Μπορεί να προκλήθηκε από ανάγκη, ωστόσο, η στροφή των ομάδων στους μικρούς αποτελεί ένα πολύ ευχάριστο μήνυμα. Ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε σήμερα το νέο του πρόγραμμα , το οποίο θα διευθύνει ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και στο οποίο θα συμμετέχουν οι Κώστας Τσαρτσαρής και Γιώργος Καλαϊτζής, ενώ ο Ολυμπιακός προχώρησε σε συνεργασία με τον ομοσπονδιακό τεχνικό Νίκο Κεραμέα, ο οποίος έχει δουλέψει πολλά χρόνια με νέους παίκτες στον Μαντουλίδη και γενικότερα στην Βόρεια Ελλάδα.

Οι "πράσινοι" αποτελούν τα τελευταία χρόνια μια σταθερή δύναμη στα παιδικοεφηβικά, όπως επιβεβαιώθηκε και από την περσινή κατάκτηση του τίτλου στους Εφήβους. Έδιναν βαρύτητα πάντα στους μικρούς, έχοντας προσπαθεί να εντάξουν παίκτες από τα σπλάχνα του συλλόγου στο ανδρικό, έστω κι αν δεν το έχουν καταφέρει μετά την εποχή του Γιάννη Γεωργικόπουλου. Παρόλα αυτά το είχαν προσπαθήσει εντάσσοντας έστω και στα πλαίσια της προετοιμασίας ή αποκλειστικά των προπονήσεων παίκτες που είτε έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο "τριφύλλι", είτε ήρθαν σε μικρή ηλικία στα παιδικοεφηβικά (Ροδοστόγλου, Θέος, Παπαϊωσήφ, Σβορώνος, Ταταρούνης, Βούλγαρης, Καραμολέγκος, Μαραγκός). Δεν τα κατάφεραν, ίσως και επειδή ήταν διαφορετική η τότε πολιτική του συλλόγου, αλλά και η φιλοσοφία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που στόχευε στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας, έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να αγοράζει έτοιμους παίκτες. Δεν χρειαζόταν, δηλαδή να τους δημιουργήσει.

Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, η ανάδειξη νέων παικτών κρίνεται αναγκαία καθώς η κάνουλα με τα ευρώ έχει κλείσει. Πλέον όλες οι ομάδες της Α1 μπήκαν στη διαδικασία να βάλουν νεαρούς παίκτες να παίξουν, λόγω της οικονομικής συγκυρίας περισσότερο και λιγότερο βάσει πλάνου. Ας μην γελιόμαστε. Ελάχιστες ομάδες στην Ελλάδα έχουν κάνει σοβαρή προσπάθεια στελέχωσης εκ των έσω, είτε έχουν δουλέψει ως "ομάδες παραγωγής παικτών". Στην Αθήνα τουλάχιστον μόνο ο Φιλαθλητικός, φέτος ο Ίκαρος και παλαιότερα ο Δούκας έχουν αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Οι υπόλοιπες ομάδες που βάζουν μικρούς, το κάνουν επειδή δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν εμπειρότερους. Κι έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση. Στην Α1 να βλέπουμε παιδιά που κυνηγούν το όνειρο τους και στην Α2 να αγωνίζονται ελάχιστοι παίκτες κάτω των 22. Ο Χατζηνικόλας στο Παγκράτι και ο Καραμολέγκος στον Αρκαδικό, ενώ οι μόνοι 21χρονοι που είχαν θέση βασικού ήταν ο Δεληγιώργης (Βέροια) και ο Αποστολίδης (Ηρακλής). Και μιλάμε για ένα πρωτάθλημα που πέρσι είχε υποχρεωτική παρουσία παικτών κάτω των 20 στην 12άδα. Το αποτέλεσμα; Ο 11ος και ο 12ος παίκτης της ομάδας να μπαίνει για τη συμμετοχή στο παιχνίδι για μια άμυνα, ή μια επίθεση στο τέλος ενός δεκαλέπτου.

