OPINIONS

Τα "θαύματα" που αδικούν τον Χουάν

Τα "θαύματα" που αδικούν τον Χουάν
INTIME SPORTS

Ο Στέλιος Μαρκάκης γράφει για τον ορυμαγδό αναλύσεων που ακολούθησαν της νίκης του Παναθηναϊκού επί του ΠΑΟΚ και τον στρατιώτη Ρότσα που δεν θα πέταγε ποτέ το όπλο για να τρέξει.

Κατά βάση (και ακριβώς επειδή το ποδόσφαιρο σίγουρα δεν είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή μας) θα ήταν για γέλια. Κατά βάθος, όμως (και ακριβώς επειδή ό,τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, σίγουρα συμβαίνει αργά ή γρήγορα και στα πραγματικά σπουδαία πράγματα στη ζωή μας), είναι για πολύ πικρά χαμόγελα…

Βλέπετε, ότι ο Παναθηναϊκός πήρε καθαρά μια πολύ σημαντική από άποψη ηθικού και ψυχολογίας νίκη επί του ΠΑΟΚ, είναι δεδομένο που δεν μπορεί, ούτε πρέπει να αγνοηθεί. Όπως επίσης και ότι έδειξε μια εικόνα ομάδας πιο «απελευθερωμένης» από άποψη ατομικών πρωτοβουλιών στο γήπεδο, ότι ήταν αρκετά ισορροπημένος από πλευράς τακτικής ως προς το σεβασμό στον αντίπαλο απ’ τη μία και την ανάγκη για επιθετικό παιχνίδι από την άλλη, ότι φάνηκε πιο αποφασιστικός και με περισσότερο κέφι απ’ ότι στα τελευταία παιχνίδια.

Όμως, συγχρόνως, ούτε ότι στο ΟΑΚΑ ο ΠΑΟΚ έκανε μια από τις χειρότερες εμφανίσεις του εφέτος μπορεί ή πρέπει να αγνοηθεί, ούτε ότι κάθε αλλαγή προπονητή έναν έξτρα ενθουσιασμό και κίνητρο τον δίνει πάντοτε στο πρώτο παιχνίδι του στον πάγκο, ούτε ότι η κερκίδα ήταν σε άλλη, διαφορετική από τα τελευταία ματς διάθεση… Και ούτω καθεξής…

H απόσταση μεταξύ της δίκαιης αντιμετώπισης του προπονητή και της επαρκούς

Από το «πρώτο δείγμα θετικό», εννοώ, έως αυτόν τον ορυμαγδό… αναλύσεων, ήδη από την επομένη του ματς, για το πώς ο Ρότσα «μεταμόρφωσε» την ομάδα, υπάρχει απόσταση: είναι η απόσταση μεταξύ της δίκαιης αντιμετώπισης του προπονητή και της επαρκούς… προθέρμανσης του φούρνου προκειμένου, (αν ή/και…) όταν έλθει η ώρα να «καεί», να καλοψηθεί γρήγορα και αποτελεσματικά.

Θα θυμάστε άλλωστε πως όταν ο Φερέιρα αντικαταστάθηκε από τον Ρότσα, λέγαμε από ‘δω αυτό ακριβώς: πως αν το πράγμα (στο μυαλό της διοίκησης ή στη –μεγάλη- μερίδα των media που παίζουν παιχνίδι, «αγάπης» ή «μίσους», μαζί της) φτάσει εκεί, στο ότι μια αλλαγή προπονητή ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να γίνουν όλα σωστά κι ωραία στην ομάδα, ο Χουάν δεν θα κριθεί δίκαια. Θα κριθεί υπό το βάρος μιας υπερβολής που ούτε στον ίδιο ταιριάζει, ως χαρακτήρα, ούτε όμως και στηρίζεται αντικειμενικά από την πορεία του στους πάγκους.

Ο Ρότσα είναι ένας άνθρωπος σοβαρός και μετρημένος, που αποδέχθηκε να αναλάβει την ομάδα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Όχι όμως επειδή πάσχει από κάποιο «μεσσιανικό» σύνδρομο, αλλά ως μια προσωπικότητα συνδεδεμένη με τον Παναθηναϊκό τόσο πολύ και με τέτοιο τρόπο ώστε ποτέ δε θα γύριζε την πλάτη του σ’ αυτόν σε μια κακή στιγμή προκειμένου να διαφυλάξει την υστεροφημία του.

Μουρίνιο των φτωχών

Έτσι πρέπει να κριθεί λοιπόν: ως στρατιώτης που, θαρραλέα και από αίσθηση καθήκοντος αναλαμβάνει χρέη λοχαγού στο πεδίο της μάχης επειδή κάποιος οφείλει να το κάνει και ο ίδιος δεν ανήκει σε όσους θα πέταγαν το όπλο και θα έτρεχαν να σωθούν. Έτσι. Και όχι ως κάποιου είδους «Μουρίνιο των φτωχών», που κατάφερε και μέσα σε μερικές ώρες έβγαλε στο φουλ όλες τις αρετές της ομάδας συνολικά και κάθε παίκτη της ατομικά και εξαφάνισε εντελώς όλα τα ελαττώματα της μεν και των δε. (Και, άρα, αύριο, μεθαύριο θα πρέπει να του ζητήσουμε και τα… ρέστα, ας πούμε, επειδή δεν πηγαίνει τον Παναθηναϊκό από νίκη σε νίκη…)

Θεωρώ ότι, ενόψει και του αγώνα με τη Μάριμπορ (για να μην μπω και για το ντέρμπι με τον «αιώνιο» που πλησιάζει), αυτή η μικρή «λεπτομέρεια» πρέπει να τονιστεί όσο της αξίζει, τώρα που είναι και η ώρα της να τονιστεί. Διότι αν μας πάρει η μπάλα από τώρα, θα χρειαστεί «θαύμα» ανάλογο μ’ αυτό που ήδη αποδίδεται στον Χουάν για να μας σταματήσει…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