Εσείς την μπάλα, εμείς τη νίκη
H Κύπρος μάς έκανε το δώρο να πάρει το ρόλο της πρωτοβουλίας και η Εθνική απάντησε όπως παλιά: εσείς την μπάλα, εμείς τη νίκη. Η αναμφισβήτητη κλάση Φορτούνη-Μήτρογλου και ο Μάνταλος που έρχεται.
"Ευχαρίστησε τους Κυπρίους και δώρα φέροντας". Η Ελλάδα του Σκίμπε δέχθηκε με ανοιχτά χέρια τα δώρα της ομάδας του Χριστοφόρου και πήρε την πρώτη “πραγματική” νίκη στο δρόμο για την ανάκαμψη και την πρόκριση στο Μουντιάλ της Ρωσίας.
Και όχι. Όταν μιλάω για δώρα δεν εννοώ ούτε το “πάγωμα” της άμυνας επειδή τάχα ο Τζαβέλλας έκανε φάουλ λίγο πριν το πρώτο γκολ, ούτε τη διπλή γκέλα (λάθος πάσα, λάθος έξοδος) του Παναγή στο δεύτερο γκολ. Αυτά συμβαίνουν, δώρα ήταν, αλλά το βασικό δώρο της Κύπρου ήταν άλλο, πολύ μεγαλύτερο.
ΛΕΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΣΙΝΕΜΑ
Οι Κύπριοι κατέβηκαν στο Φάληρο λες και στα προκριματικά του Euro πήγαιναν σινεμά. Λες και δεν είδαν ούτε έναν απ’τους αγώνες της Ελλάδας των Ρανιέρι/Μαρκαριάν/Τσάνα, όταν σχεδόν σε όλα τα ματς επαναλήφθηκε το ίδιο σενάριο: η Ελλάδα έχει την μπάλα, ο αντίπαλος παίζει άμυνα, η Ελλάδα επιτίθεται αλλά με άγχος, δυσκολία, γκίνια και αναποτελεσματικότητα, ο αντίπαλος απειλεί με αντεπιθέσεις και στημένα, η Ελλάδα δεν κερδίζει.
Το κάναμε ξανά και ξανά, με διαρκή αποτυχία. Και ήρθε η Κύπρος στο Φάληρο να μας απαλλάξει από κάθε αμφιβολία για το πόσο και αν ο Σκίμπε έχει προλάβει να μας βελτιώσει στο ρόλο του αφεντικού των αγώνων. Οι φιλοξενούμενοι θέλησαν τον ρόλο της πρωτοβουλίας για τους εαυτούς τους, πήραν την κατοχή (46%-54%) και η απάντηση της Ελλάδας ήταν αυτή, η ίδια απ’τα χρόνια των επιτυχιών: εσείς την μπάλα, εμείς τη νίκη.
ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΜΑΝΙΑΤΗ-ΣΤΑΦΥΛΙΔΗ
Τα ρεπορτάζ πριν τον αγώνα έδιναν ως επικρατέστερο δίδυμο στο κέντρο τους Μανιάτη-Σταφυλίδη και έπεσαν μέσα. Η αμφιβολία μου πριν τη σέντρα ήταν το πως οι δυο τους θα ανταποκριθούν αν η Ελλάδα έχει το ρόλο του αφεντικού, ειδικά αν η Κύπρος τους πιέσει στην κατοχή.
Σε ένα τέτοιο σενάριο, θα ήταν δύσκολο να αναπτυχθεί η ομάδα του Σκίμπε, να χτίσει σωστές επιθέσεις. Φορτούνης-Μάνταλος πιθανότατα θα ήταν αναγκασμένοι να κατέβουν χαμηλά και έτσι η Ελλάδα θα ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμη σε επιθέσεις σε σετ παιχνίδι.
Ο ΡΟΛΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕ
Η Κύπρος αντί να διαλέξει αυτό που θα μας δυσκόλευε και θα μας ζητούσε να κάνουμε αυτό που δεν μας ταιριάζει, διάλεξε να πάει με τα νερά μας: πήρε την μπάλα, μας έβαλε πίσω απ’αυτήν και μας έλυσε τα χέρια. Οι μέσοι μας δεν χρειάστηκε να ανησυχήσουν για το πως θα επιτεθούν, απλώς εστίασαν στο απλό: να τρέξουν, να κλείσουν χώρους.