Η ιστορία, βέβαια, είναι μεγάλη. Η Ομοσπονδία, αλλά και οι Ενώσεις έχουν προσπαθήσει με την εισαγωγή μέτρων στη συμμετοχή των παικτών, να ωθήσουν τις ομάδες προς την ανάδειξη νέων παικτών. Δεν το έχουν πετύχει, βέβαια. Για τον κυριότερο λόγο ότι δεν υπάρχει σαφές πλάνο και πρόγραμμα. Οι ομάδες, με άλλα λόγια, δεν μπορούν να κάνουν σχεδιασμό, αφού οι κανονισμοί αλλάζουν κάθε χρόνο. Φέτος για παράδειγμα δεν υπάρχουν "μικροί" στην Α2, ενώ στην ΕΣΚΑΝΑ οι ομάδες θα πρέπει να βάζουν έναν μικρό (U22) στην πεντάδα, αλλά στο τελευταίο δεκάλεπτο μπορούν να παίζουν με οποιοδήποτε σχήμα θέλουν. Ότι να 'ναι.

Όχι, βέβαια, ότι η "υποχρεωτική συμμετοχή" μικρού θα άλλαζε την κατάσταση. Αντίθετα λειτουργούσε εκβιαστικά προς τις ομάδες, την ώρα που οι ίδιοι οι μικροί έπαιρναν στα χέρια τους ένα διαπραγματευτικό όπλο για να πάρουν κάποια χρήματα παραπάνω. Τέλος πάντων, ξεφύγαμε που λέει και ο Κώστας Καίσαρης.

Η ουσία είναι ότι οι μικροί πλέον γίνεται ανάγκη. Ο Ολυμπιακός έδειξε στο παρελθόν το δρόμο. Επένδυσε σε νεαρούς παίκτες και δικαιώθηκε, φτιάχνοντας έναν κορμό. Οι Πρίντεζης, Μάντζαρης, Σλούκας, Παπανικολάου ήρθαν στην ομάδα σε μικρή ηλικία. Το ίδιο και οι Αγραβάνης-Παπαπέτρου. Από πέρσι το καλοκαίρι ξεκίνησε η ανασυγκρότηση των Ακαδημιών, η οποία μπαίνει στην τελική της ευθεία φέτος με τον ερχομό του Νίκου Κεραμέα. Ο Ολυμπιακός είχε σταματήσει να ασχολείται με τους "μικρούς" για πολλά χρόνια κι ενώ στο παρελθόν τα τμήματα υποδομής είχαν "γεννήσει" αρκετούς παίκτες που αγωνίστηκαν στη συνέχεια στο ανδρικό ή σε άλλες ομάδες της Α1: Σούλης, Μίχαλος, Πέττας, Ξανθόπουλος, Κοτίνης, Αγγελόπουλος, Κατράνας, Σαρικόπουλος. Τώρα αυτό αλλάζει.

Η κίνηση των "αιωνίων" σημαίνει πολλά. Βάζει το περίγραμμα στην τάση της εποχής, αυτή την στροφή στα νιάτα. Το βλέπουμε και από τον κόσμο που δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τους νεαρούς παίκτες. Οι αναγνώστες καταναλώνουν με μανία τις πληροφορίες για τους "αστέρες της επόμενης γενιάς", τους παίκτες των μικρών Εθνικών. Ίσως γιατί τους ελκύει πάντα το "καινούργιο". Ίσως γιατί εκεί οδεύουν τα πράγματα. Που; Στην υπερβολή. Νέοι παίκτες γίνονται στόχοι των μεγάλων ομάδων, πριν καν αποδείξουν ότι μπορούν να παίξουν. Είναι μια τάση που ενισχύουν κι οι ατζέντηδες, βλέποντας ότι εκεί βρίσκεται η ζήτηση. Οι "μεγάλοι" δίνουν περισσότερα χρήματα στον 16ο παίκτη του ρόστερ, από ότι δίνει για παράδειγμα η 5η ομάδα στον πιο ακριβοπληρωμένο Έλληνα. Και ξαφνικά οι 17αρηδες γίνονται μεταγραφικά σίριαλ, τα "καυτά ονόματα του καλοκαιριού". Κλείνω εδώ το θέμα, γιατί θα ξεφύγει από τα όρια της παρένθεσης.

