Ενώ η.. παρέλαση των ονομάτων που θα δώσουν έως και «μαγικές» λύσεις στον Παναθηναϊκό ξεκίνησε ήδη, όπως επίσης και η (υπερ)ανάλυση των αγωνιστικών προβλημάτων του, έχω την εντύπωση ότι αξίζει να σημειωθεί κάτι. Πως το ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι «πράσινοι» δεν είναι στην πραγματικότητα περίπλοκο. Ούτε βέβαια «ξεχωριστό».

Κάθε ομάδα που η «κληρονομιά» της σε ιστορία είναι βαριά, αλλά η περιουσία της σε υφιστάμενο υλικό... λίγο πιο ελαφριά, αντιμετωπίζει το ίδιο θέμα όταν βρεθεί ενόψει μιας νέας, απαιτητικής σεζόν αντιμέτωπη και με ελαφρύ... πορτοφόλι: προσπαθεί όχι απλώς να χωρέσει δυό καρπούζια σε κάθε μασχάλη, αλλά να τα κρατάει εκεί σταθερά την ώρα που σχοινοβατεί πάνω από το Νιαγάρα ενώ φυσάει πολύ και κάποιος φαρσέρ έχει βάλει φαγουρόσκονη στις κάλτσες της...

Αντιλαμβάνεστε, προφανώς, τι εννοώ: καλώς ή κακώς, το καλοκαίρι (και τα λέγαμε από τότε) ο Παναθηναϊκός αποπειράθηκε με λίγα λεφτά να φτιάξει μια ανταγωνιστική ομάδα που θα ήταν φορμαρισμένη από πολύ νωρίς, λόγω ευρωπαϊκών υποχρεώσεων και χτίζοντας επάνω σ’ ένα υφιστάμενο υλικό που δεδομένες δυνατότητες έχει, έχει όμως και δεδομένες αδυναμίες.

Χημεία, ρόλοι κλπ...

Ένα τέτοιο σχέδιο είναι πάντα δύσκολο να πετύχει ακόμη και υπό καλύτερες ειδικές συνθήκες απ’ αυτές που αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός. Διότι έτσι κι αλλιώς προϋποθέτει ότι όλες οι μεταγραφές θα αποδειχθούν σωστές και, επιπλέον, θα αποδείξουν και στο γήπεδο ότι καλώς έγιναν, προϋποθέτει ότι θα υπάρξει «χημεία» στα αποδυτήρια, προϋποθέτει ότι όλοι οι νέοι ρόλοι στο χορτάρι θα εμπεδωθούν άμεσα και θα υπηρετηθούν σωστά. Κάτι τέτοιο συνιστά δύσκολη στη λύση της εξίσωση, έστω κι αν όλα τα υπόλοιπα λειτουργούν «ρολόι». Όταν δεν λειτουργούν κιόλας

(όταν π.χ. υπάρχει προβλημα πληρωμών, πρόβλημα νοοτροπίας στα αποδυτήρια, πρόβλημα με τη διαιτησία, πρόβλημα με τον περιβάλλοντα του ποδοσφαίρου χώρο, πρόβλημα με τις υπερβολές γι’ αυτά τα τελευταία δύο προβλήματα κ.λπ.),

το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι μια γενναία δόση καλής τύχης, ειδικά στην αρχή. Αν δεν υπάρξει κι αυτή, το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε τώρα.

Αδυναμίες (μεγάλες) στο κέντρο, αφού ο Βιτόλο το κόψιμο το έχει, αλλά τη δημιουργία όχι, ο Σο ακόμη δεν έχει παίξει για να δούμε καν αν μπορεί να είναι αντί-Σιμάο και να δοθούν έτσι λύσεις που θα περιλαμβάνουν παίκτη μπροστά σε δίδυμο ανασταλτικών χαφ, ο Κατσουράνης είναι τιμωρημένος και όπου δεν ήταν και έπαιξε δεν έβγαλε ακριβώς και μάτια, ο Σισοκό είναι ταλαντούχος αλλά παρουσιάζεται και ασταθής, ο Κουίνσι παρουσιάζεται σταθερά ατομιστής ως τώρα, ο Λάζαρος σταθερά ντεφορμέ, ο Μαυρίας ηγετικό ρόλο δυσκολεύεται να πάρει...

Αδυναμίες και αδυναμίες!

