Επειδή πολλές χαζομάρες μου αρέσουν στη ζωή, αλλά το κρυφτούλι πίσω από το δάχτυλό μου όχι, την ημέρα ήδη που αποφασίστηκε η αποπομπή Κατσουράνη από τον Παναθηναϊκό, σημείωνα εδώ ότι «μύνημα στήριξης στον Φερέιρα» ή όχι αυτή η πρωτοβουλία, την παραμονή του Πορτογάλου στον Παναθηναϊκό εσαεί, πάντως, ουδόλως την εξασφάλιζε.

«Αν τα πράγματα δεν αλλάξουν άρδην στην εικόνα της ομάδας στα προσεχή παιχνίδια, εγώ εξακολουθώ και λέω ότι ο Πορτογάλος θα ακολουθήσει κι εκείνος το δρόμο του αποχαιρετισμού –αναπόφευκτα κιόλας», έγραφα.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού άλλαξε όντως, στο δεύτερο ημίχρονο με την Τότεναμ και στο ματς με την Ξάνθη, όμως, όπως απέδειξε και η «δυσκοίλια» εμφάνιση (και ισοπαλία) με τον Άρη στο ΟΑΚΑ, ως μεταμόρφωση, μακράν απέχει από το να θεωρηθεί οριστική...

Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που από το βράδυ της Κυριακής, η όλη κουβέντα «Φερέιρα» άνοιξε ξανά και μάλιστα με πάθος και ένταση. Βλέπετε, πέρα από το δεδομένο ποσοστό ευθύνης που και θεσμικά και αλλιώς έχει ο Πορτογάλος, έχει επίσης να αντιμετωπίσει και κάτι ακόμη που, κανονικά, δεν θα υπολόγιζε ποτέ. Αυτό το κάτι είναι, βεβαίως, ο... Αλαφούζος. Ή μάλλον, για να μην μπερδευόμαστε, το γεγονός ότι ο Αλαφούζος ανακατεύεται με τα media.

Στην Ελλάδα, ίσως ακόμη να ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Αλλά επειδή δημοσιογραφία έχει πάψει να ανθεί εδώ και πολλά χρόνια, το γεγονός ότι ο Αλαφούζος-άνθρωπος-των-μίντια στηρίζει τον Φερέιρα, σημαίνει αναπόφευκτα ότι άντε μία-δύο στις δέκα κριτικές που γίνονται στον Πορτογάλο να βρίσκεται «στη μέση» και να μετρά όλα τα δεδομένα δίνοντάς τους τη σημασία που τους αναλογεί. Απ’ τις υπόλοιπες οκτώ-εννιά, δύο-τρεις, θα είναι κανονικό «ξεσκόνισμα πέτου» και οι υπόλοιπες θα είναι κανονικό «ανάθεμα». Ανελέητο κοπάνημα του «σαμαριού», αν με εννοείτε τι εννοώ.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ξυπνάς την επομένη ενός αγώνα όπως αυτός με τον Άρη και βλέπεις μια εικονική, ασπρόμαυρη πραγματικότητα. Απ’ τη μία να περνάει τελείως στο «ντούκου» ότι ο Παναθηναϊκός δεν παρουσιάζει αυτοματισμούς, δεν κρύβει καμία έκπληξη στον αντίπαλό του, είναι προβλέψιμος (έως και ανιαρός) στο παιχνίδι του και δεν μοιάζει να παίρνει το 100% από κανέναν παίκτη του. Κι απ’ την άλλη, να καταγράφονται όλα αυτά ωσάν να είναι 100% ευθύνη μόνον του Φερέιρα που, με τη σειρά του, παρουσιάζεται και ως τελείως άσχετος και λίγο κουρασμένος προπονητής, ο οποίος δεν διαθέτει ούτε τα στοιχειώδη προσόντα για να κάθεται σε οποιοδήποτε πάγκο –πόσο μάλλον του Παναθηναϊκού.

