουν απλά σ' έναν τελικό. Πρέπει να τον κερδίζουν. Οπότε στοιχεία όπως ο χαρακτήρας είναι σημαντικά. Να το πάρουμε πάλι αλλιώς; Η Ρεάλ δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο ή πιο φρέσκο παίκτη από τον Νοτσιόνι; Θα μπορούσε. Ξέρει, όμως, ότι ο Αργεντίνος θα είναι "εκεί" όταν πρέπει. Στον τελικό. Όπως ήταν, δηλαδή, το 2015 στη Μαδρίτη. Όπως ήταν και ο Ρίβερς.

Είχε πολύ σημαντική παρουσία. Στο δεύτερο ημίχρονο κατά κύριο λόγο, έχοντας 5 πολύτιμους πόντους και πολύ καλή άμυνα στον Βασίλη Σπανούλη. Αν και η πιο σημαντική συνεισφορά του ήταν στον ημιτελικό. Όταν ήρθε από τον πάγκο και εκτέλεσε με 5 τρίποντα τη Φενέρμπαχτσε, οδηγώντας την ομάδα του σε μια άνετη νίκη.

Και πέρσι το ίδιο. Έκανε τα καλύτερα του παιχνίδια με τη Ρεάλ στο Top-16 εκτός έδρας: στη Μόσχα (23 πόντοι με 5/7τρίποντα) και στο ΑΕΦ (17 πόντοι με 3/6 τρίποντα). Το ίδιο όμως συνέβη όταν έπαιξε στη Μπάγερν (στην κανονική περίοδο). Τα καλύτερα του ματς ήταν τα ματς με τη Ρεάλ (15 πόντοι με 3/4 στο εκτός και 22 πόντοι με 6/7 τρίποντα στο εντός).

Δ) Παίκτης χωρίς θέση

Ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει να προσθέσει παίκτες στο ρόστερ του που παίζουν περισσότερες από μια θέσεις. Στοιχείο που λύνει τα χέρια του προπονητή, δίνοντας του τη δυνατότητα για διαφορετικά σχήματα ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα. Όπως ο Σίνγκλετον (4-5), ή ο Τζέιμς (1-2), που μπορούν να προστεθούν σ' αυτούς που έχει ήδη (Χαραλαμπόπουλος, Γκιστ).

Για τον Ρίβερς, βέβαια, αυτό δεν είναι προσόν. Είναι το μειονέκτημα που τον χαρακτηρίζει στην ευρωπαϊκή του καριέρα. Ένας παίκτης ανάμεσα σε δύο θέσεις. Ένα 2άρι που δεν παίζει με τη μπάλα και ένα 3άρι χωρίς μέγεθος. Στον Παναθηναϊκό θα παίζει περισσότερο στο "3", κάτι που γενικά δεν ταιριάζει στην γενικότερη λογική του Αργύρη Πεδουλάκη που θέλει oversized παίκτες, ειδικά στην περιφέρεια. Από την άλλη βέβαια αυτό το γεγονός μπορεί να αποδειχτεί θετικό. Με την έννοια ότι σε ότι αφορά το μέγεθος είναι "αντίθετος" από τον Χαραλαμπόπουλο. Κάτι που ταιριάζει με την επιθυμία του "τριφυλλιού" να δημιουργήσει χώρο για τον 19χρονο διεθνή φόργουορντ.

Παράλληλα ο Ρίβερς ενδέχεται να παίρνει χρόνο και ως "2". Κάτι που είχε συμβεί και με τον Μπράμος, έναν παίκτη με ίδια χαρακτηριστικά όπως και ο Ρίβερς (σουτέρ χωρίς παιχνίδι με τη μπάλα). Συν του ότι σ' αυτή την περίπτωση δίνει έξτρα βοήθεια στο ριμπάουντ, αλλά και τη δυνατότητα του παιχνιδιού με πλάτη, κάτι που έδειξε πέρσι στη Ρεάλ Μαδρίτης, παίρνοντας 14 τέτοιες φάσεις στο ισπανικό πρωτάθλημα.

Με τον Ρίβερς ο Παναθηναϊκός κλείνει την περιφερειακή του γραμμή. Κι η λογική λέει ότι στον πρώτο γύρο τουλάχιστον αυτός που θα μείνει εκτός είναι ο Τζέιμς Φελντέιν. Γενικότερα φαίνεται βάσει του σχεδιασμού ότι ο Δομινικανός γκαρντ μπέρδευε την κατάσταση, όντας ο μοναδικός παίκτης με συμβόλαιο (ανανέωσε κατά τη διάρκεια της χρονιάς επί Τζόρτζεβιτς, άσχετα με το γεγονός ότι μετά την έλευση του Έλιοτ Ουίλιαμς ήταν αυτός που έχασε το ρόλο του).

Αν δούμε συνολικά την κατάσταση ο Παναθηναϊκός έχει τέσσερις on-ball περιφερειακούς, τον Καλάθη, τον Παππά, τον Τζέιμς και τον Φελντέιν. Συν τον Μποχωρίδη που θα έχει συμπληρωματικό ρόλο. Ο Καλάθης θα είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής, όπως φάνηκε και από τα περσινά λόγια του Πεδουλάκη, που τον χαρακτήρισε κατά τη διάρκεια των τελικών "τον leader" του Παναθηναϊκού. Την ώρα μάλιστα που το status του Δημήτρη Διαμαντίδη έγραφε ακόμη "εν ενεργεία".

Αυτοί θα καλύπτουν το "1-2" συν του ότι στο "3" μπορεί να παίξει σε χαμηλά σχήματα και ο Φελντέιν όπως έγινε πέρσι. Εκεί θα παίζει κατά κύριο λόγο ο Ρίβερς και ο Χαραλαμπόπουλος. Με τον Αμερικανό να φαίνεται ως η επιλογή που θα συμπληρώσει και δεν θα "χαντακώσει" τον MVP του πρόσφατου τουρνουά στη Χαλκίδα.

Συμπέρασμα: Ο Κέι Σι Ρίβερς είναι μια άκρως ασφαλής επιλογή. Γιατί είναι σπεσιαλίστας, γιατί έχει αποδείξει ότι μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε ομάδες με στόχους, γιατί δεν παίζει εις βάρος του συνόλου και γιατί είναι ένας παίκτης με χαρακτήρα. Δίνει στον Παναθηναϊκό το σουτ που του λείπει και ευελιξία στην περιφέρεια.

Και μετά από αυτόν οι "πράσινοι" θα συνεχίσουν την διαδικασία συμπλήρωσης του ρόστερ, ψάχνοντας το τελευταίο κομμάτι του παζλ: τον ψηλό.