Κατά σύμπωση όχι και τόσο διαβολεμένη (Ιούλιο γίνονται οι περισσότερες μελετημένες μεταγραφές, άλλωστε), πάνε ακριβώς πέντε χρόνια από τότε που, με αφορμή την πώληση-λαχείο (σα να πουλάς πάγο σε Εσκιμώους, άμμο σε βεδουίνους, you name it!) του Καστίγιο από τον Ολυμπιακό, είχα θέσει από το yooblog το ερώτημα: να πωληθεί ή όχι ο Νίνης για 10.000.000 ευρώ;

Πέντε χρόνια και ένα σωρό παιχνίδια μετά από εκείνο το ερώτημα, ο πάλαι ποτέ «ανήλικος» του Παναθηναϊκού, στα 22 του και κάτι μηνών σήμερα, υπέγραψε στην Πάρμα για ποσό που μόνο στα… πιο τρελά πράσινα όνειρα της ομάδας θα έφταναν τα 10.000.000 ευρώ και παρουσιάστηκε με ενθουσιασμό από τον τεχνικό διευθυντή της ιταλικής ομάδας, που μίλησε για «σημαντική επένδυση», «νέο παίκτη με έξυπνη κίνηση στο γήπεδο» και «ποδοσφαιρικό είδωλο στην Ελλάδα».

Κι όσο για τον ίδιο, δήλωσε χαρούμενος και υπερήφανος για τη μεταγραφή του, «επειδή η Πάρμα τον πίστεψε παρά τον περσινό τραυματισμό του», αλλά και επειδή, λόγω της κρίσης: «Δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος για να φύγεις από την Ελλάδα»

Στο ντιμπέιτ για το αν , επί της αρχής, ο Νίνης έπρεπε ή όχι να δοθεί, τότε ή τώρα, δεν θα μπω. Μπήκα… πριν από πέντε χρόνια και πάλι και η γνώμη μου δεν έχει αλλάξει για το τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνει μια ελληνική ομάδα, έστω αιχμής για τη χώρα μας, εάν τα χρήματα που της προσφέρονται για οποιονδήποτε παίκτη της είναι καλά. Για το κατάλληλο ποσό, τον δίνεις, λέω εγώ. Τον (κάθε) Νίνη. Και το έλεγα από τότε αυτό. Φανταστείτε σήμερα που τα πράγματα έχουν όπως έχουν.

Για μένα, άλλωστε, το ζήτημα δεν ήταν ποτέ αν θα πουλήσεις έναν νεαρό παίκτη τη στιγμή που θα μπορέσει να σου φέρει καλά (ανάλογα με την εποχή, βεβαίως, το «καλά») χρήματα στο ταμείο. Το ζήτημα ήταν και θα παραμένει πάντοτε τι κάνεις από τη στιγμή που ανακαλύπτεις ότι έχεις στα χέρια σου ένα πιθανό «λαχείο» μέχρι τη στιγμή που το εξαργυρώνεις.

Με άλλα λόγια, εν προκειμένω, το ζήτημα είναι αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να πει ότι από τις 7 Ιανουαρίου του 2007, όταν σε ηλικία 16 ετών και 9 μηνών ο Νίνης αγωνίστηκε εναντίον του Αιγάλεω για πρώτη φορά σε επίσημο ματς, μέχρι σήμερα, που η καριέρα του θα συνεχιστεί και επισήμως στην Πάρμα, κατάφερε και πήρε σαν ομάδα ό,τι καλύτερο είχε να του δώσει αυτός ο παίκτης. Και η απάντηση σ’ αυτό, φοβούμαι ότι δεν μπορεί να είναι «ναι».