Φυσικά, όπως πολλές φορές το έχουμε πει, τέτοια ωραία και απλή και ξεκάθαρη βερσιόν της πραγματικότητας υφίσταται μόνο στα κινηματογραφικά σενάρια. Στην αληθινή ζωή, οι ευθύνες είναι πάντοτε μοιρασμένες σε πολλούς. Στην αληθινή ζωή, όσο πιθανό είναι να μην έχει μπει στον κόπο να διδάξει αυτοματισμούς ο Φερέιρα (ή να μην ξέρει καν να το κάνει!), άλλο τόσο πιθανό είναι και να έχει διδάξει, αλλά να μην βλέπει να βγαίνουν στο γήπεδο όσα θέλει. Όσο πιθανό είναι να μην μπορεί ο ίδιος να «βγάλει» το 100% από τους παίκτες του, άλλο τόσο πιθανό είναι να μπορεί και να παραμπορεί ο ίδιος, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ή η επικρατούσα νοοτροπία ή και οι ικανότητες αυτές καθαυτές των ποδοσφαιριστών να μην το επιτρέπουν στους ίδιους να το κάνουν. Και ούτω καθεξής.

Δεν θέλω μ’ αυτό που λέω να υπερασπιστώ τον Πορτογάλο. Καλώς ή κακώς, η θέση του έχει αντικειμενική ευθύνη και είναι εκ φύσεως, αλλά και επί της ουσίας, πολύ μεγάλη. Και... καλύτερα ή χειρότερα επίσης, έχουμε ξαναπεί πως όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, ένας προπονητής φεύγει πολύ πιο εύκολα απ’ ότι δεκαπέντε παίκτες.

Επισημαίνοντας τα πιο πάνω, θέλω απλώς να πω ότι δε μου αρέσει το παραμύθιασμα. Και, κατά τη γνώμη μου, το να «περνάει» η άποψη ότι μια αλλαγή προπονητή θα φέρει τόσο μεγάλη βελτίωση στην ομάδα ώστε θα τρίβουν όλοι τα μάτια τους, είναι παραμύθιασμα, διότι υπονοεί ότι ο προπονητής είναι η βασική αιτία του κακού (άρα και όποιος τον υποστηρίζει είναι η αμέσως επόμενη, αλλά, είπαμε, αυτό συμβαίνει για άλλους λόγους...).

Εδώ και πολλές εβδομάδες έχω διατυπώσει την άποψη ότι για όσα συμβαίνουν (ή δεν συμβαίνουν...) στον Παναθηναϊκό, οι αιτίες είναι αρκετές. Και η σοβαρότερη δεν είναι ο Φερέιρα. Είναι, κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι εδώ και τουλάχιστον ένα, ενάμιση χρόνο, η ομάδα έχει πλέον μπει σε μια καθοδική περιδίνηση που αφορά τον ίδιο τον χαρακτήρα της, τον πυρήνα του κυττάρου της: από μεγάλη (με κάθε έννοια) ομάδα, οι «πράσινοι» έφτασαν τις προάλλες να μαζέψουν μόλις 2.500.000 ευρώ από την πιο κρίσιμη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στην ιστορία του συλλόγου –κι απ’ αυτά, πάνω από 2.000.000 αφορούσαν τον οβολό των οπαδών τους.

Η ιστορία του, είναι η ιστορία του: λαμπρή, μακρόχρονη, ξεχωριστή, ζηλευτή. Και ο κόσμος του είναι ο κόσμος του: πολυάριθμος, περήφανος, σκεπτόμενος, απαιτητικός. Αλλά, κατά τα λοιπά, στην πράξη, πολύ λίγο διαφέρει πια σε λειτουργία και καθημερινότητα από ομάδες που κινούνται στη μετριότητα και τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, σε όλα τα επίπεδα. Και, το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό, το κάνουν πολύ περισσότερο καιρό από εκείνον και πολύ πιο συνειδητά και άρα, στην παρούσα φάση, έχουν πλεονέκτημα απέναντί του...

Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, το αν έχει ή όχι το δεύτερο σε κόστος ρόστερ της Λίγκας, έχει την ίδια ακριβώς πρακτική σημασία με το γεγονός ότι έχει έναν από τους, αντικειμενικά, πιο έμπειρους προπονητές της λίγκας ή κάποιους μετόχους που είναι από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Ελλάδα. Κάποια πράγματα, είτε δουλεύουν όλα μαζί είτε δε δουλεύουν. Εγώ νομίζω ότι, πολύ απλά, εδώ και καιρό δε δουλεύουν και αυτό είναι το πρόβλημα. Και είναι ένα πρόβλημα που καλά θα ήταν ίσως, πλην όμως δεν πιστεύω ότι θα λυνόταν με την αλλαγή προπονητή. Όχι τουλάχιστον στο βαθμό που «διαφημίζεται» το αποτέλεσμα το οποίο θα είχε κάτι τέτοιο...