Και η απειλή; Εύκολο. Πίεση, κλέψιμο, επίθεση. Άμυνα, κλέψιμο, αντεπίθεση. Η Ελλάδα ήταν σαφές πως σε σετ παιχνίδι θα έχει μεγάλο πρόβλημα να πατήσει περιοχή και να βρει καλές φάσεις ως αφεντικό, αλλά η Κύπρος το έλυσε.
Το μόνο που έμενε ήταν να ανταποκριθούμε στο ρόλο που μας ανατέθηκε. Και το κάναμε με σχετική ευκολία.
Κώστα-Κώστα
Φορτούνης-Μήτρογλου πήραν πάνω τους τα φώτα, με τρίτο τον Μάνταλο, ξεπερνώντας την τριάδα Μανωλά-Σωκράτη-Τζαβέλλα. Κάποιος θα το έλεγε άδικο, αλλά δεν ήταν. Οι “Κώστα-Κώστα”, οι Φορτουνάκηδες-Βροντάκηδες όπως τους έγραψε ο Σερέτης, είναι η κλάση απ’την μέση και μπροστά. Δεν χρειάζονται φόρμα ή ρέντα. Απλώς να είναι καλά.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΦΟΡΜΑ, ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ
Ο Μήτρογλου δεν είναι φορ ρέντας. Όλοι οι επιθετικοί χρειάζονται το καλό διάστημα που αισθάνονται καλά, αλλά ο φορ της Μπενφίκα δεν εξαρτάται απ’αυτό: το μόνο που παίζει ρόλο είναι να είναι ο ίδιος καλά. Σωματικά, να μην έχει περιττά κιλά, να είναι εντάξει το γόνατο που τόσο τον ταλαιπώρησε μετά τη μεταγραφή στη Φούλαμ και τον επόμενο χρόνο.
Στην ίδια κατηγορία είναι κι ο Φορτούνης. Βαρύς κι ασήκωτος το καλοκαίρι με τα ερυθρόλευκα, πιθανότατα με περιττά κιλά και πολύ πίσω στη φυσική κατάσταση. Προσπαθούσε όπως πάντα να περάσουν όλα απ’τα πόδια του, αλλά δεν το είχε.
Η ΚΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΗ
Αμφότεροι το μόνο που χρειάζονται είναι να είναι καλά. Ο Μήτρογλου φάνηκε απ’το φιλικό με την Ολλανδία κιόλας πως ίσως να είναι καλύτερα από ποτέ: στεγνός, ελαφρύς, πετάει. Το Γριβαλτάρ δεν είναι υπολογίσιμος αντίπαλος, αλλά το εναέριο βολέ με το “κακό” πόδι είναι δύσκολο και χωρίς αντίπαλο.
Ο Φορτούνης ακόμα “έρχεται”, αλλά φάνηκε με τα ερυθρόλευκα πως ανεβαίνει. Ξεκίνησε απ’το μηδέν ως αλλαγή με την ΑΕΛ, πήγε στο ένα ως βασικός με τον ΑΠΟΕΛ, έφτασε μέχρι το δύο, ίσως και το τρία, στο γεμάτο παιχνίδι απέναντι στην ΑΕΚ.
“Form is temporary, class is permanent”, που λένε και στο Νησί.
ΠΑΣΑ "ΠΑΡΕ-ΒΑΛΕ", ΕΚΤΕΛΕΣΗ "KILLER"
Με την Κύπρο η κλάση τους ήταν εμφανής. Η μπάλα στα πόδια του Φορτούνη μετά από κλέψιμο: ούτε ντρίμπλα, ούτε σέντρα, ούτε τίποτα. Η απλή, η σωστή πάσα στον φορ να εκτελέσει. Πως το έλεγε να δεις ο Κρόιφ; "Τεχνική δεν είναι τα κόλπα, αυτά είναι για το τσίρκο. Τεχνική είναι να δίνεις την μπάλα με την μία, με τη σωστή δύναμη, στο καλό πόδι του συμπαίκτη σου".
Τι θα κάνει ο ελαφρύς, στημένος, έτοιμος Μήτρογλου με το αριστερό; Θα την στείλει έξω; Μέσα θα πάει κι αν μπορεί ο τέρμας, ας τη βγάλει.