Αδυναμίες (μεγάλες) στην επίθεση, αφού ο Φορναρόλι υποστηρίζει μάλλον... κυριολεκτικώς το σύστημα «χωρίς φορ», ο Τοτσέ υποστηρίζει το δικό του σύστημα, «με φορ αλλά... χωρίς γκολ», ο Πετρόπουλος είναι επιθετικός που πρέπει η ομάδα να παίξει για εκείνον για να φανεί, οι χαφ δεν συνεισφέρουν ως τώρα ούτε σε επίπεδο σουτ έξω από την περιοχή ούτε σε επίπεδο «έξτρα» παίκτη μέσα στην περιοχή για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για 1-2 ή, έστω, να εκτεθούν οι αντίπαλοι αμυντικοί...

Αδυναμίες, τέλος και στην άμυνα, απ’ την οποία (ματαίως όπως αποδεικνύεται) οι ακραίοι μπακ λείπουν πολύ συχνά και, ακόμη, σταθερά αποτελεσματικό σχήμα κεντρικών που να μην υποφέρει και από τραυματισμούς –π.χ. το Μπουμσόνγκ-Βελάσκεζ- δεν έχει παίξει.

Το ζήτημα, λοιπόν, όπως εξελίσσεται η κατάσταση και με τους αριθμούς να αρχίζουν να απαγορεύουν την αισιοδοξία ακόμη και για κάποιου είδους «θαύμα»

(διότι στο μείον 11 από την κορυφή ήδη δεν μπορείς να ελπίζεις απλώς σε δική σου εντυπωσιακή μεταμόρφωση προς το καλύτερο, αλλά χρειάζεσαι και όλοι οι υπόλοιποι να μεταμορφωθούν προς το... αυτοκτονικά χειρότερο),

δεν βλέπω να μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς «ανθρωποθυσία»...

Φερέιρα... ετοιμάσου

Επειδή δέκα παίκτες ούτε να φύγουν γίνεται ούτε να αντικατασταθούν από πιτσιρικάδες (χωρίς ριζική επαναδιατύπωση των στόχων, πράγμα πολύ χλομό να συμβεί από τη σημερινή διοίκηση τουλάχιστον),

επειδή η σημερινή κατάσταση δεν είναι ακριβώς «σημερινή» (αλλά απότοκος μιας σειράς από λάθη που πάνε πίσω χρόνια)

και συμφωνώ ή όχι μ’ αυτό (δεν συμφωνώ αλλά δεν έχει και καμία σημασία),

η τελευταία ευκαιρία του Φερέιρα να παραμείνει (έστω και για λίγο ακόμη καιρό) στην ομάδα είναι το ματς με την Τότεναμ. Το κατεξοχήν, δηλαδή, στο οποίο θαύμα θα είναι να μη γραφτεί καμιά από τις πιο μαύρες σελίδες στην ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας και όχι, ξάφνου, να «πετάνε» όλοι...

Άρα, στα ως τώρα επεισόδια που, αργά αλλά σταθερά, κατά την ταπεινή μου γνώμη κάνουν μέρα με τη μέρα τον Παναθηναϊκό... κάτι άλλο απ’ αυτό που κάποτε ήταν, θα προστεθεί τώρα και αυτό: η αλλαγή ενός έμπειρου προπονητή πριν την 6 αγωνιστική, αν μη τι άλλο για να «ταρακουνηθούν οι παίκτες» (lol) ή «για να αξιοποιηθεί καλύτερα το υπάρχον υλικό» (και άντε να μη γελάσει δυνατά, αλλά απλώς να χαμογελάσει κανείς με νόημα σε κάτι τέτοιο).

Διότι το είπαμε και στην αρχή: είτε ο Φερέιρα ήταν προπονητής στον Παναθηναϊκό είτε ο Φέργκιουσον ή ο Μουρίνιο, το στοίχημα που θα έπρεπε να κερδηθεί εφέτος εξαρτάτο και εξαρτάται από τόσους ακόμη παράγοντες εκτός από τον τεχνικό, ώστε πρακτική διαφορά δύσκολα θα έκανε.

Φυσικά, θα μου πείτε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Σωστό. Αν και η ελπίδα σπανίως κερδίζει μάχες, βοηθά να περνάει με λιγότερο άγχος ο χρόνος και, στις μέρες μας, κάτι είναι κι αυτό, ε;...