Όταν ο Παναθηναϊκός επέλεξε να ρισκάρει με τον Αλεσάντρο Τζεντίλε ήλπιζε ότι θα του δώσει την ώθηση που έψαχνε - και ψάχνει ακόμα. Ήταν μια επιλογή με μεγάλο ρίσκο, που αν έβγαινε θα άλλαζε το επίπεδο της ομάδας, με μικρό μάλιστα κόστος, λόγω των συνθηκών. Η λογική ήταν "καλός παίκτης σε καλή τιμή", μόνο που τελικά αυτό που επικράτησε δεν ήταν το potential του παίκτη, αλλά όλος ο περίγυρος που τον συνόδευε.

Στην Euroleague αγωνίστηκε 9 παιχνίδια και είχε 3.2 πόντους με χαμηλά ποσοστά: 36% στα δίποντα, 20% στα τρίποντα, 22% στις βολές. Ισχνά ήταν τα νούμερα του και στην Stoiximan.gr Basket League, όπου είχε 2 8 παιχνίδια 5.7 πόντους με 30% στις βολές, χωρίς μάλιστα να πετύχει τρίποντο. Επί της ουσίας δεν "έπιασε" ποτέ. Έκανε δύο μόλις καλά παιχνίδια, έχοντας 15 πόντους (τους περισσότερους στο πρώτο ημίχρονο) κόντρα στην Εφές και άλλους 10 απέναντι στην Ούνιξ Καζάν. Και όλα ξεκινώντας συνήθως στην πεντάδα. Έχοντας δηλαδή την ευκαιρία να δείξει. Μετά το κακό παιχνίδι κόντρα στον Ολυμπιακό για το κύπελλο, ο Τσάβι Πασκουάλ θέλησε να του στείλει μήνυμα ξεκινώντας τον Χαραλαμπόπουλο, αλλά εντέλει τον επανέφερε στην αρχική πεντάδα.

Αγωνιστικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι η συνεισφορά του ήταν μικρή. Επί της ουσίας το μόνο σταθερό θετικό στοιχείο που έφερνε στο παρκέ ήταν το μέγεθος του όταν το "τριφύλλι" επέλεγε να παίζει με αλλαγές. Ήταν ένας "παιγμένος" παίκτης που έβαζε το κορμί του και μπορούσε να παίξει δυνατά. Από την άλλη, όμως, φαινόταν τα λεπτά που βρισκόταν στο παρκέ ότι δεν έπαιζε με το γκάζι πατημένο. Σαν να κάνει σε κάποιον χάρη που βρίσκεται εκεί. Ίσως επειδή δεν ένοιωσε ποτέ σημαντικός, δεν ένιωσε ποτέ ότι αποτελεί ζωτικό όργανο του οργανισμού που ονομάζεται "Παναθηναϊκό". Αυτό, όμως, που μπορεί να μοιάζει για δικαιολογία στο μυαλό του Ιταλού, δεν είναι δικαιολογία για μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό.

Ο Τζεντίλε είχε μια χρυσή ευκαιρία να σώσει την καριέρα του, να κάνει restart σε μια ομάδα 8άδας στην Euroleague, που του έδωσε την δυνατότητα έστω κι αν επί της ουσίας δεν τον είχε ανάγκη. Δεν την άρπαξε ποτέ. Έδειξε μάλιστα να μην τον νοιάζει ιδιαίτερα να την αρπάξει. Όπως για παράδειγμα το έκανε ο Νίκος Παππάς, κάτω από πιο δύσκολες συνθήκες. Έχοντας μπροστά του τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της ομάδας (Καλάθη) και τον πολύτιμο Μάικ Τζέιμς που παίζει στα κόκκινα από τη στιγμή που επέστρεψε από τον τραυματισμό του. Κι όμως. Ο Παππάς κέρδισε το χρόνο του, το ρόλο του και τη θέση του στο rotation μέσω της άμυνας. Ένας φύσει επιθετικός παίκτης, δεν έμεινε μόνο στη μπροστά μέρος του γηπέδου, αλλά είδε το άνοιγμα και κατάλαβε ότι πρέπει να γίνει ο σκληρός τύπος της περιφέρειας, όπως και έκανε.

Ο Τζεντίλε από την άλλη, τίποτα... Επιθετικά δεν ταίριαξε ποτέ. Ο Τσάβι Πασκουάλ προσπαθούσε να τον βάλει στο παιχνίδι, δίνοντας του φάσεις με πλάτη στο καλάθι. Παίζοντας στο "3", όμως και όχι στο "2" όπως έκανε πολλές φορές στο Μιλάνο, δεν είχε το μεγάλο σωματικό πλεονέκτημα. Τα τελειώματα του ήταν άσταλα, το ίδιο και το σουτ του. Δεν έχτισε ποτέ την ψυχολογία, που ήταν πάντα το ένα από τα δύο μεγάλα του πλεονεκτήματα. Ίσως και τα μοναδικά. Το άλλο είναι η δύναμη του, την οποία όμως εκμεταλλευόταν εντέλει μόνο στις μάχες σώμα με σώμα και στις διεκδικήσεις, όχι στην επίθεση. Από την άλλη χωρίς ψυχολογία έφτασε να σουτάρει τραγικά. Στο ελληνικό πρωτάθλημα είχε 0/1 σουτ και στην Euroleague είχε 4/19 (21%), σουτάροντας και στις δύο διοργανώσεις με τραγικά νούμερα - κάτω του 50%- και από τη γραμμή των βολών.