Αν και (λόγω Μουνιόθ, που ήταν προπονητής μιας άλλης κουλτούρας) δεν έμεινε «άκαπνο» ταλέντο μέχρι τα 22 του, αλλά πήρε βάπτισμα πυρός νωρίς νωρίς, ο Νίνης δεν αξιοποιήθηκε όπως θα έπρεπε, ούτε από τον Παναθηναϊκό, ούτε από την Εθνική ομάδα. Αν αυτό έγινε αιτιολογημένα ή όχι, το ξέρουν καλύτερα οι προπονητές του και στις δύο ομάδες και ίσως κάποιοι πολύ κοντινοί του άνθρωποι επίσης –διότι και ο ίδιος έχω την εντύπωση, θα μπορούσε να έχει προσέξει περισσότερο σε μερικά πράγματα. Αλλά ότι συνέβη, συνέβη. Και ο κυριότερος λόγος είναι, για μένα, ένας:

Στην Ελλάδα, ακόμη κι όταν υπάρχει η καλή θέληση, ακόμη κι όταν (σπανίως, αλλά στην περίπτωση του Νίνη ισχύει) βρίσκεται ενίοτε και ο, λίγο πολύ σωστός τρόπος, πάντοτε κάτι θα λείπει προκειμένου ένα μεγάλο ταλέντο να γίνει ένας μεγάλος ηγέτης. Ένας παίκτης όχι του TOP 100, αλλά του TOP 10. Κι αυτό είναι η υπομονή. Όλων. Των ομάδων, του Τύπου, του κόσμου.

Αυτή η έλλειψη υπομονής είναι που, τελικά, οδηγεί τους πάντες στο να αντιμετωπίσουν περιπτώσεις όπως του Νίνη όχι όπως πρέπει (ως μια σημαντική επένδυση στο μέλλον, δηλαδή, με όλα τα ρίσκα που προϋποθέτει αλλά και όλες τις ανταμοιβές που συνεπάγεται μια επένδυση), αλλά με μια άκυρη και άδικη λογική που κάνει τραμπάλα μεταξύ αποθέωσης και αποκαθήλωσης (και ενδιάμεσα περνάει από ένα σωρό ετερόκλητα και μάλλον άσχετα συναισθήματα), ίσως και δέκα φορές μέσα σε μια σεζόν.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η λελογισμένη χρησιμοποίηση του Νίνη από τον Μουνιόθ, έγινε το… «παιδαγωγικής» (τρομάρα της…) υφής σκοτσέζικο ντους του Πεσέιρο. Ο Τεν Κάτε τον αξιοποίησε μελετημένα μεν, αλλά, προκειμένου να κρατήσει τα αποδυτήρια σε ισορροπία (και υπό την ασφυκτική πίεση της ετερόκλητης και μάλλον μισαλλόδοξης πολυμετοχικότητας για τίτλους), ούτε εκείνος μπόρεσε να κάνει το ποδοσφαιρικά ορθό: να τον καθιερώσει ως «αμετακίνητο» στη θέση του. Η περίοδος Νιόπλια ήταν γενικότερα ταραχώδης και περίεργη (και εξόχως… «αποδυτηριακή» επίσης), όταν ο Φερέιρα ήρθε ο παίκτης τραυματίστηκε, εφέτος που θα μπορούσε να γίνει πραγματικά ό,τι το καλύτερο για εκείνον (και λόγω οικονομικών συγκυριών), έφυγε για την Ιταλία…

Αποτέλεσμα; Ναι. Σε σχέση με άλλους ταλαντούχους Έλληνες παίκτες, η ποδοσφαιρική «ενηλικίωση» του Νίνη ήταν πιο ομαλή και προσεκτική απ’ ότι συμβαίνει συνήθως. Όμως ο απόλυτα σωστός και ενδεδειγμένος τρόπος για να «απογειωθεί» ο Σωτήρης (έστω και με απώτερο σκοπό μόνον το να αποφέρει στα ταμεία 10.000.000 ακόμη και τους σημερινούς χαλεπούς καιρούς), δεν επελέγη.

Ένας είναι αυτός ο τρόπος: να φτιαχτεί ομάδα που (επί τούτου) θα «δουλεύει» γύρω του. Ούτε γύρω από «ιερές αγελάδες», ούτε γύρω από πολυδιαφημισμένες (καλώς ή κακώς) μεταγραφές, ούτε γύρω από εμμονές σε συγκεκριμένα συστήματα, πρόσωπα ή δοξασίες. Αλλά γύρω του και για εκείνον. Αν συνέβαινε έτσι και ο παίκτης και ο Παναθηναϊκός και η Εθνική ομάδα θα είχαν ωφεληθεί πολύ περισσότερο, κατά τη γνώμη μου.

