Το χορτάρι είναι καθρέφτης. Ναι, κάποιες φορές είναι παραμορφωτικός και δίνει το δικαίωμα σε κάποιους να λένε πως η μπάλα είναι πόρνη, το ποδόσφαιρο είναι άδικο, μπλα, μπλα, μπλα. Τις περισσότερες φορές όμως τα δείχνει όλα όπως πρέπει, καθρεφτίζει το είδωλο που φτιάχνεις.

Έστω και στον τελευταίο αγώνα των play-offs, το χορτάρι δικαίωσε τον Παναθηναϊκό και τον Ουζουνίδη. Οι πράσινοι πρώτα κατάφεραν να σταθούν όρθιοι υπό πολύ αντίξοες συνθήκες και στο τέλος πήραν μια πολύ μεγάλη νίκη στην Τούμπα.

ΟΥΤΕ ΚΕΡΔΙΣΕ ΚΑΤΙ ΜΕΓΑΛΟ, ΟΥΤΕ ΠΗΡΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Δεν είναι μεγάλη επειδή την χρειάζονταν: απ’τη στιγμή που η ΑΕΚ νικούσε στη Νέα Σμύρνη, ο Παναθηναϊκός δεν γινόταν να βγει τελευταίος. Δεν είναι μεγάλη επειδή κατακτήθηκε κάποιος στόχος: ούτε τίτλο πήρε ο Παναθηναϊκός, ούτε κάποια πρωτιά, απλώς γλίτωσε την τελευταία θέση και την ταλαιπωρία που αυτή έφερνε μαζί της.

Δεν είναι μεγάλη επειδή πάρθηκε εκδίκηση: εκδίκηση παίρνεις όταν στερείς απ’τον αντίπαλο αυτό που σου έχει στερήσει πρώτα εκείνος. Ο ΠΑΟΚ ούτε “πληγώνεται” ανεπανόρθωτα απ’την απώλεια της πρώτης θέσης, ούτε την χάνει λόγω του Παναθηναϊκού: αποδείχθηκε πως θα την έχανε ούτως ή άλλως με την αφαίρεση βαθμών για τα αίσχη στο Πανθεσσαλικό.

"Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ"

Άρα γιατί είναι μεγάλη η νίκη του Παναθηναϊκού; Ας δώσουμε για μία ακόμη φορά τον λόγο στον Βινς Λομπάρντι. "Η νίκη δεν είναι κάτι που κάνεις κάποιες φορές, είναι κάτι που κάνεις πάντα. Δεν νικάς μια φορά στο τόσο, δεν τα κάνεις σωστά μια φορά στο τόσο, τα κάνεις συνέχεια. Η νίκη είναι συνήθεια και δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για την ήττα".

Ξεχάστε παίκτες, τακτικές και διατάξεις. Η νίκη του Παναθηναϊκού στην Τούμπα είναι νίκη χαρακτήρα και προσωπικότητας. Είναι αποτέλεσμα δουλειάς και διαχείρισης καταστάσεων. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν δέχεσαι πως τα προβλήματα επηρεάζουν τη δουλειά σου.

ΕΙΧΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο κάθε πρόβλημα είναι μια δικαιολογία. Και κάθε δικαιολογία ένας τρόπος να πούμε πως "δεν γινόταν αλλιώς, τι να κάναμε". Μας έλειπαν αυτοί οι παίκτες, είχαμε τραυματίες, ήμασταν κουρασμένοι, παίξαμε πριν τρεις μέρες, επαναπαυτήκαμε μετά την τάδε μεγάλη νίκη, χαλαρώσαμε μετά τους πανηγυρισμούς, ο επόπτης είδε λάθος, μας αφαίρεσαν βαθμούς, το κλίμα είναι άσχημο.

Ο Ουζουνίδης είχε όλες τις δικαιολογίες. Για την ομάδα που παρέλαβε, για τα προβλήματα πληρωμών, για τη διαιτησία, για την απώλεια του ημιτελικού, για το κουτάκι μπύρας που "καθάρισε" τον Παναθηναϊκό, για τους τραυματισμούς και τις τιμωρίες, για την κούραση, για τον Μολέδο, για τα νέα προβλήματα.

Τα έχει συζητήσει δημόσια; Ναι και δεν είναι κακό. Κακό είναι να στέκεσαι μόνο σ’αυτά, να τα προβάλεις και να τα συζητάς με έναν τρόπο που στέλνει σε όλους του μήνυμα "ε, εντάξει, και τι να κάνουμε με τόσα προβλήματα, δεν φταίμε". Ο Ουζουνίδης είπε "φταίμε" μετά το 4-0 της Τούμπας κι αυτό είναι ενδεικτικό των πάντων.

Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Η δουλειά ενός γκρουπ δεν μπορεί ποτέ να εξαρτάται από προβλήματα. Η νοοτροπία μιας ομάδας δεν μπορεί ποτέ να πατάει πάνω σε "και τι να κάνουμε". Κανένας στρατηγός στον κόσμο δεν είπε την παραμονή της μάχης "ε, είναι και περισσότεροι, έχουν και καλύτερα όπλα, ε, δεν μας βλέπω και πολύ καλά, πάμε κι όπου βγει".

Όχι. Η νίκη είναι συνήθεια, η νίκη συμβαίνει συνέχεια. Κι αυτό δεν σημαίνει πως πάντα νικάς. Αυτό σημαίνει πως πάντα αγωνίζεσαι για να νικήσεις, πως δεν μπορεί ποτέ να δίνεις στους ανθρώπους σου το μήνυμα πως τα προβλήματα είναι τόσα που η ήττα δικαιολογείται.

