Με τρόπο μάλλον απόλυτα συναφή μ’ αυτό ακριβώς το συγκεκριμένο ζήτημα που ανέκυψε, η επιλογή της ΝΕΤ να «κόψει» ένα γλωσσόφιλο 12 δευτερολέπτων μεταξύ ενός δούκα και ενός υπηρέτη στην τηλεοπτική σειρά εποχής « Ο Πύργος του Downton», έχει δύο όψεις...

Η μία όψη είναι, βεβαίως, η προφανής: ότι αν η κρατική τηλεόραση θεωρεί, καλώς ή κακώς, πως ένα ομοφυλοφιλικό φιλί είναι θέαμα που θίγει τα χρηστά ήθη και έθιμα της αγνής και καθόλα σεμνής ελληνικής κοινωνίας, απλό είναι το πράγμα: είτε δεν (αγοράζει για να) προβάλει μια σειρά που περιλαμβάνει ένα τέτοιο φιλί, είτε την προβάλει σε κατάλληλη ώρα και με την ανάλογη σήμανση. Και ότι, εφόσον δεν κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά πάει και κόβει το φιλί στο μοντάζ, είναι απλώς η... παλιά, καλή (ΕΡΤ-ΥΕΝΕΔ-ΕΤ1-ΕΤ2-) ΝΕΤ που όλοι αγαπήσαμε, κυρίως από εποχής «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και ο τραυματισμένος σκηνοθέτης αναστενάζει».

Κι αυτό ισχύει χωρίς καν να μπει κανείς στην (πολύπλευρη) ουσία του ζητήματος, που είναι, φυσικά, αυτό καθαυτό το «καλώς ή κακώς» και τα συμπαρομαρτούντα του. Το αν καλώς ή κακώς θεωρεί η ΝΕΤ ότι ένα ομοφυλοφιλικό φιλί είτε σοκάρει είτε «διαφθείρει» είτε και τα δύο. Το γιατί θεωρεί εν έτει 2012 ότι τέτοιου είδους πράγματα λύνονται με λογοκρισία. Το ποιος αποφασίζει (ειδικά σε ό,τι αφορά ένα καλλιτεχνικό έργο) το τι είναι «καλό» και τι «κακό» και με ποια κριτήρια. Το ποιος αποφασίζει και με τι κριτήρια το πώς «λύνονται» τέτοια θέματα. Και ούτω καθεξής.

Μ’ αυτά ειπωμένα, λοιπόν, γνώμη μου είναι ότι η άλλη όψη του νομίσματος, έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον.

Και μιλώ, φυσικά, για το γεγονός ότι αυτό το κομμένο φιλί πρέπει να γέννησε σήμερα χιλιάδες tweets και χιλιάδες posts στο facebook. Με αντανακλαστικά αιλουροειδούς και σε ρυθμό πολυβόλου, η συλλογική κοινή γνώμη των social media έσπευσε να καυτηριάσει όχι τόσο την προχειρότητα και τον πιθανό σκοταδισμό που δείχνει μια τέτοια απόφαση λογοκρισίας, ούτε τη λογοκρισία αυτή καθαυτή ως πράξη, ούτε τα υπόλοιπα που αναφέρουμε πιο πάνω. Αλλά, κυρίως, το παρουσιαζόμενο ως απολύτως υποκριτικό και παντιοτρόπως ανώφελο «μη μου άπτου» της δημόσιας τηλεόρασης. Το «σιγά το θέμα κιόλας, που έπρεπε να κοπεί».

Με χειμαρρώδη και εκθετικό τρόπο το δικαίωμα να εξισωθούν έως και αυτονόητα τα ομοφυλόφιλα με τα ετεροφυλόφιλα φιλιά ως τηλεοπτικό θέαμα, έφτασε να μπλέκει με το «Χυτήριο», τη λαθρομετανάστευση, το οργανωμένο παραεμπόριο, τη Νιγηριανή Μαφία, το Βατοπέδι, τη Μονή Εσφιγμένου, την περιουσία της Εκκλησίας και τις κατά καιρούς «χομεϊνιές» διαφόρων θρησκόληπτων και, εν τέλει, έτυχε έτσι πιο ένθερμης και μανιώδους υπεράσπισης απ’ όσο θα τύχαινε τυχόν απόφαση της κυβέρνησης να πάει τον ΦΠΑ στο 10% και να επιστρέψει στον κόσμο τα λεφτά απ’ όλα τα χαράτσια (εντάξει: λέμε και καμιά μ#@κί@ πού και πού, να περνάει η ώρα...)