Οπότε είναι σημαντικό να μην είμαστε υπερβολικοί. Οι νέες φουρνιές είναι γεμάτες ταλέντο, αλλά θα πρέπει να είμαστε υπομονετικοί. Να τους αφήσουμε να ωριμάσουν. Να παίξουν, να κερδίσουν τη θέση τους. Να αποδείξουν. Για παράδειγμα η σύγκριση πχ με την ομάδα του '95, δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή. Θα γίνει σε 10-15 χρόνια. Να δούμε την πορεία των 96άρηδων και των 97άρηδων, όπως είδαμε των 76άρηδων. Σημείωση; Οι τελευταίοι έκαναν μεταγραφές (και καριέρα) μετά το χρυσό που κατέκτησαν στην Αθήνα κι ενώ διέλυσαν όλους τους αντιπάλους, κερδίζοντας όλα τα ματς με διαφορές μεγαλύτερες των 20 πόντων.

Ανεξαρτήτως συνθηκών η κίνηση που κάνουν φέτος ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός γίνονται προς τη σωστή κατεύθυνση. Πέρα από το γεγονός ότι οι "πράσινοι" μετουσιώνουν την παρουσία παλιών παικτών σε θέσεις ευθύνης κοντά στην ομάδα. Ας μείνουμε στο θέμα μας: οι ομάδες πρέπει να ενδιαφέρονται για τα τμήματα υποδομής. Όχι μόνο επειδή πρέπει, αλλά και επειδή μπορούν. Έχουν δηλαδή την οικονομική δυνατότητα και την πολυτέλεια να το κάνουν. Διότι κακά τα ψέμματα τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Έλεγε χθες στο Sport24 Radio 103.3 ο Ηλίας Παπαθεοδώρου ότι η Ομοσπονδία προβληματίζεται από το γεγονός ότι οι Έλληνες διεθνείς υστερούν στην αθλητική υποδομή έναντι των αντιπάλων . Δεν είναι τυχαίο. Φταίει ο τρόπος δουλειάς στις νέες ηλικίας, αλλά και η έλλειψη μιας συνολικής προσπάθειας και κατεύθυνσης. Δεν είναι τυχαίο πχ ότι οι Γάλλοι και οι Αυστραλοί επενδύουν στα αθλητικά σχολεία και απολαμβάνουν στη συνέχεια τους καρπούς. Ούτε είναι σύμπτωση ότι οι Σέρβοι έχουν γιγαντώσει τις Ακαδημίες τους (Ζελένζικ, Ερ. Αστέρας, Παρτίζαν), προσφέροντας εκπαίδευση και στέγη στους ελπιδόφορους νεαρούς, που εντάσσονται σε ένα ειδικό πρόγραμμα από μικρή ηλικία. Για να μην μιλήσουμε καν για τους Αμερικάνους που έχουν ταυτίσει τις έννοιες εκπαίδευση - αθλητισμός.

Είναι κάτι που είχαν επιχειρήσει κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα (Μαντουλίδης, Δούκας, Πλάτωνας), που είχαν δηλαδή τη δυνατότητα και με δική τους πρωτοβουλία έχτισαν ένα τέτοιο σύστημα. Αλλά και αυτό εγκαταλείφθηκε. Τουλάχιστον, ας ξεκινήσουν μια τέτοια διαδικασία οι δύο "αιώνιοι" του ελληνικού μπάσκετ, για να ακολουθήσουν το παράδειγμα και οι υπόλοιποι.

Όλα τα παραπάνω δεν ήταν τίποτα περισσότερα από σκόρπιες σκέψεις σε ότι αφορά το κεφάλαιο "μικροί" και ελληνικό μπάσκετ και σίγουρα η δική σας γνώμη θα ήταν πολύτιμη για να γίνει πιο ολοκληρωμένη η εικόνα.