Και όταν η ομάδα έχει χώρους, ο Φορτούνης είναι ικανός να κατεβάσει, να προσποιηθεί και να "κόψει" το γήπεδο λες και είναι ο Κακά που πασάρει στον Κρέσπο στον τελικό της Πόλης ή ο Μέσι στον Βίγια στο κλάσικο του 5-0. Τέτοιο ήταν το πάρε-βάλε στον Μήτρογλου.
Και σύμφωνοι, αυτό το πάρε-βάλε ο Μήτρογλου έπρεπε να το βάλει, έστω να το στείλει στο τέρμα. Αλλά αυτά τα έχουν οι κλασάτοι παίκτες. Μια στιγμή κλάσης σημαίνει και αρκετές στιγμές αποτυχίας: ο Μήτρογλου είναι τόσο καλά, που πιστεύει πως όλα μπορούν να του πιάσουν, δεν τον ενδιαφέρει η ασφαλής επιλογή.
Η ΗΓΕΣΙΑ, Ο ΜΑΝΤΑΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΜΥΝΑ
Αρκετά με τους “Κώστα-Κώστα”. Η κλάση τους δεν αμφισβητείται, αλλά τα δύσκολα με τα γαλανόλευκα είναι μπροστά τους και δεν αρκεί η κλάση ή η χημεία που βρίσκουν στις συνεργασίες τους. Χρειαζόμαστε ηγεσία, σταθερότητα, ψυχραιμία. Μπορούν να μας τα δώσουν, το θέμα είναι αν θα το κάνουν σ’αυτά τα προκριματικά.
Και όχι, δεν αφήνω έξω απ’την κουβέντα τον Μάνταλο επειδή τον υποτιμώ, κάθε άλλο. Απλώς, το δικό του ταξίδι τώρα ξεκινάει. Τώρα πέτυχε το πρώτο του γκολ και είναι μεγάλο πράγμα να τον ακούς να δηλώνει πως ήταν ένα απ’τα πιο σημαντικά γκολ της καριέρας του.
Όπως δεν υποτιμώ τη σιγουριά που δίνουν Μανωλάς-Σωκράτης, τα τρεξίματα του τελευταίου, ή την αρχηγική παρουσία του Τοροσίδη και τη συνολική απόδοση του Τζαβέλλα, που μοιάζει από πέρσι να είναι άλλος παίκτης/άνθρωπος στο χορτάρι.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΕΣΘΟΝΙΑ
Συνολικά η Ελλάδα υποδέχθηκε την επιλογή των Κυπρίων με ανοιχτά χέρια και με ετοιμότητα/ικανότητα να κάνει ο,τι πρέπει για να πάρει το τρίποντο, να πετύχει την πρώτη “πραγματική” νίκη μετά απ’αυτήν με το Γιβραλτάρ.
Μια νίκη που δεν μπορεί να είναι αιτία ή αφορμή για πανηγυρισμούς ή πάγια συμπεράσματα. Αλλά σίγουρα λόγος για συγκρατημένη αισιοδοξία ενόψει της Εσθονίας. Μένει βέβαια να δούμε τι ρόλο θα μας δώσουν εκεί. Δύσκολα θα μας κάνουν χάρη σαν αυτή της Κύπρου. Εκεί, μάλλον, το έργο θα είναι διαφορετικό.
Πρώτο ζητούμενο, να μην έχουμε την πρεμούρα (που έφτανε εύκολα στον πανικό) των προκριματικών του Euro. Έλεγχος του αγώνα και βλέπουμε. Οι ήττες ήρθαν όταν αρχίσαμε να χάνουμε τα ματς απ’τον έλεγχό μας. Εκεί τα χάσαμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πριν καν έρθουν τα γκολ των αντιπάλων.
ΥΓ: Ο Μπακασέτας είναι απών απ’το κείμενο, όπως ήταν κι απ’τον αγώνα: το παιχνίδι τον προσπέρασε. Σε παιχνίδια που θα έχουμε τον αντίπαλο στην περιοχή του να αμύνεται, ο finisher που θα έρχεται απ’το πλάι έχει μια χρησιμότητα. Σε ματς στην κόντρα, δεν είχε πολλά να δώσει και μάλλον ένας εκ των Γιαννιώτα/Καρέλη θα έδινε περισσότερα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