Όπως κάποτε ήταν πιο safe και πολιτικώς ορθό όλοι οι αθλητικοί συντάκτες να δηλώνουν οπαδοί «πρώτα και βασικά της Εθνικής Ελλάδος και μετά, άντε, το πολύ πολύ του Απόλλωνα ή του Πανιώνιου» έτσι, σήμερα, το συλλογικό ασυνείδητο της ιντερνετικής φυλής θεωρεί, φαίνεται, πως σ’ αυτή τη ζωή, μπορείς να είσαι είτε ομοφυλόφιλος, είτε... φιλο-ομοφυλόφιλος είτε να χαρακτηρίζεσαι ομοφοβικός. Αλλά... από άποψη ετεροφυλόφιλος, δεν μπορείς να είσαι –πόσο μάλλον να το δηλώνεις. Και ότι, εν πάση περιπτώσει, σε ένα τόσο «λεπτό» (!) θέμα, δεν έχει νόημα να μπεις στην ουσία του ζητήματος. Μόνο στο είδος της... συνουσίας που περιγράφει.

Τέλος πάντων, όμως, να σας πω την αλήθεια μου, δε με νοιάζει πολύ αυτό. Στην τελική (και για να παραφράσουμε την παροιμιώδη έκφραση), σ’ αυτή την περίπτωση... το «the less, the merrier» είναι που ισχύει, αν με εννοείτε τι εννοώ.

Για να αφήσουμε και την πλάκα, άλλωστε, αυτό που χρήζει επισήμανσης εδώ δεν έχει να κάνει με τέτοιου είδους θέμα, προτιμήσεων. Αυτό που χρήζει επισήμανσης είναι ότι οι Έλληνες χρήστες των social media αποτελούν, κατά τεκμήριο, ένα από τα πλέον ανοιχτόμυαλα, διαδραστικά και «πονηρεμένα» κομμάτια της κοινωνίας. Και με στενοχωρεί να βλέπω να παρασύρονται εύκολα στη λογική του «να ακολουθήσουμε το συρμό...» και, έτσι, να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος.

Το δάσος είναι ότι γύρω μας συμβαίνουν απίθανα πράγματα, κατά πολύ σοβαρότερα από το αν ένας τηλεοπτικός δούκας γαργαλάει τον ουρανίσκο ενός πτωχού πλην τιμίου υπηρέτου. Σε μια αναλογία που θα είχε νόημα, το δάσος είναι ότι εδώ και πολλούς μήνες το μεγαλύτερο, πιο υγιές και ολιγότερο ευνοημένο ή παρασιτικό μέρος του ελληνικού λαού κάνει τον... υπηρέτη που διάφοροι «δούκες», αυτόχθονες και αλλόφυλοι γαργαλάνε με διάφορους τρόπους! Και ότι σ’ αυτόν τον κατ’ εξακολούθηση σοδομισμό χωρίς συναίνεση, πολύ μεγάλο ρόλο, ρόλο κανονικού συνεργού έχουν παίξει ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΕΣ, όχι μόνο της κρατικής τηλεόρασης, αλλά σχεδόν σύσσωμου του ελληνικού Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού. Κι όμως, πέρασαν στο «ντούκου»!

Να ξεσηκωθούμε, λοιπόν, ιντερνετικά αδέλφια, για τη λογοκρισία του γκέι γλωσσόφιλου. Να ξεσηκωθούμε όμως και για όλα τα υπόλοιπα, αν είναι: από την ανεδαφική γελοιότητα αυτού του εμμηνοπαυσιακού-κάτι-σαν-λάιφστάιλ των μεσημεριανάδικων, έως τον ξύλινο λόγο την υποκρισία και τις κωμικές «αναλύσεις» των talk shows κι από τα τούρκικα σίριαλ, έως το λαϊκισμό και την τρομοκρατία της καθεστηκυίας ενημέρωσης. Για όλα τα (πραγματικά) σημαντικά. Αν δεν το κάνουμε εμείς, άλλωστε, ποιος θα το κάνει; Τα βραδινά δελτία ειδήσεων; Ε, όχι ρε... π@$στ# μου! Αυτό δε γίνεται ποτέ!