Στον Παναθηναϊκό πήρε ευκαιρίες. Ένας παίκτης που ξεκινάει στη βασική πεντάδα αν μη τι άλλο έχει το χώρο και τον χρόνο να δείξει. Σταδιακά, όμως, ο Τσάβι Πασκουάλ άρχισε να εμπιστεύεται περισσότερο τον Κέισι Ρίβερς που σε όλο το 2017 είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας και ένας εκ των κορυφαίων στην Euroleague και στον Φελντέιν, καθιερώνοντας συχνότερα σχήματα με τρία γκαρντ, λόγω της τριπλέτας Καλάθη-Τζέιμς-Παππά. Οπότε ο Ιταλός ήταν αυτός που έμεινε πίσω. Όχι μόνο επειδή έπαιζαν οι άλλοι καλά, αλλά και επειδή βρέθηκε πολλές φορές σε σχήματα που έχαναν την επαφή με το σκορ, ή άφηναν διαφορές να εξανεμιστούν. Το ματς με την Νταρουσάφακα ήταν μια από αυτές.

Αυτό που συνέβη τη Δευτέρα θα γινόταν αργά ή γρήγορα όταν επέστρεψε ο Τζέιμς Γκιστ. Είναι λογικό οι "πράσινοι" να στηριχθούν στο ελληνικό πρωτάθλημα σε συγκεκριμένη 6άδα. Οι Τζέιμς-Ρίβερς-Σίνγκλετον είναι πρόσωπα που απαρτίζουν τη βάση του Παναθηναϊκού. Ο Γκάμπριελ έχει πάρει τη θέση του Νίκολς και ο Φελντέιν δίνει λύσεις στα γκαρντ, παίζοντας σταθερά καλά τα τελευταία ματς. Επομένως δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει έξω ο Γκιστ, ένας από τους πιο σημαντικούς παίκτες του "τριφυλλιού", ένας παίκτης που λύνει προβλήματα, καλύπτει ένα μεγάλο αγωνιστικό κενό και πάνω από όλα ξέρει να παίζει αυτά τα κρίσιμα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό.

Αν δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με αρκετά δυνατά στοιχεία, αλλά και ένα αρνητικό. Αυτό της δημιουργίας. Έχει αναλυθεί πολλές φορές και έχουν εντοπιστεί οι ρίζες της "δυσκοίλιας" επίθεσης στην κάθετη αγωνιστική πτώση του μοναδικού κλασσικού δημιουργού, του Νικ Καλάθη. Πρέπει να υπογραμμιστεί εδώ, όμως, τόσο η λέξη "πτώση", όσο και η λέξη "μοναδικού". Οι υπόλοιποι χειριστές (Παππάς-Τζέιμς) είναι παίκτες που δημιουργούν για τον εαυτό τους και δύσκολα βάζουν στο κάδρο και τους συμπαίκτες τους. Ο ψηλός που μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, ο Μπουρούσης, το κάνει, αλλά όχι σε σταθερή βάση, ίσως γιατί όλη η low-post λογική των "πρασίνων" λειτουργεί διαφορετικά από την περσινή άκρως επιτυχημένη συνταγή της Μπασκόνια.

Επομένως ο Παναθηναϊκός, που δεν έχει τους εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο βάσει φιλοσοφίας, καταλήγει να παίζει πολλά παιχνίδια για να εκτελέσει και όχι για να δημιουργήσει. Δεν λειτουργεί ως ομάδα ρυθμού και για αυτό μασκαρεύει την αδυναμία της, μέσω του απόλυτου ελέγχου του ματς. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος θέλει τον Παναθηναϊκό να κάνει λίγα λάθη, να κοντρολάρει το τέμπο, να κρατάει τα σκορ σχετικά χαμηλά και να βρίσκεται διαρκώς μες στη διεκδίκηση της νίκης. Δεν έχει ούτε πολύ καλά, αλλά ούτε και πολύ κακά διαστήματα, όπως συμβαίνει συνήθως με τις ομάδες ρυθμού.

Η συσχέτιση σκορ - ασίστ είναι ισχυρή για οποιαδήποτε ομάδα. Αν θέσουμε ένα γενικό πλαίσιο θα λέγαμε ότι ο Παναθηναϊκός για να σκοράρει πολλούς πόντους θα πρέπει είτε να πάρει πολλούς πόντους από το τρίποντο, είτε να δημιουργήσει ο Καλάθης, είτε να μπει στην εξίσωση ο Γιάννης Μπουρούσης.