ΠΑΛΕΨΕ ΜΕ Ο,ΤΙ ΕΙΧΕ

Αυτό σημαίνει πως το "παρόλα αυτά θα παλέψουμε κι ο,τι γίνει" δεν το λες για να το πεις. Δεν είναι κούφια λόγια. Ο Παναθηναϊκός πάλεψε και πήρε με δέκα το Χ στη Νέα Σμύρνη στην πρεμιέρα. Πάλεψε και νικούσε τον ΠΑΟΚ μέχρι να πέσει το κουτάκι. Έχασε 1-0 απ’την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, φάνηκε πως δεν έχει όπλα, αλλά βρήκε τρόπο να την νικήσει με το ίδιο σκορ εντός έδρας. Έκανε το ίδιο και με τον Πανιώνιο, για να μείνει ζωντανός, για να έχει την τύχη στα χέρια του στην Τούμπα.

Πήγε εκεί χωρίς Μολέδο, Ζέκα, Εμποκού, Λέτο και Μπεργκ. Μέσα στο ματς έχασε Κουλιμπαλί-Ρέις. Τελείωσε τον αγώνα με Βλαχοδήμο, Μαρινάκη, Κουρμπέλη, Κουτρουμπή, Χουλτ, Ευαγγέλου, Λουντ, Χατζηγιοβάνη, Πίσπα, Μολίνς και Κλωναρίδη.

Ενδεκάδα φιλικού αγώνα ή αδιάφορου αγώνα στο Κύπελλο με αντίπαλο κατώτερης κατηγορίας. Νίκησε στο τελευταίο λεπτό. Μπορεί και να έμενε στο 2-2, μπορεί και να έχανε. Πως το είπε να δεις ο Σπύρος Γιαννιώτης στον Ηλία Αναστασιάδη; "Το να είσαι νικητής δεν σημαίνει απαραίτητα να είσαι πρώτος".

Νικητή σε κάνει το να παίζεις πάντα λες και δεν έχεις κανένα πρόβλημα, νικητής είσαι όταν λες "πάμε" με αυτούς που έχεις κι αφήνεις για μετά τον κατάλογο των προβλημάτων. Το χορτάρι θα το δείξει, πάντα το κάνει.

Θα φανεί ποιος ψάχνει τρόπο για τη νίκη ακόμα και όταν πολεμάει με σφεντόνες και ποιος περιμένει να φύγει ο αγώνας για να πάει στη συνέντευξη Τύπου και να απαριθμήσει τα προβλήματα λες και είναι κατάλογος από ψώνια. Φαίνεται στο γήπεδο, φαίνεται όταν ψάχνεις το 1-0 με ΑΕΚ και Πανιώνιο στη Λεωφόρο, φαινόταν και στην Τούμπα, απ’το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό: δεν υπήρχε περίπτωση να παραδοθεί ο Παναθηναϊκός.

Ο ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Αν παραιτηθείς μια φορά, θα σου συμβεί κι άλλες. Δεν υπάρχει διακόπτης σ’αυτά, πιστέψτε τον Βινς Λομπάρντι. Η ήττα και η παραίτηση απ’τον στόχο είναι θέμα συνήθειας όσο και η νίκη. Μπήκες σ’αυτό το τριπ, θα επανέρχεσαι σ’αυτό ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η ομάδα που το ξέρει και μπορεί να μιλήσει γι’αυτό είναι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, που ο Αλαφούζος τον έχει μετατρέψει σε οργανισμό διαμαρτυρίας, χωρίς να καταλαβαίνει(;) πως όταν ο οργανισμός γκρινιάζει διαρκώς, είναι φύσει αδύνατο το ποδοσφαιρικό τιμ να παίξει για τη νίκη, χωρίς δικαιολογίες.

Είναι εξίσου χαζό με το να ζητάς απ’τα παιδιά σου να είναι ψύχραιμα και να μη φωνάζουν ενώ εσύ πλακώνεσαι στο δρόμο και να λιώνεις την κόρνα με το που ανάβει πράσινο. Δεν γίνεται.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΕΧΕΙ, ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΙΔΙΟ ΠΡΟΕΔΡΟ

Ο Αλαφούζος είναι απίστευτα τυχερός που βρήκε τον Ουζουνίδη, ο οποίος μαζί με το υπόλοιπο τιμ προσπαθεί (και ξεκάθαρα καταφέρνει) να έχει μια ομάδα που λειτουργεί εντός Παναθηναϊκού με τελείως διαφορετικό τρόπο απ’αυτόν που λειτουργεί γύρω του ο σύλλογος. Τυχερός όχι γιατί πέτυχε κάτι σπουδαίο, αλλά γιατί δουλειά και νοοτροπία του ποδοσφαιρικού τμήματος είναι τα μόνα που απέτρεψαν τα πολύ χειρότερα για το φετινό φινάλε του Παναθηναϊκού.

Ο Αλαφούζος προπονητή έχει. Ώρα είναι να βρει και έναν πρόεδρο. Ο Ουζουνίδης δεν (του) δείχνει μόνο πως πρέπει να δουλεύουν και να σκέφτονται οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Δείχνει πως πρέπει να διοικούνται οι σύλλογοι. Τα λεφτά του Αλαφούζου είναι ζωτικής σημασίας για τον Παναθηναϊκό. Όμως, η διοίκηση και η ηγεσία του είναι τροχοπέδη.

Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού έχει τον ηγέτη που χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Ο σύλλογος όχι.

Photo credits: Eurοκinissi