Διότι ταλαντούχους αμυντικούς, π.χ., πάντοτε βγάζαμε και πάντοτε θα βγάζουμε. «Τρεχαλατζήδες», επίσης. Και κόφτες, όπως και καλούς επιθετικούς θα παράγουμε, αρκετά συχνά. Αλλά παίκτες όπως ο Νίνης, κεντρικούς οργανωτικούς χαφ με ξεχωριστή έμπνευση, σπουδαία πάσα, καλό μακρινό σουτ (και εν κινήσει και από στημένες φάσεις) που να έχουν από πάνω και ομαδικό πνεύμα, δεν θα βγάζουμε συχνά. Ουδέποτε το κάναμε και δύσκολα θα το κάνουμε και στο μέλλον.

Ό,τι έγινε, έγινε όμως. Σε μας, θα μείνει η απορία: τι θα γινόταν αν. Στον ίδιο τον παίκτη δεν πρέπει να μείνει ούτε απορία ούτε πικρία. Είναι ακόμη σε μια ηλικία που έχει το περιθώριο και τα προτερήματά του να καλλιεργήσει και στα ελαττώματά του να βελτιωθεί. Στην Ιταλία πλέον, με όλες τις προδιαγραφές για καλύτερη αθλητικά ζωή (εντός και εκτός γηπέδων…) και έχοντας να διακριθεί σ’ ένα πολύ πιο σκληρό, αλλά και πολύ πιο οργανωμένο και σοβαρό επαγγελματικό περιβάλλον, ο Σωτήρης μπορεί να γίνει «ό,τι μπορεί να γίνει». Όχι μέλος του TOP 100, αλλά του TOP 10.

Εμείς, απ’ την πλευρά μας, από μόνοι μας δεν θα το καταφέρναμε ποτέ, νομίζω, κάτι αντίστοιχο: να γίνουμε ό,τι πρέπει και μπορούμε να γίνουμε ως ποδοσφαιρικός χώρος. Και μόνο η οικονομική κρίση, έχω την εντύπωση ότι μπορεί (ανάγκα και θεοί πείθονται, βλέπετε) να μας βελτιώσει.

Τι διάολο, άλλωστε; Κάποια στιγμή, αυτή η καταραμένη κρίση πρέπει να οδηγήσει όχι μόνο στον αποπληθωρισμό των μισθών, των συντάξεων, των αξιών των ακινήτων κ.λπ., αλλά και στον αποπληθωρισμό της αναξιοκρατίας που ταλανίζει δεκαετίες τώρα αυτόν τον τόπο, σε όλα τα επίπεδα.

Θεωρητικά, εννοώ, έτσι δουλεύει η φυσική επιλογή: όσοι αξίζουν, στο πιο σκληρό και δύσκολο περιβάλλον είναι που θα αναγνωριστούν πιο εύκολα και θα αντιμετωπιστούν αναλόγως με την αξία τους και τις περγαμηνές τους.

Τώρα, το περιβάλλον είναι σκληρό. Τέτοιο, π.χ. που να μην επιτρέπεται εκ των πραγμάτων να αγνοηθεί η εικόνα των περισσότερων από τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής Νέων στο Ευρωπαϊκό, προκειμένου να πλακώσουν οι… «Πίου» που λέγαμε και τις προάλλες. Τέτοιο, που αν ο Παναθηναϊκός είχε τον Νίνη ακόμη, να μπορούσε όχι μόνο να το σκεφτεί στα σοβαρά, αλλά και να το υλοποιήσει να ξεκινάει η ομάδα από εκείνον –κι ας γκρίνιαζε όσο ήθελε όποιος ήθελε, μέσα στα αποδυτήρια ή πίσω από το πληκτρολόγιο ή το τηλέφωνο ή το μικρόφωνό του… Και ούτω καθεξής.

Αν θα συμβεί, απομένει να το δούμε. Αλλά ότι πρέπει να συμβεί, το έχουμε δει και ξαναδεί και ξαναδεί πολλές φορές ήδη…