Η συσχέτιση σκορ-ασίστ

Αντίπαλος	Σκορ	Ασίστ
@Μπαρτσελόνα	57	10
@Φενέρμπαχτσε	63	13
@Ερ. Αστέρας	66	18
Μπασκόνια	69	11
@Ολυμπιακός	69	9
Ερ. Αστέρας	70	12

Βλέπουμε ότι το μοναδικό παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός είχε πολλές ασίστ, αλλά μικρό σκορ είναι αυτό με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. Μόνο που η ίδια η άμυνα του Ερυθρού Αστέρα ωθεί τον αντίπαλο στο να πασάρει και συχνά στο να κάνει το λάθος.

Να το δούμε και από την ανάποδη;

Αντίπαλος	Σκορ	Ασίστ
@Γαλατάσαραϊ	84	20
@Ρεάλ	84	21
@Μπάμπεργκ	84	19
Φενέρμπαχτσε	81	19
Μακάμπι	83	18

Να δούμε και τα άλλα παραγωγικά παιχνίδια; Κόντρα στη Μπάμπεργκ (ΟΑΚΑ) οι "πράσινοι" είχαν 81 πόντους με 12 ασίστ, αλλά είχε 12/27 τρίποντα (44%) και τον Μπουρούση να σκοράρει 16 πόντους. Στο Μιλάνο που επίσης σκόραραν 86 πόντους (season-high), οι παίκτες του Πασκουάλ είχαν 13/34 τρίποντα (38%) και τον Μπουρούση να σκοράρει 10 πόντους.

Ο Τζεντίλε δεν θα έδινε λύσεις σ' αυτά τα προβλήματα. Θα ήταν απλά μια ακόμη on-ball λύση, ένας ακόμη σκόρερ/εκτελεστής, όπως ο Ρίβερς και ο Φελντέιν. Από τη στιγμή που δεν μπορούσε να δημιουργήσει ανισορροπία στο low-post, επιθετικά δεν μπορούσε να δώσει τίποτα περισσότερο. Αυτός που μπορεί να δώσει την λύση είναι ο Τζέιμς Γκιστ. Δηλαδή ο Νικ Καλάθης. Ο διεθνής γκαρντ για να είναι πραγματικά αποδοτικός στην επίθεση χρειάζεται α) ανοιχτό γήπεδο β) έναν assist-receiver. Είναι κάτι που είχε σημειώσει από την πρώτη στιγμή πέρσι ο Αργύρης Πεδουλάκης όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό. Και ο Καλάθης που είχε 7.7 πόντους στην κανονική περίοδο, κατέληξε να έχει 11.9 πόντους και 5.7 ασίστ στα play-offs. Όλα αυτά επειδή ο Γκιστ μετακόμισε στο "5".

Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν θα γίνει μια ομάδα που θα τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο, αυτό που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο Τσάβι Πασκουάλ είναι η συνεργία Καλάθη-Γκιστ. Με τον τελευταίο να αποτελεί τον pick-n-cut παίκτη που θα ρολάρει στο καλάθι, κάτι που δεν κάνει καθόλου (και καθόλου καλά) ο Σίνγκλετον και κάνει αργά ο Μπουρούσης.

Επομένως βλέπουμε ότι η επιλογή Γκιστ αντί Τζεντίλε έχει απόλυτη λογική. Δεν τίθεται θέμα επ' αυτού. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Τζεντίλε δεν έπιασε στον Παναθηναϊκό. Είναι επίσης φανερό ότι δεν θα άλλαζε τίποτα σε αυτή την εικόνα. Κρίνεται επομένως λογική η απόφαση του "τριφυλλιού" να τον αφήσει μια ώρα αρχύτερα. Ο στόχος της ομάδας είναι η πρόκριση στο final-four και το πρωτάθλημα, δεν είναι να εγκλιματιστεί σώνει και καλά ο Τζεντίλε ή οποιοσδήποτε παίκτης. Οι ομάδες αυτού του επίπεδου - ειδικά αν μιλάμε για ξένους παίκτες - θέλουν παίκτες να τους βοηθήσουν, όχι παίκτες για να τους βοηθούν οι ίδιες.

Το κεφάλαιο "Τζεντίλε" για τον Παναθηναϊκό θα μπορούσε να συνοψιστεί στην παραπάνω φωτογραφία

Οπότε η όλη ιστορία μοιάζει λες και οι "πράσινοι" στα μέσα της χρονιάς βρήκαν ζάρια μπροστά τους. Αποφάσισαν να το πάρουν στο χέρι και να ρίξουν μια ζαριά - με μικρό κόστος - και αν έφερναν διπλές θα έβγαιναν κερδισμένοι. Οι διπλές, όμως, δεν είναι το συνηθισμένο. Είναι το σπάνιο. Τελικά έφεραν ασόδυο και προχωρούν. Χωρίς κόστος. Χωρίς μεγάλη ζημιά.