Αν θέλετε την καθαρά ποδοσφαιρική μου άποψη, που συμβαδίζει και με την κοινή λογική αλλά και με τη γενικότερη βιοθεωρία μου, που δεν ρέπει ακριβώς και προς το οπτιμιστικό, κατά πάσα βεβαιότητα η Ελλάδα θα χάσει από τη Γερμανία την Παρασκευή.

Η πρόκρισή μας ήλθε στο ματς με τη Ρωσία με τρόπο τέτοιο (και μετά από τέτοια εικόνα αγώνα) που, ναι: φυσικά! Ο κάθε «πολιτικάντης» μπορεί να το αναφωνήσει με στεντόρεια φωνή: Ελπίδες υπάρχουν! Αλλά πεδίο να αναπτυχθούν βρίσκουν κυρίως στο μυαλό όσων είναι αθεράπευτα αισιόδοξοι, πολύ μπερδεμένοι ως προς το τι αντιπροσωπεύει το ματς και ένθερμοι νοσταλγοί των όσων συνέβησαν το 2004 στην Πορτογαλία.

Στο μυαλό όσων έμαθαν τα τελευταία τρία χρόνια να συνδέουν συνειρμικά με οξύ τσούξιμο στον πωπό κάθε ευήκοο ουσιαστικό που προηγείται του «υπάρχουν» στην ίδια πρόταση, οι Γερμανοί έχουν καλύτερη ομάδα. Και επειδή το ματς αφορά ποδόσφαιρο και όχι μπρα-ντε-φερ του Μάκου με τον Σόιμπλε, καθώς επίσης και επειδή τα όσα έγιναν το 2004 στην Πορτογαλία απασχολούν ακόμη τους θεολόγους του πλανήτη στην αναζήτησή τους για το αν το Υπέρτατο Ον μπορεί τωόντι να υποφέρει από κρίσεις ναρκοληψίας, το ταξίδι της Εθνικής στο EURO, κατά πάσα πιθανότητα τελειώνει στα προημιτελικά.

Μ’ αυτά ειπωμένα, όμως… ελάτε τώρα αδέλφια, να φτύσουμε στα μούτρα την κοινή λογική, τις σοβαρές ποδοσφαιρικές αναλύσεις και τις ανησυχίες των απανταχού θεολόγων και πάμε, για μία φορά από τις πολύ σπάνιες τα τελευταία τρία χρόνια να ονειρευτούμε, έστω «χαζά» και «θρασύτατα» και «ανεδαφικά» όνειρα

Μέχρι να αρχίσει το ματς (αλλά τελείως συνειδητά ως προς το τι επιχειρούμε και χωρίς να βαυκαλιζόμαστε) ας δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ξεφύγει από την τόση μιζέρια και απαισιοδοξία των «Μνημονίων»! Με αφορμή αυτόν τον προημιτελικό, ας το «ρίξουμε έξω» και ας κάνουμε τρελό χαβαλέ και ανίερες συγκρίσεις ποδοσφαιρικών αγώνων με οικονομικά μεγέθη και ό,τι άλλο έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να μας προσφέρει το ποδόσφαιρο: όχι λύσεις στα ουσιαστικά μας προβλήματα, βέβαια, αλλά μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη βάρβαρη πεζότητα της καθημερινότητάς μας γενικώς –και πολύ περισσότερο της καθημερινότητάς μας εδώ και τρία χρόνια!

Μέχρι να αρχίσει το ματς, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να «κρατήσουμε τα όνειρά μας». Αν μη τι άλλο, επειδή «οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς»!

Αλλά όταν αρχίσει το ματς και άσχετα με το αν το αποτέλεσμά του θα είναι θριαμβικό ή αποκαρδιωτικό, ελάτε αδέλφια να θυμηθούμε τι ακριβώς χωρίζει τους Έλληνες από τους Σόϊμπλε αυτού του κόσμου. Δεν είναι η ικανότητα στο τόπι ούτε τα μπικικίνια. Είναι μια κληρονομιά που θα μπορούσε να συνοψίζεται στο «μέτρον άριστον». Αυτό που χάσαμε ως (νέο)έλληνες και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και που μακάρι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, ακριβώς επειδή έρχεται «τώρα» και «έτσι» να μας βοηθήσει να ξαναθυμηθούμε. Όχι όταν ονειρευόμαστε, αλλά όσο ζούμε…

ΥΓ: Πολλάκις έχω παραδεχθεί δημοσίως, προφορικά και γραπτώς, ότι στο Sport24.gr, μέσω του blog , έχουν ανέβει μερικά από τα καλύτερά μου κείμενα ever. Υπό αυτή την έννοια, ότι μετά από 2 χρόνια και 18 ημέρες ακριβώς το site φιλοξενεί ξανά την υπογραφή μου, έχει για μένα και την έννοια μιας επιστροφής σ’ έναν χώρο πολύ οικείο και φιλικό. Καλώς σας (ξανα)βρήκα λοιπόν και ελπίζω, πάνω απ’ όλα, σύντομα να ξαναφτιαχτεί εδώ και η μεγάλη, αιρετική, λίγο αθυρόστομη, αλλά και εκλεκτή «παλιοπαρέα» των σχολιαστών της παλιάς στήλης. Διότι, πρέπει να το πούμε κι αυτό: και μερικά από τα καλύτερα σχόλια αναγνωστών που έχουν ποτέ ανέβει στο διαδίκτυο (το ελληνικό) φιλοξενήθηκαν εκεί, την τριετία 2007-10. Άντε να (ξανα)δούμε τι θα δούμε λοιπόν…